Το μετέωρο βήμα της Εκκλησίας

Η επόμενη μέρα από την υπερψήφιση του νομοσχεδίου για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών βρίσκει τόσο την Πολιτεία όσο και την Εκκλησία στο πεδίο της μάχης να καταμετρούν απώλειες εκατέρωθεν και να διερωτώνται ποια είναι πραγματικά η νικήτρια και ποια η ηττημένη. Τυπικά τουλάχιστον, με το σκορ που θα καταγράψει η Ιστορία, νικήτρια είναι η Πολιτεία: το νομοσχέδιο πέρασε και ήδη, από τα μεσάνυχτα της περασμένης Πέμπτης, είναι νόμος του κράτους. Ωστόσο, το τίμημα που καταβλήθηκε εκ μέρους της Πολιτείας ήταν βαρύ και δίχως να είναι ακόμη αποδελτιωμένες όλες οι θλιβερές συνέπειες.

Κατά γενική ομολογία, το νομοσχέδιο δεν θα περνούσε εάν η αντιπολίτευση δεν "έβαζε πλάτη". Ήταν η δεύτερη φορά μέσα στην τελευταία δεκαετία που η αντιπολίτευση "έβαλε πλάτη" δίχως να υπολογίζει το δικό της εκλογικό κόστος. Την πρώτη φορά, το θερμό καλοκαίρι του 2015, όταν η διακύβευση ήταν ασυγκρίτως σημαντικότερη –η παραμονή μας στη ζώνη του ευρώ και, ουσιαστικά, στην Ευρωπαϊκή Ένωση- η τότε Νέα Δημοκρατία και το τότε Κίνημα Αλλαγής με little help από το αλήστου μνήμης Ποτάμι βοήθησαν τον Αλέξη Τσίπρα να πετύχει την έκτοτε διεθνούς φήμης kolotumba και να εκμηδενίσει τις παρενέργειες από το απροσδόκητο αποτέλεσμα του ιλαροτραγικού δημοψηφίσματος που είχε ο ίδιος προκαλέσει.

Τότε ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αιμορραγήσει αισθητά, καθώς την είχαν κάνει με ελαφρά πηδηματάκια μια σειρά από πρωτοκλασάτα του στελέχη –συσπειρωμένα τα περισσότερα στην επίσης αλήστου μνήμης Λαϊκή Ενότητα- αλλά είχε δοθεί και η ευκαιρία στον παμπόνηρο Αλέξη να πάει σε εκλογές με λίστα τον Σεπτέμβριο, παρά τη σιωπηρή του δέσμευση προς την αντιπολίτευση περί του εναντίου, και να αντικαταστήσει τους "διασπαστές" στις εκλόγιμες θέσεις των ψηφοδελτίων με πρόσωπα της δικής του εμπιστοσύνης (κάτι που δεν μπορούσε να πράξει η αντιπολίτευση, ακριβώς λόγω της λίστας και των ισχυρών ενδοκομματικών αναταράξεων που θα προκαλούσε κάθε απόπειρα παράκαμψής της). Το ρεζουμέ όλων αυτών των μαγειρεμάτων; Τέσσερα επιπλέον χρόνια απρόσκοπτης διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, με την ευγενική χορηγία των Ανεξαρτήτων Ελλήνων που εν μία νυκτί αναβαπτίστηκαν από ακροδεξιό σε κεντροδεξιό κόμμα (να ζήσουμε, να τους θυμόμαστε).

Σήμερα το πολιτικό τοπίο δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο διαφορετικό. Στη μάχη για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών η Νέα Δημοκρατία έχασε το εν τρίτον των κοινοβουλευτικών της δυνάμεων, αναλόγου μεγέθους απώλειες είχε συγκριτικά και το ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής, ενώ ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη, που δημοσκοπικά καταγράφεται ως τρίτο κόμμα με ανοιχτά εισέτι περιθώρια διολίσθησης, απέφυγε κάποιους ενδοκομματικούς κραδασμούς, μολονότι ήταν εκείνος που έγειρε καθοριστικά τη ζυγαριά προς τη μεριά της υπερψήφισης. Δείτε τώρα τη μαγική εικόνα. Παρά το κοινοβουλευτικό "μακελειό", το ισοζύγιο των κομμάτων παραμένει σχεδόν το ίδιο. Κανένας από τους κυβερνητικούς βουλευτές –ούτε καν ο Αντώνης Σαμαράς- δεν δείχνει διατεθειμένος να αμφισβητήσει τη Δεδηλωμένη, τουλάχιστον μέχρι τις ευρωεκλογές του Ιουνίου κι εξυπακούεται ότι, από τη στιγμή που το μέτωπο των 158 βουλευτών παραμένει αρραγές, καμία άλλη κοινοβουλευτική δύναμη δεν είναι σε θέση να την αμφισβητήσει. Οπότε; Τι είχαμε, τι χάσαμε; Ίσα βάρκα, ίσα νερά;

Δεν είναι ακριβώς έτσι. Το διάστημα των τεσσάρων μηνών έως τις ευρωεκλογές είναι τεράστιο στον πολιτικό χωροχρόνο και, όπως έχει αποδειχτεί πλειστάκις στο παρελθόν, δεν αποκλείεται να έρθουν τα πάνω-κάτω. Είναι σίγουρο ότι οι διεργασίες για τη συνένωση των δυνάμεων της Ακροδεξιάς -που σήμερα, διασπασμένη, αγγίζει το 15%- θα ενταθούν, παρότι δεν διαφαίνεται εκείνη η ηγετική μορφή που θα καταφέρει να τις συνενώσει, εκτός και αν προσγειωθεί με αλεξίπτωτο στις γραμμές της από παράπλευρο κομματικό χώρο (κάτι που, προσωρινά, φαντάζει ως εξαιρετικά παράτολμο ή κι εντελώς απίθανο). Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες κι αλεξιπτωτιστές, γενικώς –ιδίως όταν είσαι και κάποιας ηλικίας.

Όσο και αν ακούγεται περίεργο, καθοριστικό ρόλο θα παίξει και η στάση της Εκκλησίας. Ασφαλώς το πιο πιθανό ενδεχόμενο είναι να κλειστεί πάλι στο καβούκι της, αλλά δεν είναι για την ίδια και το λιγότερο ανώδυνο. Αν και οι μητροπολίτες σύρθηκαν εκόντες άκοντες σε μια σύγκρουση που θα προτιμούσαν να αποφύγουν και που αναμφίβολα, πάνω απ’ όλους, θα προτιμούσε να την αποφύγει ο αρχιεπίσκοπος, γλυκάθηκαν εν συνεχεία από το επικοινωνιακό μέλι και παρουσιάζουν ήδη έκδηλα συμπτώματα εθισμού. Πότε άλλοτε είχαμε σε καθημερινή βάση στα κανάλια και από έναν ρασοφόρο, από αρχιμανδρίτη κι επάνω; Πώς, μετά από αυτή τη διεγερτική εμπειρία δημεγέρτη σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση, να ξαναγυρίσεις στον μισοάδειο σου ναό και στο γηρασμένο σου ποίμνιο; Είναι αλήθεια πως αυτές τις ημέρες έδωσαν τα ρέστα τους κι επιδόθηκαν σ’ ένα κρεσέντο κατατρομοκράτησης των βουλευτών, όπου καμία πομφόλυγα δεν ηχούσε στα δικά τους αφτιά υπερβολικά τραβηγμένη προκειμένου να μην την επιστρατεύσουν: από επιτίμια, κατάρες κι αφορισμούς μέχρι σεισμούς, Σόδομα-Γόμορρα και πυρά εξώτερα… Είναι αλήθεια επίσης πως πολλοί πρόθυμοι αρχηγίσκοι (τρεις εντός Βουλής και τουλάχιστον άλλοι τόσοι εκτός) θα συνεχίσουν να γλείφουν τους "άγιους πατέρες" και να τους προσανατολίζουν έμμεσα προς τη διατήρηση των υψηλών τόνων. Όμως οι μητροπολίτες δεν είναι ηλίθιοι. Απεναντίας, είναι υπέρ το δέον ξεσκολισμένοι. Γνωρίζουν ότι καμία από τις απειλές που μοίρασαν αφειδώς δεν μπορούν να την εφαρμόσουν στην πράξη και κάθε "επίδειξης δύναμης" εκ μέρους τους θα οδηγεί ολοένα και πιο σύντομα στο απευκταίο: τον χωρισμό Εκκλησίας και Πολιτείας. Κάτι μου λέει ότι δεν θα βγάλουν τα ματάκια τους με τα χεράκια τους. Θα εξακολουθήσουν να γαβγίζουν για το θεαθήναι χωρίς ποτέ να δαγκώνουν. Αν μη τι άλλο, έχουν αποδείξει ότι ξέρουν πώς να διαφυλάσσουν πάντοτε το πρωτεύον: τα συμφέροντά τους.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr