Το Brexit άρχισε από το 1980

Ο χρόνος για το Brexit μετρά πλέον αντίστροφα. Το αποτέλεσμα - σαρωτική νίκη των Συντηρητικών - δεν επιτρέπει αμφιβολίες για τη βούληση των πολιτών. Μας αρέσει ή όχι, όσες επιφυλάξεις και εάν έχουμε.

Αρκετοί πιστεύουν πως η μεγάλη έξοδος του "Νησιού" άρχισε με το "καταστροφικό" δημοψήφισμα του Κάμερον, διότι, τάχα μου, επέτρεψε στις αντιευρωπαϊκές και κατ' επέκταση ξενοφοβικές - λαϊκίστικες δυνάμεις να βγουν μπροστά και να αναρριχηθούν στην εξουσία.

Μύθοι και θρύλοι ανθρώπων που δεν θέλουν να δουν τι συνέβη. Το Brexit ξεκίνησε τη δεκαετία του 80! Συνεχίστηκε τα προηγούμενα χρόνια και απλώς εξερράγη τώρα. Είναι η απόδειξη της φράσης πως δεν μπορείς να αγνοείς κάτι διότι απλούστατα θα το βρεις μπροστά σου.

Ας ξεκινήσουμε από κάπου.

Ένα λοιπόν:

Δεν είναι υπερβολή εάν πούμε πως η Βρετανία ιστορικά ήταν πάντα με το ένα πόδι εντός ΕΕ, με το άλλο εκτός. Ακροβατούσε, χωρίς να αποφασίζει όμως τι θα κάνει. Η οικονομία ήταν δυνατή, οι μετανάστες δεν έρχονταν τόσο πολύ και όσοι έρχονταν προσαρμόζονταν στον τρόπο ζωής, η ανεργία ήταν σχετικά χαμηλά και βέβαια υπήρχαν τα ΕΠΙΔΟΜΑΤΑ. Πολλά επιδόματα, πολύ καλό κοινωνικό σύστημα και σύστημα υγείας. Το κοινωνικό κράτος της Βρετανίας ήταν προς μίμηση.

Ωστόσο, δεν ήταν μόνο αυτή η εικόνα.

Στις κατ' ιδίαν συζητήσεις, στην καθημερινότητα της Βρετανίας, ακόμα και μεταξύ φοιτητών, έβλεπες να επαναλαμβάνεται το "We are British" ή το "It's the british way". Έμοιαζε αφελές, απλοϊκό. Όμως, συνοδευόταν πολλές φορές με μία ανασφάλεια, "μη γίνουμε κάτι άλλο".

Ο αγγλικός κινηματογράφος, πάντα ρηξικέλευθος, περιέγραψε έστω δειλά κάποια πράγματα.

Στην ταινια blinded by the light, η οποία διαδραματιζεται στο Λούτον το 1987 παρακαλώ! Περιγράφονται τα προβλήματα των μεταναστών και δη των Πακιστανών. Τότε, έκλεισε εργοστάσιο της Τζένεραλ Μότορς και οι Άγγλοι εργάτες - τοπικές κοινωνίες επιτέθηκαν στους Πακιστανούς.

Δύο:

Σε ένα κατεξοχήν ταξικό σύστημα, όπως το βρετανικό, οι κοινωνικές ανισότητες μοιραία εντείνονται, γίνονται πιο ξεκάθαρες. Η όποια ελπίδα των "μικρομεσαίων" και της "εργατικής τάξης" να ανέβει λίγο παραπάνω, χανόταν οριστικά λόγω της κρίσης. Το όποιο κοινωνικό δίκτυ προστασίας υπήρχε, εξαφανιζόταν. Το κάποτε περίφημο βρετανικό ΕΣΥ κατέρρεε μέρα με τη μέρα. Δουλειές χάνονταν, βιομηχανίες και βιοτεχνίες έκλειναν. Συγχρόνως το χάσμα μεταξύ φτωχών και άρχουσας τάξης μεγάλωνε. Όπως και το χάσμα μεταξύ πρωτεύουσας και επαρχίας. Το Λονδίνο ζούσε σε... άλλους ρυθμούς. Το CITY του Λονδίνου, το οικονομικό επίκεντρο των εφοπλιστών και των μεγάλων εταιρειών, ζούσε περίπου όπως "Ο Λύκος της Wall Street". Ακριβά αυτοκίνητα, εντυπωσιακές συνοδοί, ξέφρενα πάρτι. Το Λονδίνο ήταν ένας άλλος κόσμος (και είναι), ενώ το Μίντλεσμπρο ας πούμε ο φτωχός συγγενής που έβλεπε να μην ακολουθεί αλλά και να μην τον θέλουν! Η βρετανική επαρχία (και όχι μόνο) άρχισε να νιώθει απόκληρος.

Τρία:

Με τη Θάτσερ στο τιμόνι οι Βρετανοί πέτυχαν μία αιματηρή μεν πραγματική ανάπτυξη δε. Κυρίως για το 1/3, αλλά και άλλο ένα κομμάτι, αρκετά μεγάλο, ήλπιζε. Έβλεπε κάτι μπροστά του. Όσοι ακολούθησαν τη Θάτσερ πέτυχαν να "δαιμονοποιήσουν" τους "παρίες" που δε συμμετείχαν στην κοινή προσπάθεια, να τους καταστήσουν ανίκανους, περιθωριακούς και άλλα. Ακόμα και έτσι όμως, η ελπίδα παρέμενε εκεί για τους περισσότερους. Οι λίγοι ήταν στην άκρη. Αυτό διαλύθηκε τα τελευταία χρόνια. Χάθηκε κάθε όραμα και κάπου εκεί ξεκίνησαν τα άλλοθι. Οι ευθύνες έπεσαν εύκολα στους ξένους που έπαιρναν τις δουλειές. Που μείωναν τα εργατικά χέρια. Που ήταν φτηνοί και χτύπαγαν τον ανταγωνισμό.

Τέσσερα:

Σε όλο αυτό το χαμό το πολιτικό σύστημα ΔΕΝ είχε απάντηση. Αντίθετα, έδειχνε να κωφεύει. Βολεμένο με τους φτηνούς εργάτες, τα κέρδη των λίγων που στήριζαν τα κόμματα και σίγουρο πως θα είχε πάντα την ψήφο των πολιτών - θα τους έλεγχε - δεν έδωσε σημασία στους φόβους τους, στην ανασφάλειά τους, στην αγωνία τους. Υποβάθμισε τις αντιδράσεις τους, υποτίμησε τον Φάρατζ και τον Τζόνσον. "ΠΑΛΙΑΤΣΟ" έλεγαν τον Τζόνσον! "Ακροδεξιοί" και "ρατσιστές" όλοι συλλήβδην, αλλά ουσιαστικά καμία απάντηση στα αδιέξοδα! Σε μία δική του πραγματικότητα το πολιτικό σύστημα απολάμβανε την ψεύτικη εικόνα που το ίδιο είχε φτιάξει. Είναι χαρακτηριστικό πως πριν το δημοψήφισμα, σχεδόν όλος ο βρετανικός Τύπος έβλεπε επικράτηση της παραμονής στην ΕΕ.

Πέντε:

Η ιστορία διδάσκει, αλλά ποιος τη διαβάζει σωστά τελικά; Το κόμμα της Θάτσερ και ο "παλιάτσος" Τζόνσον ψηφίστηκαν από τα παιδιά των ανθρακωρύχων! Αυτούς που οδήγησε η Θάτσερ και οι Συντηρητικοί στη φτώχεια και στην απόγνωση. Στη σειρά Cracker, τη δεκαετία του 90, σε ένα επεισόδιο, ο δολοφόνος είναι παιδί της Εργατικής Τάξης που δεν πήγε στον παράδεισο. Μέλος ο ίδιος των Εργατικών και συνδικαλιστής, "ξεφεύγει", ξυρίζεται και τα βάζει με τους Πακιστανούς. Φωνάζει "Packi out"! Η σοσιαλδημοκρατία πρόδωσε, ο όποιος αριστερός λόγος πήγε περίπατο. WORKING CLASS ALONE! Απαίδευτη, αμόρφωτη, χωρίς κανείς να τη θέλει και να την ακούει. Και εκδικείται. Τα αδιέξοδά της τα κάνει αναζήτηση πατριωτικών αισθημάτων. Τα μετατρέπει σε ανάγκη εθνικής συνείδησης. Φωνάζει, είμαι κι εγώ εδώ, είμαι Βρετανός, όχι ξένος. Δεν ανήκω στα διεφθαρμένα ΜΜΕ, τους "βρώμικους" δημοσιογράφους και την αλαζονία τους, στα οικονομικά κέντρα, το σύστημα. Η Εργατική τάξη του Newcastle και του Liverpool πετάει τα "χαοτικά" "Fuck the system" και μοιραία στρέφεται στον εθνικισμό.

Όταν σε αγνοούν, όταν νιώθεις ανεπιθύμητος και κουβαλάς θυμό μέσα σου, όταν ψάχνεις ρόλο στη ζωή σου και έχεις "αυτοκρατορική ιστορία" το πιο πιθανό είναι να στραφείς στον εθνικισμό.

Έξι:

Σε μία χώρα όπως η Ελλάδα, υπάρχουν άνθρωποι που ονειρεύονται την Πόλη και την Αγιά Σοφιά. Που λένε είμαστε απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου. Φανταστείτε τι συμβαίνει με τους κατοίκους μίας χώρας όπου ήταν αυτοκρατορία που "ο ήλιος δεν έδυε ποτέ". Που διαφέντευε τον κόσμο. Που κέρδισε δύο πολέμους με βαρύ φόρο αίματος. Και όλα αυτά μάξιμουν έναν αιώνα πριν. Είναι βαριά και πρόσφατη η κληρονομιά.

Επτά:

Παρατηρείται την τελευταία περίοδο ένα φαινόμενο ο κόσμος να γυρίζει, υποτίθεται, στις "ρίζες του", να επιστρέφει σε έναν πολιτισμό και μια κουλτούρα, υποτίθεται, του κάθε λαού. Δεν είναι δύσκολο να το δούμε. Η επικράτηση είτε απροκάλυπτα εθνικιστών είτε σχεδών εθνικιστών στους προεδρικούς και πρωθυπουργικούς θώκους είναι δεδομένη. Στις ΗΠΑ έλεγαν "make USA proud again". Στη Βραζιλία το ίδιο. Γιατί στην κάποτε Μεγάλη Βρετανία να μην ίσχυε το αντίστοιχο; Πολλοί λαοί αναζητούν μία μεγάλη Αγγλία, μία μεγάλη, Βραζιλία, μία μεγάλη Αυστρία. Ειδικά ως προς την περίπτωση της Βρετανίας, χωρίς να νιώθει υποχείριο του Βερολίνου, μίας αόρατης ΕΕ και μίας παγκοσμιοποίησης.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr