Μία ξεχωριστή ανάρτηση για τη μητέρα του, Ειρήνη Παναγοπούλου έκανε ο Φίλιππος Τσαγκρίδης στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram. Αφορμή ήταν η έκθεση " Fernweh, ή Νοσταλγία για Άγνωστους τόπους" που παρουσιάζεται σε εκθεσιακό χώρο στη Βούλα. Η έκθεση φιλοξενεί έργα της Συλλογής Ειρήνης Παναγοπούλου, αντικείμενα λαϊκής τέχνης, αρχεία, βιβλία, χειρόγραφα και άλλα.
Ο Φίλιππος Τσαγκρίδης μοιράστηκε φωτογραφίες με τη μητέρα του στο χώρο της έκθεσης, γράφοντας: Θυμάμαι όλα μου τα παιδικά καλοκαίρια δίπλα στη μητέρα μου, την Ειρήνη Παναγοπούλου, και τον θείο μου, Στέφανο Καλλιγά, καθώς μαζεύαμε κοχύλια από τα δίχτυα των ψαράδων, σε ψαρολίμανα που τότε έμοιαζαν ανέγγιχτα και σήμερα σπανίζουν, αλλά είχαμε την τύχη να τα ζήσουμε. Αυτά τα μικρά πλάσματα της θάλασσας έγιναν για μένα το πρώτο λεξιλόγιο της παρατήρησης. Η αρχή της αγάπης για το σπάνιο, το ιδιαίτερο, το κρυφό.
Σκύβαμε πάνω από τα δίχτυα και διαλέγαμε μόνο εκείνα τα κοχύλια που δεν είχαν πια ζωή. Κάθε κομμάτι ήταν ένα μικρό θαύμα αντοχής: σχήμα, υφή, χρώμα, μια ζωή που είχε περάσει κι όμως άφηνε ανεξίτηλο το σημάδι της. Τότε κατάλαβα χωρίς λέξεις τι σημαίνει συλλογή: να ξεχωρίζεις μέσα στο πλήθος, να αναγνωρίζεις τη σπανιότητα, να δίνεις σε κάτι εύθραυστο μια μόνιμη θέση.
Οι παλιοί χάρτες της έκθεσης μιλούν για το ίδιο πράγμα με άλλο λεξιλόγιο. Σημειώνουν ακτογραμμές, νησιά, περάσματα, αλλά στην πραγματικότητα αποτυπώνουν τρόπους προσανατολισμού, έναν τρόπο να βρίσκεις τη θέση σου μέσα σε μια θάλασσα που αλλάζει διαρκώς. Κάπως έτσι λειτουργεί και η συλλογή της μητέρας μου: ως ένας χάρτης μνήμης, γεμάτος συντεταγμένες από τόπους, συναντήσεις, ιστορίες.
Για μένα η μητέρα μου, είναι ο άνθρωπος που μου έμαθε πως ό,τι κρατάς στα χέρια σου είναι λιγότερο σημαντικό από τον τρόπο που το κοιτάς. Όσα μου έχει προσφέρει είναι πραγματικά ένας ολόκληρος κόσμος, αλλά όσα μου έχει διδάξει είναι ο τρόπος να τον διασχίζω.
Οι θάλασσες, τα κοχύλια, οι χάρτες είναι ένα μεγάλο δώρο. Ακόμη μεγαλύτερο είναι ο τρόπος που μου έμαθε να τα κοιτάζω. Αυτό είναι το δικό της "μέσα στο κοχύλι": μια γενναιοδωρία που χωράει ολόκληρο τον κόσμο και συνεχίζει να μου δείχνει πώς να τον αγαπώ.