Πολιτική και ποίηση. Δεν είναι αντίθετες έννοιες, πιστέψτε μας. Το έχουν αποδείξει πλήθος πολιτικών από τον αείμνηστο Γεώργιο Νόβα μέχρι τον Τάσο Κουράκη. Το TheToc κάνει ξεχωριστό αφιέρωμα, με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ποίησης και "θυμάται" τους πολιτικούς εκείνους οι οποίοι εκτός από πειθώ είχαν - έχουν και πένα.
"Κι ήταν τα στήθια σου / άσπρα σαν τα γάλατα / και μού λεγες / γαργάλατα γαργάλατα".
Αν και το συγκεκριμένο τετράστιχο έχει ταυτιστεί με τον πρωθυπουργό της αποστασίας ή όπως τον αποκαλούσαν οι πολιτικοί του αντίπαλοι, τον "γαργάλατα", τον Γεώργιο Αθανασιάδη Νόβα.
Ωστόσο, μάλλον δεν είναι του Νόβα αυτό το τετράστιχο αλλά προϊόν κάποιου δημοσιογράφου ο οποίος ήθελε να σαρκάσει την πένα του πολιτικού.
Ο γνωστός πολιτικός πάντως έγραψε ποιήματα, εξέδωσε και συλλογές, τις “Αγάπη προς τον Έπαχτο” και “Πρωινό Ξεκίνημα”, ενώ το λογοτεχνικό του ψευδώνυμο ήταν το Γεώργιος Αθάνας. Μάλιστα, είχε βραβευθεί με το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών, το 1955 έγινε Ακαδημαϊκός και στη συνέχεια πρόεδρος της Ακαδημίας.
Τι φταίω αν είμαι λίγο ποιητής
Τι φταίω σαν κέφι αν απαγγέλω
Άλλα τραγούδια μην μου ζητής
Φιλάκια τώρα, χάδια τώρα θέλω!
Και επειδή είναι κρύα
Τα νερά του Βόλγα
Πίνω εις υγείαν σας
Κυρία Όλγα!
Ήταν εξαιρετικός στο να φτιάχνει στιχάκια και έχει μείνει στην ιστορία όταν σε πτήση της ΤΑΕ (η πρόγονος της Ολυμπιακής Αεροπορίας) μαζί με τη Φρειδερίκη, απήγγειλε κατά την πτήση:
Ελληνικέ Λαέ
Πούχεις βασίλισσα γρήγορη
Σαν την ΤΑΕ !
Γυρνώντας δε ο τότε πρωθυπουργός Ντίνος Τσαλδάρης από το Λονδίνο ο Νόβας είχε έτοιμο το στιχάκι
Καλώς τονε τον Ντίνο
Που πήγε στο Λονδίνο!
Χρόνια μετά τη δική του θέση στην ποίηση διεκδικεί ο Τηλέμαχος Χυτήρης. Κυκλοφόρησε το 1973 το πρώτο του βιβλίο. Από τότε έχει εκδώσει τις εξής συλλογές:
"Ποιήματα εκ προμελέτης", "Θέμα", "Τόποι Νέοι","Σα να συνέβη","Το τέλος της ομιλίας","Καλοκαίρι και το τέλος της Ομιλίας".
Μερικά του ποιήματα:
Οι Ετρούσκοι χτίζανε πολύ μικρά τα σπίτια
Οι Ετρούσκοι χτίζανε πολύ μεγάλους τάφους
Οι Ετρούσκοι χτίζανε πολύ μικρά τα σπίτια
Οι Ετρούσκοι χτίζανε πολύ μεγάλους τάφους
Η Οδύσσεια
Δεμένος τρυφερός αλλιώτικος
Δεμένος στο κατάρτι μου.
Τόσα νερά στο δωμάτιό μου!
Ας έρθουν οι σύντροφοι
Ας έρθουν οι σειρήνες
Ας έρθει - έστω - ένας υδραυλικός.
Ο κύκνος
Μέσα μου υπάρχει
ένας κύκνος
και μια ωραία γαλάζια λίμνη.
Ο κύκνος
μου επιτρέπει να ζω
πάνω από τη λάσπη του βυθού
της ωραίας
της γαλάζιας
λίμνης.
