Το ελληνικό οξύμωρο

Έχουμε αναφερθεί ξανά παλαιότερα στο Σύνδρομο του Ανασφαλούς Νάρκισσου. Είναι καθαρά δική μας πατέντα, ένα ιδιότυπο εθνικό χαρακτηριστικό –sui generis, όπως λέμε στα χωριά μας- που μας κάνει να ξεχωρίζουμε τόσο από τα υπόλοιπα έθνη όσο και από τους υπόλοιπους νάρκισσους.

Το Σύνδρομο του Ανασφαλούς Νάρκισσου είναι αυτό που προκύπτει όταν ανακατεύουμε στο ίδιο μίξερ το εθνικό μας αίσθημα ανωτερότητας με το εθνικό μας αίσθημα κατωτερότητας. Συνήθως οι νάρκισσοι δεν είναι ανασφαλείς –εξ ου και είναι νάρκισσοι. Αιχμάλωτοι μπροστά στον καθρέφτη τους είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο –"καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποιος είναι ο πιο όμορφος στον κόσμο;"- δεν στρέφονται παρά για να ρίξουν ένα φευγαλέο υπεροπτικό βλέμμα σε όποιον τολμήσει να διακόψει αυτό το αέναο λουτρό αυταρέσκειας. Απεναντίας εμείς, έτσι και κάποιος ψελλίσει τον παραμικρό ψίθυρο αμφισβήτησης του κάλλους μας –"ε, δεν είσαι και τόσο όμορφος"-, ευθύς καταρρέουμε. "Δεν είμαι;". Το σαράκι της αμφιβολίας μασουλάει τα σωθικά μας και ο καθρέφτης μας θρυμματίζεται σε χίλια κομμάτια.

Το Σύνδρομο του Ανασφαλούς Νάρκισσου εξηγεί εν μέρει το Ελληνικό Οξύμωρο, αλλά όχι απολύτως. Κάποιοι λένε ότι φταίει και το κλίμα –εάν μάλιστα, όπως όλα δείχνουν, η κλιματική αλλαγή μάς οδηγήσει σε όλο και πιο θερμές στρεβλώσεις, σχεδόν τροπικές, θα πρέπει να αναμένουμε και ότι αυτή η πνευματική νωθρότητα που μας διακρίνει ως στάση ζωής, η διανοητική μας οκνηρία, μάλλον θα επιδεινωθεί. Όλο και πιο συχνά συμπεριφερόμαστε σαν να έχουμε "δέσει τον γάιδαρο μας" και να έχουμε "λύσει τα προβλήματά μας", μια ανεμελιά, μια ακηδία, που αρμόζει είτε στους εντελώς εξαθλιωμένους (που δεν είμαστε) είτε στους απολύτως προνομιούχους (που δεν είμαστε επίσης). Τίποτε και κανένας δεν δικαιολογεί την αμεριμνησία μας: ούτε το γεωγραφικό μας στίγμα, ούτε τα παθήματα της ιστορίας μας· μονάχα μια φαντασίωση μεγαλείου από την οποία ουδέποτε απαλλαγήκαμε. Ορισμένοι θα την πουν και "άγνοια κινδύνου". Δεν είναι άγνοια. Είναι αδιαφορία.

Πυροδότησαν αυτές τις όχι και τόσο πρωτότυπες σκέψεις γύρω από το Ελληνικό Οξύμωρο οι εξελίξεις στο δεύτερο και στο τρίτο κόμμα της χώρας μας, τουλάχιστον κατά την πιο πρόσφατη εκλογική απογραφή (έκτοτε –και δικαίως, θα αντιτείνουν κάποιοι- η σειρά στην κατάταξη έχει αντιστραφεί). Ακόμη και ο όρος "εξελίξεις" πρέπει να εκληφθεί καταχρηστικά, αν όχι χλευαστικά –καθότι τίποτε δεν "εξελίχτηκε" και όλο τούτο το νταβαντούρι δεν μας κατέστησε "σοφότερους" στο παραμικρό.

Ο ιδιοκτήτης αστακοκάραβων που εμφανίστηκε από το πουθενά και πήρε εν μια νυκτί τα κλειδιά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, λες και αυτό ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο, επέστρεψε δια της βίας κι εξίσου αιφνιδιαστικά στο πουθενά, μέχρι τουλάχιστον το επερχόμενο συνέδριο (διότι, ως γνωστόν, η δίψα για πλάκες των συνέδρων είναι ακόρεστη και τίποτε δεν αποκλείεται εκ των προτέρων). Από την άλλη, οι έτεροι πλακατζήδες, αυτοί του "πράσινου ήλιου", διέγραψαν μια πλήρη τροχιά γύρω από τον άξονά τους κι επέστρεψαν στο σημείο από το οποίο ξεκίνησαν.

Εάν τουλάχιστον πίσω από όλο αυτό το τζέρτζελο και το σπάταλα ξοδεμένο σάλιο ελλόχευαν κάποιοι καινούργιοι προβληματισμοί, μια πρόταση για ενδεχόμενη αλλαγή πλεύσης, θα έλεγες "χαλάλι το σάλιο, βρε αδερφέ, χαλάλι το επικοινωνιακό μπουμπουνητό, ψυχούλα έχουν και οι εταιρείες δημοσίων σχέσεων, δεν πρέπει κι αυτές να ζήσουν;" -αλλά πού τέτοια τύχη; Όλα ήταν ειπωμένα και καμωμένα με τη συνθηματολογία και, κυρίως, τη νοοτροπία που επικρατούσε όταν έτρεχα στις αλάνες με κοντά παντελονάκια. Όταν η πολιτική ρητορική ηχεί πιο βαρετή και από τότε που οι υπουργοί έβγαζαν δεκάρικους κι έκοβαν κορδέλες στους ασπρόμαυρους τηλεοπτικούς μας δέκτες, πώς να μην στραφεί σύσσωμο ένα έθνος στη σαχλαμπούχλα της παραπολιτικής και της μεταπολιτικής; Όχι πως εμείς ειδικά θέλαμε και πολύ σπρώξιμο. Να τα λέμε κι αυτά.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr