
Μετά από πολλά χρόνια σχέσης η Τζένη Μελιτά και ο Σπύρος Μαργαρίτης παντρεύτηκαν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, έχοντας στο πλευρό τους συγγενείς και φίλους τους.
Αν και ήταν γνωστό ότι το ζευγάρι επρόκειτο να παντρευτεί, κράτησε κρυφή την ημερομηνία και την τοποθεσία του γάμου του.
Οι δυο τους παντρεύτηκαν ντυμένοι στα λευκά με μόνη χρωματική πινελιά την ανθοδέσμη με τα κόκκινα τριαντάφυλλα της παρουσιάστριας.

Το νυφικό της ήταν γοργονέ, δαντελένιο και off shoulder με βαθύ μπούστο και εντυπωσιακή πλάτη. Τελείωνε σε μια μεγάλη ουρά.




Η ίδια ήταν φλογερή νύφη με κατακόκκινο κραγιόν.

Το δεύτερο νυφικό look
Για να είναι άνετη στη δεξίωση η Μελιτά άλλαξε νυφικό δημιουργώντας ένα ρομαντικό bridal look με τούλι και πέρλες. Το δεύτερο νυφικό ήταν σε εντελώς διαφορετικό στιλ με κορσέ και τούλινη φούστα με βολάν.

Aλλά δεν άλλαξε μόνο το νυφικό αλλά και τα μαλλιά της αφού αφαίρεσε τις τρέσες και φόρεσε ένα headpiece με πέρλες. Στα χέρια της φόρεσε διάφανα γάντια με πέρλες.


Μαζί της είχε και μια πλεκτή εσάρπα. Ο συμπαρουσιαστής της Φώτης Σεργουλόπουλος, μοιράστηκε με τους followers του στο Instagram μερικά στιγμιότυπα από τον ρομαντικό γάμο της συνεργάτιδάς του.


Το τρίτο νυφικό jumpsuit
Η Τζένη Μελιτά άλλαξε τρία νυφικά κατά τη διάρκεια της πιο ευτυχισμένης μέρας της ζωής της, ενώ μετά την γαμήλια τελετή ακολούθησε πάρτι, στο οποίο τραγούδησε ο Κώστας Μπίγαλης.
Το τρίτο look της ήταν ένα λευκό δαντελένιο jumpsuit και η ίδια ήταν εντελώς διαφορετική με τα μαλλιά της ψηλά αυτή τη φορά.

Την επομένη του γάμου της, η Μελιτά δημοσίευσε μια φωτογραφία όπου κρατάει τον αγαπημένο της και διακρίνονται οι βέρες τους, γράφοντας στη λεζάντα:
Επειδή η ζωή μας μοιάζει να φυραίνει
μέρα τη μέρα, δε θα πει πως η ζωή
δεν αξίζει τον κόπο.
Επειδή σ’ αγάπησα και σ’ αγαπώ ακόμη
κι ας μην είναι όπως παλιά,
δε θα πει πως πέθανε η αγάπη,
κουράστηκε ίσως, σαν καθετί που ανασαίνει.
Επειδή περνάς δύσκολες μέρες
σκυμμένος σε χαρτιά και γκρεμούς
που δεν κλείνουν, κι εγώ πηδάω
τις νύχτες επί κοντώ λαχανιάζοντας,
δε θα πει πως δεν έχουμε
μοίρα στον ήλιο, έχουμε
τη δική μας μοίρα.
Επειδή πότε είσαι άνθρωπος
και πότε πουλί, φέρνεις στο σπίτι μας
ψωμάκια μικρά της αποδημίας
κι ελπίζουνε τα παιδιά μας
σε καλύτερες μέρες.
Επειδή λες όχι και ναι κι ύστερα όχι
και δεν παραιτείσαι, ντρέπομαι
για τα ίσως, τα μπορεί τα δικά μου,
μα δεν αλλάζω, όπως δεν αλλάζεις κι εσύ,
αν αλλάζαμε θα ‘μαστε πάλι
δυο άγνωστοι και θ’ αρχίζαμε
απ’ το άλφα.
Τώρα ξέρουμε πού πονάς
πού σωπαίνω πότε γίνεται παύση,
διακοπή αίματος και κρυώνουν
τα σώματα, ώσπου μυστικό δυναμό
να φορτίσει πάλι τα μέλη
με δύναμη κι έλξη και δέρμα ζεστό.
Επειδή είναι δύσκολο ν’ αγαπάς
και δυσκολότερο ν’ αγαπάς τον ίδιο άνθρωπο
για καιρό, κάνοντας σχέδια και παιδιά
και καβγάδες, εκδρομές, έρωτα, χρέη
κι αρρώστιες, Χριστούγεννα, Κυριακές
και Δευτέρες, νόστιμα φαγητά
και καμένα, θέλοντας ο καθένας
να ‘ναι ο άλλος γεφύρι και δέντρο
και πηγή, κατά τις περιστάσεις
ή και όλα μαζί στην ανάγκη,
δε θα πει πως εγώ δε μπορώ
να γίνω κάτι απ’ όλα αυτά ή και όλα μαζί,
κι αν είναι να περάσω
μια ζωή στη σκλαβιά –έτσι κι αλλιώς–
ας είμαι, λέω, σκλάβος της αγάπης.
"Προσωπικό"
Μιχάλης Γκανάς
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr