Νέα Υόρκη, στο γραφείο του Κόφι Ανάν για την Υπογραφή μιας Διεθνούς Σύμβασης για την Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη. Σημαντική μέρα για μένα. Μπαίνοντας στο γραφείο του Γενικού Γραμματέα το μικρό τηλεφωνάκι που είναι για το παιδί κουδουνίζει.
Το κλείνω, κάθομαι στο μεγάλο τραπέζι με τους συνεργάτες μας και αρχίζουν οι διαπραγματεύσεις. Το τηλεφωνάκι ξαναχτυπά. Αρχίζουν να με ζώνουν τα φίδια. Την Τρίτη φορά ζητώ συγνώμη και ο Κόφι Ανάν με την απερίγραπτη ευγένεια του μου λέει προτεραιότητα έχουν πάντα τα παιδιά.
Βγαίνω έξω και σηκώνω το τηλέφωνο : - Μαμά που είναι η περικεφαλαία του Αχιλλέα ; Παιδί μου αυτό δεν είπαμε ότι είναι για πολύ σημαντικές στιγμές; Μου θυμίζει αγανακτισμένος ότι σήμερα είναι η μέρα που όλες οι χώρες θα παρουσιάσουν τους ήρωες και αυτός την Ελλάδα με την στολή του Αχιλλέα!..
Ο Κόφι Ανάν μέσα και εγώ σκέφτομαι απελπισμένα σε ποιο ντουλάπι έχω βάλει την περικεφαλαία. Σε λίγα δευτερόλεπτα το πρόβλημα λύνεται, αλλά όχι τόσο απλά: -Αφού δεν θα είσαι εδώ να μείνεις εκεί να έχεις τα Αμερικανάκια παιδάκια. Μια σκηνή για ταινία. Η Ευρωπαία Επίτροπος με το μαύρο ταγιέρ να κλαίει έξω από το γραφείο του Γενικού Γραμματέα για μια περικεφαλαία …Τι είναι εν τέλει σημαντικό στη ζωή μας; Πόσο μπορεί να αλλάξει τις σκέψεις μας κάτι φαινομενικά ασήμαντο;
Το 2012 η Αν Μαρί Σλότερ είχε γράψει το διχαστικό άρθρο: "Γιατί οι γυναίκες ακόμα δεν μπορεί να τα έχουν όλα". Το άρθρο αυτό προκάλεσε πολέμους στο φεμινιστικό κίνημα. Σ΄αυτή την μικρή φράση δεν αμφισβητείται ούτε η ικανότητα, ούτε η ηγετικότητα της γυναίκας. Και τα δύο έχουν αποδειχθεί με το παραπάνω.
Ο 20ος αιώνας ήταν ο αιώνας της μεγαλύτερης κοινωνικής επανάστασης, αυτής των γυναικών. Σ΄αυτές τις δεκαετίες άλλαξαν συντάγματα, νόμοι , αποκαταστάθηκε η ισότητα στα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και οι γυναίκες απέδειξαν ότι μπορούν να είναι αρχηγοί κρατών, σπουδαίες επιστήμονες, αστροναύτες , καινοτόμες επιχειρηματίες, αναγνωρισμένες καλλιτέχνες.
Με λίγα λόγια μπορούν να τα κάνουν όλα και σωστά. Το ερώτημα πια είναι τα νούμερα. Τα τελευταία χρόνια η συζήτηση αφορά την συμμετοχή των γυναικών στις ανώτατες θέσεις της πολιτικής , των επιχειρήσεων, των πανεπιστημίων με μαζικό τρόπο και όχι ως εξαιρέσεις.
Στις περισσότερες χώρες της Δύσης υπάρχουν ποσοστώσεις για τα δυο φύλα στα κόμματα… Πρόσφατα η Ευρωπαϊκή Ένωση προέκρινε την ιστορικής σημασίας Οδηγία "Women on Boards". Εφαρμόσθηκαν και εφαρμόζονται μέτρα θετικών διακρίσεων και οι γυναίκες πρωτεύουν σε όλα τα πανεπιστήμια .Υστερούν όμως στη συμμετοχή τους στις ηγετικές θέσεις.
Σε έρευνες επι του θέματος εντοπίζονται τα παρακάτω σημεία στα οποία οι γυναίκες έχουν σημαντικά καλύτερες αποδόσεις:
Μπορούν να εκτελέσουν πολλά καθήκοντα μαζί.
Επιτυγχάνουν καλύτερο εργασιακό κλίμα.
Είναι καλές στην επικοινωνία και με τους εργαζόμενους και με τους πελάτες.
Παίρνουν μικρότερα ρίσκα αλλά έχουν πιο θετικά αποτελέσματα.
Τα παραπάνω προφανώς δεν είναι κανόνας. Γιατί εν τέλει όλα οφείλονται στον άνθρωπο. Αλλά η ιδιαίτερη κοινωνική εμπειρία της γυναίκας από την ώρα που γεννιέται την βοηθά να έχει τα παραπάνω πλεονεκτήματα.
Γιατί όμως εξακολουθούν τα νούμερα στη Δύση τόσο στις επιχειρήσεις όσο και στην πολιτική με λίγες εξαιρέσεις να μην είναι ικανοποιητικά; Σε ποιο βαθμό είναι αλήθεια απελευθερωμένη μια εργαζόμενη μητέρα από συνεχή καθήκοντα, ευθύνες και τύψεις;
Και καλά όταν υπάρχει οικονομική ευχέρεια και υπάρχει βοήθεια μειώνονται οι καθημερινές υποχρεώσεις, αλλά αυτό το αίσθημα της ευθύνης και της τύψης που σε τσιμπάει συνέχεια έχει λυθεί; Σήμερα στις νέες γυναίκες γιγαντώνεται μια νέα τάση του "Great Βreak up” ,πολλές αλλάζουν εύκολα δουλειά και βάζουν άλλες προτεραιότητες. Η γενιά Ζ θέτει ως προτεραιότητα την ισορροπία μεταξύ οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής .Τα πολιτικά και κοινωνικά συστήματα πρέπει να λάβουν υπόψη αυτές τις αλλαγές.
Μετά από μεγάλους αγώνες και μεγάλες επιτυχίες του φεμινιστικού κινήματος και έχοντας συμμετάσχει και εγώ από πολύ νεαρά ηλικία θεωρώ ότι πρέπει να σταματήσουμε τις ωραιοποιήσεις. Ελάχιστοι μπορούν σήμερα να αμφισβητήσουν τις δυνατότητες των γυναικών να ηγηθούν σε όλους τους τομείς και σε όλα τα επίπεδα. Το θέμα είναι ότι καριέρα και οικογένεια συνδυάζονται χωρίς απώλειες μόνο όταν καταφέρουμε να δούμε και τον άντρα ηγέτη με τα ίδια γυαλιά που βλέπουμε μία γυναίκα.
Όταν αυθόρμητα το "men leadership" μας κάνει να σκεφτόμαστε πως τα βγάζει πέρα με τα παιδιά του, με την γυναίκα του με τις υποχρεώσεις του απέναντι σε όλη τη οικογένεια. Δίπλα στη φιλοδοξία, την σκληρή εργασία, την επιτυχία πρέπει να υπάρχουν παράλληλα οι λέξεις φροντίδα, ευθύνη, ενσυναίσθηση και για τα δύο φύλα.
Ως κοινωνίες έχουμε προχωρήσει σημαντικά, αλλά η γρήγορη ανέλιξη σε ηγετικές θέσεις πολλών γυναικών δεν αφορά μόνο νόμους και οδηγίες, αλλά θεμελιώδεις αλλαγές στην κουλτούρα που σημαίνει παιδεία, εκπαίδευση, κοινωνικές υποδομές, επένδυση και στα δύο φύλα. Κάθε μορφή ηγεσίας απαιτεί αφοσίωση. Αν όμως η αφοσίωση αυτή αποκοπεί από τις ανθρώπινες διαστάσεις γίνεται σκληρή και εν τέλει αντιπαραγωγική.
Ας συμφωνήσουμε λοιπόν σε ένα νέο αφήγημα ότι οι γυναίκες μπορούν να τα έχουν όλα όταν και οι άντρες μπορούν να τα έχουν όλα. Αλλιώς θα μετράμε μικρά ποσοστά "super women" που η ψυχή τους ξέρει τι σημαίνει.
Η Αννα Διαμαντοπούλου είναι Πρόεδρος του Δικτύου για τη Μεταρρύθμιση στην Ευρώπη και την Ελλάδα – πρ. Επίτροπος ΕΕ – πρ. Υπουργός
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr
