Η αγαπημένη ηθοποιός Κατερίνα Διδασκάλου θα κάνει περιοδεία με το θεατρικό έργο "Η πόρνη από πάνω".
Καλεσμένη του Γιώργου Λιάγκα στο πλατό της εκπομπής "Πρωινό" η Κατερίνα Διδασκάλου, με μίλησε για αυτό της το επαγγελματικό βήμα αλλά και για τα μελλοντικά της σχέδια.
Η Κατερίνα Διδασκάλου κάνει την παράσταση "Η πόρνη από πάνω" εδώ και 12 χρόνια. Ο ρόλος της κακοποιημένης γυναίκας δεν συγκρίνεται με την πληγωμένη μάνα που υποδύθηκε στην παράσταση "Το χελιδόνι" με τον Δημήτρη Τσίκλη.
"Ακριβώς επειδή υπάρχει το κομμάτι της κάθαρσης στην ηρωίδα της παράστασης "Η πόρνη από πάνω", μπορώ και τη συνεχίζω 12 χρόνια. Αντίθετα, "Το χελιδόνι" που το έκανα πέρυσι στο θέατρο Μουσούρη, δεν μπορώ να το κάνω δεύτερη χρονιά. Αυτό πραγματικά με εξουθένωνε ψυχολογικά εντελώς, έκλαιγα συνεχώς. Στη μισή παράσταση ήμουν μία κατεστραμμένη μάνα που έχει κάνει όλα τα λάθη που υπάρχουν σε σχέση με το παιδί της" ανέφερε χαρακτηριστικά.
Τη φετινή σεζόν την Κατερίνα Διδασκάλου την βλέπουμε να πρωταγωνιστεί στο "Μαύρο Ρόδο" που προβάλλεται στο Mega. Για τον ρόλο της Ηγουμένης Φιλαρέτης, είπε πως "το ράσο το πρωτοφόρεσα στο μοναστήρι της Αγίας Ειρήνης. Οι καλόγριες εκεί με αγκάλιασαν, το μαντήλι που φοράω σε όλα τα γυρίσματα ήταν χάρισμα από τη Θέκλα. Δεν ήταν απλή διαδικασία να βάλω το ράσο, γι΄αυτό και έμεινα μία εβδομάδα εκεί, ακολούθησα όλο τους το πρόγραμμα. Μίλησα με τις μοναχές και φυσικά με την Ηγουμένη, είναι πολύ φωτισμένος άνθρωπος. Πάνω της στήριξα τη "Φιλαρέτη", είναι μία γυναίκα που λέει στις νέες κοπέλες που πάνε εκεί ότι πρέπει να τελειώσουν το σχολείο πριν μπουν στο Μοναστήρι, να πάνε στο μοναστήρι. Θαυμάζω τις γυναίκες αυτές".
Επίσης στη συνομιλία της με τον παρουσιαστή της εκπομπής εξομολογήθηκε πως για πολλά χρόνια είχε τύψεις που έχει λείψει από την παιδική ηλικία των παιδιών της, λόγω της δουλειάς της: "Όλα ρόδινα δεν ήταν ποτέ συνεχώς αλλά θεώρησα, επειδή έκανα νωρίς τα παιδιά μου, ότι δεν έχουμε δικαίωμα να παθαίνουμε κατάθλιψη όσοι γινόμαστε γονείς. Φέρνουμε καινούργιες ζωές στον κόσμο και εννοείται ότι υπάρχουν στιγμές που μετανιώνεις. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα βλέμματα των παιδιών μου όταν έφευγα για το θέατρο, έχω λείψει πολύ από το σπίτι. Είναι τα πρώτα χρόνια που φεύγω από το σπίτι χωρίς να έχω τύψεις, δεν είναι λίγο αυτό γιατί για μένα να ήταν η δουλειά που φέρνει το φαγητό στην κατσαρόλα αλλά για τα παιδιά είναι απουσία η οποία δεν αναπληρώνεται εύκολα".