«Χτυπάω άρα υπάρχω;»

Πριν πολλά χρόνια, πιτσιρίκι ήμουν, όταν ο μπαμπάς μου τσακώθηκε στο δρόμο με κάποιον. Λόγω του μικρού της ηλικίας δεν έχω εικόνα για το "ποιος έφταιγε" ή "ποιος ξεκίνησε". Θυμάμαι όμως καλά ότι έκλαιγα πολύ. Τότε δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί, ήταν κυρίως ο φόβος το πρωταρχικό συναίσθημα. Στη συνέχεια όμως αντιλήφθηκα ότι υπήρχε κι ένα αίσθημα "ντροπής" που έβλεπα τον πατέρα μου να τσακώνεται με κάποιον στον δρόμο.

Περίπου 45 χρόνια μετά, ένιωσα εκτός από θλίψη, απόγνωση και οργή, την ίδια εκείνη ντροπή, όχι σε τόσο βάθος βέβαια, βλέποντας τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης, έναν μεγάλο άνθρωπο, να ξυλοκοπείται από μερίδα ανθρώπων. Κυρίως ένιωσα απαίσια με την εικόνα ενός συμπολίτη μου ο οποίος αποδοκιμάζει και υβρίζει τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης ενώ κρατά στο χέρι του τη μικρή του κόρη!

Όλοι αναφέρονται στο ξύλο, σε αυτό που έδειξε η εικόνα, ελάχιστοι όμως αναφέρθηκαν σε αυτό το τρομακτικό γεγονός! Ένας άνθρωπος ο οποίος αντί να προστατεύσει, να απομακρύνει το ίδιο του το παιδί από τα γεγονότα, αντί να "μυριστεί" το τι πάει να γίνει και να φύγει, επιτίθεται σε έναν συνάνθρωπό του με την κορούλα του αγκαλιά...

Δεν είμαι ειδικός ούτε πρόκειται να προσποιηθώ κάτι τέτοιο. Επιχειρώ όμως να φανταστώ την ψυχοσύνθεση του συγκεκριμένου πατέρα. Που είναι βέβαια αν όχι ακριβώς η ίδια, παρεμφερής με των άλλων που επιτέθηκαν στον δήμαρχο Θεσσαλονίκης. Όλων των υπολοίπων που ήταν ανίκανοι, κυριολεκτικά ανίκανοι να σκεφτούν έναν άλλον τρόπο διαμαρτυρίας. Αδύναμοι να δουν πέρα από τον μικρόκοσμό τους, ο οποίος είθισται να ξεκινά με ένα "ΟΥ ρε αλήτη", περνά στο "προδότη, μισέλληνα" και καταλήγει στο να σηκώνει το χέρι ή το πόδι του. Όλα αυτά με... τρομακτική ταχύτητα και άνεση ώστε να καλυφθεί η παντελής ανικανότητα άρθρωσης με σαφήνεια μίας θέσης, ενός ξεκάθαρου επιχειρήματος.

Η βία βρίσκει έδαφος και εξαπλώνεται όταν δεν υπάρχει διάλογος. Γίνεται ασταμάτητη όταν κάποιοι δεν τον θέλουν καν. Αρνούνται να μπουν στην επίπονη διαδικασία της ανταλλαγής απόψεων, κυρίως όμως αποφεύγουν να ακούσουν τον άλλο. Είμαι κάθετος και απόλυτος! Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι μοιράζονται μία ανασφάλεια, δε νιώθουν επαρκείς στο πως εκφράσουν την άποψη τους, στο πως χτίζουν μία θέση και κυρίως στο πως "υπάρχω - στέκομαι" μέσα σε μία συζήτηση. Και μέσα τους το ξέρουν! Γι' αυτό και στρέφονται στη βία. Είναι ο μοναδικός τρόπος για να φανούν.

Κατ' επέκταση, όταν είναι πολλοί μαζί αισθάνονται ακόμα δυνατότεροι. Δεν είναι μόνοι τους, δεν είναι απομονωμένοι. Ο διπλανός τους μπορεί και να τους καλύψει αλλά και να τους δώσει ένα "επιχείρημα" το οποίο εν συνεχεία θα χρησιμοποιήσουν κι αυτοί. Η βία τους είναι πλέον περισσοτέρων και ουδείς μπορεί να τους πει "καλά δεν συζητώ άλλο μαζί σου". Έχουν έρθει σε θέση ισχύος θάβοντας τη δειλία τους.

Αργότερα θα τους παραλάβουν τα ΜΜΕ, οι τηλεοράσεις κυρίως αλλά και τα σόσιαλ μίντια όπου θα δοθεί η... μεγάλη παράσταση. "Πρώτος πρώτος ήμουν". "Είδες τι τους έκανα"; "Μιλάμε ούτε αστυνομία ούτε κανείς δεν μας κράταγε". (Τα τέσσερα άτομα όλοι κι όλοι, δύο ένστολοι, ένας με πολιτικά στη φύλαξη του δημάρχου, ο οδηγός του). Στο δε Facebook θα στηθεί άλλο, αντίστοιχο σόου με τα ανάλογα σχόλια φυσικά: "Μπράβο ρε θηρίο" και άλλα τέτοια.

Κάπως έτσι επιτέλους αποκτούν "δίκιο" και ρόλο που να χαίρονται με αυτόν...

ΥΓ. Ένας εκ των συλληφθέντων φέρεται να ανήκει σε οπαδικό σύνδεσμο. Τι πρωτότυπο! φαντάζομαι πως η σχεδόν θρησκευτική ταύτιση με τα σύμβολα και έναν αθλητικό σύλλογο δεν εμπεριέχει την έννοια της εξεύρεσης κοινωνικού ρόλου...

------

Στην ιστοσελίδα μας φιλοξενούνται όλες οι απόψεις που σέβονται τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον πολιτισμό και την αισθητική. Οι γνώμες των αρθρογράφων είναι ενυπόγραφες και προσωπικές και δεν ταυτίζονται απαραίτητα με την άποψη του TheToc.gr.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr