Συνήθως το φαινόμενο παρατηρείται όποτε αναχωρεί για τους επουράνιους λειμώνες ένας διάσημος κινηματογραφικός αστέρας ή ένας θρύλος της ροκ –να όμως που καταγράφηκε, με την ίδια ή και με μεγαλύτερη ένταση, τώρα που πέθανε ένας Πάπας. Ασφαλώς ο συγκεκριμένος, ο Φραγκίσκος Α΄, δεν ήταν ένας οποιοσδήποτε Πάπας.
Κατ’ αρχάς ήταν ο πρώτος και μέχρι στιγμής ο μοναδικός Πάπας που είχε εμφανιστεί σε ταινία μυθοπλασίας, την "Beyond the sun" [Πέρα από τον ήλιο], ήδη από το 2016, ερμηνεύοντας τον εαυτό του (σε ρόλο cameo, όπως λέμε). Η εκρηκτική του σχέση με τον προκάτοχό του, τον Βενέδικτο ΙΣΤ΄, με τον οποίο είχε τόση ιδεολογική συγγένεια όση το άσπρο με το μαύρο, ήταν η αφηγηματική ραχοκοκαλιά σε μια άλλη θρυλική σειρά μυθοπλασίας, τους "Δύο Πάπες" του Netflix, ενώ ο βίος του –όσο βρισκόταν ακόμη εν ζωή- έδωσε την πρώτη ύλη για διάφορα ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, ως επί το πλείστον "αγιογραφικά" ή, εν πάση περιπτώσει, "θετικά διακείμενα" προς το άτομό του.
Τούτων δοθέντων, η εκτόξευση κατά 283% στις πλατφόρμες streaming (λίγες μόλις ώρες αφότου ανακοινώθηκε ο θάνατος του Φραγκίσκου Α') του "Κονκλάβιου" του Έντουαρντ Μπέργκερ, με τον Ρέιφ Φάινς ως πρωταγωνιστή και "αρχιμάγειρα" δολοπλοκιών στα άδυτα του Βατικανού, θα πρέπει να εκληφθεί ως απολύτως αναμενόμενη.
Απόλαυσα το "Κονκλάβιο" στη μεγάλη οθόνη τον περασμένο Νοέμβριο, προτού αρχίσει να… βομβαρδίζεται με διεθνή βραβεία: απέσπασε οκτώ υποψηφιότητες για Όσκαρ (κέρδισε τελικά εφέτος τον Μάρτιο μονάχα το Όσκαρ Διασκευασμένου Σεναρίου, εξ ημισείας με την "Anora", τον Γολγοθά μιας σεξεργάτριας στις Ηνωμένες Πολιτείες, που σάρωσε σε όλες τις κατηγορίες, κάτι διπλά ειρωνικό για όποιον δει αμφότερες τις ταινίες), αλλά κυριολεκτικά θριάμβευσε ένα μήνα νωρίτερα στα βραβεία της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου (BAFTA) με τέσσερα τρόπαια. Αξίζει στο ακέραιο όσα βραβεία πήρε, αλλά και όσα βραβεία δεν πήρε. Σε κρατάει καθηλωμένο επί εκατόν είκοσι λεπτά με μια πλοκή ασθματική όσο και "κλειστοφοβική", λες κι εσύ ο θεατής δεν είσαι παρά ένας από τους καρδινάλιους που "φυλακίζονται" στο Βατικανό –δίχως κινητά, ούτε όποια άλλη δυνατότητα επικοινωνίας με τον "έξω κόσμο"- μέχρις ότου βγει "άσπρος καπνός", τουτέστιν εκλέξουν τον επόμενο Πάπα· πιο update δεν γίνεται και αν υπάρχει διανομέας με ένα δράμι μυαλό, θα φροντίσει ώστε το "Κονκλάβιο" να επιστρέψει στις κινηματογραφικές μας αίθουσες αυτήν κιόλας την Πέμπτη που μας έρχεται.
Δυστυχώς δεν μπορώ να σας αποκαλύψω ποιος υποψήφιος εκλέγεται στο "Κονκλάβιο" δίχως να την "σπάσω" σε όσους δεν το έχουν δει ακόμη, όπως έλεγε και ο αείμνηστος Αλέκος Αλεξανδράκης σε μια επιθεώρηση παριστάνοντας ευφρόσυνα τον αγαπημένο μας κριτικό κινηματογράφου Γιάννη Μπακογιαννόπουλο. Αυτό όμως που μπορώ να σας αποκαλύψω είναι ότι το "Κονκλάβιο" δένει γλυκά με την… ατζέντα του Φραγκίσκου Α΄. Ξέρετε, ο εκλιπών Πάπας ήταν πιο αμφιλεγόμενη προσωπικότητα από όσο αφήνει να διαφανεί η υστεροφημία του και η σχεδόν καθολική μεταθανάτια αποδοχή του. Στα πρώτα χρόνια της ιερατικής του σταδιοδρομίας το όνομά του ενεπλάκη με μία από τις πιο απάνθρωπες κι αιματοβαμμένες δικτατορίες, τη χούντα του Βιντέλα (ότι συνεργάστηκε ανοιχτά μαζί της στη χειρότερη περίπτωση, ότι έκανε τα στραβά μάτια στην καλύτερη), αργότερα όμως και ιδίως αφότου ανήλθε στον παπικό θρόνο "πολιτογραφήθηκε" ως φιλελεύθερος ριζοσπάστης, παράτολμος καινοτόμος και σχεδόν "υιοθέτησε" την woke ατζέντα· με αυτήν, τη δεύτερή του "ταυτότητα", τον θυμούνται και τον μνημονεύουν οι περισσότεροι σήμερα.
Εάν διατρέξουμε εν τάχει το ιστορικό εκλογής των Παπών, τουλάχιστον τα τελευταία εκατό χρόνια, θα διαπιστώσουμε ότι πολύ συχνά ο νέος Πάπας ήταν το "ακριβώς αντίθετο" -το negative, κατά κάποιον τρόπο- του προηγούμενου, αλλά σπανίως, σπανιότατα, ερχόταν σε κόντρα με το "ρεύμα της εποχής" του, την "περιρρέουσα πολιτική ατμόσφαιρα" παγκοσμίως.
Ο Φραγκίσκος Α΄ ανέλαβε τα ηνία το 2013 και ακολούθησε ευλαβικά τον "συρμό" της εποχής του. Στις μέρες μας ο ίδιος "συρμός" πορεύεται ανάποδα και –αλίμονο: ο αναμενόμενος "λευκός καπνός" τίποτε αισιόδοξο δεν φαίνεται να προμηνύει.