Ο φίλος μου ο Φιλίπ δεν κλαίει ποτέ την μοίρα του. Τα δάκρυα του έχουν στερέψει προ καιρού. Είναι από αυτούς τους ανθρώπους που ψάχνουν πάντοτε τη θετική πλευρά της ζωής και που πιστεύουν πως όταν το μέλλον δεν προμηνύει κάτι ιδιαίτερα ελπιδοφόρο, τότε πρέπει να διπλασιάσεις τις δυνάμεις σου για να ξεπεράσεις το μοιραίο. «Εάν καταλάβουμε από την αρχή πως η ζωή δεν είναι δίκαιη αλλά πως από εμάς εξαρτάται πως θα την κάνουμε πιο σωστή, τότε θα ζήσουμε όλοι καλύτερα».
Εάν καταλάβουμε από την αρχή πως η ζωή δεν είναι δίκαιη αλλά πως από εμάς εξαρτάται πως θα την κάνουμε πιο σωστή, τότε θα ζήσουμε όλοι καλύτερα»
Ο Φιλίπ το έχει φιλοσοφήσει το θέμα. Έχει ταξιδέψει σε όλον τον πλανήτη, έχει διασχίσει θάλασσες και ωκεανούς, έχει φάει φίδια με τους Παπούα, έχει κοιμηθεί στον πάγο με τους Εσκιμώους, έχει ενώσει στο ίδιο τραπέζι Παλαιστίνιο και Ισραηλινό, έχει κολυμπήσει μεταξύ Γαλλίας και Αγγλίας έχοντας πάντα στο νου του τον Ηράκλειτο. «Είστε τυχεροί εσείς οι Έλληνες, που έχετε τέτοια πολιτιστική κληρονομιά και είμαι σίγουρος πως αν διαβάζατε λίγο Προσωκρατικούς ξεκινώντας την ημέρα σας τότε θα βρίσκατε απαντήσεις στα προβλήματα σας». Ο Ηράκλειτος και το πασίγνωστο «τα πάντα ρει». Όλα είναι κίνηση, όλα προχωράνε, όλα μεταλλάσσονται.
Έτσι και η ζωή του Φιλίπ Κρουαζόν. Πριν από είκοσι χρόνια, ο Φιλίπ ανέβηκε στη σκεπή του σπιτιού του να αλλάξει μια κεραία κι έπαθε ηλεκτροπληξία. Για είκοσι λεπτά το σώμα του δεχόταν 20.000 βολτ. Έμεινε δύο χρόνια στο νοσοκομείο, υπέστη πάνω από 120 επεμβάσεις. Όταν επέστρεψε στο σπίτι του δεν έχει πλέον πόδια και χέρια.
«Είστε τυχεροί εσείς οι Έλληνες, που έχετε τέτοια πολιτιστική κληρονομιά και είμαι σίγουρος πως αν διαβάζατε λίγο Προσωκρατικούς ξεκινώντας την ημέρα σας τότε θα βρίσκατε απαντήσεις στα προβλήματα σας»
Πώς να επιζήσεις μετά από μια τέτοια προσωπική τραγωδία; Με τη δύναμη του μυαλού και της καρδιάς. Ο Φιλίπ δεν το έβαλε κάτω κι έγινε αθλητής. Με την βοήθεια προσθετικών μελών και μετά από ατελείωτες ώρες προπόνησης κατάφερε να ξεπεράσει τα όρια του και να κολυμπήσει σε όλες τις θάλασσες τη γης, πετυχαίνοντας ένα άνευ προηγουμένου εγχείρημα: να ενώσει κολυμπώντας τις πέντε ηπείρους. «Η θέληση μου ήταν πιο ισχυρή από τον πόνο. Στην αρχή δεν ήθελα να ζήσω, στη συνέχεια το είδα σαν ευκαιρία να ξεπεράσω την κλάψα μου και τον φόβο» μου λέει με ένα πλατύ χαμόγελο. «Όταν ήμουν στον Ειρηνικό και κολυμπούσα, περνούσαν τα σκυλόψαρα δίπλα μου και οι καρχαρίες κι αναρωτιόμουν γιατί δε μου επιτίθενται. Σήμερα ξέρω πως με λυπήθηκαν γιατί με είδαν ακρωτηριασμένο και θα υπέθεσαν πως ήμουν κι εγώ θύμα της κρίσης».
Στην αρχή δεν ήθελα να ζήσω, στη συνέχεια το είδα σαν ευκαιρία να ξεπεράσω την κλάψα μου και τον φόβο»
Ο Φιλίπ διαθέτει χιούμορ, αυτοσαρκασμό κι απέραντη γενναιοδωρία. Ενσαρκώνει μια λέξη που δύσκολα μεταφράζεται στα ελληνικά: résilience, που μπορεί να σημαίνει ανθεκτικότητα, ελαστικότητα, προσαρμοστικότητα αλλά που στην ουσία μας θυμίζει πως όλοι μας έχουμε την ικανότητα που μπορεί να μας σπρώξει ώστε να αντεπεξέλθουμε στις δυσκολίες. «Όταν είσαι διαφορετικός» λέει ο Φιλίπ «πρέπει να σκέφτεσαι διαφορετικά γιατί Καιάδες υπάρχουν ακόμη και σήμερα κι ονομάζονται αδιαφορία και δειλία. Από εσένα εξαρτάται να μην τους δεχτείς…».
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr