Γίνεται πλέον συνήθεια. Οι πολιτικοί αρχηγοί που διεκδικούν την ψήφο μας στις εκλογές να κάθονται στο τηλεοπτικό σαλόνι των πρωινάδικων. Μέχρι στιγμής, παρακολουθήσαμε τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην Ελεονώρα Μελέτη, τον Αλέξη Τσίπρα στη Σταματίνα Τσιμτσιλή και τον Δημήτρη Κουτσούμπα στη Ναταλία Γερμανού. Να δούμε αν αντισταθεί στις "σειρήνες” ο Νίκος Ανδρουλάκης.
Τα επικοινωνιακά επιτελεία έχουν καταλάβει την προεκλογική αβάντα που σου δίνει το πέρασμα από τον αναπαυτικό καναπέ των lifestyle, για να είμαστε politically correct, εκπομπών. Οι υποψήφιοι μιλούν χαλαρά για πολιτική, διανθίζοντας το αφήγημα με στιγμές εξομολόγησης και χαριτωμένα αστειάκια. Ο Μπιλ Κλίντον που έπαιξε σαξόφωνο στο τοκ σόου του Αρσένιο Χολ, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας το 1992, έκανε σχολή. Μια εμφάνιση που συνέβαλε στο να αλλάξει την εικόνα του από άγευστη σε "διασκεδαστική”.
Τα πρωινάδικα είναι ένας διαφορετικός τρόπος προσέγγισης των ψηφοφόρων. Σε μια "ψυχαγωγική” εκπομπή ο πολιτικός καλείται να μιλήσει για πολιτική φυσικά αλλά και για την καριέρα του. Περιγράφει γεγονότα μέσα από τα οποία ο τηλεθεατής μπορεί να ταυτιστεί. Ο πολιτικός αρχηγός δεν προσκαλείται για αυτό που έχει να πει, αλλά για αυτό που είναι, ένα δημόσιο πρόσωπο με προσωπική ζωή.
Έτσι μαθαίνουμε για το σκυλάκι και την ομάδα του Τσίπρα, για τις επιδόσεις στο τένις του Μητσοτάκη καθώς και τη γνώμη του για τα τατουάζ. Ο στόχος είναι ένα κοινό που έχει αλλεργία στις "σοβαρές” πολιτικές εκπομπές και στα δελτία ειδήσεων. Αποτελείται κυρίως από γυναίκες, οι νέοι έχουν εγκαταλείψει εδώ και καιρό την τηλεόραση. Γι’ αυτούς καταφεύγουν στο YouTube, με συνεντεύξεις στη Νεφέλη Μεγκ και στη Zoe Pre.
Ο πολιτικός δεν νιώθει πίεση, δεν υπάρχει δημοσιογράφος ή προεκλογικός αντίπαλος για να τον αντικρούσει. Είναι ήρεμος και φιλικός, δημιουργώντας μια ψευδαίσθηση οικειότητας. Οι παρουσιάστριες δεν τον έχουν στο στούντιο για να τον στριμώξουν, τον αντιμετωπίζουν όπως και τους συνήθεις καλεσμένους που προέρχονται από τη δεξαμενή των εγχώριων σελέμπριτι. Μια win – win κατάσταση. Οι οικοδέσποινες χτίζουν αξιοπιστία, δεν είμαστε εδώ μόνο για "κοινωνικό” σχολιασμό, οι πολιτικοί βγάζουν τη γραβάτα για να γίνουν πιο συμπαθείς και να μας πείσουν, όσο μπορούν, ότι είναι οι γείτονες της διπλανής πόρτας.
Το επικοινωνιακό όφελος εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την προσωπικότητα του κάθε πολιτικού αρχηγού. Δύσκολα θα μπορούσαμε να φανταστούμε τον Κώστα Σημίτη να κάθεται στην πολυθρόνα της Τσιμτσιλή της εποχής. Οι πολιτικοί αρχηγοί ακολουθώντας τις συμβουλές των επικοινωνιολόγων τους ακροβατούν σε ένα τηλεοπτικό "γήπεδο” που δεν γνωρίζουν. Απευθύνονται σε μια κατηγορία ψηφοφόρων που είναι δύσκολα πολιτικά προσεγγίσιμη αλλά ταυτοχρόνως ανοίγουν την πόρτα σε ένα αδηφάγο τηλεοπτικό κοινό. Σε τηλεθεατές που έχουν εθιστεί να καταναλώνουν σκληρό gossip, να κοιτούν χωρίς ενδοιασμούς μέσα από την κλειδαρότρυπα όταν τους δίνεται η ευκαιρία.
Οι αφηγήσεις για τη γνωριμία και τη συμβίωση με τη Μαρέβα, την Μπέτυ και τα παιδιά καλλιεργούν την εικόνα του καλού οικογενειάρχη. Μπορούν όμως να γυρίσουν μπούμερανγκ. Aν, για παράδειγμα, μια εξέλιξη στο μέλλον διαφοροποιήσει τα δεδομένα . Όπως είχε γράψει κάποτε η εφημερίδα "Le Monde” η προσωπική ζωή των πολιτικών δεν μας αφορά. Εκτός από δύο περιπτώσεις. Όταν έχει επιπτώσεις στην άσκηση των καθηκόντων τους και όταν την έχουν χρησιμοποιήσει για να προσελκύσουν ψηφοφόρους.