Τούμπα η Ελλάδα

Μέχρι χθες, στην Ελλάδα δεν αποτελούσε είδηση η διακοπή ενός ποδοσφαιρικού αγώνα λόγω επεισοδίων, ούτε και η συνακόλουθη τιμωρία της ομάδας που κρινόταν υπεύθυνη. Είδηση επίσης δεν ήταν ότι κάποιος εκπρόσωπος της οικονομικής «ελίτ» της χώρας οπλοφορούσε, ούτε ότι πάντα βάδιζε περιστοιχισμένος από κουμπουροφόρους μπράβους. Για κακή μας τύχη, χρόνια τώρα, τα γήπεδα δεν ήταν παρά θολοί καθρέφτες της κοινωνίας, όπου εκφράζονταν οι εκάστοτε συσχετισμοί ισχύος -με τη δική τους, βεβαίως, θλιβερή συμπεριφορά, γλώσσα και εικονοποίηση. Ωστόσο, με έναν τρόπο παράδοξο, αλλά σαφή μέσα στο αντιαισθητικό του πλαίσιο, το απογοητευτικό τούτο σκηνικό είχε καταστεί οριακά ερμηνεύσιμο στο πέρασμα του χρόνου: Οι ανά την επικράτεια φίλαθλοι επέμεναν να παρακολουθούν το πρωτάθλημα γνωρίζοντας, σε γενικές γραμμές, ποιος είναι, κάθε χρόνο, το «αφεντικό». Πόνταραν στην ομάδα τους αν και ανομολόγητα ήξεραν, κάθε εβδομάδα, ποιος «κινεί τα νήματα». Και από την εξέδρα, διαπίστωναν αδικίες, αλλά κρυφά ήλπιζαν πως η δική τους ενδεκάδα θα νικούσε, έστω αυτήν την Κυριακή, παρά τα εμπόδια. Ακριβώς, όπως οι ερωτευμένοι, που μπορεί να βλέπουν το ανεκπλήρωτο, αλλά μένουν σταθεροί στο τυφλό τους πάθος...

Όλα αυτά, όμως, μέχρι την Κυριακή. Γιατί, έκτοτε, βιώνουμε μία κατάσταση που ενσωματώνει όλες τις επί μέρους παθογένειες σε ένα εκρηκτικό σύνολο το οποίο ήδη μετάλλαξε την ποσότητά τους σε μία νέα ποιότητα: Ένα ματς λήγει άδοξα και η ένοχη ομάδα τιμωρείται, αλλά αιφνιδίως η ποινή της ...εξαφανίζεται μέσα σε μία νύχτα! Ενώ στον αμέσως επόμενο αγώνα, ο ιδιοκτήτης της ίδιας ομάδας εισβάλλει ...ένοπλος στο τερέν με τους φρουρούς του, ανατινάζοντας κι αυτήν την αναμέτρηση υπό τα αμήχανα βλέμματα των αστυνομικών γύρω του! Αν σημειώσουμε δε πως ο συγκεκριμένος παράγοντας διαλαλεί πως θα κάνει τα πάντα για να διατηρηθεί στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ και, αν θυμηθούμε τις εξυπηρετήσεις της κυβέρνησης προς τον ίδιο, τότε το θέμα τίθεται εκτός των τεσσάρων γραμμών του αγωνιστικού χώρου. Κι αν στον προβληματισμό μας προστεθούν τα καταπατημένα σύνορα μεταξύ δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας, αλλά και το θράσος τραμπούκικης επιβολής που σηματοδοτεί ένα κουμπούρι μέσα στο χορτάρι, τότε ο κόσμος γίνεται υπόκοσμος. Αθλητικός, αλλά και πολιτικός. Και αυτό, δυστυχώς, συγκροτεί μεγάλη είδηση!

Οι κυβερνητικοί απολογητές δύσκολα θα διέψευδαν τα προεκτεθέντα. Θα σπεύσουν ίσως να ψελλίσουν το γνωστό τροπάριο με το οποίο απολογούνται για κάθε κακό επί των ημερών τους. Ότι, δηλαδή, ανέκαθεν το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα είχε προβλήματα και ότι άλλοι κυβερνούσαν εδώ και δεκαετίες. Για να εισπράξουν, όμως, και τον αντίλογο. Ότι, δηλαδή, μόνο σήμερα ο προβληματικός αυτός θεσμός ξεπέρασε το «όριο βρασμού» και έγινε απειλητικός για ολόκληρη την κοινωνία, στερώντας και την τελευταία ελπίδα από τον απλό φίλαθλο. Ότι ποτέ άλλοτε οι αγώνες δεν είχαν τόσο κομματικό χρώμα και οι παρεμβάσεις δεν ήταν τόσο ωμές. Ότι το νομικό πλαίσιο του παρόντος δράματος στο ποδόσφαιρο στήθηκε από τους ίδιους κυβερνητικούς παράγοντες που έστησαν και το νομικό σκηνικό αδειοδότησης των τηλεοπτικών σταθμών με τους «λαγούς», τους «υπερθεματιστές» και τα βοσκοτόπια. Και ότι, επιτέλους, οι ευθύνες για όσα συμβαίνουν τώρα ή και χθες δεν μπορούν διαρκώς να παραπέμπονται στο προχθές. Μία τέτοια αλυσίδα μετάθεσης των λαθών σε χρόνο παρελθόντα, μπορεί να αθώωνε τον Τσίπρα, αλλά θα ενοχοποιούσε άλλους για τα γεγονότα της Κυριακής στην Τούμπα: τον Σαμαρά, τον Ανδρέα, τη χούντα, τον εμφύλιο -ακόμη και τον Καποδίστρια...

Συμπέρασμα. Για μία ακόμη φορά το ποδόσφαιρο γίνεται κάτοπτρο όπου, με τον δικό τους τρόπο, προβάλλονται κεντρικές επιλογές, κοινωνικές δράσεις και συσχετισμοί δυνάμεων. Και, πράγματι, στον αγώνα ΠΑΟΚ-ΑΕΚ τα είδαμε όλα σε αργή κίνηση να παρελαύνουν ενώπιόν μας: Τα νέα τζάκια που η κυβέρνηση θέλει να εγκαταστήσει όπως όπως στην οικονομία, στην ενημέρωση, στον αθλητισμό, παντού. Την αδίστακτη παρέμβαση στη Δικαιοσύνη που μπορεί να προσωποποιείται στην Βασιλική Θάνου ή στον Δ. Παπαγγελόπουλο, αλλά απλώνεται από το Σ.τ.Ε. και τον Άρειο Πάγο φτάνοντας μέχρι τον τελευταίο αθλητικό δικαστή. Την διοικητική ανεπάρκεια στη διαχείριση κάθε γεγονότος -από τη διεξαγωγή ενός αγώνα και τον καθορισμό των διαιτητών του έως την αδυναμία σύλληψης ενός οπλοφόρου μέσα σε ένα στάδιο. Την αδυναμία ενός κράτους που εδώ και τρία χρόνια νομοθετεί και «εξυγιαίνει» την κατάσταση χωρίς οι νόμοι του να εφαρμόζονται και με τις παθογένειες συνεχώς να παροξύνονται. Και, τέλος, τον ανερυθρίαστο κυνισμό μιας κυβέρνησης που θέλει να εγκιβωτίσει την εξουσία της σε κάθε χώρο προς άγραν κομματικής πελατείας. Με άλλα λόγια, η Τούμπα έδειξε αυτό που εκπέμπει η χώρα ολόκληρη: ότι αυτοί που υποσχέθηκαν το καλό, αποδείχτηκαν κακοί. Και ότι εκτός από το ανεπαρκές μέτριο, υπάρχει και το αβίωτο χειρότερο!

-----

Στην ιστοσελίδα μας φιλοξενούνται όλες οι απόψεις που σέβονται τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον πολιτισμό και την αισθητική. Οι γνώμες των αρθρογράφων είναι ενυπόγραφες και προσωπικές και δεν ταυτίζονται απαραίτητα με την άποψη του TheToc.gr.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr