Ο Νίκος Χαρδαλιάς συμμετείχε στο "Sofia Economic Forum III”, όπου ήταν κεντρικός ομιλητής στη θεματική ενότητα "The world Post war in Ukraine: Mapping the Νew global & Regional Security Order”.
Ωστόσο ο Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας , αφού αναφέρθηκε εκτενώς στον πόλεμο στην Ουκρανία, διεύρυνε περισσότερο τη συζήτηση για την μεταπολεμική διεθνή τάξη πραγμάτων, όπως χαρακτηριστικά είπε.
Πλέον, έχει καταστεί ξεκάθαρο ότι αυταρχικά καθεστώτα σε πολλά σημεία του πλανήτη –ακόμα και στο κατώφλι της Νοτιοανατολικής Ευρώπης- επιθυμούν να αμφισβητήσουν τις βασικές αρχές της διεθνούς έννομης τάξης, περιλαμβανομένων κεντρικών διατάξεων του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, είπε ο Νίκος Χαρδαλιάς.
Και συνέχισε: "Η κοσμοθεωρία αυτών των διεθνών ταραχοποιών δεν βασίζεται στην προοπτική του κοινού ή έστω μοιρασμένου οφέλους. Αντίθετα, αντιλαμβάνονται τις διεθνείς σχέσεις ως παίγνιο μηδενικού αθροίσματος. Για να επιτύχουν τους στόχους τους, βαίνουν πέραν της συνήθους εκτόξευσης απειλών και αξιοποιούν υβριδικές ενέργειες, όπως η μετανάστευση ως όπλο, ο κυβερνοπόλεμος, η χειραγώγηση μειονοτήτων και η χρήση του "lawfare", ως εναλλακτικές ή προάγγελους της ανοιχτής στρατιωτικής δράσης. Χρησιμοποιούν "διπλωματία των κανονιοφόρων", περιφρονούν το Δίκαιο της Θάλασσας, αμφισβητούν το απαραβίαστο των συνόρων, δεν σέβονται τα κυριαρχικά δικαιώματα των γειτόνων τους, παρεμβαίνουν σε εκλογές τρίτων κρατών, προωθούν τον αλυτρωτισμό.
Ο επιθυμητός τελικός τους στόχος είναι, φυσικά, πάντοτε ο ίδιος: να ανατρέψουν νομικά δεσμευτικά διεθνή καθεστώτα και να προωθήσουν τις αναθεωρητικές τους ατζέντες. Δικτάτορες και απολυταρχικοί ηγέτες από όλο τον κόσμο μας έχουν "πετάξει το γάντι", άμεσα ή μέσω των υποχειρίων τους. Πιστεύουν ότι μπορούν να κερδίσουν το παιχνίδι διαρκείας ενάντια στη δημοκρατία και να διαμορφώσουν τον κόσμο, ή τουλάχιστον το εγγύς εξωτερικό τους, σύμφωνα με τη δική τους όψη. Ο αυταρχισμός προελαύνει, και μια νέα "μακρά διαμάχη υπό το λυκόφως" υφίσταται μεταξύ των ανελεύθερων, αναθεωρητικών δυνάμεων και όσων ανήκουν στην πλευρά της ειρήνης και του Διεθνούς Δικαίου.
Πώς μπορούμε να απαντήσουμε σε αυτή την πρόκληση; Πώς μπορούμε να υπερασπίσουμε την ασφάλεια, την εδαφική ακεραιότητα και την πολιτική μας ανεξαρτησία, χωρίς να θέσουμε σε κίνδυνο τις βασικές μας αξίες και τις δημοκρατικές μας αρχές; Αυτό είναι το πραγματικά δύσκολο ερώτημα της επόμενης μέρας μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία. Αλλά έχουμε ήδη την απάντηση στη διάθεσή μας! Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ευρύτερη ενότητα μεταξύ όλων των διεθνών δρώντων που επιθυμούν να διαβιούν και να ευημερούν υπό το κράτος δικαίου.
Οι τελευταίοι περιλαμβάνουν ιδίως την Ευρωπαϊκή Ένωση, τον προμαχώνα της δημοκρατίας σε αυτή την πλευρά του Ατλαντικού. Οι Ευρωπαίοι χρειαζόμαστε επειγόντως περισσότερο συντονισμό στην εξωτερική μας πολιτική, στην προσέγγισή μας στην ασφάλεια –περιλαμβανομένης της ενεργειακής ασφάλειας και της κυβερνοασφάλειας-, στα εξοπλιστικά μας προγράμματα. Πρέπει να δείξουμε στους στρατηγικούς μας ανταγωνιστές –όλους τους στρατηγικούς μας ανταγωνιστές, περιλαμβανομένων και ορισμένων "επιτήδειων ουδέτερων"- ότι υφίσταται βαρύ τίμημα για την απειλή και την παραβίαση της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων των Κρατών Μελών της ΕΕ. Πρέπει να κατανοήσουν, χωρίς περιθώριο παρερμηνείας, ότι είμαστε έτοιμοι και πρόθυμοι να τους υποχρεώσουμε να καταβάλουν αυτό το τίμημα, αν παραστεί ανάγκη.
Η εποχή της "στρατηγικής υπομονής" πρέπει να τελειώσει
Επιπλέον, πρέπει να αποτινάξουμε μια βασική, εσφαλμένη αντίληψη που υπογραμμίζει –ή, πιο σωστά, κατατρέχει;- τη δυτική στρατηγική σκέψη για τα τελευταία τριάντα περίπου έτη: Ότι δηλαδή ο αυταρχισμός βρίσκεται σε μια πορεία εξαφάνισης χωρίς επιστροφή και ότι το τέλος του θα έρθει αγνοώντας ή κατευνάζοντας τους εκπροσώπους του, ενώ παράλληλα τους ενσωματώνουμε στην οικονομία της ελεύθερης αγοράς, πριν τους αναγκάσουμε να αποκηρύξουν την πολεμοχαρή τους συμπεριφορά και την καιροσκοπική εξωτερική τους πολιτική.
Αυτή η εποχή της "στρατηγικής υπομονής" πρέπει να τελειώσει. Είναι καιρός οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες, και ολόκληρος ο δυτικός κόσμος, να συσπειρωθούν και να απωθήσουν τους αυταρχικούς ηγέτες, οποτεδήποτε και οπουδήποτε εκδηλώνουν την επιθετικότητα και την περιφρόνησή τους για το Διεθνές Δίκαιο: από τη Βαλτική Θάλασσα και τα σύνορα Πολωνίας και Λευκορωσίας, έως το εμπόλεμο Ντονμπάς, και από τον ποταμό Έβρο έως το Καστελόριζο και την Κύπρο. Υπό αυτή την έννοια, η εμψυχωτική αντίσταση της Ουκρανίας λειτουργεί ως φάρος ελπίδας για τις δημοκρατίες και ως ξεκάθαρη προειδοποίηση για τον επιθετικό αυταρχισμό.
Ιδού λοιπόν η προσέγγισή μας για το μεταπολεμικό μέλλον της Ευρώπης: μια νέα αρχιτεκτονική ασφαλείας, βασισμένη στις αρχές της στρατηγικής αυτονομίας, της κοινής άμυνας και εξωτερικής πολιτικής, των συμμαχιών με ομοφρονούντες διεθνείς δρώντες, της ενεργητικής αποτροπής στρατηγικών αντιπάλων και επιτιθέμενων, και της ενεργειακής μετάβασης. Η Ελλάδα, ως το τελευταίο φυλάκιο της Δύσης στην Ανατολή, θα παραμείνει στην πρώτη γραμμή αυτής της προσπάθειας για "περισσότερη Ευρώπη", όχι μόνο επειδή αυτό επιτάσσουν η γεωγραφία, η Ιστορία και τα συμφέροντά της, αλλά και λόγω μακραίωνων αξιών".