Τι έγινε στο παλάτι του Μπάκιγχαμ όταν πέθανε η Νταϊάνα; Νέες αποκαλύψεις

Τι συνέβη στο παλάτι, σε μια από τις πιο σκοτεινές στιγμές του, τα πρώτα λεπτά από την είδηση του θανάτου της πριγκίπισσας Νταϊάνα;

Ο άνδρας που επί 12 χρόνια προστάτευε τα πιο απόκρυφα μυστικά του Καρόλου και της Νταιάνα, ο Dickie Arbiter, συνεχίζει τις αποκαλύψεις του (τα μυστικά του δημοσιεύονται στο βιβλίο που θα κυκλοφορήσει την 1η Οκτωβρίου στην Αγγλία).

Σε ένα κεφάλαιο από το βιβλίο του, αποκαλύπτει όσα έγιναν στο παλάτι, αμέσως μετά τον θάνατο της πριγκίπισσας, αλλά και για τον ιδιαίτερο τρόπο που ο ίδιος της αποχαιρέτησε:

«Η τελευταία φορά που την είδα ζωντανή»

«Ενα αυτοκίνητο με πλησίασε ενώ περπατούσα προς το παλάτι του Κένσινγκτον. Το παράθυρο του οδηγού άνοιξε και συνειδητοποίησα ότι ήταν η Νταϊάνα. Μου χαμογέλασε και με χαιρέτησε όπως έκανε πάντα. Ηταν ευτυχισμένη.

Ήξερα ότι επρόκειτο να ταξιδέψει στη Γαλλία για να συναντήσει τον φίλο της, Ντόντι Αλφαγιέτ. Οι δυο τους ζούσαν μια περιπέτεια, που δεν ήταν κάτι παραπάνω από ένα καλοκαιρινό φλερτ.

Δύο εβδομάδες αργότερα, η μνήμη αυτού του χαιρετισμού γυρνούσε στο μυαλό μου ξανά και ξανά, ενώ έβλεπα αποσβολωμένος τις ζωντανές τηλεοπτικές εικόνες ενός παραμορφωμένου αυτοκινήτου στο βάθος μιας σήραγγας στο Παρίσι.

Οι λεπτομέρειες ήταν λιγοστές, αλλά τουλάχιστον ήταν ζωντανή. Ο μπάτλερ της Νταϊάνα, έμπαινε κλαίγοντας μέσα στο διαμέρισμά μου στο Κένσινγκτον, απελπισμένος για ενημέρωση. Αλλά δεν είχα τίποτα παραπάνω να του πω, απ' ό,τι έβλεπα στην τηλεόραση.

Ακριβώς μετά από τρεις το πρωί, χτύπησε το τηλέφωνο. Ηταν η Penny Russell-Smith, γραμματέας τύπου του Παλατιού.

«Έφυγε», ήταν το μόνο που μου είπε. Εκανα ντους, ντύθηκα και πήγα στο γραφείο. Καθώς συνειδητοποιούσα τι είχε συμβεί, ένιωθα συντετριμμένος.

Γνώριζα την Νταϊάνα 17 χρόνια. Είχαμε περάσει αμέτρητες ώρες μαζί. Είχαμε γελάσει και είχαμε διαφωνήσει.

Ως εκπρόσωπος τύπου της ίδιας και του Κάρολου, είχε θυμώσει μαζί που πολλές φορές. Αλλά οι καλές μας στιγμές ήταν πολύ περισσότερες.

Πώς θα μπορούσε να ήταν νεκρή; Ενιωθα άσχημα αλλά είχα μια δουλειά να κάνω.

Στα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ τα τηλέφωνα χτυπούσαν σαν τρελά. Δεν είχαμε τίποτα να πούμε, και υποσχεθήκαμε στους δημοσιογράφους περισσότερες πληροφορίες το πρωί.

Τηλεφώνησα σε Windsor Castle, Sandringham και Holyrood House για να τους ζητήσω να κατεβάσουν τις σημαίες τους για να είναι μεσίστιες, σε ένδειξη πένθους.

Το ερώτημα ωστόσο ήταν, τι θα κάναμε στο παλάτι του Μπάκιγχαμ.

Το παλάτι και η μεσίστια σημαία

Με την Αυτού Μεγαλειότητα στο Balmoral, δεν υπήρχε καμία σημαία στο Μπάκινχαμ. Όπως υπαγορεύει η παράδοση, η σημαία υπάρχει μόνο όταν η βασίλισσα βρίσκεται μέσα.

Επρεπε, λοιπόν, να υψώσουμε μια μεσίστια σημαία, όταν, κατά παράδοση, δεν έπρεπε να υπάρχει καν σημαία; Ηταν σωστό να αφήσουμε γυμνό το κοντάρι;»

Αυτά ήταν ερωτήματα, τα οποία την αυγή της 31ης Αυγούστου του 1997 κανείς δεν ήταν σε θέση να απαντήσει μέσα στο παλάτι. Χρειάστηκαν 5 ολόκληρες ημέρες, για να συμφωνήσουν στο να υψωθεί τελικά η μεσίστια σημαία, για να γλιτώσουν την δημόσια οργή.

Οταν την είδα νεκρή

Κάποια στιγμή, κατάφερα να βρεθώ στο βασιλικό παρεκλήσι, μόνος μαζί με το πρώην αφεντικό μου.

Ήλπιζα ότι θα ένιωθα ειρήνη, αλλά αντιθέτως οργή ξέσπασε μέσα μου. Θύμωσα γιατί θυμήθηκα πόσο σχολαστική ήταν η πριγκίπισσα, αφού φορούσε πάντα ζώνη ασφαλείας.

Αν την είχε φορέσει και τότε, το αποτέλεσμα αυτής της σύγκρουσης, ίσως να ήταν διαφορετικό.

«Γιατί, κυρία μου;» ρώτησα δυνατά. «Γιατί δεν φορέσες τη ζώνη ασφαλείας; Πώς θα μπορούσες να είσαι τόσο ηλίθια;»

Ήμουν θυμωμένος με τον οδηγό και τον σωματοφύλακά της. Γιατί κανένας από αυτούς δεν της επέβαλε να φορέσει τη ζώνη ασφαλείας της; Εκλαψα και εκτόνωσα την οργή μου για περίπου μισή ώρα. Αλλά δεν ήμουν έτοιμος να την αποχαιρετήσω. Όχι ακόμα.

Το βιβλίο των συλλυπητηρίων

Τις επόμενες ημέρες, δέχτηκα πυρά ερωτημάτων από τα ΜΜΕ γιατί κανένα από τα μέλη της Βασιλικής Οικογένειας δεν πήγε να αποτίσει φόρο τιμής στην πριγκίπισσα στο Βασιλικό Παρεκκλήσι; Και γιατί κανείς τους δεν έγραψε στο βιβλίο συλλυπητηρίων;

Η κατάσταση ήταν δύσκολη. Πήρα τηλέφωνο τον Κάρολο και του πρότεινα να περάσει από το παρεκκλήσι για να γράψει στο βιβλίο των συλλυπητηρίων.

Ε, δεν είμαι σίγουρος. Έχω πολλές δουλειές, απάντησε.

Το τελευταίο «αντίο» στην πριγκίπισσα

Η οργή ​​που ένιωθα στην προηγούμενη επίσκεψή μου είχε φύγει. Λίγες ώρες πριν την κηδεία της, πήγα στο παρεκκλήσι για να την αποχαιρετήσω. Της μίλησα για τις καλές στιγμές που περάσαμε όλα αυτά τα χρόνια - το υπέροχο γεύμα για τα 50ά μου γενέθλια που παρέθεσε για μένα, τις βασιλικές εκδρομές, τα αστεία και ανόητα παιχνίδια.

Σκέφτηκα για τις φορές που δεν μου μιλούσε για μια-δυο εβδομάδες επειδή είχα αρνηθεί κάτι που μου είχε ζητήσει. Μου τηλεφωνούσε και μου έλεγε: «Μιλάμε και πάλι, τότε;»

Της είπα ότι δεν θα ήμουν στην κηδεία της, αλλά θα ήταν η κόρη μου, καθώς εγώ έπρεπε να βρίσκομαι στο γραφείο τύπου για να συντονίζω τα πράγματα και για την αντιμετώπιση τυχόν προβλημάτων.

«Είναι εντάξει κυρία μου;τη ρώτησα. «Ελπίζω να μην σας πειράζει.»

Κάτι μου έλεγε ότι μάλλον συμφωνούσε. Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασα μαζί της, σίγουρα όχι περισσότερο από 40 λεπτά.

«Αντίο Κυρία μου... και σας ευχαριστώ» της είπα και έφυγα από το παρεκκλήσι.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr