Δυο μακάβριοι πάσσαλοι, ένας στις 6 κι ένας στις 28, οροθέτησαν τον σκληρό μήνα Φεβρουάριο διαψεύδοντας τον Τ.Σ. Έλιοτ της "Έρημης Χώρας" που απέδιδε ανάλογη αναλγησία αποκλειστικά στον Απρίλιο: ο φονικός σεισμός στην Τουρκία (και στη Συρία, ειρήσθω εν παρόδω, ασχέτως εάν βιαστήκαμε να την αποκλείσουμε από την εξίσωση) και η σύγκρουση των τρένων στην Ελλάδα.
Ο ανθρώπινος νους, που αναζητεί πάντοτε μοτίβα (patterns), με αδυναμία στα ηθικά τοιαύτα, δεν δίστασε να εντοπίσει στον σεισμό της Τουρκίας τον δάκτυλο της "θείας τιμωρίας" (κι εν προκειμένω ο αποκλεισμός της Συρίας βόλευε τον μικρόψυχο συλλογισμό μια χαρά): σε μια από τις πλέον σεισμογενείς περιοχές της υφηλίου, με τις τεκτονικές της πλάκες να μετακινούνται ήδη εκατομμύρια χρόνια πριν υπάρξει Τουρκία, πριν υπάρξει καν ανθρώπινο γένος, ο Αλλάχ επέτρεψε να πεθάνουν δεκάδες χιλιάδες αθώοι του αίματος ώστε να τιμωρήσει τον…Ερντογάν.
Στην Ελλάδα, ωστόσο, η επιλεκτική φιλευσπλαχνία του Θεού, παίζοντας το πεπρωμένο των επιβατών στα ζάρια (ντόρτια: εξαϋλώνεσαι• διπλές: ακρωτηριάζεσαι• εξάρες: γλυτώνεις), δεν βρήκε τόσους θερμούς θιασώτες όσους το "προαναγγελθέν έγκλημα": από το 2000, έξι κυβερνήσεις ήρθαν και παρήλθαν (απαλλάσσουμε τις θνησιγενείς οικουμενικές ή ειδικού σκοπού) αλλά καμία δεν έπραξε το παραμικρό για να μηδενίσει ή έστω να ελαχιστοποιήσει τις πιθανότητες ενός "ανθρώπινου λάθους". Λες και νταραβεριζόμαστε ακόμη με το σιδηροδρομικό δίκτυο του Χαρίλαου Τρικούπη• σαν να μην πέρασε μια μέρα…
Η ανατροπή των αναλογιών, από τη μια στιγμή στην άλλη, σάρωσε το καθημερινό "σου ‘πα – μου ‘πες" τόσο της εξωτερικής όσο και της εσωτερικής πολιτικής. Πέρασαν άραγε τρεις εβδομάδες ή τρεις αιώνες από εκείνα τα νταηλίδικα "θα ‘ρθουμε μια νύχτα"; Πότε εμείς οι Έλληνες που δεν διδαχτήκαμε τίποτε από τη μικρασιατική καταστροφή και θα έπρεπε προς γνώση και συμμόρφωση να μας ξαναρίξουν στη θάλασσα, γίναμε πάλι με τους γείτονές μας και τα πρώτα "καρντάσια"; Πόσες φορές στο παρελθόν έπεσε ο Τσαβούσογλου στην αγκαλιά του Δένδια; Η "διπλωματία των σεισμών", όπως προσφυώς βαπτίστηκε μετά το διπλό χτύπημα του Εγκέλαδου το 1999, πότε μπήκε και πότε βγήκε από τη ναφθαλίνη; Στο εσωτερικό, εν τω μεταξύ, θυμόμαστε ποιο ήταν το φλέγον ζήτημα προτού αριβάρουν από τα Τέμπη τα κακά μαντάτα; Εάν ο Πολάκης θα παραμείνει στο κόμμα, αλλά θα τεθεί εκτός ψηφοδελτίου; Σοβαρά τώρα; Όχι, ρωτάω: σοβαρά;
Το δυνατό σκαμπίλι που μας ρίχνει από καιρού εις καιρόν η καραμπόλα των συγκυριών –και ας την ονομάζουμε εμείς "ειμαρμένη", την τύφλα μας ξέρουμε από μπιλιάρδο- επαναφέρει στις πραγματικές της διαστάσεις κάθε ασημαντότητα που ροκανίζει το χρόνο μας και τη φαιά μας ουσία. Αυτά είναι τα καλά νέα. Τα κακά νέα είναι πως διαρκεί όσο και το μούδιασμα στο μάγουλό μας. Πριν αλέκτορα φωνήσαι, το έχουμε λησμονήσει –πάμε για άλλα, ξανά μανά, πάλι από την αρχή, σαν Σίσυφοι με άνοια.
Ο θρήνος για τους νεκρούς μας απέχει πολύ από το να κοπάσει, αλλά εμείς έχουμε κιόλας επιστρέψει στο αγαπημένο μας παιχνίδι, το blamegame–"σε ποιον θα πέσει ο μουτζούρης;"-, στη διαχείριση της μικροκομματικής μας κακομοιριάς, την αχτύπητη πατέντα του whataboutism: όποτε σε καλούν να αναλάβεις τις ευθύνες σου, εσύ να στρέφεις σταθερά την κουβέντα στις ευθύνες των άλλων. Α, όλα κι όλα: είμαστε μανούλες στον καταλογισμό ευθυνών των άλλων. Να τα λέμε κι αυτά.