Ο Βύρων Πολύδωρας "παίζει" σε άλλη κατηγορία. Αν κι έχει ασχοληθεί κυρίως με τη λογοτεχνία, ωστόσο έχειχει μερικές ποιητικές προσπάθειες που αξίζουν προσοχής. Το γνωστότερο όλων το οποίο σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως, η Γράνα.
“Σας ζητώ να εκτιμήσετε, ειλικρινώς σας ζητώ να εκτιμήσετε, ότι πάσχουμε ως κράτος, ως κοινωνία, ως διοικητική δομή, από τους εργάτες, εντός εισαγωγικών, του πεδίου.
Ποιος θα δει την κομμένη γράνα,
γράνα, που σημαίνει υδραγωγός,
που καταστρέφει το νερό.. το έδαφος,
και ύστερα κόβει… γλύφει και κόβει την άσφαλτο,
και θα έρθουμε εμείς ύστερα, οι συβαρίτες πολιτικοί,
της μαλθακότητας και της τρυφηλότητας, και των σχεδιασμάτων...
έχασαν από τον Κρότωνα...
Θα έρθουν οι συβαρίτες πολιτικοί,να πουν:
"εδώ τα δισεκατομμύρια στην Τσακώνα πρέπει να καταβληθούν τάχιστα,
γιατί ο δρόμος Τριπόλεως Καλαμάτας κάνει… εξαιτίας της διακοπής από το νερό...",
αλλά και στη Μαλακάσα το ίδιο έγινε!!!”
Αλλά ποιός δεν θυμάται την ανεξαρτητοποίησή του με πλήθος ποιητικών στοιχείων;
“Φοβεροί σεισμοί ρημάζουν το παν.. είμαι γρέζι ατσαλένιο, χαλάω το ρουλεμάν της διαπλοκής.”
Ποίημα έγραψε ο Μανώλης Γλέζος για το ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς, τον Κώστα Φιλίνη όταν αυτός έφυγε στα 93 του.
“Η θεωρία των παιγνίων”
"Ένας – ένας φεύγει
και μ` αφήνετε μόνο
ν` ακούω ν` αλαλάζουν
τα κύμβαλα της αλλοφροσύνης
να κροταλίζουν τα κρόταλα
των ψευδών υποσχέσεων.
Είχαμε ομογνωμήσει
κι ανάψαμε τα καντήλια του χρέους
στ` άραχλα σκοτάδια της απελπισίας
ξορκίζοντας τους εφιάλτες της υποταγής.
Μου είπαν πως έφυγες
κι `αντέταξα τη φωνή
που δεν γνωρίζαμε πως είχαμε
κι αποκτήσαμε την ημέρα
π` αντικρύσαμε της αδικίας το προσωπείο.
Οι άνθρωποι της γενιάς μας
δεν πεθαίνουν. Γκρεμίζουν,
σκάβουν, χτίζουν, θεμελιώνουν
τα σπίτια τα ολάνοιχτα
στον ήλιο της λευτεριάς.
Στα χίλια εννιακόσια εξήντα τρία
η πρώτη μας γνώρα Κώστα,
εκεί, όπου για να σε ιδεί το φως του ήλιου
πρέπει να πάρει άδεια
από τα σταυρωτά σίδερα.
Ανάμεσα στις παρτίδες σκάκι
μου ανάλυες τη "θεωρία των παιγνίων"
και πως το ζητούμενο είναι
να την αξιοποιούμε για να χαράζουμε
σωστή στρατηγική πολιτική.
Τότες συμφωνούσαμε σε όλα.
Όταν αποφυλακιστήκαμε
συνεργαστήκαμε αντάμα
στης δημοσιογραφίας την έπαλξη.
Στης δικτατορίας την καταχνιά
ο ένας στη φυλακή κι άλλος στην εξορία
δε βρεθήκαμε στην ίδια συντοιχιά,
διαλέξαμε δρόμους, παράλληλους, μα διαφορετικούς.
Στο γκρέμισμα της Χούντας ,
ύστερα από πολλές δολιχοδρομίες
και πάλι μαζί
στους δρόμους των οραμάτων.
Αλαφιάζονται τα σημαινόμενα
να βρουν τα κελύφη τους
να καλυφθούν στα περικάρπια.
Ψάχνουν κι οι αγωνιστές του ονείρου
να `βρουν τα γνωμικά
που τα λένε τσιτάτα
να ταυτιστούν με τη διαλεκτική σκέψη,
ενώ η επανάσταση τρέχει στους δρόμους,
κρούει τις θύρες, μας φωνάζει
και δεν την ακούμε.
Σκυμμένοι στα παλαιά βιβλία
των σοφών γυρεύουμε
να ταυτίσουμε τις γνώμες τους
με το παρόν και δεν βρίσκουμε άκρη.
ως πότε;"
Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Τάσος Κουράκης έχει κυκλοφορήσει έξι ποιητικές συλλογές, η πρώτη με τον τίτλο Ιχνηλατώντας το Παρόν κυκλοφόρησε το 1995. Σε αυτήν τη συλλογή βρίσκουμε το Ψυχογράφημα:
“Δεν είναι το κεφάλι της κόρης της
που χαϊδεύεις
(Τα δικά της μαλλιά θάθελες να χαϊδέψεις)
Τα δικά της μαλλιά χαϊδεύεις
Δεν είσαι συ που προσφέρεις το τρενάκι
στο γιο σου
Ο πατέρας σου είσαι
κι ο γιος σου εσύ
Δεν είναι το χέρι σου που
σκορπά απλόχερα χαρά
Είναι το χέρι εκείνου
που κάποτε δε σου την πρόσφερε
Ο θυμός σου έχει ενίοτε τυχαίο ατυχή αποδέκτη
γιατί το θύμα ήσουν εσύ
σε προγενέστερη αδικία
Δεν είναι τα μάτια σου δεν είναι τα χέρια σου
δεν είσαι συ που φροντίζεις το ξένο παιδί
Είσαι η άλλη που φροντίζει το δικό σου
Είσαι κάθε στιγμή εσύ και δεν είσαι
υποδύεσαι τον εαυτό σου
Είσαι ο Άλλος στο Είναι το δικό σου
μόνο που δε συστηθήκατε ακόμη.”
και το ποίημα that’s life:
“Της ζήτησε να κλάψει
(ή έστω να λυπηθεί )
για τον επικείμενο θάνατό του
Αρνήθηκε. Ήτανε, λέει, θέατρο
Προτίμησε να φορέσει άλλο ρούχο
απ΄το βεστιάριο της ζωής
Θεατές και θεατρίνοι
ρόλοι και εναλλαγή
η ουσία της ζωής
Της ζήτησε να ταΐσει το μικρό του
πάνινο αρκουδάκι
Αρνήθηκε να γίνει η μάνα η αρκουδίνα
Προτιμούσε να γίνεται η αθώα παιδούλα,
η δυναμική executive,
η πουτάνα σύζυγος
Θεατές και θεατρίνοι
ρόλοι και εναλλαγή
η ουσία της ζω”
Το 2012 κυκλοφόρησε σε άλλη ποιητική συλλογή το “τα δακρυγόνα δάκρυα μας” κι εκεί βρίσκουμε και τους δρόμους της αυτανάφλεξης.
“Δεν το μπορώ το κυριλέ
Θέλω ο θυμός μου να γίνεται κάρβουνο και δυναμίτης
Κι όσο δεν το καταφέρνω
καρτερώ να γυρίσει ο καιρός από κάποιον έρωτα χειροβομβίδα
Και καθώς τον προσμένω πυρίτιδα γίνομαι και φιτίλι
Μόνο που κάποιες φορές φοβάμαι την αυτοανάφλεξη”
Ποίηση και δη πολιτική γράφει και η βουλευτής, Νάντια Βαλαβάνη. Σε ανάλυση σε εφημερίδα η ποίηση της βουλευτού ονομάζεται “πολιτική της ήττας”.
“Καλοκαιρινό απόγευμα σ' ένα ακρογιάλι
Δύσκολο που είναι να ζεις
με το νόημα της κάθε μέρας
έτσι όπως έρχεται
δίχως στόχους πέρα από σένα
χωρίς την πρόκληση
να βρίσκεις τον εαυτό σου
μέσα και απ’ άλλους
Σαν το βουητό των κυμάτων:
έγκυο με υποσχέσεις τόπων και ανθρώπων
εμπειριών ανήκουστων κι ανείπωτων –
που τελειώνουν λίγα μέτρα
απ’ το ακρογιάλι
Θερινοί κολυμβητές με πλήρη εξάρτυση
έξω απ’ τη θάλασσα:
το σώμα μας μονάχα δεν μας βοηθάει”
Φωτό: Ευρωκίνηση