Τι θα ρωτούσα τον κ.Τσίπρα

Θα ήθελα να είχα την ευκαιρία να κάνω ως δημοσιογράφος μια συνέντευξη με τον Αλέξη Τσίπρα σε κάποια εφημερίδα ή ηλεκτρονικό μέσον. Δεν θα τον ρωτούσα για κανένα θέμα της επικαιρότητας. Θα ήθελα να κάνω μια κουβέντα ιδεολογικού και ιστορικού χαρακτήρα.

Θα τον ρωτούσα “αν θεωρεί τον εαυτό του μαρξιστή”, “ποιό θεωρεί το καλύτερο σύστημα στο οποίο έχει ζήσει ο άνθρωπος”, “αν εκτιμά πως θα ήταν καλύτερα τα πράγματα αν είχε κερδίσει η αριστερά στον εμφύλιο”, “αν πιστεύει στη φιλελεύθερη δημοκρατία”, τη γνώμη του για τον “υπαρκτό” και για πρόσωπα που σημάδεψαν την ελληνική και την παγκόσμια ιστορία, για τις ΗΠΑ και τη Βενεζουέλα, την άποψή του για την επιχειρηματικότητα και το κέρδος.

Πιστεύω ότι μέσα από τις απαντήσεις σε τέτοιου τύπου ερωτήσεις, κάποιοι θα μπορούσαν να αντιληφθούν καλύτερα τις απόψεις του ανθρώπου που μας κυβερνά, να καταλάβουν γιατί συνέβησαν όλα αυτά τα προηγούμενα χρόνια και γιατί η Ελλάδα με αυτή την κυβέρνηση θα μένει προσκολλημένη στο παρελθόν. Ο κ.Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ στον πυρήνα των απόψεών τους, δεν έχουν να κάνουν σε τίποτα με αυτό που χαρακτήριζε την ανανεωτική αριστερά και την σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία. Αν ζούσαν ο Λ.Κύρκος και ο Μ. Παπαγιαννάκης ή θα είχαν αποχωρήσει ή θα είχαν διαγραφεί από το κόμμα.

Η διαμάχη που έχει ξεσπάσει για τα εγκλήματα των κομμουνιστικών καθεστώτων δεν έχει να κάνει μόνο με διαφορές στην ιστορική αποτίμηση της συγκεκριμένης περιόδου. Έχει να κάνει και με αντιλήψεις του σήμερα. Ο τρόπος σκέψης καθορίζει και τον τρόπο άσκησης πολιτικής. Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει εδώ και χρόνια στο όνομα της μιας και μοναδικής αλήθειας και θεωρεί όσους δεν την ενστερνίζονται γερμανοτσολιάδες, υποστηρικτές του Σόιμπλε και υπονομευτές της χώρας. Οι βιαιοπραγίες και οι προπηλακισμοί στα χρόνια της αντιπολίτευσης και το ύφος αντιμετώπισης των πολιτικών αντιπάλων στα χρόνια που βρίσκεται στην κυβέρνηση, στη σταλινική παράδοση παραπέμπουν κι όχι σε φιλελεύθερες δημοκρατίες. Και με αυτό τον τρόπο αντιμετωπίζουν οι κυβερνώντες και την αντιπολίτευση. “Έχουμε την κυβέρνηση, δεν έχουμε την εξουσία” επαναλαμβάνουν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ παραπέμποντας στην ολοκληρωτική άποψη ότι η μόνη εξουσία πρέπει να είναι η δική τους.

Δεν πιστεύουν σε κανένα θεσμό (εμπόδια τούς θεωρεί ο πρωθυπουργός) και καμιά διάκριση των εξουσιών. Θέλουν τον πλήρη έλεγχο της δικαιοσύνης και το επιχειρούν με κάθε τρόπο. Ακόμη και με το διασυρμό δικαστικών, μέσω δημοσιοποίησης στοιχείων της προσωπικής τους ζωής. Θεωρούν ως τα μόνα αξιόπιστα ΜΜΕ εκείνα που αναπαράγουν την κυβερνητική γραμμή. Στοχοποιούν μη αρεστούς δημοσιογράφους. Προσπάθησαν να στήσουν δικό τους σύστημα με τις άδειες. Υπουργοί δηλώνουν ότι “την αντικειμενικότητα της ενημέρωσης την εγγυάται το κράτος”.

Οι απόψεις που υποστηρίζει η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι περιθωριακές, έχουν ευρύ ακροατήριο στη χώρα. Γι΄αυτό τα στελέχη του θεωρούν ότι όχι μόνο δεν έχουν κόστος όταν τις υποστηρίζουν, αλλά κερδίζουν κιόλας (φυσικά υπάρχουν και αυτοί που υποστηρίζουν ανανεωτικές απόψεις και κρατούν αποστάσεις από όλα αυτά). Στήνουν εμφυλιοπολεμικό κλίμα, επιχειρώντας να καπηλευτούν ιστορικές μνήμες της μετεμφυλιακής Ελλάδας.

Η αναγκαστική στροφή στην οικονομία δεν άλλαξε τον τρόπο σκέψης του βασικού πυρήνα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Προσαρμόστηκαν για να διατηρήσουν την εξουσία που είναι και ο μοναδικός τους στόχος. Θα ήθελαν να την ασκούν με απόλυτο τρόπο, αλλά (δυστυχώς γι΄αυτούς κι ευτυχώς για τη χώρα) υπάρχουν περιορισμοί λόγω του ευρωπαϊκού πλαισίου. Συγκυβερνούν με τους ΑΝΕΛ με τους οποίους υποτίθεται ότι έχουν χαώδεις διαφορές, όμως η εξουσία, η συνομωσιολογία και ο λαϊκισμός είναι περισσότερο ισχυροί ενοποιητικοί παράγοντες από την ιδεολογία. Μην ξεχνάμε ότι και οι νομενκλατούρες στο ανατολικό μπλοκ στο όνομα της εργατικής τάξης και του λαού κυβερνούσαν.

Ακούς πολύ συχνά να λέγεται: “τι περιμένατε αυτή είναι η αριστερά, δεν υπάρχει άλλη”. Με την απλουστευτική αυτή άποψη που εκπορεύεται από στελέχη της δεξιάς, επιχειρείται να μπουν όλα στο ίδιο τσουβάλι. Δείχνουν να ξεχνούν την σκληρή κριτική στον σταλινισμό από σημαντικό τμήμα της ευρωπαϊκής αριστεράς, τους αγώνες για την κατοχύρωση κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων, τη μάχη κατά των ολοκληρωτικών ιδεών. Δεν είναι το ίδιο ο Λ. Κύρκος με τον Π. Πολάκη, ούτε ο Τσαουσέσκου με τον Μπερλιγκουέρ.

Το αίτημα για μια καλύτερη κοινωνία με μεγαλύτερη ισότητα και η αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων, ακόμη και ουτοπικών, θα υπάρχει πάντα. Αλίμονο αν δεν υπήρχε. Όπως έλεγε ο Πασκάλ “Οι άνθρωποι σχηματίζουν τις πεποιθήσεις τους με βάση όχι τις αποδείξεις, αλλά με βάση αυτό που τους γοητεύει”. Από αυτό μέχρι την υποστήριξη αυταρχικών καθεστώτων, την υιοθέτηση αποτυχημένων μοντέλων και την υιοθέτηση παρωχημένων συνταγών στο όνομα της προόδου, όπως κάνουν οι σημερινοί κυβερνώντες, η απόσταση είναι μεγάλη.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr