Στη χώρα έχουμε "πρόβλημα δημοκρατίας" και "περιστολή της κοινοβουλευτικής λειτουργίας και της ίδιας της δημοκρατίας". Η κυβέρνηση "επιβάλει ένα καθεστώς" και κάνει "ιδιότυπο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα", ενώ ταυτόχρονα "βιάζει την κοινοβουλευτική λειτουργία".
Tα παραπάνω δεν αποτελούν φράσεις από μυθιστόρημα, ούτε καταγγελίες αντιφρονούντων σε χώρες υπό πραξικόπημα, όπως π.χ. η Μιανμάρ.
Είναι αυτολεξεί εκφράσεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Ελλάδα τον Μάιο του 2021.
Θα μπορούσε να πει με δυο λέξεις "χούντα Μητσοτάκη", αλλά η Αριστερά πάντα χρειαζόταν πολλές και βαρύγδουπες λέξεις για να περιγράψει ένα πουκάμισο αδειανό.
Σύμφωνα με την Αλέξη Τσίπρα, η δημοκρατία στη χώρα κινδυνεύει, τα τανκς λογικά παραμονεύουν σε κάποιο πάρκινγκ μαζί με τα "άριστα" λεωφορεία χωρίς παράθυρα που παραγγείλαμε, ενώ στην Αντίπαρο βασανίζουν αντιστασιακούς με μπαγιάτικο κιμά γαρίδας.
Το γιατί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν κάλεσε σε ένοπλη πάλη κατά ενός τέτοιου καθεστώτος και έμεινε μόνο σε στίχους του Μιθριδάτη, μένει να απαντηθεί από την ιστορία.
Το ερώτημα όμως είναι γιατί ο Αλέξης Τσίπρας έπαθε και πάλι "Λαφαζάνη", που κατήγγειλε μέρα παρά μέρα και ένα "πραξικόπημα" την πρώτη πενταετία των μνημονίων.
Ισως φταίει η δημοσκοπική καθίζηση. Η τελευταία δημοσκόπηση (Metron, Mega) δείχνει τον ΣΥΡΙΖΑ 14 μονάδες πίσω από τη ΝΔ και τον Τσίπρα ως καταλληλότερο πρωθυπουργό με 16% σε αντίθεση με το 46% του Μητσοτάκη. Εικόνα σταθερή και επαναλαμβανόμενη μετά την αλλαγή ηγεσίας στη ΝΔ το 2016 και με το προβάδισμα να διευρύνεται παρά τη φθορά της διακυβέρνησης.
Ισως πάλι ο Αλέξης Τσίπρας χρειάζεται μια διέξοδο με κορώνες για να ξορκίσει τις εσωκομματικές γκρίνιες και φαγωμάρες, που πυκνώνουν, ειδικά τώρα που η προοπτική εξουσίας δεν φαίνεται καν στον ορίζοντα.
Παρόλα αυτά, δύο χρόνια μετά την απώλεια της εξουσίας ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει λύσει βασικά ζητήματα. Βλέπει παντού "ακροδεξιούς", αλλά συγκυβέρνησε και απορρόφησε τους ΑΝΕΛ. Καταγγέλλει "νεοφιλελευθερισμούς" και εφάρμοσε επί τέσσερα χρόνια μνημόνιο.
Σήμερα "αγχώνεται" για τη μεσαία τάξη, όταν πριν λίγα χρόνια ήταν "φοροφυγάδες" και "κίνημα της γραβάτας".
Καταγγέλλει τα "πετσωμένα ΜΜΕ", αλλά επί 4,5 χρόνια δεν τον ενόχλησαν ιδιαίτερα.
Δυσαρεστείται με τον φράχτη στον Εβρο, αλλά δεν τολμά να πει ότι θα τον καταργήσει.
Ανησυχεί για τους μετανάστες, αλλά τους είχε στο χάλι της Μόριας.
Προβληματίζεται για τη δημοκρατία, αλλά κάνει δηλώσεις και διαδηλώσεις υπέρ του Κουφοντίνα.
Αναλαμβάνει το "ρίσκο" των διαδηλώσεων επί πανδημίας, αφήνει αιχμές για "ξεστοκάρισμα" εμβολίων, καταγγέλλει την Μενδώνη και τους Ελοχίμ ότι τσιμεντώνουν κρυφά την Ακρόπολη.
Τώρα ανακάλυψε ότι η κυβέρνηση θέλει να ψηφίζουν μαζικά οι Έλληνες του εξωτερικού για να αλλοιώσει το εκλογικό σώμα και να νοθεύσει τις εκλογές. Και όλα αυτά με τη ΝΔ να είναι 15 μονάδες μπροστά στα γκάλοπ και τους ενδιαφερόμενους να ψηφίσουν να είναι μέχρι τώρα 212 ακριβώς. Τόσοι έχουν γραφτεί στη σχετική πλατφόρμα (Βορίδης στη Βουλή, 26.5.2021).
Τα παραδείγματα αναρίθμητα. Αλλά και πάλι δεν απαντούν στο ερώτημα: Γιατί η "μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία" του ΣΥΡΙΖΑ δεν λέει να σηκώσει κεφάλι και η "κακομαθημένη ολιγαρχία" Μητσοτάκη είναι πολιτικά κυρίαρχη;
Εντάξει, είναι και τα "πετσωμένα ΜΜΕ", αλλά η ανάλυση αυτού του τύπου καταλήγει στο συμπέρασμα ότι για τον ΣΥΡΙΖΑ οι πολίτες είναι μια μάζα αφελών και ανόητων που χειραγωγούνται από τα Μέσα Ενημέρωσης κατά το δοκούν. "Πετσωμένα" τα ΜΜΕ που στηρίζουν ΝΔ, "όαση αντικειμενικότητας" τα ΜΜΕ που στηρίζουν ΣΥΡΙΖΑ. Ουδέποτε το διαζύγιο από την πραγματικότητα βοήθησε στην αλλαγή της, όσο άχαρος και να είναι ο ρόλος της αντιπολίτευσης εν μέσω πανδημίας.
Η χώρα προφανώς χρειάζεται, όχι μόνο αντιπολίτευση, αλλά και μια διαφορετική πρόταση διακυβέρνησης. Αυτό που σίγουρα δεν χρειάζεται είναι επιστροφή σε εξαλλοσύνες, γραφικότητες και ρητορικές περί χούντας, προδοτών, πουλημένων που μας κόστισαν δέκα χρόνια μνημόνιο.
Άλλωστε, αν θέλουμε γλαφυρά ακούσματα, υπάρχει και ο Μιθριδάτης.