Μπορεί ο φόβος να επηρεάσει σε δραματικό βαθμό τη ζωή μας; Μπορεί μια φαινομενικά απλή αλλαγή στην εμφάνιση να πυροδοτήσει άγχη και ανησυχίες που υπό κατάσταση ηρεμίας δεν θα είχαμε; Μπορούν λίγες τρίχες να αλλάξουν την ψυχολογία μας; Η απάντηση σε όλα τα παραπάνω είναι θετική και όταν στη συζήτηση μπαίνει και ο όρος ασθένεια, τότε τα πράγματα αρχίζουν να είναι πιο περίπλοκα. Σε μια κοινωνία που συνεχίζει να κρίνει, ψάχνει αφορμές να σχολιάσει αν ο τάδε φορά ή όχι περούκα και δεν δίνει δικαίωμα για ό,τιδήποτε διαφορετικό που θα τη "βγάλει από τη βολή της", τότε τα πράγματα δυσκολεύουν. Τότε όμως, είναι η στιγμή που πρέπει να γίνει η υπέρβαση, ο άνθρωπος να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του και να μιλήσει όποτε και αν πραγματικά το θέλει για όσα τον φοβίζουν. Και το παράδειγμα της κλινικής ψυχολόγου και ψυχοθεραπεύτριας Άννας Κανδαράκη έρχεται να μάς υπενθυμίσει ακριβώς αυτό, πως η στιγμή που θα μιλήσεις για τους φόβους σου, η στιγμή που θα "πετάξεις την περούκα" είναι αυτή η στιγμή της λύτρωσης.
Η Άννα Κανδαράκη πέρασε μια δύσκολη δοκιμασία, παλεύοντας για δεύτερη φορά με ένα είδος καρκίνου στο αίμα. Η ίδια βγήκε νικήτρια, αντιμετώπισε με θάρρος το πρόβλημα υγείας και επέστρεψε στην καθημερινότητά της. Και τότε βρήκε τη δύναμη να μιλήσει -με ελάχιστες λεπτομέρειες- για τη δύσκολη μάχη που έδωσε. Και να δώσει θάρρος σε όσους αντιμετωπίζουν μια αντίστοιχη κατάσταση και σε όσους ζουν μια τέτοια κατάσταση με κάποιο δικό τους πρόσωπο.
Όσο πάλευε με την ασθένεια, η περούκα λειτούργησε για εκείνη ως μια ομπρέλα προστασίας από τις αδιάκριτες και δύσκολες ερωτήσεις των φίλων, των συναδέλφων και των γύρω της. Ήταν για εκείνη ένα δάνειο αυτοπεποίθησης και διεκδίκησης της κανονικότητας. Κάτι σαν ένας μανδύας που κρατούσε καλά κρυμμένο το μυστικό της. Κατά τα ψέματα για ανθρώπους που ζουν με καρκίνο, με αυτοάνοσα, με κληρονομικές ή επίκτητες παθήσεις, η περούκα δεν είναι αξεσουάρ, αλλά όπλο επιβίωσης. Και μπορεί να φαίνεται λίγο να μιλάς για τρίχες, όταν ένας οργανισμός μπορεί να υποβάλλεται σε δύσκολες θεραπείες για να αντιμετωπίσει την ασθένειά του, η ψυχολογία όμως σε τέτοιες περιπτώσεις μοιάζει να παίζει καθοριστικό ρόλο.