Τα γλυπτά, ποια γλυπτά;

Ο διάλογος είχε αλήθεια στοιχεία κωμικά, σχεδόν σουρεαλιστικά. Τα γλυπτά στον σταθμό Βενιζέλου της έλεγε εκείνος που είχε πάει λέει να επιθεωρήσει, τον διόρθωνε η Μενδώνη με μια ελαφρά δόση ειρωνείας, δεν υπάρχουν γλυπτά κύριε Πρόεδρε... Μετά εξηγούσε ο Τσίπρας... στη Μενδώνη, τη σημασία της Μέσης Οδού (για τους αρχαίους υποθέτω, όχι για τον ΣΥΡΙΖΑ), για τα ερείπια στον άλλο σταθμό του μετρό του έλεγε εκείνη, στην Αγία Σοφία κύριε Πρόεδρε, ποια είναι η Αγία Σοφία έλεγε αυτός, δεν την ξέρω, ο επόμενος σταθμός έλεγε εκείνη, αυτός φυσικά το αγνοούσε, στο τέλος σκασμένος, της έλεγε ότι φοβάται ότι θα συμβεί ό,τι συνέβη με τον Μοροζίνη. Κάπου τον είχε ακούσει αυτόν.

Τώρα ποιος θέλει να βομβαρδίσει την Ακρόπολη δεν έχει γίνει γνωστό, γιατί έμπλεξε την Ακρόπολη με τον σταθμό Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη επίσης δεν είναι γνωστό, αλλά μπορεί κανείς να αναρωτηθεί: "Τι ζόρι τραβάει” ο ΣΥΡΙΖΑ και ειδικά ο Αλέξης Τσίπρας, με τα αρχαία; Μήπως το γεγονός ότι ανέβηκε προ ημερών, για πρώτη φορά στην Ακρόπολη, τον συγκλόνισε;

Τη μία τους ενοχλεί η διάστρωση για τα ΑΜΕΑ -και ας συμφώνησαν οι ειδικοί και το ΚΑΣ με την παρέμβαση και το έργο του Μανόλη Κορρέ- μετά ανακάλυψαν ότι ένα κομπρεσέρ που δεν ήταν κομπρεσέρ, προκάλεσε ζημιά σε ένα μάρμαρο δεξιά από την είσοδο που τελικά την προκάλεσε το φτυάρι αφού δεν χρησιμοποιείται κομπρεσέρ, μετά ένας αναγνώστης της "Αυγής" δεν έβρισκε την ταμπέλα για την είσοδο των ΑΜΕΑ και μπερδεύτηκε και άρχισε να βρίζει τους αρίστους που δεν έβαλαν τη σήμανση εκεί που ήθελε αυτός, μετά τα αρχαία στον σταθμό Βενιζέλος δεν πρέπει να μετακινηθούν γιατί το λέει η Κουτσούμπα, μετά η Μενδώνη θέλει να βάλει λέει πλακέτα με το όνομά της, αλλά δεν θα τη βάλει, αλλά ευτυχώς που το εντόπισε η "Αυγή" πριν τη βάλει και γενικώς είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα.

Τι ζόρι όμως τραβάνε στ΄ αλήθεια με τα αρχαία;

Μια εξήγηση είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας απομακρυνθεί από την εξουσία, συρρικνωθεί και χάσει την επαφή του με την κοινωνία, μετατράπηκε σε απόλυτο κόμμα των στελεχών του. Οι apparatchik έχουν τον απόλυτο έλεγχο και κάνουν κουμάντο. Οι φωνές απ΄ έξω δεν ακούγονται και κανείς δεν δίνει σημασία.

Στο υπουργείο Πολιτισμού για παράδειγμα, όπου αγραναπαύονται εκατοντάδες υπάλληλοι με ευαίσθητη ταξική συνείδηση, το κόμμα έχει πέραση. Οφείλει συνεπώς να τείνει ευήκοο ους στις ανησυχίες του κοινού του. Με τι ασχολούνται οι υπάλληλοι-οπαδοί και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στο υπουργείο Πολιτισμού; Με τα αρχαία. Το ίδιο και στον σύλλογο Αρχαιολόγων. Δεν έχει τόση σημασία αν οι ανησυχίες τους ακούγονται -αν μη τι άλλο- υπερβολικές, έως και ακραίες στους υπολοίπους. Το κόμμα οφείλει να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των όσων έχουν απομείνει. Στον στενό πυρήνα. Ετσι ο ΣΥΡΙΖΑ μετατρέπεται σε συνιστώσα του συλλόγου Αρχαιολόγων και του συλλόγου εργαζομένων στο υπουργείο Πολιτισμού και ο Αλέξης Τσίπρας τρέχει στην Ακρόπολη να συναντήσει τον Μοροζίνη. Ή τουλάχιστον να τον εμποδίσει.

Μια άλλη ερμηνεία είναι ότι καθώς διαπιστώνεται μια ευρεία συναίνεση ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση στα βασικά, υπάρχει επείγουσα ανάγκη να βρεθεί σημείο διαφωνίας. Ακόμα και στο μάρμαρο, εκεί δεξιά από την είσοδο.

Όπως σωστά σημείωσε στο τελευταίο του άρθρο στα "Νέα" ο Γιάννης Βούλγαρης, παρά τις επιφανειακές διαφωνίες της τρέχουσας πολιτικής, παρά τις δήθεν κόντρες για τα μάρμαρα και τις πλατφόρμες, τις δήθεν τάχα μου σκληρές κόντρες και τους εμφυλίους στο twitter, υπάρχει στο πολιτικό σκηνικό μια ευρεία συναίνεση στα βασικά. Δηλαδή στην οικονομική και στην εξωτερική πολιτική.

Στην οικονομική πολιτική, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ συνήλθε από τις αντιμνημονιακές του εμμονές και τις παιδικές ασθένειες, αποδέχεται και τη σημασία της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και της αγοράς και τις επενδύσεις. Οι διαφωνίες πλέον εντοπίζονται στις λεπτομέρειες. Στο πώς θα κατανεμηθούν τα κονδύλια του Ταμείου Ανάπτυξης για παράδειγμα. Αντε να κινητοποιήσεις το λαϊκό κίνημα για τα κονδύλια για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειες. Ευτυχώς που υπάρχει και το νομοσχέδιο Χατζηδάκη και μπορείς να κατεβάσεις λίγα στρατά επειδή δήθεν κινδυνεύει το ωράριο.

Στην εξωτερική πολιτική, ακόμα και αν ο Νίκος Φίλης επιμένει στα ανοιχτά σύνορα και στην ελεύθερη άφιξη των παράνομων μεταναστών -στο όνομα ενός ξεπερασμένου δήθεν ανθρωπισμού που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής και τις ελευθερίες των ευρωπαίων- ο Αλέξης Τσίπρας -λίγο ευφυέστερος- αντιλαμβάνεται ότι τα σύνορα έχουν σημασία, αντιλαμβάνεται ότι η εποχή της διεθνιστικής αλληλεγγύης μας άφησε χρόνους και οι ενστάσεις του εντοπίζονται στο αν έγιναν δεκτά και πότε θα υπογραφούν τα πρωτόκολλα με τη Βόρεια Μακεδονία και πώς απάντησε ο Δένδιας στον Donmez και λοιπές υποσημειώσεις. Βασικά συμφωνούμε σε όλα δηλαδή.

Και πώς θα κάνουμε λοιπόν ότι διαφωνούμε; Πώς θα εκφράσουμε την οργή μας για τις επιπλοκές του Νίκου Παππά και τα εκατομμύρια του συντρόφου που αναζητούνται; Πώς θα μαζέψουμε τον κόσμο που ονειρεύεται κανονικότητα και δεν ψάχνει την ανατροπή; Τι θα κάνουμε τώρα που ξεφούσκωσε ο θυμός;

Α εδώ σε έχω. Μενδώνη και ξερό ψωμί. Και γιατί δεν λειτουργεί το ασανσέρ για τα ΑΜΕΑ στην Ακρόπολη;

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr