"΄Ο,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό". Ο αφορισμός αποδίδεται στον Φρίντριχ Νίτσε –και μάλλον είχε δίκιο. Διεθνείς έρευνες έχουν καταδείξει πως ισχύει κάτι ανάλογο με εκείνο που ισχύει με τις μολύνσεις και το ανοσοποιητικό μας σύστημα: όταν δεν το εξουδετερώνουν, το ατσαλώνουν. Βεβαίως, ισχύουν κι ενδιάμεσες, πιο μακάβριες παραλλαγές. Ο Τζορτζ Γουάλας, λόγου χάριν, κυβερνήτης της Αλαμπάμα και τρίτη φορά υποψήφιος για το προεδρικό αξίωμα, που έφαγε το 1982 μια σφαίρα στη σπονδυλική του στήλη και καθηλώθηκε να περάσει την υπόλοιπη ζωή του σε καροτσάκι (όπως και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε επίσης), θα μας έλεγε μ’ ένα μελαγχολικό μειδίαμα: "Ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε αφήνει ανάπηρο".
Από αυτή την άποψη, ο Ντόναλντ Τραμπ στάθηκε διπλά τυχερός. Με μια επιπόλαιη λαβωματιά στο δεξί του αφτί τραυματίστηκε "τόσο όσο" προκειμένου να βγάλει ηρωικές πόζες με σφιγμένη τη γροθιά του και να εκτοξεύσει την προεκλογική του δημοτικότητα στα ουράνια. Εάν ζούσε σήμερα ο χολερικός συγγραφέας Γκορ Βιντάλ, θα επαναλάμβανε ό,τι είχε δηλώσει μόλις του ανακοίνωσαν οι δημοσιογράφοι τον θάνατο του Τρούμαν Καπότε, άσπονδου φίλου του και μόνιμου ανταγωνιστή: "Μια πολύ έξυπνη κίνηση καριέρας".
Να λοιπόν που επιστρέψαμε ολοταχώς στον αστερισμό της συνωμοσίας. Το ερώτημα φυσικά είναι, όσον αφορά τουλάχιστον την αμερικανική πολιτική σκηνή, εάν ξεφύγαμε και ποτέ. Με τέσσερις δολοφονημένους προέδρους (Αβραάμ Λίνκολν, Τζέιμς Γκάρφιλντ, Ουίλιαμ ΜακΚίνλεϊ, Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι), τέσσερις παρά τρίχα δολοφονημένους προέδρους (Τέντι Ρούζβελτ, Τζέραλντ Φορντ, Ρόναλντ Ρίγκαν, Ντόναλντ Τραμπ), έναν δολοφονημένο υποψήφιο για το προεδρικό χρίσμα (Ρόμπερτ Κένεντι) κι έναν παρά τρίχα δολοφονημένο υποψήφιο (Τζορτζ Ουάλας), θα έλεγε κανείς για την Αμερική ότι τραβάει τη συνωμοσία ο οργανισμός της, καθώς μάλλον εφαρμόζει κατά γράμμα το αθάνατο ψυχαναλυτικό ρητό: "Το γεγονός ότι εσύ πάσχεις από μανία καταδίωξης δεν σημαίνει και ότι δεν σε καταδιώκουν".
Από εκεί κι έπειτα, ο βαθμός ανοησίας ή αληθοφάνειας που συνοδεύει κάθε θεωρία συνωμοσίας ποικίλει ανάλογα με τον βαθμό ηλιθιότητας ή επιδεξιότητας του εκάστοτε συνωμοσιολόγου. Εάν έχεις ακόρεστη όρεξη και γόνιμη φαντασία, μπορείς να εντοπίσεις συνάφειες ακόμη κι εκεί όπου ολοφάνερα δεν υφίστανται. Ήδη κάποια "τσακάλια" κριτικής σκέψης στο Διαδίκτυο εστιάζουν την προσοχή των "ακολούθων" τους, όχι στη "σύμπτωση" ότι τόσο ο δολοφόνος του Τζον Κένεντι όσο και ο παρ’ ολίγον δολοφόνος του Ντόναλντ Τραμπ "εκτελέστηκαν" αμέσως ή λίγες ώρες μετά τη δολοφονική τους ενέργεια, όσο στο ότι είχαν αμφότεροι δύο βαπτιστικά ονόματα: Λι Χάρβεϊ ο πρώτος, Τόμας Μάθιου ο δεύτερος. Η λεπτομέρεια ότι κάτι τέτοιο είναι πολύ συνηθισμένο στις Ηνωμένες Πολιτείες περνάει μάλλον απαρατήρητη.
Στο τέλος της ημέρας τίθεται το ανελέητο ερώτημα του ρωμαϊκού δικαίου: "Cui bono?" – "Ποιος ωφελείται;". Αυτή είναι και η σπαζοκεφαλιά με τις συνωμοσίες: δεν ωφελούνται πάντοτε οι συνωμότες. Ύστερα από την οικτρή εμφάνιση του Τζο Μπάιντεν στο debate, διάβασα την παρακάτω σκωπτική ανάρτηση στο Facebook: "Τώρα πια μονάχα μια αποτυχημένη δολοφονική απόπειρα εναντίον του Μπάιντεν μπορεί να διασώσει την προεκλογική του εκστρατεία". Αμέσως μετά την απόπειρα κατά του Τραμπ, το ίδιο άτομο σχολίασε: "Οι ηλίθιοι· πάλι τον λάθος υποψήφιο πυροβόλησαν". Πέρα από την πλάκα, αυτό σημαίνει ότι οι Δημοκρατικοί, εκτός και αν ξεμωράθηκαν συλλήβδην, δεν είχαν κανένα απολύτως συμφέρον να οργανώσουν μια συνωμοσία που δεν θα έδινε παρά τη χαριστική βολή στις ελπίδες τους να ξαναμπούν στο Λευκό Οίκο. Από την άλλη μεριά, οι Ρεπουμπλικανοί δεν θα έστηναν μια προβοκάτσια, ούτε θα έστελναν μια σφαίρα να περάσει ελάχιστα χιλιοστά δίπλα από τον εγκέφαλο ενός δικού τους υποψηφίου που είχε ήδη το προβάδισμα στο τσεπάκι. Ποιος ωφελείται λοιπόν; Εδώ σε θέλω, κάβουρα. Δεν με ρωτάτε καλύτερα "ποιος ζημιώνεται"; Ποιος άλλος από την ίδια τη δημοκρατία; Όταν θέλεις αυτήν να πετύχεις, σου αρκεί κι ένας βλάκας που σκοπεύει υποφερτά.