Η Ελένη Παλυβού-Μπούση πριν λίγες ημέρες παρουσίασε το βιβλίο της με τίτλο "Τολμηρές Ανθεκτικές Γυναίκες" στο Πολιτιστικό Κέντρο Τέχνης & Λόγου "Νίκη Παπαθεοχάρη" και όλοι ήταν εκεί. Ο σύζυγός της Δημήτρης Μπούσης, τα παιδιά τους και εκλεκτοί καλεσμένοι και ομιλητές, ανάμεσά τους ο διεθνώς αναγνωρισμένος γλύπτης Νίκος Φλώρος, η Μιμή Ντενίση, ο Γιάννης Σμαραγδής, η Βίκυ Καγιά. Νοερά ήταν εκεί και άλλα σημαντικά πρόσωπα της ζωής της. Εκείνα που την ενέπνευσαν, την άλλαξαν , κατεύθυναν το έργο της και διαμόρφωσαν την προσωπικότητά της. Ο μπαμπάς της Ευάγγελος, η μητέρα της, Βασιλική, η γιαγιά της. "Στο βιβλίο βρίσκονται όλες οι απαντήσεις για εμένα", λέει η Ελένη Παλυβού-Μπούση στο TheToc.gr σε μία σπάνια συνέντευξή της. Στεκεται στους σημαντικούς σταθμούς της διαδρομής της: τη μετανάστευση στις ΗΠΑ με την οικογένειά της σε ηλικία 6 ετών, τα παιδικά της χρόνια και τις ζεστές οικογενειακές μνήμες που τη συνοδεύουν μέχρι σήμερα, τη γνωριμία της στα εφηβικά της χρόνια με τον μετέπειτα σύζυγό της, Δημήτρη Μπούση με τον οποίο δημιούργησαν μία "αυτοκρατορία" σούπερ μάρκετ στο Σικάγο, το σημαντικό έργο που επιτελεί για τους ηλικιωμένος, την έρευνα κατά του καρκίνου, τα θύματα της ενδοοικογενειακής βίας και γενικότερα για τον συνάνθρωπο που έχει ανάγκη.
"Με πίεζαν οι δικοί μου άνθρωποι να γράψω αυτό το βιβλίο. Τα παιδιά μου, οι φίλοι μου, η γραμματέας μου. Αλλά το έκανα πρωτίστως για εμένα. Για να απαντήσω στον εαυτό μου γιατί ακολούθησα αυτή τη διαδρομή. Ποιους ανθρώπους συνάντησα και μου άλλαξαν τη ζωή μου. Το βιβλίο ξεκίνησα να το γράφω πριν από 15 χρόνια περίπου. Πλέον κυκλοφορεί και είμαι πολύ περήφανη για αυτό. "Στις Τολμηρές Ανθεκτικές Γυναίκες'' βρίσκονται μέσα όλες οι απαντήσεις για εμένα. Είναι ένα βιβλίο που θέλω να διαβάσουν τα εγγόνια μου", λέει η Έλενα Πολυβού Μπούση στην αρχή της κουβέντας μας .
Ελένη πώς αισθάνεσαι κάθε φορά που επιστρέφεις στην Ελλάδα;
Έχω αγάπη και πάθος για την Ελλάδα. Κάθε φορά που έρχομαι συγκινούμαι. Αλλά είναι φορές που νιώθω και απελπισία. Κάθε φορά που έρχομαι, βλέπω ότι κάποια πράγματα προχωρούν, υπάρχουν και άλλα πράγματα όμως, που με πληγώνουν για την πατρίδα μου.
