Συμπέθεροι από την Αθήνα

Οι "Συμπέθεροι από τα Τίρανα", η μεγάλη θεατρική επιτυχία των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα που έδωσε τη θέση της σε μια ακόμη μεγαλύτερη με την τηλεοπτική τους μεταφορά, ισορρόπησε με ιδιαίτερη δεξιότητα επί ξυρού ακμής και απέφυγε έναν προφανή ρατσιστικό σκόπελο. Αντιγράφω από το συνοπτικό δελτίο τύπου του Mega: "Σε μια φανταστική κωμόπολη της κεντρικής Ελλάδας, η Πένη και ο Λυκούργος περιμένουν την κόρη τους Λίζα να έρθει από το Λονδίνο όπου σπουδάζει, για τις καλοκαιρινές διακοπές. Μαζί έρχεται και το αγόρι της, ο Άλφρεντ, που κατάγεται από την Αλβανία αλλά η Λίζα, φοβούμενη τις αντιδράσεις των γονιών της, δεν τους αποκαλύπτει την εθνικότητά του. Κι έτσι αρχίζει ο κύκλος των παρεξηγήσεων. Οι γονείς της Λίζας πιστεύουν ότι ο Άλφρεντ είναι Άγγλος και μάλιστα λόρδος. Ο γάμος των δύο παιδιών είναι το επίκεντρο της υπόθεσης αλλά το πραγματικό θέμα του έργου είναι τα εθνικά μας ελαττώματα, όπως διαμορφώθηκαν στα τελευταία τριάντα χρόνια. Οι Αλβανοί συμπέθεροι είναι ο καταλύτης που θα βοηθήσει να ξεδιπλωθούν ο νεοπλουτισμός, η ξιπασιά, ο σουσουδισμός, η απληστία, η ημιμάθεια, η επιπολαιότητα και πάνω απ’ όλα η ανειλικρίνεια, που γίνεται διαρκώς αιτία για αλυσιδωτές φαρσικές επιπλοκές".

Πράγματι, οι "Συμπέθεροι από τα Τίρανα" αποκαλύπτουν και καυτηριάζουν περισσότερα για τους συμπατριώτες μας παρά για τους Αλβανούς. Είναι αυτός και ο λόγος που έτρεξε συνειρμικά το μυαλό μου στο συγκεκριμένο έργο την ώρα που φούντωσαν οι πανηγυρισμοί των ημεδαπών ακροδεξιών για τη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ: καθαυτοί οι πανηγυρισμοί μαρτυρούσαν πιο πολλά για εκείνους που πανηγύριζαν παρά για την αφορμή που πυροδότησε τους πανηγυρισμούς τους. Στην ίδια την Αμερική, δεν πέρασε ασχολίαστη η ακραία παράνοια πίσω από την αφορμή· αποτυπώθηκε μάλιστα με βιτριολική ευστοχία στο εξώφυλλο που αναρτήθηκε στην ηλεκτρονική έκδοση του Vanity Fair, ως καυστικό σχόλιο δίπλα σε μια ελάχιστα κολακευτική φωτογραφία του νέου πλανητάρχη: "Τριάντα τέσσερις κατηγορίες κακουργήματος. Μία καταδίκη. Δύο εκκρεμείς υποθέσεις. Δύο καθαιρέσεις. Έξι πτωχεύσεις. Τέσσερα ακόμη χρόνια. Ο τεσσαρακοστός έβδομος Αμερικανός Πρόεδρος". Μπορεί όλα αυτά να έπαιξαν ασήμαντο έως μηδαμινό ρόλο στην επιλογή των Αμερικανών διαψεύδοντας σχεδόν όλες τις προεκλογικές δημοσκοπήσεις και αναζωπυρώνοντας θεωρίες συνωμοσίας για χειραγώγηση των ΜΜΕ από την πλευρά των Δημοκρατικών –αλλά πόσο "φυσιολογικό" είναι να τα παραβλέπουν και οι δικοί μας "τραμπόφρονες" ως… βασιλικότεροι του βασιλέως; Δεν
ξέρω πόσο "φυσιολογικό" είναι, αλλά σίγουρα δεν είναι "πρωτότυπο". Για την ακρίβεια, έχει στο παρελθόν συμβεί κατά κόρον.

Τον καιρό του κομμουνιστή δικτάτορα Ενβέρ Χότζα και, πιο συγκεκριμένα, την εποχή που τα είχε σπάσει με τη Σοβιετική Ένωση και τα είχε κάνει πλακάκια με την Κίνα του Μάο, οι Αλβανοί διασκέδαζαν την ανέχεια και την απελπισία τους με ένα σύντομο γλυκόπικρο
ανέκδοτο: "Εμείς και οι Κινέζοι είμαστε το μεγαλύτερο έθνος του κόσμου· εννιακόσια δύο εκατομμύρια". Ανάλογα φαινόμενα "ξιπασιάς" και "σουσουδισμού" παρατηρούσαμε και στην πατρίδα μας όποτε κάποιος ξένος ηγέτης –αυταρχικός συνήθως και διόλου συμπτωματικά-
σημείωνε μια μεγάλη επιτυχία στη δική του πατρίδα· σπεύδαμε αμέσως να δηλώσουμε την παρουσία μας στο fan club του, είτε μας είχε στείλει πρόσκληση είτε όχι. Μπορεί, λόγου χάριν, η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία να έχει ενισχύσει την επιλεκτική μας αμνησία, αλλά κάποτε –όχι και τόσο παλιά- τα ποσοστά δημοτικότητας του Βλαντίμιρ Πούτιν στην Ελλάδα ήταν τόσο υψηλά ώστε να του επιτρέπουν ουσιαστικά να μας δουλεύει ξετσίπωτα ψιλό γαζί: τις ημέρες που είχε πάρει πάλι φωτιά η ονοματοδοσία ενός από τους βόρειους γείτονές μας, ο Πούτιν πριμοδοτούσε τους "ανυποχώρητους" και από τις δύο πλευρές των συνόρων.

Εν συνεχεία, ένας άλλος αστέρας που έκλεψε τις καρδιές των ντόπιων ακροδεξιών, ο Βίκτορ Όρμπαν, ήταν πιο τίμιος, δεν έπαιξε διπλό παιχνίδι: ευθύς εξαρχής τάχθηκε καθαρά και ξάστερα με τους ζηλωτές του VMRO που, σήμερα πια, έχουν κατσικωθεί στην κυβέρνηση και μας αμολάνε σαϊτες με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Ανάλογος ενθουσιασμός κυρίευσε κάθε ντόπιο εκλογικό απολειφάδι για τους περιστασιακούς θριάμβους της Μελόνι ή της Λεπέν: τα δικά τους υψηλά εκλογικά ποσοστά δεν μπορούσαν παρά να είναι το προανάκρουσμα –ο
προάγγελος, ένα πράγμα- για αντίστοιχους αυριανούς θριάμβους των ομοφρόνων τους στο δικό μας πάτριο έδαφος· είναι απλώς ζήτημα χρόνου και υπομονής. Μπορεί οι ίδιοι οι ξένοι ηγέτες να μην το έχουν πάρει χαμπάρι αλλά, ζωή να ‘χουν, ανεκτίμητη χαρά έχουν δώσει κατά διαστήματα στους συμπέθερους από την Αθήνα.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr