Η βαθιά αίσθηση της απώλειας που νιώθουμε όταν το κατοικίδιο ζώο μας φεύγει από τη ζωή ίσως συνδέεται με το γεγονός ότι μαζί του παραμένουμε ο εαυτός μας και η ψυχή μας όντας μαζί τους είναι καθαρή, χωρίς "πανοπλίες" και δεύτερες σκέψεις στην έκφραση των συναισθημάτων μας.
Ο θρήνος που νιώθει ένας κηδεμόνας σε αυτή τη συνθήκη είναι εξαιρετικά δύσκολο να περιγραφεί.
Σε μια τέτοια στιγμή αδυναμίας βρίσκεται ο Δημήτρης Αλεξάνδρου ο οποίος έχασε την αγαπημένο του σκύλο.
"Έχασα ό,τι πιο σημαντικό είχα στη ζωή μου" είπε χαρακτηριστικά και για κάποιους αυτό ακούγεται υπερβολικό. Οχι δεν είναι. Η επώδυνη εμπειρία του πένθους και της απώλειας είναι σαρωτική. Δεν βοηθά φυσικά και το γεγονός ότι η κουλτούρα μας δεν δίνει αξία στην απώλεια ενός ζώου όπως συμβαίνει και με το θάνατο ενός μέλους της οικογένειας.
"Δυστυχώς, ο Ζευς δεν τα κατάφερε και δεν είναι μαζί μου" ανέφερε δακρυσμένος.
"Δε θέλω να το συζητήσω γιατί μου είναι πάρα πολύ δύσκολο. Ίσως το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής μου όλης ήταν ο σκύλος μου. Δυστυχώς ο Ζευς δεν τα κατάφερε και δεν είναι μαζί μου. Οπότε σας παρακαλώ πάρα πολύ… Πραγματικά περνάω πάρα πολύ δύσκολα. Το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής μου ήταν ο σκύλος μου. Αυτός ήταν η αρχή όλων. Με έμαθε πάρα πολλά πράγματα, τι σημαίνει αγάπη. Δε θέλω να το συζητήσω, μη με ρωτήσετε το πώς και το γιατί. Μέχρι εκεί" ήταν τα λόγια του Δημήτρη Αλεξάνδρου