Eνα χειμωνιάτικο πρωινό τον Δεκέμβριο του 1984 ο καθηγητής Ηλίας Νικολακόπουλος μαζί με 13 αλλους ανύποπτους πολίτες πληροφορήθηκε απο μια μεγάλης κυκλοφορίας Κυριακάτικη εφημερίδα οτι ήταν ένας απο τους «κυρίως υπόπτους» για συμμετοχή στην τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη».
Τον Σεπτέμβριο του 2002 η δημοσιογράφος Ιωάννα Σωτήρχου διάβαζε σε εφημερίδες και άκουγε απο τηλεοπτικούς σταθμούς συναδέλφους της να λένε γι αυτήν οτι «θα συλληφθεί απο μέρα σε μέρα», ως μέλος της ιδιας οργάνωσης.
Πρόκειται για δυο απο τις «20 και 1 ιστορίες κιτρινισμού» που περιλαμβάνονται στο βιβλίο του δημοσιογράφου Γιάννη Παντελάκη «Η Χαμένη τιμή της δημοσιογραφίας». Και θα είναι δύο απο τους ομιλητές της εκδήλωσης που θα γίνειν την Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου, στις 7 το απόγευμα, στην ΕΣΗΕΑ.
Μαζί τους ο καθηγητής Δημήτρης Χριστόπουλος, πρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.Την παρουσίαση θα συντονίζει ο δημοσιογράφος Χρήστος Μαχαίρας.
Ο Ιγνάσιο Ραμονέ, ιστορικός διευθυντής της «Le Monde diplomatique», έχει χαρακτηρίσει τα προϊόντα της δημοσιογραφίας της εποχής μας «μολυσμένη ενημέρωση». Μέσα από τις «20+1 ιστορίες κιτρινισμού» σε αυτό το πρώτο του βιβλίο ο Γιάννης Παντελάκης επιχειρεί ουσιαστικά να δικαιολογήσει αυτόν τον όρο. Εστιάζει στην κακή δημοσιογραφία, στις ψευδείς ειδήσεις από τα παλιά, αλλά και στα τωρινά fake news. Στον εύκολο εντυπωσιασμό, τη δημοσιογραφία της «κλειδαρότρυπας», τη συκοφαντία, την παραπλάνηση, τον σεξιστικό, ρατσιστικό, ξενοφοβικό, ομοφοβικό λόγο και πάει λέγοντας…
Μέσα από αυτές τις 20+1, αλλά και δεκάδες μικρότερες, ιστορίες κιτρινισμού προσπαθεί να δώσει απαντήσεις για τις εξαιρετικά αρνητικές επιδόσεις των ελληνικών ΜΜΕ. «Τις συναντάμε στις άθλιες διαπομπεύσεις οροθετικών γυναικών. Σε μια τηλεοπτική εκπομπή που χαρακτήρισε αβάσιμα έναν πατέρα βιαστή της ανήλικης κόρης του και αυτός αυτοκτόνησε. Σε ρεπορτάζ για γεγονότα που δεν συνέβησαν ποτέ. Στα κανάλια που προανήγγειλαν τη σύλληψη μιας “τρομοκράτισσας” που δεν ήταν καν ύποπτη». Στην πανίσχυρη τότε εφημερίδα που χαρακτήριζε «σκουληκιασμένο τομάρι» τον αξέχαστο Μάνο Χατζιδάκι…
Ο Γ. Παντελάκης γράφει, για ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ του 2015 που πολλές χιλιάδες άνθρωποι της διπλανής πόρτας φώναξαν ένα σύνθημα που άλλοτε συναντούσε κάποιος κυρίως στους τοίχους των Εξαρχείων «Αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι». Ήταν ένα γεγονός πρωτοφανές, μεγάλης μαζικότητας και η οργή κατευθυνόταν κυρίως προς τους ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς. Περίπου δυόμισι χρόνια αργότερα μια παγκόσμια έρευνα σε 38 χώρες καταδείκνυε πως οι Έλληνες έδειχναν τη μικρότερη εμπιστοσύνη για τα ΜΜΕ που τους ενημερώνουν. Αφορούσε το σύνολο των ΜΜΕ. Το μεγάλο πρόβλημα δεν περιορίζεται στη λειτουργία των Μέσων ή στις οικονομικές τους παραμέτρους, αλλά αφορά στην πληροφόρηση των πολιτών και στην ίδια τη Δημοκρατία.
Σε αυτό το πρώτο του βιβλίο ο Γιάννης Παντελάκης εστιάζει και στα ρεπορτάζ πολέμου «που μεταδόθηκαν από μια ειρηνική περιοχή. Σε δεκατέσσερις ανύποπτους πολίτες που διάβασαν σε εφημερίδα πως είναι τρομοκράτες. Στα πτώματα των πρώτων σελίδων. Στους δημοσιογράφους που εκβίασαν για μερικά ευρώ. Αλλους που βούτηξαν τα χέρια τους στα μυστικά κονδύλια. Κάποιους τρίτους που προώθησαν την ομοφοβία και τον ρατσισμό και μερικούς ακόμα που πούλησαν φρούδες ελπίδες σε καρκινοπαθείς. Στους “τηλεβιασμούς” κατ’ εξακολούθηση. Στην αγωνία καναλαρχών να στηρίξουν με κάθε τρόπο τις πολιτικές τους επιλογές. Στον πολίτη που για 29 ολόκληρα χρόνια προσπαθεί να σβήσει το στίγμα του “τρομοκράτη”, με το οποίο τον χαρακτήρισε μία εφημερίδα».
Ο Γιάννης Παντελάκης σπούδασε δημοσιογραφία. Από το 1984 υπήρξε κοινοβουλευτικός συντάκτης στην εφημερίδα Πρώτη· πολιτικός και κοινοβουλευτικός συντάκτης, αρθρογράφος και αρχισυντάκτης στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία· ρεπόρτερ, αρχισυντάκτης και παρουσιαστής ενημερωτικών εκπομπών στο δημόσιο ραδιόφωνο της ΕΡΤ· αρθρογράφος και διευθυντής σύνταξης στην Εφημερίδα των Συντακτών· πρόεδρος στο Διοικητικό Συμβούλιο του ραδιοφωνικού σταθμού «Αθήνα 9.84», και αρθρογράφος σε αρκετά περιοδικά και ειδησεογραφικές ιστοσελίδες, στις οποίες γράφει μέχρι σήμερα.