Η κινητοποίηση των καλλιτεχνών- ηθοποιών για τα πτυχία τους έχει ολίγη απ΄ όλα.
Καταλήψεις φυσικά, πάθος, δράμα, συναυλίες και δρώμενα, μια κινητοποίηση έξω από το θέατρο που πήγε να δει την παράσταση η Μαρέβα Μητσοτάκη και την αναμενόμενη φυσικά- για κίνημα που στηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ- σφοδρή καταγγελία της επιχειρούμενης "εισόδου των κολλεγίων στην καλλιτεχνική εκπαίδευση." Περίεργο. Οι περισσότεροι ηθοποιοί απόφοιτοι ιδιωτικών σχολών δεν είναι; Τώρα μπαίνουν τα κολλέγια στην καλλιτεχνική εκπαίδευση; Η άλλο τα Κολλέγια του Φίλη και άλλο οι ιδιωτικές σχολές; Μυστήριο.
Η κινητοποίηση, ενέπνευσε και τον τραγουδοποιό Αλκίνοο Ιωαννίδη να γράψει για τους καλλιτέχνες, ότι τους "γεννά η θυσία των ωραιότερων ανθρώπων που πάτησαν τη γη" συν διάφορα άλλα ύποπτα υψιπετή και να εκδώσει φετφά για τους κυβερνώντες, ότι είναι "προσωρινοί διαχειριστές της αθλιότητας και ακαλλιέργητοι δούλοι της ασχήμιας". Κατεδαφιστικός. Ευτυχώς δεν τον διάβασε ο Ρούσντι αλλά ο Χωμενίδης και επιεικώς σχολίασε ότι τέτοιες δηλώσεις αρμόζουν περισσότερο σε ναρκισσιστικά ψώνια και όχι σε πραγματικούς καλλιτέχνες. (Εντάξει το έγραψε λίγο πιο ευγενικά, αλλά αυτό εννοούσε μην αμφιβάλετε.) Πιο αυστηρός ο Αρίστος Δοξιάδης, βρήκε μια υπόγεια διασύνδεση της περιγραφής του καλλιτέχνη, με τον θαυμασμό της θυσίας που καλλιέργησαν οι φασίστες στον μεσοπόλεμο.
Παρά το πάθος και την οργή πάντως, η υπόθεση αφορά λίγους. Ελάχιστους. Σε σημείο που να απορείς για το Μέγα Πάθος και τις κινητοποιήσεις. Περισσότερο έχει να κάνει με την ταυτότητα και την εικόνα του καλλιτέχνη, έτσι όπως την προσλαμβάνουν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές, περισσότερο έχει να κάνει με την κινητοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ που βρήκε τρούπα και τρούπωσε και βέβαια με την μεταπολιτευτική a priori αντι- συστημική θέση των ανθρώπων της τέχνης, παρά με πραγματικό, πρακτικό πρόβλημα.
Αφορά δηλαδή τους καλλιτέχνες και τους ηθοποιούς που προσλαμβάνονται στο δημόσιο, όχι για τα μαθήματα θεάτρου (υπάρχει ειδική διαδικασία πρόσληψης), αλλά για τις διοικητικές θέσεις που καλύπτονται με διαγωνισμό. Δεν ξέρω πολλούς ηθοποιούς να θέλουν να κάνουν καριέρα στο υπουργείο Γεωργικής Ανάπτυξης, πάντως αν περάσουν από τις διαδικασίες ΑΣΕΠ, ναι το πτυχίο τους από τη δραματική σχολή, δεν αναγνωρίζεται σαν πτυχίο πανεπιστημίου. Δίκαιο ή άδικο;
Είναι η εξήγηση γι΄αυτή τη μη αναγνώριση, "το μίσος της Δεξιάς για τον πολιτισμό", όπως γράφει ο Θανάσης Καρτερός στην Αυγή, αναμειγνύοντας στη αντιπολιτευτική και έξαλλή του σάλτσα και φακέλους φρονημάτων και Λιγνάδη και αρχαία και τον Εμφύλιο, ή είναι το θέμα πιο περίπλοκο; Μήπως φταίει και γι΄αυτό η Μενδώνη; Θα ήταν μια λύση. Αλλά είναι πιο περίπλοκο το θέμα.
Ένα πρόβλημα για παράδειγμα, είναι η τριετής εκπαίδευση που παρέχουν οι περισσότερε, ιδιωτικές (ιδιωτικές, να το επαναλάβουμε) σχολές θεάτρου. Στην Ελλάδα δεν αναγνωρίζεται, καλώς ή κακώς, πτυχίο πανεπιστημίου με 3 έτη σπουδών. Υπήρχαν κάποτε τα ΤΕΙ αλλά καταργήθηκαν. Εγιναν πανεπιστήμια, καλώς ή κακώς, με την προσθήκη ενός ακόμα έτους σπουδών.
Να γίνει "ανωτατοποίηση" λοιπόν και για τις δραματικές σχολές, προτείνουν υποκριτικά ορισμένοι. Δεν είναι φοβάμαι τόσο απλό.
Ένα πρόβλημα είναι οι εξετάσεις για την είσοδο στις σχολές. Αν κάτι κατάφερε επιτυχώς το ελληνικό δημόσιο όλα αυτά τα χρόνια, είναι να μην υπάρχει αμφισβήτηση της αξιοκρατικής διαδικασίας εισόδου στα πανεπιστήμια. Η ανωνυμία δηλαδή των υποψηφίων. Πώς θα εισάγονται οι υποψήφιοι ηθοποιοί στις σχολές υποκριτικής, αν όχι με φυσική παρουσία; Πώς θα εξετάζονται; Στην έκθεση ή τα λατινικά;
Ένα δεύτερο πρόβλημα έχει να κάνει με τις ιδιωτικές σχολές. Πώς θα μετατραπούν σε πανεπιστήμια οι ιδιωτικές σχολές, αφού το Σύνταγμα- χάρη στις άοκνες προσπάθειες του αριστερού συντεχνιασμού- δεν επιτρέπει τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων; Πρόβλημα.
Πώς λύνεται το αδιέξοδο;
Μήπως η λύση να είναι η πρόταση που κατέθεσε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου Γιάννης Μόσχος, "δίνοντας ηχηρή απάντηση στην αδιαλλαξία της κυβέρνησης για το επίμαχο Π.Δ. (σσ του Μάκη Βορίδη, για το προσοντολόγιο στο Δημόσιο)", όπως γράφουν τα media του ΣΥΡΙΖΑ;
Ποια είναι αυτή η λύση; "Η εντατικοποίηση της διαβούλευσης και της σχετικής νομοπαρασκευαστικής διαδικασίας για την άμεση εντοπισμένη (sic) τροποποίηση του Π.Δ. 85/2022, ώστε να διευκρινίζεται ότι η ανώτερη καλλιτεχνική εκπαίδευση εμπίπτει σε κατηγορία ανώτερη της ΔΕ, ακόμη και με πρόβλεψη νέας ειδικής κατηγορίας (ενδεχομένως ΚΕ - Καλλιτεχνικής Εκπαίδευσης) ισότιμης προς την κατηγορία ΤΕ (σσ που έχει καταργηθεί) και για τη μεσοπρόθεσμη θέσπιση νομοθετικού πλαισίου (sic) για την ανωτατοποίηση των καλλιτεχνικών σπουδών, με ίδρυση και άλλων Πανεπιστημιακών Τμημάτων Παραστατικών Τεχνών που θα διευρύνουν την πανεπιστημιακή καλλιτεχνική εκπαίδευση".
Πώς δεν το είχαμε σκεφτεί νωρίτερα; Ειδικά αυτή "η μεσοπρόθεσμη θέσπιση νομοθετικού πλαισίου για την εντοπισμένη τροποποίηση του Προεδρικού Διατάγματος" μοιάζει πολύ δυνατή ιδέα.
Πηγή: Capital.gr