Κάθε σκυλί ή γάτα χρειάζεται ένα σπίτι και όχι καταφύγιο. Και τα καταφύγια πρέπει να έχουν ανθρώπους που τα αγαπούν, είναι κοντά τους για τα φροντίζουν.
Αλλά και κάθε ζώο δεν αξίζει να πονάει, να φοβάται, να αγωνιά, να υποφέρει. Είναι συναισθανόμενα. Με αφορμή την Τσικνοπέμπτη λοιπόν μήπως είναι ώρα να σκεφτούμε διαφορετικά για όλα τα ζώα και όχι μόνο για αυτά που λέμε κατοικίδια;
Μήπως πρέπει να αλλάξει ο τρόπος που σκεφτόμαστε για όλα τους...
Μήπως πρέπει να σκεφτούμε τον τρόμο που βιώνουν στα σφαγεία για να βρεθούν την επόμενη ημέρα κρεμασμένα στο τσιγκέλι; Μήπως θα πρέπει να αναθεωρήσουμε τη δική μας μοναδική αγωνία που αφορά στην ύπαρξή τους και είναι το πόσο κοστίζουν και το πόσο ακρίβυναν.
Μήπως αξίζει έστω να προσπαθήσουμε να βρούμε άλλες απολαύσεις και διεξόδους τηρώντας και τις παραδόσεις με φως και χαρά αντί για πόνο και θάνατο;
Ηλθαν στη ζωή για να ζήσουν, όπως κι εμείς, και όχι για να σφαγούν.
Μια ανάρτηση του Scars μας βάζει αντιμέτωπους με τις πραγματικές αξίες στη ζωή για τη ζωή.
"Και αν αντί να μετράμε την ηλικία μας στο πόσα χρόνια ζήσαμε …την μετρούσαμε στα πόσα πλάσματα βοηθήσαμε;
Και αν αντί να μετράμε μια ζωή την ηλικία μας στο πόσα χρόνια ζήσαμε ….την μετρούσαμε στις πόσες ζωές έζησαν αυτά τα πλάσματα χάρη σε εμάς;
Και αν αντί να μετράμε το πόσους σταυρούς κάναμε περπατώντας έξω από μία εκκλησία …τους μετρούσαμε στο σε πόσων πλασμάτων τους σταυρούς που κουβαλούσαν προσπαθήσαμε να πάρουμε λίγο από το βάροςτους;
Και αν αντί να μετράμε το πόσο πλούσιοι είμαστε με το πόσα λεφτά έχουμε… το μετρούσαμε στο πόσο πλούσιοι είμαστε επειδή αυτά τα πλάσματα μας αγάπησαν;
Κοίτα να γίνεις πλούσιος …..
Πολύ πλούσιος!"