Δεν χρειάζεται να γνωρίζεις για πολύ καιρό τη Μιμή Ντενίση για να καταλάβεις ότι η λέξη "στοχοπροσήλωση" θα μπορούσε να είναι το δεύτερό της όνομα. Μια σύντομη αλλά διεισδυτική ματιά σε εκείνη την ώρα που μιλά για το επόμενό της σχέδιο (γιατί δεν έχει όνειρα- έχει σχέδια), αρκεί για να συνειδητοποιήσεις ότι κάτω από το πάθος και το μεράκι με το οποίο διατυπώνει τις σκέψεις της, βρίσκεται ένα καλά προμελετημένο πλάνο, μια αξιοζήλευτη οργάνωση, συγκεκριμένη τακτική και στρατηγική.
Γνωρίζει τί θέλει, τον λόγο και τον τρόπο με τον οποίο θα το υλοποιήσει και, ακόμη κι αν εργάζεται σιωπηλά κάθε φορά (κάποιος εξωτερικός παρατηρητής θα νόμιζε ότι βρίσκεται σε περίοδο ανάκτησης δυνάμεων και "αγρανάπαυσης") εκείνη επανεμφανίζεται κάθε φορά με κάτι πιο μεγαλειώδες. Μοιάζει να έχει συνειδητοποιήσει πως η ενέργειά μας είναι κάτι υπερβολικά πολύτιμο και πεπερασμένο για να διοχετεύεται σε άσκοπες συζητήσεις, επαναλαμβανόμες δηλώσεις και ανυπόστατες θεωρίες και εικασίες. Δεν μιλά όταν έχει "κάτι" να πει. Μιλά όταν έχουν ήδη μιλήσει οι πράξεις και τα έργα της, ούσα απλά εκεί για να κάνει τις απαραίτητες διευκρινήσεις.