Σταρ και επαναστάτες

Πολλοί από αυτούς δεν φορούσαν γραβάτα, φόρεσαν όμως σμόκιν -κι ας ήταν γυναίκες. Υπήρξαν σταρ με όλη τη σημασία της λέξης, είδαν τις φωτογραφίες τους να γίνονται εξώφυλλα στα μεγαλύτερα μέσα και τους φωτογράφους να ξεροσταλιάζουν για ένα τους χαμόγελο. Γεύτηκαν δόξα, χρήμα και τη λατρεία του κοινού, που τους αποθέωνε.

Δεν αρκέστηκαν, ούτε περιορίστηκαν σε αυτά. Απέφυγαν τη δημοσιότητα και σνόμπαραν τους φωτογράφους ή προτίμησαν να αξιοποιήσουν τη φήμη και το ταλέντο τους για να ενισχύσουν σκοπούς όπως τα ίσα δικαιώματα ή ο αγώνας εναντίον του ρατσισμού και των στερεοτύπων της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Το Χόλιγουντ έχει τους κανόνες του, αλλά πάντα είχε αδυναμία και στους επαναστάτες. Με οδηγό το «Vanity Fair», ας θυμηθούμε κάποιους από τους διασημότερους...

Τζοζεφίν Μπέικερ

Οι νεότερες σημερινές γενιές μπορούν να ανακαλύψουν σε αυτήν την πρώτη γυναίκα στην ιστορία της σόου μπιζ που έκανε το περίφημο «twerking» (δηλαδή την κυκλική, ρυθμική κίνηση των γοφών, που έχουν τελειοποιήσει σύγχρονες σταρ, από τη Τζένιφερ Λόπεζ μέχρι τη Μάιλι Σάιρους). Τότε βεβαίως -μιλάμε για την εποχή του '30- το αποκαλούσαν banana dance και η θρυλική Τζοζεφίν Μπέικερ ήταν η ξακουστή Αφροαμερικανίδα χορεύτρια που το εκτελούσε με θαυμαστό τρόπο. Η Μπέικερ έγινε θρύλος κυρίως στο Παρίσι με τις εμφανίσεις της στα Folie Bergere, όμως άφησε τα ίχνη της και στην ιστορία του Χόλιγουντ ως μια εμβληματική φυσιογνωμία, αλλά και ως η πρώτη Αφροαμερικανίδα που πρωταγωνίστησε σε μεγάλη κινηματογραφική παραγωγή μεγάλου μήκους (1934, «Zouzou»). Διοχέτευσε τα χρήματα και την αναγνωρισιμότητα που κέρδισε από το Χόλιγουντ για να ενισχύσει τον αγώνα υπέρ των ίσων δικαιωμάτων και ενάντια στον ρατσισμό, αρνούμενη να εμφανιστεί σε κέντρα που έκαναν διαχωρισμό του κοινού. Οταν ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζ. πέθανε το 1968, η χήρα του την κάλεσε να αναλάβει ηγετικό ρόλο, όμως εκείνη αρνήθηκε, με την αιτιολογία ότι τα παιδιά της ήταν πολύ μικρά για να χάσουν τη μητέρα τους.

Μάρλον Μπράντο

Από τα πρώτα βήματα της καριέρας του, τον συνόδευσε ο χαρακτηρισμός «ο ατίθασος». Ο Μάρλον Μπράντο έφερε στο Χόλιγουντ την επανάσταση σε πολλά επίπεδα. Οχι μόνο γιατί εισήγαγε ένα νέο τρόπο ερμηνείας στο ξεκίνημα της δεκαετίας του '50, αλλά και για κάποιες καθαρά πολιτικές κινήσεις, όπως η απόφασή του να αποσυρθεί από την ταινία του Καζάν «Ο συμβιβασμός» μετά τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ το 1968. Στην ιστορία, βεβαίως, έχει μείνει και η κίνησή του να στείλει μια Ινδιάνα να παραλάβει για λογαριασμό του το Οσκαρ στην απονομή του 1973 (για τον «Νονό»), ώστε να διαμαρτυρηθεί για τη στάση της αμερικανικής κυβέρνησης απέναντι στους γηγενείς Ινδιάνους, που ήταν η ισχυρότερη πολιτική δήλωση που έχει γίνει ποτέ στην ιστορία των Οσκαρ.

Μπέτι Ντέιβις

«Νομίζω ότι είναι μεγάλο πρόβλημα για μια γυναίκα να έχει πολύ μυαλό στην προσωπική ζωή της, όμως στη δουλειά είναι ακόμα χειρότερα». Η ατάκα από ραδιοφωνική συνέντευξη του 1963 δίνει ένα χαρακτηριστικό δείγμα της τεράστιας προσωπικότητας που λεγόταν Μπέτι Ντέιβις, η οποία ουδέποτε βάδισε σύμφωνα με κανόνες και στερεότυπα που έθετε το Χόλιγουντ, αλλά προτίμησε να θέτει τους δικούς της. Εκανε τη διαφορά από την εκπληκτική ερμηνεία της το 1934 για την ταινία «Ανθρώπινη δουλεία», η οποία όμως αγνοήθηκε από τα Οσκαρ. Η κατακραυγή που ξεσηκώθηκε τότε ήταν τόσο μεγάλη, που άλλαξαν οι κανόνες της Ακαδημίας. Πνεύμα αγωνιστικό, διέπρεψε σε ρόλους γυναικών με πυγμή -ή τρέλα-, έκανε πολλούς φίλους και περισσότερους εχθρούς και ποτέ δεν σταμάτησε να δίνει μάχες, τις οποίες συνήθως κέρδιζε.

Τζέιμς Ντιν

Αν μιλάμε για επαναστάτες του Χόλιγουντ, ο Τζέιμς Ντιν είναι ο πρώτος που σου έρχεται στο μυαλό. Οχι μόνο γιατί πρωταγωνίστησε στη διάσημη ταινία «Επαναστάτης χωρίς αιτία», αλλά και γιατί στο σύνολό της η «ζήσε γρήγορα – πέθανε νέος» ιστορία του είναι πλημμυρισμένη από επαναστατικούς μύθους όλων των ειδών. Στην ιστορία έμεινε ως ο απόλυτος περίπλοκος, συναισθηματικός, σκληρός και ταυτόχρονα ευαίσθητος νέος που νιώθει πως δεν ανήκει πουθενά. Ο «μικρός μπάσταρδος» όπως είχε ο ίδιος πει ότι τον αποκαλούσε ο δάσκαλος υποκριτικής του, λάτρευε την ταχύτητα, την Πόρσε του και τους αγώνες με γρήγορα αυτοκίνητα. Κι όταν οι φίλοι του έλεγαν ότι είναι επικίνδυνο, απαντούσε: «Υπάρχει καλύτερος τρόπος να πεθάνεις; Είναι γρήγορο και καθαρό και φεύγεις μες στις φλόγες». Κάπως έτσι έφυγε, τον Σεπτέμβριο του '55, σε ηλικία 24 ετών.

Τζέιν Φόντα

Μέλος μιας κινηματογραφικής δυναστείας του Χόλιγουντ, σύμβολο του σεξ και ηθοποιός με πολλαπλές επιτυχίες και βραβεύσεις, η Τζέιν Φόντα είχε όλα τα φόντα για να εξελιχθεί σε έναν από τους κατεξοχήν «insiders» του Χόλιγουντ. Ομως δεν δίστασε ποτέ να εκφράζει πολιτικές και ακτιβιστικές απόψεις, που είχαν ως αποτέλεσμα -όπως έχει η ίδια καταγγείλει- την κατά περιόδους περιθωριοποίησή της. Στα 77 της εξακολουθεί να αρθρώνει λόγο, ενίοτε και να «ενοχλεί». Χαρακτηριστικό είναι ότι η τελευταία τηλεοπτική δουλειά της στο Netflix ασχολείται με το θέμα του γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων.

Χάρι Μπελαφόντε

Ο Χάρι Μπελαφόντε δεν είναι μόνο ένας από τους πιο χαρισματικούς ηθοποιούς και τραγουδιστές της γενιάς του, αλλά κι ένας άνθρωπος που δεν σταμάτησε ποτέ να δίνει μάχες υπέρ των ίσων δικαιωμάτων και κατά των φυλετικών διακρίσεων. Γεγονός που τον είχε οδηγήσει στη «μαύρη λίστα» του Χόλιγουντ την εποχή του Μακαρθισμού. Δεν το έβαλε ποτέ κάτω και η μεγάλη δικαίωση γι' αυτόν ήρθε πέρσι, όταν το απονεμήθηκε -σε ηλικία πια 87 ετών- το τιμητικό Οσκαρ κυρίως για την ανθρωπιστική προσφορά και τους αγώνες του. «Ο καθένας από εσάς σε αυτή την αίθουσα, με το ταλέντο, τη δύναμη και τις ικανότητές σας μπορεί να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο η ανθρωπότητα αδικεί τον εαυτό της. Ισως εμείς ως καλλιτέχνες και οραματιστές να μπορέσουμε να επηρεάσουμε τους πολίτες όλου του κόσμου να δουν την καλύτερη πλευρά αυτού που είμαστε ως είδος» είπε στη συγκινητική ευχαριστήρια ομιλία του.

Γκρέτα Γκάρμπο

Με τις εμφανίσεις, τη λάμψη και τον ιδιαίτερο αισθησιασμό της σημάδεψε τον βωβό κινηματογράφο και συνέχισε να λάμπει στα πρώτα χρόνια του ομιλούντα παρά τις ανησυχίες τότε της MGM ότι η μαγεία της θα χανόταν όταν το κοινό άκουγε τη φωνή της. Στα χρόνια της μεγάλης ύφεσης στην Αμερική κι ενώ η Ευρώπη βάδιζε προς τον πόλεμο, η καλλονή από τη Σουηδία, ύστερα από μια διαμάχη με τους παραγωγούς της MGM, αποφασίζει να κάνει πράξη τη θρυλική ατάκα που είχε πει η ηρωίδα της στην ταινία «Grand Hotel»: «Θέλω να μείνω μόνη. Απλώς θέλω να μείνω μόνη». Το εννοούσε. Εκτοτε της έγιναν αμέτρητες προτάσεις επιστροφής στον κινηματογράφο ή την τηλεόραση, τις απέρριψε όλες. Για τον υπόλοιπο μισό αιώνα της ζωής της, δεν έριξε ούτε ματιά στο Χόλιγουντ που άφησε πίσω της, αποτραβήχτηκε από κάθε δημόσια κοινωνική εκδήλωση και έκοψε κάθε γέφυρα με τον κόσμο του θεάματος. Πέθανε τον Απρίλιο του 1990 στη Νέα Υόρκη, διατηρώντας ανέπαφο το μύθο της.

Μάρλεν Ντίτριχ

Ετος 1930, στο -ακόμα- ασπρόμαυρο κινηματογραφικό πανί (στην ταινία «Μαρόκο»), μια γυναίκα τολμά να εμφανιστεί με σμόκιν και να μοιραστεί ένα φιλί με άλλη γυναίκα. Το όνομά της; Μάρλεν Ντίτριχ. Η γεννημένη στο Βερολίνο ντίβα, φέρνει την επανάσταση στο Χόλιγουντ με τη διαφορετικότητα, τη λάμψη και τη βαθιά αισθησιακή φωνή της. Η «γυναίκα αράχνη» ή «γαλάζιος άγγελος», όπως ήταν η πρώτη μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία της, είναι μια μοιραία γυναίκα που προκαλεί και ανατρέπει τα μέχρι τότε γνωστά πρότυπα θηλυκότητας -και το διασκεδάζει. Δεν περιορίστηκε εκεί. Στάθηκε μια από τις πιο σταθερές και ισχυρές φωνές εναντίον του Ναζισμού, με αποτέλεσμα να μετατραπεί σε persona non grata στη Ναζιστική Γερμανία -όπου είχαν απαγορευτεί και οι ταινίες της. Παρέμεινε εξαιρετικά δραστήρια στα χρόνια του β' παγκοσμίου πολέμου, στη διάρκεια των οποίων ηχογραφούσε αντιναζιστικά μηνύματα στα γερμανικά, ενώ ταξίδευε εκτενώς για να διασκεδάσει τα συμμαχικά στρατεύματα με επιτυχίες της όπως το κλασικό Lili Marlene.

Χοακίν Φοίνιξ

«Αν είμαι ποτέ ικανοποιημένος με κάτι που έχω κάνει, τότε θα είναι πολύ κακό». Ο... περίεργος ή τρελός Χοακίν Φοίνιξ έγινε διάσημος από μια τραγωδία: το τηλεφώνημα που έκανε ζητώντας βοήθεια για τον αδερφό του Ρίβερ Φοίνιξ που έπεφτε νεκρός από υπερβολική δόση ναρκωτικών. Εκτοτε ο φανατικός υπέρμαχος των δικαιωμάτων των ζώων απέκτησε δική του ταυτότητα με ερμηνείες όπως αυτές στον «Μονομάχο» και στο «Walk the line» (και για τα δύο κέρδισε υποψηφιότητες για Οσκαρ). Κάπου εκεί, κι ενώ τα κόκκινα χαλιά απλώνονταν μπροστά του και το Χόλιγουντ έπλεκε ύμνους στο ταλέντο του, ανακοίνωσε στον Λέτερμαν την απόφασή του να τα παρατήσει όλα και να γίνει ράπερ! Ηταν φάρσα (για τις ανάγκες του mockumentary «I’m Still Here»), το Χόλιγουντ αναγκάστηκε να του το συγχωρέσει και αυτό και να του προσφέρει μια τρίτη υποψηφιότητα για Οσκαρ για την ερμηνεία του στο «The Master» (2012). Τη δέχτηκε με τη δήλωση: «Νομίζω πως όλα αυτά είναι μαλακίες. Τελείως μαλακίες. Δεν θέλω να είμαι μέρος όλου αυτού. Δεν το πιστεύω. Είναι ένα καρότο, αλλά είναι το πιο απαίσιο καρότο που γεύτηκα ποτέ στη ζωή μου. Το να βάζεις τους ανθρώπους να διαγωνίζονται μεταξύ τους... είναι το πιο ηλίθιο πράγμα στον κόσμο».

Κρίστεν Στιούαρτ

Είναι η πρωταγωνίστρια μιας από τις πιο εμπορικές σειρές ταινιών της πρόσφατης κινηματογραφικής ιστορίας. Η Κρίστεν Στιούαρτ είναι μάλλον πολύ νέα για να μπορεί το όνομά της να μπει σε μια λίστα που περιλαμβάνει ονόματα όπως αυτά των Μάρλον Μπράντο και Μάρλεν Ντίτριχ. Η επαναστατικότητά της έγκειται όχι μόνο στην προσπάθεια που έχει καταβάλλει, ώστε να μην επιτρέψει στο «Twilight» να στιγματίσει την καριέρα της, ή στην επίμονη άρνησή της να χαμογελά στους φωτογράφους ή στους θαυμαστές της, αλλά και στη γενικότερη άρνησή της απέναντι στις απαιτήσεις της βιομηχανίας θεάματος αλλά και στην πάγια τακτική της να παίρνει διαλείμματα από το Χόλιγουντ, άλλοτε για να αφοσιωθεί στη χειροτεχνία κι άλλοτε απλώς για να βρει την ησυχία της. Πολλοί, μάλιστα, πιστεύουν ότι «πλήρωσε» το τίμημα αυτής της αδιαφορίας, με τον αποκλεισμό της από τα φετινά Οσκαρ για την ερμηνεία της στο «Still Alice» ως η κόρη της Τζούλιαν Μουρ.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr