Τι χρωστάμε στον Αλέξη Τσίπρα

Η ανάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας (μάλλον πολύ σύντομα) και η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, κλείνουν τυπικά και συμβολικά την υπερδεκαετία της οικονομικής κρίσης. Αλλωστε ο κ. Τσίπρας ήταν το πιο επιτυχημένο προϊόν αυτής της κρίσης (μαζί με την πιο guigniol εκδοχή του, τον Βαρουφάκη) και κατάφερε να επιβιώσει και μετά την κρίση.

Τώρα ξημερώνει, αν δεν ξημέρωσε ήδη από το 2019, μια νέα εποχή. Ορισμένοι είδαν και μια άλλη σύμπτωση, πιο "καρμική" ή πιο bich. Η παραίτηση του κ. Τσίπρα ανακοινώθηκε την ίδια ακριβώς ημέρα που πριν από 8 χρόνια έκλειναν οι Τράπεζες και εισάγονταν τα capital controls.

Σε κάθε περίπτωση, αυτές οι πολύ βαρετές εκλογές που όλοι γνωρίζαμε το αποτέλεσμα και απλώς περιμέναμε να πάμε να ψηφίσουμε και να φύγουμε διακοπές, τελικά ήταν οι πιο συναρπαστικές που έχουμε ζήσει από την εποχή της χρεοκοπίας. Τίποτα δεν θα είναι όπως πριν.

Τι οδήγησε τον Αλέξη Τσίπρα στην απόφαση να αποχωρήσει; Τι άλλαξε από το βράδυ της Κυριακής που ανακοίνωνε ότι θα είναι ξανά υποψήφιος και έθετε ως ορόσημο τις ευρωεκλογές για την ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ; Αν και είναι δύσκολο να εικάσουμε τι συνέβη στον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα και πώς βίωσε εσωτερικά την ήττα, υποθέτουμε ότι κρίσιμο ρόλο έπαιξε η εκτίμηση της συνέχειας. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σε οριστική αποδρομή και οι επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις πιθανότατα θα τον οδηγήσουν σε περαιτέρω συρρίκνωση, και αυτό θα συνέβαινε ακόμα και με τον Αλέξη Τσίπρα στο τιμόνι. Δεν ήθελε με άλλα λόγια να είναι αυτός στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και να δει το δημιούργημά του να καταστρέφεται. Για να παραφράσουμε τον Νίκο Μαραντζίδη, ό,τι και να έκανε ο κ. Τσίπρας, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τελειωμένος. (A propos μάλλον βιάστηκε ο κ. Ζαχαριάδης να αποθεώσει το μεγαλείο του Αλέξη Τσίπρα και το μέταλλό του.) Ονειρεύεται να επιστρέψει αργότερα; Δύσκολο να εκτιμήσουμε.

Αλλά ας κρατήσουμε το θετικό. Η παραίτηση ήταν μια πράξη αξιοπρέπειας- που μας εξέπληξε, ας είμαστε ειλικρινείς- και ήταν και ένα ευεργετικό σοκ που ενδεχομένως να επιτρέψει την μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κόμμα της κεντροαριστεράς, ικανό να διεκδικήσει και πάλι την εξουσία. Ενδεχομένως, αλλά δεν θα είναι εύκολο.

Ο Αλέξης Τσίπρας φεύγει και αφήνει πίσω του ένα κόμμα χωρίς ταυτότητα, χωρίς διάδοχο ηγέτη, με ασαφή ρόλο και σε αποδρομή. Η τοξική του ταυτότητα που μοιάζει να είναι στο dna των στελεχών του, αποδοκιμάστηκε στις εκλογές και ο ΣΥΡΙΖΑ παραπαίει ανάμεσα σε ένα κόμμα της ριζοσπαστικής, λαϊκίστικης αριστεράς- σε πλήρη αναντιστοιχία με τις απαιτήσεις της κοινωνίας- και σε ένα σχήμα της κεντροαριστεράς. Ποια κατεύθυνση θα πάρει άδηλο. Οι υποψήφιοι διάδοχοι φαντάζουν πολύ μικροί για τις απαιτήσεις, γιατί η προσωποπαγής λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ δεν άφησε περιθώρια για διάδοχη κατάσταση. Στη Βουλή, ρόλο ηγέτη της αξιωματικής αντιπολίτευσης πιθανότατα θα αναλάβει ο Νίκος Ανδρουλάκης, έχοντας και τα γαλόνια της πρόσφατης (σχετικής) νίκης. Οσο για τις προοπτικές για τις αυτοδιοικητικές εκλογές, αυτές είναι (επιεικώς) απαισιόδοξες.

Τι άλλο αφήνει ο Αλέξης Τσίπρας; Αφήνει μια κυβερνητική θητεία που εμείς την έχουμε κρίνει και κρίθηκε ξανά και στις πρόσφατες εκλογές, τώρα μένει να κάνει (με καθυστέρηση πολλών ετών) την αποτίμηση και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας δήλωσε ότι είναι υπερήφανος για το έργο που άφησε και απέδωσε τα προβλήματα στην καχύποπτη Ευρώπη και στη συμμαχία των δανειστών που θεωρούσε την Ελλάδα "άξια τιμωρίας". Ισως έχει ένα δίκιο για τις τιμωρητικές πολιτικές που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, αλλά ποιος θα αδικήσει τους δανειστές μας για την καχυποψία τους για τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ; Μάλλον ξέχασε τις δηλώσεις του για το ευρώ και τις απειλές του να κατεδαφίσει την Ελλάδα και να συμπαρασύρει στον όλεθρο και την Ευρώπη. Ξέχασε και το δημοψήφισμα, που ήταν και η αρχή του τέλους του.

Και στη συνέχεια, όταν μίλησε για εκβιασμούς που εκπορεύονταν από ισχυρές δυνάμεις έξω από τη χώρα και έβρισκαν συμπαραστάτες και μέσα σε αυτήν (οι γνωστές ελίτ που λειτουργούσαν σαν 5η φάλαγγα) ή όταν δήλωσε υπερήφανος για την έξοδο από τα μνημόνια και τη ρύθμιση του χρέους (sic), μάλλον επέστρεψε στην ίδια λάθος ανάγνωση της κυβερνητικής του θητείας, που δεν του επέτρεψε όλα αυτά τα χρόνια να κάνει μια σοβαρή αυτοκριτική. Επιμένοντας σε διχαστικά σχήματα που δεν του επέτρεψαν ποτέ να καταλάβει τι είναι και τι θέλει/θέλουμε από την Ευρώπη.

Αφήνει κάτι άλλο; Θα ήταν άδικο να θεωρήσουμε ότι το μόνο που αφήνει ο Αλέξης Τσίπρας είναι μια αποτυχημένη κυβερνητική θητεία- με εξαίρεση ίσως τη Συμφωνία των Πρεσπών- και ένα κόμμα που διακρίθηκε για την τοξικότητά του και την εμφυλιοπολεμική του προδιάθεση. Γιατί, άθελά του προφανώς, ο Αλέξης Τσίπρας βοήθησα καθοριστικά στην απομάγευση της ελληνική κοινωνίας και συνετέλεσε στην ωρίμανσή της.

Χάρη στον Αλέξη Τσίπρα κατέρρευσαν οι μύθοι (δεξιάς και αριστεράς) για τη γεωπολιτική, ενώ διαλύθηκαν οι ουτοπίες για τις εφικτές οικονομικές πολιτικές, την άλλη Ευρώπη και τα άλλα νομίσματα. Χάρη στον Αλέξη Τσίπρα, ξέρουμε πόση σημασία έχει η φροντίδα των δημοκρατικών θεσμών που τόσο κακοποίησε στη διάρκεια της θητείας του, τη σημασία των συναινέσεων που ποτέ δεν αναζήτησε, χάρη στον Αλέξη Τσίπρα ξέρουμε τώρα ότι η πολιτική δεν είναι μια άσκηση ακτιβισμού ούτε επικοινωνίας, αλλά απαιτεί τεχνογνωσία, μελέτη και πειθαρχία. Χάρη στον Αλέξη Τσίπρα ακόμα, ξέρουμε πλέον ότι η πολιτική δεν είναι μία σύγκρουση μέχρις εσχάτων με πολιτικούς εχθρούς, αλλά μια αντιπαράθεση για το γενικότερο καλό. Θα ήταν άδικο να μην του αναγνωρίσουμε αυτή την ωριμότητα και τη σοφία που αποκτήσαμε. Εστω και αν εκείνος δεν διεκδικεί τα εύσημα.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr