Στην ιστορία πέρασε τα ξημερώματα ο Σταμάτης Κόκοτας, ο οποίος πέθανε στο Ασκληπιείο Βούλας μετά από ραγδαία επιδείνωση της υγείας του. Είχε μεγάλη δισκογραφική παρουσία κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1960 και 1970 και είχε συνεργαστεί με σημαντικούς Έλληνες συνθέτες της εποχής.
Από τα τραγούδια που άφησαν εποχή είναι το "Γιε μου" που έγραψε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος σε μουσική του Απόστολου Καλδάρα. Ήταν το τραγούδι που έδωσε νέα ώθηση στην καριέρα του Σταμάτη Κόκοτα και εκείνο που έκανε αμέτρητους άνδρες να κλαίνε στο άκουσμά του, όταν το ερμήνευε στα μαγαζιά που εμφανιζόταν.
Ο μύθος και η πραγματικότητα
Η επικρατέστερη εκδοχή θέλει τον στιχουργό να εμπνέεται το κομμάτι από την ιστορία ενός πατέρα που βλέπει τον ναρκομανή γιο του να καταρρέει.
Υπάρχει όμως κι άλλη μια εκδοχή, σύμφωνα με την οποία, το τραγούδι είναι αφιερωμένο στον Αλέξανδρο, γιο του Αριστοτέλη Ωνάση, ο οποίος χάθηκε σε νεαρή ηλικία.
Άλλωστε, ο Σταμάτης Κόκοτας υπήρξε αδελφικός φίλος με τον Αριστοτέλη Ωνάση. Σε συνέντευξή του μάλιστα είχε αποκαλύψει ότι τον "έριξε” πολύ ο θάνατος του γιου του και ήταν μια περίοδος που δεν ήθελε να δει άνθρωπο.
"Το τραγούδι γράφτηκε για ένα πατέρα με ναρκομανή γιο. Τότε, τέλη δεκαετίας ’70, άρχισε να μπαίνει η πρέζα στη ζωή μας. Και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος τα λέει όλα εδώ… Είσαι είκοσι χρονών κι όμως γερνάς… Γιε μου, είν’ οι άνθρωποι απάνθρωποι καλέ μου, οι αρχόντοι είν’ εμπόροι του πολέμου και γελούν όταν το δάκρυ μας κυλά. Ως κι οι φίλοι σου χαρήκανε, Θεέ μου που ’χεις πέσει τώρα τόσο χαμηλά", είχε πει σε συνέντευξή του ο Σταμάτης Κόκοτας.
Οι στίχοι του τραγουδιού:
Γιε μου, είν ο πόνος μου αβάσταχτος καλέ μου
που σε βλέπω σαν ξερόφυλλο του ανέμου
στη ζωή κυνηγημένος να γυρνάς
Γιε μου, δεν τον άκουσες τον δόλιο σου πατέρα
παρασύρθηκες και μέρα με τη μέρα
είσαι είκοσι χρονών κι όμως γερνάς
Γιε μου, τι περιμένεις, πε μου
σ έναν δρόμο λασπωμένο
θα σαι πάντα σα δεντρί ξεριζωμένο
δίχως μοίρα, δίχως ήλιο κι ουρανό
Γιε μου, τον καημό μου συλλογίσου
γύρνα σπίτι να γλυκάνω την πληγή σου
γιε μου, γιε μου, πώς πονώ
Γιε μου, είν οι άνθρωποι απάνθρωποι καλέ μου
οι αρχόντοι είν εμπόροι του πολέμου
και γελούν όταν το δάκρυ μας κυλά
Γιε μου, μην πιστεύεις σε κανέναν ακριβέ μου
ως κι οι φίλοι σου χαρήκανε, Θεέ μου
που χεις πέσει τώρα τόσο χαμηλά