Όπως; Ποιες είναι οι εικόνες που σε πληγώνουν;
Δεν έχω ξαναδεί να φεύγουν τόσο πολλοί νέοι άνθρωποι για το εξωτερικό. Την προηγούμενη εβδομάδα ήμουν στη Σουηδία και γνώρισα πάρα πολλά νέα παιδιά, Έλληνες, που έφυγαν από την πατρίδα τους. Και ενώ έχουμε κορυφαία μυαλά- η Ελλάδα τα έχει μορφώσει αυτά τα παιδιά και τα έχει στηρίξει- παράλληλα όμως δίνει το καλύτερο δυναμικό της σε άλλες χώρες. Και αυτό είναι κάτι που με πληγώνει. Με τους μισθούς που δίνονται στους νέους, αυτοί αναγκάζονται να φύγουν από την ωραιότερη χώρα του κόσμου. Το πιστεύω ότι έχουμε την ωραιότερη χώρα του κόσμου, έχουμε τον πιο φιλότιμο και ωραίο κόσμο. Αλλά οι νέοι αναρωτιούνται πώς θα καταφέρουν να ζήσουν στην Ελλάδα, πώς θα κάνουν οικογένεια και παιδιά. ''Δεν μας δίνεται η ευκαιρία'', μου λένε οι νέοι. Πολύ σύντομα θα γίνουμε ξένοι μέσα στη χώρα μας γιατί δεν γεννιούνται παιδιά. Μεγάλωσα με μεγάλη αγάπη για την Ελλάδα. Κάνω το παν για τη χώρα μας. Πάντα στη σκέψη μου είναι να βοηθήσω τη ''μητέρα΄΄ πατρίδα.
Τα παιδιά των Ελλήνων μεταναστών μεγαλώνουν με μεγάλη αγάπη για την πατρίδα. Το ίδιο συνέβη και σε εσένα;
Όταν με τους γονείς μου φύγαμε από την Ελλάδα, εγώ ήμουν 6 ετών. Οι πρώτες μου αναμνήσεις από τη χώρα μου, μου φαίνονται σαν ένα μακρινό όνειρο. Αλλά οι γονείς μου στο σπίτι μας μας μιλούσαν για την Ελλάδα, τη θρησκεία μας και τις ρίζες μας. Παρόλο που ήταν φτωχοί άνθρωποι και δεν είχαν μορφωθεί ποτέ. Ο μπαμπάς μου ο Ευαγγελος καταγόταν από τη Γορτυνία και η μαμά μου, η Βασιλική, καταγόταν από ένα χωριό έξω από την Τρίπολη. Ήρθαν στην Αμερική χωρίς τίποτα. Ήρθαν σε μία μεγάλη ξένη χώρα, χωρίς καμία μόρφωση. Ξέρεις τι είναι να ξεκινάς τη ζωή σου σε μία τόσο μεγάλη χώρα όπως είναι η Αμερική και να μην ξέρεις να γράφεις το όνομά σου;". Θυμάμαι έλεγαν στον μπαμπά μου: ''Άντε βρε Βαγγέλη, ήρθες να πλένεις πιάτα και να ράβεις παπούτσια και να πουλάς παγωτά΄΄ και εκείνος απαντούσε: ''Όταν πέρασα τον Ατλαντικό, μου έφυγαν τα δαχτυλίδια αλλά τα χέρια μου έμειναν'΄. Ήμουν πολύ μικρή αλλά ακόμα θυμάμαι αυτή την απάντησή του. Δεν είχε μόρφωση αλλά είχε σοφία. Η μαμά μου και ο μπαμπάς μου είχαν πλούτο συναισθημάτων.
Οπότε μεγάλωσες σε ένα περιβάλλον με θαλπωρή και αγάπη.
Θα σου πώ κάτι: δεν λείπει ποτέ τίποτα, αν σε ένα σπίτι υπάρχει αγάπη και γέλιο. Τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία στους ανθρώπους.
Με τι ήθελες να ασχοληθειίς όταν άρχισες να καταλαβαίνεις τον εαυτό σου;
Είχα μεγάλα όνειρα όταν ήμουν μικρή. Θυμάμαι σε μικρή ηλικία ήθελα να γίνω μοντέλο. Είχα μάλιστα μία πρόταση να ασχοληθώ με το μόντελινγκ στη Νέα Υόρκη και τα αδέρφια μου πηδούσαν από τη χαρά τους. Έλεγαν : '' Η Ελένη θα πετύχει και θα μας βοηθήσει''. Ο πατέρας μου όμως, ήταν όμως ανένδοτος. Αργότερα θέλησα να γίνω δικηγόρος και ανέκαθεν μου άρεσε η ανάμειξη με την πολιτική. Με γοητεύει μέχρι σήμερα η πολιτική.
Έφηβη πια, γνώρισες τον Δημήτρη Μπούση. Ισχύει ότι ήσουν από τα πρώτα πρόσωπα που συνάντησε φτάνοντας στις ΗΠΑ;
Ναι, ο Δημήτρης μόλις είχε έρθει στην Ελλάδα. Στο γυμνάσιο γνωρίστηκαμε. Συναντηθήκαμε στο σχολείο και τον βοηθούσα, του μετέφραζα τα μαθήματα. Είναι αλήθεια ότι ήμουν από τους πρώτους ανθρώπους που γνώρισε φτάνοντας στην Αμερική. Στην αρχή με είχε περάσει για Μεξικάνα. Και του λένε οι συμμαθητές μας: ''Είναι Ελληνίδα και μην την κοιτάζεις καθόλου γιατί είναι η μοναδική κόρη στην οικογένειά της". Έτσι, σιγά σιγά ξεκίνησε μία πολύ ωραία περιπέτεια στη ζωή μας. Και δύσκολη παράλληλα. Γιατί δεν ήταν τίποτα εύκολο.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίσατε τότε;
Οι γονείς μου δεν ήθελαν αυτόν τον γάμο. Πρώτα από όλα ήμαστε μικροί. Αλλά δεν τους άκουσα. Έκανα του κεφαλιού μου. Κλεφτήκαμε με τον Δημήτρη. Αλλά να σου πω κάτι; Και να μην κλεβόμασταν. Και να παντρευόμαστε μεγάλοι, τα προβλήματα δεν σταματάνε ποτέ. Ολοι νομίζουν ότι ένας γάμος είναι σαν ένα παράμυθι. Δεν ισχύει αυτό. Πάντα υπάρχουν προβλήματα. Καλείσαι να ζήσεις με έναν άνθρωπο που σίγουρα θα έχει διαφορετική σκέψη από εσένα και διαφορετικές ιδέες. Εκεί έρχεται ο σεβασμός και η αγάπη. Πιστεύω πολύ στο στοιχείο του σεβασμού. Αν έχεις σεβασμό για τον άνθρωπό σου, έχεις και αγάπη για εκείνον.
Επί της ουσίας, χτίσατε μαζί τη ζωή σας με τον Δημήτρη και στα χρόνια που ακολούθησαν δημιουργήσατε μία "αυτοκρατορία" με σούπερ μάρκετ στο Σικάγο.
Ναι μαζί. Εργαστήκαμε πάρα πολύ σκληρά για να τα καταφέρουμε. Αλλά πάντοτε με αγάπη και με πίστη.
Με τον Δημήτρη δημιουργήσατε μία πολυμελή οικογένεια. Η μητρότητα σε άλλαξε;
Όχι. Πάντα ήθελα πολλά παιδιά. Θα ήθελα όμως να παραμείνουν μικρά. Γελάει. Η μητέρα μου έλεγε: ''μικρά τα παιδιά σου, μικρά τα βάσανά σου''.
Όταν πια πετυχαίνεις, υπάρχει κίνδυνος να ξεχάσεις από πού ξεκίνησες και τις δυσκολίες που σε έφεραν σε μία καλύτερη ζωή;
Το έχω δει σε πάρα πολλούς φίλους μου να συμβαίνει. Ισως παρασύρονται από τη δύναμη και γίνονται εμμονικοί με το χρήμα, τη δόξα και την εξουσία. Γίνονται αχόρταγοι. Και μπορείς εύκολα να χαθείς μέσα σε αυτή την κατάσταση. Όταν όμως από μικρό παιδί έχεις μάθει να βλέπεις τον πόνο του συνανθρώπου σου, αυτό δεν πρέπει να το χάσεις στην πορεία. Πρέπει να παρατηρείς και τις ανηφόρες και τις κατηφόρες στη ζωή. Τότε βαδίζεις με σταθερά βήματα στη ζωή σου.
Ποιος σου το δίδαξε αυτό σε μικρή ηλικία; Να συμπάσχεις με τον συνάνθρωπο;
Η οικογένειά μου. Ο πατέρας μου, η μάνα μου, η γιαγιά μου. Θυμάμαι τη γιαγιά μου να παίρνει μικρή και να με πηγαίνει στο γηροκομείο.
Φαντάζομαι αυτή η επαφή σε ενέπνευσε για τη δημιουργία του Ελληνικού Αμερικανικού Κέντρου Αποκατάστασης και Φροντίδας, του μοναδικου ελληνικού φιλανθρωπικού γηροκομείου στις ΗΠΑ.
Ακριβώς. Επισκεπτόμασταν με τη γιαγιά μου τους ηλικιωμένους, τους κάναμε συντροφιά, τους πηγαίναμε φαγητά. Κατάλαβα από πολύ μικρή ότι οι ηλικιωμένοι είναι οι άνθρωποι που τους ξεχνάει ο κόσμος. Και είτε το θέλουμε, είτε όχι κάποια μέρα όλοι θα γεράσουμε. Δεν πρέπει να τους ξεχνάμε αυτούς τους ανθρώπους.
Να κάνουμε και μία ειδικη μνεια για το Hippocratic Cancer Research Foundation στο Northwestern Hospital που παράγει έργο στην πρωτοποριακή έρευνα ενάντια στον καρκίνο.
Για αυτό το έργο, παρακινήθηκα από τη μητέρα μου. Από την περιπέτεια της υγείας της. Γιατί η μαμά μου πριν να γίνει 30 ετών, με τέσσερα μωρά, δοκιμάστηκε με την ασθένεια του καρκίνου. Στα οχτώ μου χρόνια λοιπόν, κόντεψα να χάσω τη μητέρα μου. Και αυτό ήταν το πρώτο μεγάλο σοκ. Και όταν πια μου δόθηκε η ευκαιρία είπα αυτό το πράγμα εγώ θα το πολεμήσω. Ο καρκίνος παρουσιάστηκε ξανά στη μητέρα μου. Άλλες τρεις φορές. Την τελευταία φορά, δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Έφυγε σε ενάμιση μήνα από τη ζωή. Αλλά μέσα από το κέντρο η μαμά μου είχε πάρει μία μεγάλη παράταση ζωής. Μέσα από ένα φάρμακο πειραματικό που είχε δημιουργήσει ο γιατρός Λεωνίδας Πλατανιάς. Δεν είχε όνομα το φάρμακο, μόνο αριθμό και το είχε δώσει στη μητέρα μου που τότε είχε μόνο 2 μήνες ζωής και εκείνη έζησε 18 χρόνια.
Είσαι ένας άνθρωπος που γνώρισε καλά τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο και είχατε συνεργαστεί για κοινοφελής σκοπούς.
Ο Χριστόδουλος ήταν ένας πολύ μεγάλος άνθρωπος με σπουδαίο όραμα για την Ελλάδα και θα κάναμε πολλά έργα μαζί, αλλά δυστυχώς δεν προλάβαμε. Είχαμε προσωπική γνωριμία.
Σας είχε μιλήσει και για την ασθένεια του;
Ναι μας είχε μιλήσει με τον άντρα μου για την ασθένειά του. Τον είχαμε συναντήσει και του είχαμε ζητήσει να ερχόταν στην Αμερική, όπου θα τον έβλεπαν οι καλύτεροι γιατροί μας. Και αν ερχόταν τότε που του το είχαμε πει, μπορεί να προλαβαίναμε αυτό το κακό. Μετά τον συνάντησα ξανά στο Μαϊάμι και έπειτα στην Ελλάδα. Μία εβδομάδα περίπου πριν φύγει από τη ζωή, ζήτησε να με δει. Γιατί ήθελε να τον προλάβω ζωντανό. Δεν ήθελε να τον δω στην κηδεία του. Ούτε και εγώ το ήθελα. Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος θεωρώ πώς ήταν αναντικατάστατος. Ήταν ένας άνθρωπος που δεν θα ξαναπεράσει από την Ελλάδα.
Είσαι μία γυναίκα που είσαι κοντά στην Εκκλησία
Έχω πίστη και πιστεύω πώς αν ο Θεός δεν με οδηγούσε, δεν θα κατάφερνα τίποτα μόνη μου. Νομίζω ότι η πίστη σου δίνει μία δύναμη στην καθημερινότητά σου. Ο κάθε άνθρωπος εκδηλώνει την πίστη του με διαφορετικούς τρόπους. Εμένα μου αρέσει να πηγαίνω στην εκκλησία, να πηγαίνω στα μοναστήρια. Αποζητώ αυτή την επαφή. Θα μου πεις δεν έχω πικραθεί από παπάδες; Βεβαίως με τα γεγονότα που έγιναν στη βάπτιση των εγγονιών μου. Είχε γίνει ένα χάος. Αλλά μόλις μου πέρασε ο πόνος, κατάλαβα ότι και εκείνοι άνθρωποι είναι.
Πλέον είσαι και γιαγια.
Φυσικά έχω πέντε εγγόνια και είναι ένας ρόλος που απολαμβάνω. Παίζω και χαίρομαι με τα εγγόνια μου.