Τι απέγινε ο Μητσοτάκης της πανδημίας;

Τον Κυριάκο Μητσοτάκη τον ψηφίσαμε το 2023, αφ΄ενός γιατί δεν θέλαμε επ΄ουδενί να ξαναζήσουμε το βασανιστήριο του ΣΥΡΙΖΑ και αφ΄ετέρου γιατί έβαλε σε μια ρότα την οικονομία και έδειξε το 2020-2021 μεγάλες ικανότητες διαχειριστικές. Ηταν μια εγγύηση για την επόμενη ημέρα. Μια εγγύηση ότι ξεφεύγουμε από το τέλμα και προοδεύουμε. Ότι κάτι γίνεται επιτέλους. Όταν ξέσπασε η πανδημία, η ανταπόκριση του κράτους ήταν για τα ελληνικά δεδομένα σχεδόν υποδειγματική, παρά προφανώς τα λάθη και τις αστοχίες. Μετά ήρθε καπάκι και ο Πιερρακάκης να μας δείξει ότι ο εκσυγχρονισμός είναι εφικτός και πήραμε θάρρος. Ανεβαίναμε πίστα.

Τι απέγινε αυτός ο Μητσοτάκης; Προεκλογικά ζήσαμε τα Τέμπη, όπου αποκαλύφθηκε ότι τα τρένα και οι σιδηροδρομικές γραμμές είχαν αφεθεί στην τύχη τους και η ΤΡΑΙΝΟΣΕ ήταν τελικά μια δημόσια επιχείρηση που λειτουργούσε όπως ακριβώς την είχε αφήσει ο Στέφανος Τζουμάκας τη δεκαετία του '80. Απλώς οι πρασινοφρουροί είχαν γίνει γαλάζιοι. Μήπως δεν είναι η μόνη; Μήπως το περίφημο επιτελικό κράτος είναι ένα πουκάμισο αδειανό και από πίσω τίποτε δεν έχει αλλάξει;

Μετεκλογικά και στη διάρκεια του καλοκαιριού, ζήσαμε τις φωτιές και την τραγωδία της Δαδιάς και σήμερα ζούμε την καταστροφή στον Θεσσαλικό κάμπο. Κάτι δεν πάει καλά. Και δεν είναι προφανώς μόνο η κλιματική αλλαγή. Που ούτως ή άλλως αλλάζει όλα τα δεδομένα.

Οσο υπήρχε ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ακόμα εν ζωή, η κομματική αντιπαράθεση και οι εξαλλοσύνες της καθ΄ημάς αριστεράς επέτρεπαν στον πρωθυπουργό να εμφανίζεται σαν η ενσάρκωση του ορθολογισμού και η μοναδική υπαρκτή πρόταση για την "κανονική διακυβέρνηση". Τώρα όμως που ο Αλέξης Τσίπρας διακοπάρει και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην εντατική, ο πρωθυπουργός είναι μόνος με τα προβλήματα. Προφανώς και δεν συγκρίνεται με τον Φάμελλο, αλλά η σύγκριση δεν αφορά κανέναν. Ούτε καν τον Φάμελλο.

Δεν υπάρχει κανένα άλλοθι. Δεν υπάρχει κανένας Τσίπρας και κανένας Φάμελλος να μας θυμίζει ότι με τους άλλους θα ήταν χειρότερα, που θα ήταν φυσικά, ουδείς αμφιβάλει. Ο μόνος πήχης που καλείται να υπερβεί, το μέτρο της επιτυχίας ή της αποτυχίας του πρωθυπουργού, πλέον είναι οι επιδόσεις του. Και ο απολογισμός του καλοκαιριού είναι οδυνηρός. Οι επιδόσεις της κυβέρνησης είναι κάτω του μετρίου, επιεικώς...

Τι απέγινε λοιπόν ο Κυριάκος Μητσοτάκης της πανδημίας; Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι ήταν η κακή στιγμή. Δεν φταίει ο Μητσοτάκης, παντού στον κόσμο οι φυσικές καταστροφές συνεπάγονται απώλειες και ζημιές. Μόνο στην Ελλάδα γίνονται πεδίο ξεκατινιάσματος στα social και κομματικής αντιπαράθεσης στον τύπο.

Οι φωτιές είναι πλέον mega fires και αν ξεφύγουν δεν σβήνουν με τίποτα, το δάσος της Δαδιάς είχε φθάσει στα όριά του -είχε καεί για τελευταία φορά το 1950- και η κακοκαιρία Daniel ήταν από αυτές που συμβαίνουν μια φορά στα 100 ή ίσως και στα 1000 χρόνια. Καμία υποδομή δεν θα ήταν αρκετή δηλαδή για να συγκρατήσει τα νερά. Δεν είναι ίσως τελείως λάθος. Αλλά είναι μόνο η κακή στιγμή; Και η καθυστερημένη επιχείρηση διάσωσης; Τα καθυστερημένα μηνύματα του 112; Και αυτά η κακή στιγμή; Μήπως πάσχει και η Πολιτική Προστασία;

Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η απόλυτη κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη στο πολιτικό σκηνικό, τον οδήγησε σε λάθος επιλογές στο κυβερνητικό σχήμα, αφού ελλείψει αντιπολίτευσης, το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν οι κομματικές ισορροπίες και τα ρουσφέτια. Πρώτα ήταν ο Νότης Μηταράκης που αποχώρησε για να απολαύσει τις διακοπές του, μετά ήταν ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης που απήλθε για να βελτιώσει τα ελληνικά του και φυσικά υπάρχει και το θέμα με τον Βασίλη Κικίλια. Πώς και γιατί ανέλαβε το πιο κρίσιμο υπουργείο σε αυτό το σχήμα; Αν και είναι άδικο να χρεωθούν στον υπουργό όλα τα δεινά που ζήσαμε τις τελευταίες εβδομάδες και μήνες, το πώς βρέθηκε ο κ. Κικίλιας επικεφαλής του υπουργείου που προΐσταται της πολιτικής προστασίας παραμένει ένα ερώτημα. Έχει επιδείξει τέτοιες ικανότητες; Ηταν όντως ο πιο κατάλληλος;

Αλλοι αναφέρονται στα όρια του επιτελικού κράτους. Ο υπερσυγκεντρωτισμός του Μητσοτάκης δεν δουλεύει πλέον. Η κυβέρνηση αποδίδει μόνο εφόσον ασχολείται ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το στενό επιτελείο του. Μετά υπάρχει χάος.

Δεν ξέρω ποια ερμηνεία είναι η πιο εύστοχη, ενδεχομένως να ισχύουν όλες οι ερμηνείες μαζί- να είναι και η κακή στιγμή και οι λάθος επιλογές υπουργών και το αδιέξοδο του υπερσυγκεντρωτικού κράτους- αυτό που ξέρω είναι ότι χάθηκε η εμπιστοσύνη στην ικανότητα της κυβέρνησης να ανταποκρίνεται στις κρίσεις. Το μεγαλύτερο ατού του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Και αν μπορώ να βρω ένα νήμα που συνδέει τις φωτιές, τις πλημμύρες και τα Τέμπη, είναι ότι σε όλες τις κρίσεις, αυτό που προκύπτει είναι ότι οι δομές και οι υπηρεσίες του ελληνικού κράτους είναι ελαττωματικές. Η πυροσβεστική, η ΤΡΕΝΟΣΕ, η πολιτική προστασία ακόμα και ο Στρατός και η Αστυνομία ή το Λιμενικό- όπως είδαμε στην Αγχίαλο, τη Νέα Φιλαδέλφεια ή τον Πειραιά- λειτουργούν με κουλτούρα "δε βαριέσαι ρε αδελφέ" και άστο για αργότερα. Αν δεν τις κινητοποιήσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός ή έστω ένας ικανός και δραστήριος υπουργός, βαλτώνουν στην ακινησία της δημοσιοϋπαλληλίας.

Με άλλα λόγια, όπως το έγραψε ένας βετεράνος της δημοσιογραφίας και της πολιτικής, "ή ο Μητσοτάκης θα μεταρρυθμίσει το κράτος ή το κράτος θα καταβροχθίσει τον Μητσοτάκη." Εχει ακόμα 4 χρόνια μπροστά του.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr