Με την Σοφία Μπεκατώρου γνωριστήκαμε πρώτη φορά σε μια τηλεοπτική εκπομπή. Μου έκανε εντύπωση ηρεμία της και η σταθερότητα της για πράγματα που πιστεύει και για τα οποία μάχεται. Συμφωνήσαμε να βρεθούμε σε ένα καφέ του κέντρου για να κάνουμε αυτή την συνέντευξη. Ήρθε χαλαρή με την φόρμα της, τον φορητό της υπολογιστή που κοιτούσε τα προγράμματα της εβδομάδας και το τηλέφωνο που δε σταμάτησε να χτυπά. Τα άφησε για λίγο στην άκρη και βουτήξαμε μαζί στο παρελθόν, από τότε που ξεκίνησε ιστιοπλοΐα στο Παλαιό Φάληρο επειδή έφτιαξε καλά έναν κόμπο, μέχρι τη δύσκολη στιγμή της προσωπικής εξομολόγησης για τα βιώματά της. Μιλήσαμε για την απόφαση της να κατέβει στις ευρωεκλογές δίπλα στον Στέφανο Κασσελάκη, για τους στόχους της και για το πώς η ίδια βλέπει την πολιτική.
Να ξεκινήσουμε από την απόφασή σου να εμπλακείς στην πολιτική ως υποψήφια στις Ευρωεκλογές. Ήταν κάτι που το σκεφτόσουν; Ήταν κάτι που ήρθε ξαφνικά, μετά την πρόταση του Στέφανου Κασσελάκη; Ήταν κάτι που γενικά στο μυαλό σου τριγυρνούσε;
Ήταν κάτι που ήρθε σαν φυσική συνέπεια της παρουσίας και της δράσης μου στα κοινωνικά θέματα. Δεν ήταν μια απόφαση την οποία την είχα σκεφτεί πριν 5 χρόνια, ας πούμε. Η αλήθεια είναι πως σε ό,τι έχω εμπλακεί, τελικά κατέληγε στο να ασχοληθώ με το πώς μπορεί ένας χώρος να είναι πιο ισότιμος, να υπάρχουν ίσες ευκαιρίες, να υπάρχει η ελευθερία του λόγου. Μοιραία βρισκόμουν τελικά και σε κάποια θέση εκπροσώπησης. Και στη Διεθνή Ιστιοπλοϊκή Ομοσπονδία ήμουν αντιπρόεδρος, στην ολυμπιακή κατηγορία των καταμαράν. Και στην Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή υπήρξα εκπρόσωπος των αθλητών όπως και σε διάφορες επιτροπές της διεθνούς ιστιοπλοϊκής ομοσπονδίας.
Τα κοινά σε ελκύουν; Η ενασχόληση με τα κοινά;
Δεν γινόταν σε πρώτο χρόνο, αλλά καθώς έμπαινα πιο βαθιά μέσα σε έναν χώρο, έβλεπα κάποιες παθογένειες, πράγματα τα οποία με ενδιέφερε να βελτιωθούν και ως εκ τούτου, κάπως κατέληγα στα όργανα. Στο παρελθόν, υπήρχαν κάποιες στιγμές που μου είχε προταθεί και από άλλα κόμματα να εμπλακώ στα κοινά. Ωστόσο, επειδή είναι ένας χώρος ο οποίος λειτουργεί με ιδιαίτερους κανόνες, αν το θες, και επειδή κι εγώ ως ψυχολόγος με ενδιέφερε περισσότερο να εστιάσω στον άνθρωπο, είχα λίγο πιο πολύ εστιάσει στην μίκρο-εικονα και όχι στη μεγάλη εικόνα.
Δηλαδή, προσπαθούσα μέσα από το επάγγελμά μου να βοηθήσω έναν-έναν τους ανθρώπους. Μέσα από αυτή τη διαδικασία όμως, πολλές φορές ένιωθα ότι βρισκόμουν σε τέλμα, γιατί οι άνθρωποι αυτοί κακοποιούνταν από το σύστημα. Δηλαδή, κάπως γινόταν μια δουλειά και μετά, όταν έβγαιναν έξω να πιάσουν μια δουλειά, να διεκδικήσουν πράγματα, έβρισκαν τοίχο. Αυτό, λοιπόν, άρχισε να μεγαλώνει και αυτή η ανησυχία να γίνεται πιο έντονη. Με αποκορύφωμα τα Τέμπη, όπου εκεί κάτι μέσα μου με κλόνισε πάρα πολύ βαθιά - όπως και όλους τους ανθρώπους- διότι συνειδητοποίησα ότι εν τέλει οι συγγενείς των θυμάτων έπρεπε να φτάσουν στο Ευρωκοινοβούλιο για να ζητήσουν δικαιοσύνη. Αυτό για μένα ήταν πάρα πολύ κομβικό σημείο.
Πώς έγινε η πρώτη επαφή με τον Στέφανο;
Είδα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ άνοιγε τις πόρτες του και ζητούσε νέους ανθρώπους και υποψηφιότητες. Αυτό το έβλεπα στην αρχή και δεν ήξερα αν είναι όντως αλήθεια, αν είναι ένα επικοινωνιακό κόλπο ή αν όντως το εννοούν. Και γι’ αυτό τον λόγο όταν αποφάσισα να στείλω το δικό μου αίτημα, το βιογραφικό μου, δεν έβαλα τίποτα άλλο που να με διακρίνει. Δεν έβαλα για το me too, δεν έβαλα ότι είμαι Ολυμπιονίκης, έβαλα ψυχολόγος για να δω, θα διαβάσουν το βιογραφικό μου; Οπότε, δεν το ήξερε και κανένας.
Και πώς προχώρησε αυτό;
Με πήραν τηλέφωνο μέσα από τα όργανα του κόμματος. Μου είπαν ότι έχουν λάβει το βιογραφικό μου και με ρώτησαν αν είμαι η Ολυμπιονίκης. Τους είπα ότι είμαι εγώ . Μου είπαν "έχετε ό,τι χρειάζεται και προχωράμε" κι έτσι προχώρησα.
Με τον Κασσελάκη πότε συναντηθήκατε;
Μετά συναντηθήκαμε. Εγινε και μία πρόταση του τύπου ότι θα μπορούσα να είμαι μία από τις υποψηφιότητες που θα περνούσαν εκτός των διαδικασιών ψηφοφορίας και εξήγησα ότι δεν το θέλω γιατί εκτιμώ πολύ και την προσπάθεια που κάνει το κόμμα μέσα από αυτή τη διαδικασία
Πώς ήταν αυτή η πρώτη συνάντηση;
Αυτό που αξιολόγησα θετικά ήταν ότι ήταν πολύ προσιτός, ότι συζητήσαμε ανοιχτά.
Πού έγινε η πρώτη συνάντηση;
Στην Κουμουνδούρου, στο γραφείο του και εκεί λοιπόν του εξήγησα κι εγώ πώς το βλέπω, τι θα ήθελα να φέρω σαν παρακαταθήκη στο κόμμα, πού μπορώ να εργαστώ, πού βλέπω τον εαυτό μου, πού μπορώ να συνεισφέρει περισσότερο. Κι εκείνος με άκουσε. Η αλήθεια είναι ότι πρώτη φορά με ακούει έτσι ένας πολιτικός αρχηγός.
Ποιο ήταν αυτό που αποκόμισες απ’ αυτή την πρώτη συνάντηση σε επίπεδο ανθρώπινο αλλά και σε πολιτικό;
Σε ανθρώπινο επίπεδο, ότι έχει πολλή διάθεση για δουλειά και ότι δεν φοβάται να έρθει σε αντιπαράθεση με δύσκολες καταστάσεις. Έχει μια ζωντάνια και μια νιότη η οποία βοηθάει όπως και να ‘χει. Από την άλλη, μου έδωσε να καταλάβω ότι σέβεται και ακούει συνεργάτες και δίνει και αξία και σε ανθρώπους που είναι εμπειρότεροι. Οπότε, αυτό το αξιολογώ πολύ θετικά. Επίσης, δεν προσπάθησε να περάσει ένα προφίλ του τύπου "είμαι ο αλάνθαστος". Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος δέχεται ότι θα γίνουν και λάθη, αλλά είναι διατεθειμένος να φέρει μια άλλη πολιτική χροιά, αν το θέλουμε στο προσκήνιο.
Υπάρχει μια φράση που κρατάς από αυτή την πρώτη συνάντηση που σου έκανε κλικ όπως λέμε;
Είναι αυτό που μου είπε ότι θέλει ανθρώπους οι οποίοι να είναι ηθικοί και να έχουν ενσυναίσθηση. Εμένα αυτό πραγματικά με άγγιξε γιατί ένα από τα πράγματα τα οποία δεν θέλω να διαπραγματευτώ είναι η ηθική και οι αξίες μου. Ό,τι κόστος κι αν έχει.
Θα κατέβαινες στις ευρωεκλογές, θα πήγαινες στο ΣΥΡΙΖΑ αν δεν υπήρχε ο Κασσελάκης;
Παρατήρησα όλα τα κόμματα, τι πιστεύουν, τι ιδέες πρεσβεύουν και τι στόχους έχουν σε σχέση με τις ανάγκες των πολιτών. Δεν θα επέλεγα να κατέβω στις ευρωεκλογές αν δεν δημιουργούσε ο Στέφανος Κασσελάκης τις συνθήκες που σας περιέγραψα στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Είναι ένας πολιτικός αρχηγός που ακούει και ακούγεται, επομένως είναι σημαντικό να έχει γύρω του μια ομάδα από ανθρώπους με ήθος, αξίες και να αγωνίζονται για μια δικαιότερη, βιώσιμη κοινωνία. Για μένα παίζει πολύ σημαντικό ρόλο η ισότητα των φύλων, η αποδοχή των ίσων δικαιωμάτων, η συμπερίληψη, μια κοινωνία που να δημιουργεί συνθήκες για να ζήσουμε όλοι αρμονικά χωρίς ο ένας να κοιτάει να φάει τον άλλον
Αυτές οι πρώτες εβδομάδες μετά την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς σου πώς κύλησαν; Ήταν τα πράγματα όπως τα περίμενες; Καλύτερα ή χειρότερα; Πισώπλατα μαχαιρώματα, υπόγειος πόλεμος υπήρξε;
Μπαίνω σε έναν χώρο που είναι καινούργιος, οπότε προσπαθώ να δω και να παρατηρώ. Από την άλλη, υπάρχει ανταγωνισμός, δεν το συζητώ. Αυτό που βίωσα περισσότερο είναι ότι υπάρχει μια τοξικότητα στο διαδίκτυο, η οποία δεν έχει να κάνει με το τι μπορεί να προσφέρει ένας άνθρωπος, αλλά κυρίως με το πώς να αποδομήσουμε έναν άνθρωπο. Προσωπικά, επιλέγω να προσπαθώ να εστιάζω στο τι μπορώ εγώ να αναδείξει ως θέματα με στόχο να διεκδικήσουμε καλύτερες συνθήκες στην Ευρώπη .
Μπορεί αυτή η τοξικότητα να αγγίξει και έναν Ολυμπιονίκη τελικά;
Όλους μας αγγίζει, δεν το συζητώ. Από την άλλη, όμως, είναι εις γνώση μου ότι δεν θα αρέσουμε σε όλους και δεν είναι δυνατόν να συμφωνούν μαζί μας όλοι οι άνθρωποι. Για μένα σημασία έχει να είναι οι πολίτες ενεργοί, δηλαδή να συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία, να μην το αφήσουμε στον αυτόματο και όποιο κόμμα βγει. Να συμμετέχουμε ενεργά, να καταλαβαίνουμε ότι οι πράξεις του σήμερα έχουν συνέπειες στο αύριο.
Από αυτές τις εβδομάδες τι ήταν αυτό που δεν περίμενες να συναντήσεις μπροστά σου και το συνάντησες;
Δεν περίμενα να συναντήσω μια αντιμετώπιση του τύπου ότι "εγώ μπορεί να ακυρώνω κάποιον άλλον άνθρωπο για ίδιον όφελος", όπως έγινε στην περίπτωση του κ. Παπανώτα. Από την άλλη, θεωρώ ότι έχουμε χρέος δημόσια να προσέχουμε και τον λόγο μας αλλά κυρίως τις πράξεις μας.
Είναι το όριο σου για να είσαι κάπου ή για να μην επιτεθείς σε κάποιον το θέμα των δικαιωμάτων και του σεβασμού του άλλου; Όλο αυτό που ονομάστηκε ελληνικό me too μετά την εξομολόγηση σου είναι το όριο σου και λες "όποιος το περάσει αυτό, θα με βρει απέναντί";
Το όριο μου είναι να με σέβεται ο άλλος και να σέβομαι και εγώ τον άλλον. Μπορεί να έχουμε αντίθετες απόψεις, αλλά πρέπει να τις εκφράζουμε κόσμια. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι όταν 653 γυναίκες κακοποιούνται καθημερινά μέσα στην οικογένειά τους, ότι αυτό είναι μικρό φαινόμενο και ότι πρέπει να θεωρήσουμε ότι οι γυναίκες τα περνάνε καλά. Ε, δεν τα περνάνε καλά και οφείλουμε να κάνουμε κάτι πολύ πιο δραστικό από το να μιλάμε μόνο και να αναλύουμε.
Θέλω να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, από τα παιδικά χρόνια που γεννήθηκες;
Στην Αθήνα. Έχω καταγωγή από την Κεφαλονιά, από την πλευρά του πατέρα μου και από την πλευρά της μητέρας μου από το Αίγιο.
Έχεις την τρέλα του Κεφαλονίτη;
Ε, ναι. Είμαι περήφανη Κεφαλλονίτισσα .
Δεν βγαίνει πολύ, τουλάχιστον στη δημόσια παρουσία. Είσαι πιο χαμηλών τόνων. Είναι μια εικόνα που έχεις επιλέξει;
Είμαι 47 χρονών, έχω κάνει δύο παιδιά. Κάποια στιγμή έχει επέλθει και μια ωριμότητα. Έχω κάνει και χρόνια ψυχανάλυση οπότε και αυτό παίζει το ρόλο του. Δεν νιώθω ότι χρειάζεται να προκαλώ θόρυβο για να με προσέξει κάποιος ούτε ότι πρέπει να ικανοποιώ τους πάντες. Αν έχω κάτι σημαντικό να πώ και ο κόσμος ενδιαφέρεται για το θέμα αυτό, θα ακούσει. Αν πάλι δεν ενδιαφέρεται, είναι απόλυτα αποδεκτό. Αν τελικά επιλέξει κάποιος/α/@ να με ψηφίσει. προτιμώ να είναι επειδή πιστεύει την προσπάθεια την συνέπεια και την ειλικρίνεια μου.
Γεννήθηκες στην Αθήνα, πού;
Στο Παλαιό Φάληρο, έχω δύο αδέρφια. Ήμασταν τρία αδέρφια στο σύνολο. Η αδερφή μου δυστυχώς απεβίωσε το 2016 από καρκίνο στον εγκέφαλο μέσα σε 8 μήνες αφότου διαγνώστηκε.
Τι θυμάσαι από τα παιδικά χρόνια;
Έχω έξι χρόνια διαφορά από τον αδερφό μου που ήταν μεσαίος και εφτά από την αδερφή μου, ως τρίτο παιδί ήμουν μόνιμα σε ένα αυτοκίνητο όπου κάπου πήγαιναν τα αδέρφια μου κι εγώακολουθούσα. Βρήκα περισσότερο το χώρο μου όταν μπήκα στην ιστιοπλοΐα σε ηλικία 7 ετών στο Ναυτικό Όμιλο Τζιτζιφιών Καλλιθέας.
Πως έγινε αυτό;
Ο πατέρας μου αγαπούσε την ιστιοπλοΐα. Ο ίδιος δεν έκανε άλλα είχε ένα καΐκι μαζί με τον θείο μου, τη Σαώ. Είναι μια από τις Νηρηίδες και μου εξομολογήθηκε αργότερα ότι επέλεξε αυτό το όνομα με τον θείο μου, γιατί δεν έφταναν τα χρήματα για να φτιάξουν περισσότερα γράμματα, διότι τα γράμματα ήταν χυτά από χαλκό. Υπάρχει αυτό το καΐκι ακόμα, το έχει η ξαδέρφη μου. Αυτή η αγάπη του πατέρα μου προσπάθησε να μεταλαμπαδευτεί στα αδέρφια μου, όμως δεν τους άρεσε πολύ το άθλημα, οπότε όταν το πρότεινε και σε μένα ήταν μεγάλη η χαρά του όταν εγώ κάπως στέριωσα.
Και πώς το θυμάσαι δηλαδή, τι σου είπε και ξεκίνησες την ιστιοπλοΐα;
Με πήγε στον όμιλο του Παλαιού Φαλήρου και εκεί όταν με είδαν, μου είπαν ότι είμαι πολύ μικρή για να ξεκινήσω. Οπότε, απογοητεύτηκα. Γύρισα σπίτι και κάποια στιγμή - θυμάμαι ήμουν Τετάρτη δημοτικού - και ένας συμμαθητής μου μου λέει "Βρε Σοφία, θέλεις να έρθεις στον όμιλο των Τζιτζιφιών που είμαστε εκεί κάθε Σαββατοκύριακο;". Του λέω "τι κάνετε;". Μου λέει "περνάμε πολύ ωραία". Πήγα εκεί, λοιπόν, και ο προπονητής μας έδειχνε κάτι κόμπους. Λέει "όποιος κάνει σωστά τον κόμπο θα μπει στο σκάφος να κάνει βόλτα". Έκανα, λοιπόν, σωστά τον κόμπο και βρέθηκα σε ένα σκάφος χωρίς να ξέρω τίποτα. Αρχικά φοβήθηκα, μετά έκλαψα, πιστεύοντας ότι έτσι μπορεί κάποιος να με βοηθήσει και τελικά όταν κανένας δεν ήρθε να με σώσει, άρχισα να προσπαθώ μόνη μου, μέχρι που τελικά άρχισα να ταξιδεύω το σκάφος.
Υπήρχε μέσα σου η αγάπη για την ιστιοπλοΐα, για την θάλασσα;
Για τη θάλασσα ναι, λόγω της Κεφαλλονιάς, πάντα μας άρεσε πολύ να είμαστε στη θάλασσα, αλλά για την ιστιοπλοΐα δεν υπήρχε. Αυτό καλλιεργήθηκε σιγά- σιγά. Ήταν αυτή η εναλλαγή καιρικών συνθηκών που με μάγευε πάντα. Η θάλασσα με τις διαφορετικές της όψεις κρατούσε το ενδιαφέρον μου πάντα ζωντανό. Οι ριπές του ανέμου που με καλούσαν να τις διαβάσω.Τα κύματα που ήθελα να πλανάρω.
Άρα, υπεύθυνος είναι ο μπαμπάς, ή ο συμμαθητής σου που ξεκίνησες την ιστιοπλοΐα κάνοντας σωστά έναν κόμπο;
Νομίζω ότι όλοι έβαλαν ένα λιθαράκι. Ο πατέρας μου το αγαπούσε πολύ. Όταν του έλεγα "πάω για ιστιοπλοΐα", σταματούσε να με ρωτάει τι και πώς. Οπότε, έχω ταξιδέψει από μικρή ηλικία σε όλη την Ελλάδα και αργότερα στον κόσμο, χωρίς να έχω αυτόνν το ασφυκτικό κλοιό του τύπου "πού πας, τι κάνεις;".
Ηταν περήφανος που το ακολούθησες ;
Ναι, πολύ.
Και πώς είναι αυτά τα πρώτα χρόνια της ιστιοπλοΐας ; Εσύ ήσουν 7 ετών. Ξεκινάς με τον κόμπο που τον κάνεις καλά και μετά;
Κλάμα μέσα στο σκάφος γιατί δεν ήξερα πώς να το πάω. Σε μια ομάδα που ήταν μόνο αγόρια. Ακόμα είμαστε φίλοι με τα παιδιά αυτά. Ηταν για μένα κάποιες στιγμές αυτές που δεν θα τις ξεχάσω. Ήταν πολύ ωραίες στιγμές και η βάση για μια μακρά πορεία στον αθλητισμό.
Φανταζόσουν τότε που ξεκινούσες με τον πρώτο κόμπο ότι μπορεί κάποια στιγμή να ήσουν Ολυμπιονίκης ή ότι θα έκανες επαγγελματική πορεία αργότερα;
Όχι, σε καμία περίπτωση γιατί και όταν ήρθε το δίλημμα κάποια στιγμή αργότερα να επενδύσω περισσότερο στον αθλητισμό, γιατί ήμουν 16 -17 και έπρεπε περισσότερο να εστιάσω σε φροντιστήρια κλπ ή να κάνω αγωνιστική ιστιοπλοΐα. ο πατέρας μου ήταν κάθετος, ότι το κομμάτι της μόρφωσης ήταν πρωτεύον. Θα μπορούσα να μπω στο πανεπιστήμιο άνευ εξετάσεων αν είχα διεθνή διάκριση στην ιστιοπλοΐα, αλλά δεν μου έδειξε αυτόν τον δρόμο. Ακολούθησα τον κλασικό δρόμο φροντιστήρια, πανελλήνιες κτλ.
Και εκτός της ιστιοπλοΐας, τι άλλο κάνει η μικρή Σοφία εκείνα τα χρόνια;
Αρχικά, έκανα διάφορα αθλήματα όπως ενόργανη γυμναστική, τένις, κολύμπι… ήμουν και πρόσκοπος αλλά σιγά-σιγά τα περιόρισα και καταστάλαξα στην ιστιοπλοΐα που απαιτούσε περισσότερο χρόνο και αφοσίωση. Έκανα, επίσης, αγγλικά και γερμανικά, οπότε το εβδομαδιαίο πρόγραμμα ήταν πλήρες.
Οταν συνειδητοποίησες ποια είσαι, τι ήθελες για σένα, πώς τον έβλεπες τον εαυτό σου;
Νόμιζα παλιά ότι θα γίνω μηχανικός λόγω του πατέρα μου και γι’αυτο έδωσα και εξετάσεις και πέρασα στο Πολυτεχνείο. Μετά, άρχισα να διερωτώμαι αν όντως αυτό είναι ένα επάγγελμα που θέλω να κάνω. Ήμουν γενικά καλή στο μάνατζμεντ, στα μαθητικά, αλλά έπιαναν και τα χέρια μου. Κάτι που ήταν ιδιαίτερο χρήσιμο για την ιστιοπλοΐα. Όταν άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ως πολιτικός μηχανικός μάλλον θα ασχολούμαι περισσότερο με δρόμους, κτίρια κλπ, δεν με ενθουσίασε πολύ η ιδέα αυτή. Έτσι, γυρνώντας από τους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ, όπου αν και ήμασταν φαβορί δεν κατακτήσαμε τελικά εκεί ένα Ολυμπιακό μετάλλιο, αποφάσισα ότι πρέπει οπωσδήποτε να βελτιώσω την ψυχολογία μου, και συγκεκριμένα την αθλητική ψυχολογία. Με αφορμή αυτή την σκέψη, αποχώρησα από το Πολυτεχνείο γράφτηκα στο Πάντειο, στο τμήμα Ψυχολογίας.
Η μαμά την ήθελε την ιστιοπλοΐα;
Της άρεσε, αλλά δυσκολευόταν όταν με έβλεπε να ταλαιπωρούμαι σε σχέση με άλλα παιδιά. Γιατί η ιστιοπλοΐα είναι ένα άθλημα σε εξωτερικό περιβάλλον, που εκτίθεσαι για πολλές ώρες στο κρύο ή τη ζέστη, βρέχεσαι χειμώνα - καλοκαίρι και απαιτεί να έχεις αντοχή στις κακουχίες. Ταξιδεύεις μόνος. Δεν είναι προστατευμένο το περιβάλλον. Εκτίθεσαι στα έντονα φυσικά φαινόμενα αλλά και σε κάθε είδους ανθρώπων.
Υπάρχει κάτι από εκείνα τα πρώτα χρόνια που το κουβαλάς πάντα μαζί σου;
Ήμουν 12 ετών. Μια μέρα, Δεκέμβρης μήνας, φύσαγε πάρα πολύ, είχε τουμπάρει το σκάφος. Δεν είχαμε στολές τότε όπως είναι τώρα, οπότε κρυώναμε αρκετά. Έχει τουμπάρει το σκάφος μου έξω από την Καστέλα και δεν μπορώ να μπω μέσα. Έχω προσπαθήσει πέντε έξι φορές, είναι αδύνατον και κρατιέμαι από την κουπαστή. Και κάποια στιγμή έρχεται ένας προπονητής από άλλο όμιλο, με βάζει μέσα και γυρνάω σπίτι μπλε. Είχα πάθει υποθερμία. Και μου λέει η μαμά μου "ποτέ δε θα σε αφήσω ξανά να πας εκεί". Μόλις μου το είπε αυτό, της είπα "όχι, μαμά, σε παρακαλώ". Εκεί κατάλαβα για πρώτη φορά ότι για να παραμείνω στο άθλημα, θα πρέπει να υποτιμώ κάποιες δυσκολίες.
Δίνεις εξετάσεις, μπαίνεις στο Πολυτεχνείο και μετά πότε αποφασίζεις ότι θα δώσεις μεγαλύτερο βάρος στην ιστιοπλοΐα; Γιατί μου είπες ότι ο πατέρας ήθελε να σπουδάσεις.
Είμαι στο Πολυτεχνείο αποφασισμένη να σπουδάσω. Την ίδια περίοδο, όμως, γνωριζόμαστε με την Αιμιλία Τσουλφά. Η Αιμιλία είχε ήδη μια ολυμπιακή συμμετοχή και ήταν το καλύτερο γυναικείο πλήρωμα. Αποφασίζουμε, λοιπόν, να θέσουμε ένα στόχο: να διεκδικήσουμε ένα ολυμπιακό μετάλλιο. Γνωρίζοντας ότι οι συναθλητές μας Ανδρέας Κοσματόπουλος και Κώστας Τριγκώνης ήταν ήδη Παγκόσμιοι πρωταθλητές, αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε ένα εντατικό προπονητικό πρόγραμμα με γνώμονα να αξιολογήσουμε τις επιδόσεις μας μετά από 1 1⁄2 χρόνο. Συμφωνήσαμε, δηλαδή αν δεν έχουμε κάποιο δείγμα εξαιρετικής απόδοσης, μετά από το χρονικό διάστημα αυτό θα σταματούσαμε.
Αισθανόσουν ότι μπορεί να ήσουν έτοιμη για Ολυμπιακούς όταν γνώρισες την Αιμιλία;
Δεν ένιωθα ότι εγώ είμαι έτοιμη, αλλά ένιωθα ότι είμαι αποφασισμένη να κάνω ότι χρειάζεται για να φτάσω αγωνιστικά στο επίπεδο, ώστε να διεκδικήσουμε ως ομάδα το ολυμπιακό μετάλλιο.
Και γνωρίζεστε με την Αιμιλία. Και μετά;
Και μετά από ενάμιση χρόνο. σταδιακά αρχίζουμε να κερδίζουμε διάφορους αγώνες. Κι ενώ σκεφτόμουν πόσο σημαντικό ήταν που επιτέλους ήμουν φοιτήτρια στο Πολυτεχνείο, συνειδητοποίησα ότι Πολυτεχνείο και ιστιοπλοΐα ολυμπιακού επιπέδου δεν πάνε μαζί. Διότι είχαμε εργαστήρια που δεν μπορούσα να είμαι παρούσα. Εμείς βρισκόμασταν 250 μέρες τον χρόνο στο εξωτερικό για αγώνες και προπόνηση, οπότε μοιραία δεν υπήρχε χρόνος για τίποτε άλλο που να είχε ως προϋπόθεση τη φυσική παρουσία. Ωστόσο, δεν είχα ακόμα αποφασίσει να φύγω από την σχολή μέχρι που κατάλαβα ότι δεν θέλω να ασχοληθώ πλέον με αυτό το αντικείμενο σπουδών. Άλλωστε, την επιθυμία μου να ασχολούμαι με τεχνικά κομμάτια του αθλήματος μπορούσα να την ακολουθήσω πλήρως μέσα από την καθημερινή φροντίδα και ρύθμισμα του εξοπλισμού.
Τι τεχνικό έχει η ιστιοπλοΐα;
Το σκάφος. Πρέπει δηλαδή να το κάνεις να πάει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, που σημαίνει ότι είναι αναγκαία η μελέτη αεροδυναμικής, υδροδυναμικής και η εφαρμογή της θεωρίας στην πράξη, ενώ παράλληλα πρέπει να ενδυναμώσεις το σώμα και το πνεύμα σου πάντα σε συνδυασμό με την συναθλήτριά σου…
Το πιο δύσκολο στην ιστιοπλοΐα ποιο ήταν τότε; Ήταν το τεχνικό κομμάτι; Ήταν το ανθρώπινο κομμάτι; Ήταν το πείσμα; Τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο που ασχολείται με την ιστιοπλοΐα να φτάσει στο να πάρει ολυμπιακό μετάλλιο;
Θεωρώ ότι είναι συνδυασμός μεν, αλλά μπορώ να πω με σιγουριά πως από ένα σημείο και μετά στην Ελλάδα είχαμε πρόβλημα με την υποστήριξη τόσο σε ανθρώπινο δυναμικό όσο και τεχνικό. Δηλαδή στο 470 (διθέσιο σκάφος) όντως εξελιχθήκαμε και κάναμε πολλά πράγματα. Αγωνιστήκαμε με δικά μας πανιά. Ο Ανδρέας Κοσματόπουλος είχε κάνει μεγάλες παρεμβάσεις στα σκάφη και τα πανιά. Αργότερα, στο επόμενο Ολυμπιακό μετάλλιο στο Πεκίνο καταφέραμε να φτιάξουμε και να αγωνιστούμε ελληνικά πανιά που φτιάχτηκαν στη Θεσσαλονίκη από τον κύριο Βακαλόπουλο . Όμως, δυστυχώς στη χώρα μας δεν υπήρχε δυνατότητα μεταφοράς της γνώσης από τους παλαιότερους στους νεότερους, δεν δημιουργήθηκε ποτέ δηλαδή από τον κρατικό φορέα η διαδικασία που χρειαζόταν ώστε να μην χάνεται η όποια τεχνογνωσία αλλά και να διασφαλίζεται η συνέχεια για τους επόμενους αθλητές. Και επειδή άλλαζαν συνεχώς τα σκάφη που προτείνονται από την Διεθνή Ολυμπιακή Ομοσπονδία για τους Ολυμπιακούς αγώνες, δεν υπήρχε ο ανάλογος εκσυγχρονισμός στη χώρα μας. Είναι κάτι για το οποίο παλέψαμε με τον Μιχάλη Πατενιώτη και τον Αιμίλιο Μόνο όταν αγωνιστήκαμε στα ιπτάμενα καταμαράν, χωρίς όμως να επιτύχουμε πολλά, καθώς η ολυμπιακή μας προετοιμασία στηρίχθηκε κυρίως από ιδιωτικούς πόρους και χορηγίες, κάτι το οποίο μας εξόντωσε αθλητικά, καθώς έπρεπε να αναλάβουμε πολλαπλούς ρόλους για να υποστηρίξουμε την αγωνιστική προσπάθειά μας.
Πότε άρχισε να προβάλλει μπροστά σου η πιθανότητα ενος ολυμπιακού χρυσού;
Το 2000 κερδίσαμε παγκόσμιο και ευρωπαϊκό, επομένως εκείνη την χρονιά πήγαμε ως φαβορί στους Ολυμπιακούς, αλλά η Αυστραλία είχε προετοιμαστεί από κάθε άποψη για να διεκδικήσει το χρυσό. Εμείς πήγαμε λίγο κάπως με το τσαρούχι να το πω, χωρίς ομάδα επιστημονικών συνεργατών. Οι πόροι ήταν περιορισμένοι και επίσης έπαιξε ρόλο και η εμπειρία.
Και μετά;
Θέλω να σου πω κάτι. Επιστρέφοντας από το Σίδνεϊ, βγήκαμε από την πίσω πόρτα του αεροπλάνου όσοι δεν φέραμε μετάλλιο. Ήταν μεγάλο πλήγμα αυτό για μένα ως αθλήτρια, γιατί ένιωσα ότι υπήρχαν δύο κατηγορίες αθλητών ενώ στην ουσία όλοι κάναμε μια πολύ μεγάλη προσπάθεια.
Το ότι κατέβηκες από την πίσω πόρτα σε πείσμωσε;
Με στεναχώρησε και μετά μας πήρε περίπου έξι μήνες με τηνΑιμιλία για να αποφασίσουμε εάν θα ξανακάνουμε προετοιμασία για άλλα τέσσερα χρόνια και είπαμε ότι αν κάνουμε, θα φτιάξουμε μια λίστα με ό,τι πιστεύουμε ότι δεν πήγε καλά στην προηγούμενη προετοιμασία για διεκδικήσουμε το καλύτερο αποτέλεσμα.
Και μετά ήρθε το Ολυμπιακό;
Δεν ήρθε τόσο απλά το Ολυμπιακό. Γιατί τρεις μήνες πριν τους Ολυμπιακούς έσπασε ένας δίσκος στη μέση μου, οπότε κινδυνεύσαμε να μην αγωνιστούμε καν. Επέτρεψα στην Ελλάδα ένα μήνα πριν τους Ολυμπιακούς, αφού έκανα την εγχείρηση στην Ελλάδα και αποθεραπεία στο εξωτερικό, στην Γερμανία, και ακόμα τότε δεν γνωρίζαμε αν θα μπορούσα να αγωνιστώ. Δηλαδή, μπαίναμε κάθε μέρα στο σκάφος 10 λεπτά, 15 -20 και ούτω καθεξής. Τελικά, όμως, είχαμε δουλέψει τόσο πολύ με την Αιμιλίατα προηγούμενα τρία χρόνια που η δουλειά αυτή έφτανε και περίσσευε. Τα τέσσερα χρόνια, από το 2000 μέχρι το 2004 κατακτήσαμε τέσσερα παγκόσμια πρωταθλήματα, τρία ευρωπαϊκά και δύο φορές ανακηρυχθήκαμε από την Παγκόσμια ομοσπονδία ως καλύτερη ομάδα σε όλα τα αγωνίσματα παγκοσμίως, μια διάκριση που μέχρι σήμερα είναι μοναδική για την ελληνική ιστιοπλοΐα.
Ήταν και ένα κίνητρο ότι θα πάρεις το χρυσό όταν οι Ολυμπιακοί θα γίνονταν στην Ελλάδα;
Ήταν μεγάλο κίνητρο ότι οι Ολυμπιακοί θα γίνονταν στηνχώρα μας. Εδώ γινόταν μια γιορτή. Θυμάμαι πως όταν γύρισα στην Ελλάδα από την Γερμανία, είδα την ευφορία του κόσμου σε όλα τα επίπεδα, ήταν πολύ ωραίο το κλίμα. Άλλωστε, όπου και να κοίταζες, έβλεπες γελαστούς εθελοντές και εθελόντριες.
Σε βοήθησε αυτό το κλίμα ψυχολογικά;
Με βοήθησε, αλλά προσπάθησα να μην εκτεθώ τόσο πολύ στην ευφορία αυτή γιατί από την εμπειρία μου η μεγάλη συναισθηματική φόρτιση δεν με βοηθούσε αγωνιστικά. Για να καταλάβεις, όταν κερδίσαμε το Ολυμπιακό μετάλλιο δεν μπόρεσα να χαρώ. Μου πήρε κανέναν χρόνο να το καταλάβω.
Την προσωπική σου περιπέτεια που μετά από πολλά χρόνια την εξομολογήθηκες και έγινε όλος αυτός ο χαμός πώς την βίωσες εκείνα τα χρόνια, αφού συνετελέσθη;
Ήταν βαθιά χωμένη σε ένα κουτί μαύρο. Δεν άνοιγε.
Πόσα χρόνια πριν το χρυσό ήταν;
Ήταν το 98.
Και κλείδωσε και τέλος;
Το 98 μίλησα τότε σε έναν-δύο ανθρώπους. Δεν ήταν πολύ γόνιμο το έδαφος, οπότε μπήκε σε ένα ντουλάπι και δεν ξανανέβηκε. Μετά από κάποια χρόνια πάντα κάτι βγαίνει, γιατί το τραύμα είναι άχρονο. Δηλαδή, μπορεί να συμβαίνουν κάποια πράγματα στη ζωή σου και δεν ξέρεις ακριβώς να εξηγήσεις γιατί αντιδράς έτσι, αλλά αν έχουν σχέση με την πληγή.
Δεν είχες μπει στη διαδικασία, στη σκέψη να το συζητήσεις με τους γονείς ;
Όχι, καμία.
Γιατί;
Γιατί εκεί δεν υπήρχε ο χώρος γι αυτό. Ο πατέρας μου ήτανγεννηθείς το 1932. Η νοοτροπία τότε ήταν ότι αυτά δεν τα συζητάμε και τέλος πάντων, τα βάζουμε στην άκρη και προχωράμε. Δηλαδή, τα αφήνουμε πίσω. Πώς όμως; Όχι γιατί τα λέμε, πονάμε, τα εκφράζουμε και τελικά κάπως τα αντιμετωπίζουμε. Απλά τα περιφρονούμε. Έτσι, λοιπόν, δεν υπήρχε περισσότερος χώρος και δεν υπήρξε ποτέ.
Δηλαδή μέχρι τον θάνατό του δεν άλλαξε η αντιμετώπιση αυτή;
Ηταν μια άλλη γενιά ανθρώπων.
Το ίδιο και η μαμά;
Η μητέρα μου δεν το έμαθε. Πέθανε το 2016 και δεν το έμαθε ποτέ. Επειδή είχε και μια άλλη πάθηση, δεν ήθελα να μπω στην διαδικασία να το συζητήσω μαζί της γιατί πίστευα ότι δεν θα το άντεχε. Η αδερφή μου το γνώριζε.
Αυτό δεν σε απέτρεψε από το να συνεχίσεις την ιστιοπλοΐα ;
Δεν με απέτρεπε γιατί εγώ προσπαθούσα και είχα ελαχιστοποιήσει τις επαφές με την ομοσπονδία. Τα είχε αναλάβει αυτά η συναθλήτριά μου και κατόπιν και στις υπόλοιπες ολυμπιακές προετοιμασίες. προσπαθούσα οι συνεργάτες μου να έρχονται σε επαφή. Σε αυτό με βοήθησαν οι προπονητές μας, ο Ηλίας Μυλωνάς και ο Θανάσης Πινιάρης, οι οποίοι μέσα στα χρόνια - ο καθένας από τη θέση του και με προσωπικό κόστος- έβαλαν πλάτη σε δύσκολες συνθήκες που βιώναμε. Για μένα, η θάλασσα ήταν η διέξοδος μου. Δηλαδή, στην θάλασσα και σε όλο αυτό τον αγώνα έβρισκα την ισορροπία μου. Η στεριά ήταν το πρόβλημα. Οπότε μπορεί κάποιος να λέει "καλά, αφού η ιστιοπλοΐα είχε σχέση με αυτόν, πώς εμεινες;". Στην πραγματικότητα, το έξω είχε σχέση με αυτούς τους ανθρώπους και όχι τόσο ο αγώνας στη θάλασσα.
Άρα η διέξοδος ήταν το σκάφος, το να πλέεις στη θάλασσα;
Ακριβώς.
Η αδερφή σου τι σου είχε πει;
Ήταν συγκλονισμένη η αδερφή μου, αλλά ούτε εκείνη μου είχε πει "μίλα".
Τώρα που βλέπεις τα πράγματα από μακριά. Τώρα που έχεις μιλήσει, τώρα που έχεις δημιουργήσει όλο αυτό το κίνημα, αν το ξαναζούσες από την αρχή, θα ήταν η ίδια η αντίδραση;
Όχι, θα μιλούσα αμέσως. Τότε ούτε καν ξέραμε τι έπρεπε να κάνουμε. Και δεν ήξερα ούτε εγώ, ούτε και και οι δικοί μου. Και γενικά, υπήρχε ένα άλλο κλίμα, μια άλλη ατμόσφαιρα του τύπου "τα προσωπικά μας δεν τα βγάζουμε στην φόρα". Έχω περάσει τώρα τέσσερα χρόνια σχεδόν να πηγαίνω σε διαδικασίες νομικής υποστήριξης σε άλλους ανθρώπους και ακόμα νιώθεις ότι κάτι δύσκολο εως ανυπόφορο συμβαίνει. Δηλαδή, δεν είναι ότι πας σε ένα δικαστήριο και νιώθεις καλά.
Αυτό το "γιατί τώρα" που άκουσες πολλές φορές εξακολουθεί να σε ενοχλεί;
Το "γιατί τώρα" το λένε γιατί ο κόσμος δεν γνωρίζει ίσως ότι το τραύμα είναι άχρονο. Τι σημαίνει άχρονο; Σημαίνει ότι ο κάθε άνθρωπος, στον δικό του προσωπικό χρόνο, μπορεί να συνειδητοποιήσει μια τόσο επώδυνη προσωπική εμπειρία και να αναλάβει να κάνει κάτι με αυτήν.
Αν δεν είχες κάνει την ψυχοθεραπεία θα έφτανες στο σημείο να τα εξομολογηθείς;
Η ψυχοθεραπεία με βοήθησε πολύ.
Την ξεκίνησες λόγω αυτού του γεγονότος;
Όχι, ξεκίνησα πολύ νωρίτερα . Έκανα στην αρχή αθλητική ψυχοθεραπεία με αθλητικό ψυχολόγο, δηλαδή συνεργαστήκαμε μια δεκαετία στις προετοιμασίες για να αντέχουμε όλη αυτή την διαδικασία, η οποία είναι πάρα πολύ ψυχοφθόρα. Στον πρωταθλητισμό αναμετριέσαι με τον εαυτό σου και τους άλλους και ψάχνεις κάθε λεπτομέρεια που ενδεχομένως μπορεί να κάνει επηρεάσει την επίδοση. Δηλαδή, συνέχεια ασχολείσαι με το τί στραβό έχω και πώς θα το βελτιώσω.
Το οποίο είναι πολύ ψυχοφθόρο...
Είναι ψυχοφθόρο. Επίσης, έχεις και την τάση του να εστιάζεις στο εγώ σου. Το χρειάζεσαι για το πρωταθλητισμό. Αργότερα, όταν έγινα μητέρα, ξεκίνησα ψυχανάλυση για να ψάξω άλλα θέματα δικά μου, πιο προσωπικά.
Και τότε ξαναβγήκε αυτό το μαύρο κουτί, το κλειδωμένο;
Και εκεί δεν βγήκε βγήκε σε πρώτο χρόνο, αλλά πολλά χρόνια αργότερα. Δηλαδή, να το πω και διαφορετικά. Είναι σαν να έχεις μια σακούλα με πολλά πράγματα μέσα. Βγάζεις το ένα, βγάζεις το άλλο, και στο κάτω μέρος υπάρχει και κάτι που δεν το χεις δει.
Αν δεν υπήρχε αυτή η εκδήλωση που είχε κάνει τότε το Υπουργείο Αθλητισμού, θα έμπαινες στη διαδικασία να το πεις;
Να τα πάρουμε από την αρχή . Είχε γίνει μια εκδήλωση του Ιδρύματος Ωνάση στην οποία μιλούσαν για την κακοποίηση και άφησα εκεί ένα σχόλιο, ότι από προσωπικό μου βίωμα καταλαβαίνω τι λένε. Μετά, επειδή ο Νίκος Κακλαμανάκης είχε κάνει μια καταγγελία για την Ομοσπονδία και τον τρόπο διαχείρισης που είχε κάνει στο δικό μας το άθλημα, βρέθηκα στη ΓΑΔΑ. Όταν πήγα εκεί ως μάρτυρας, σκέφτηκα ότι "τώρα είμαι εδώ και εκτός από αυτό που έχω να σας πω, θα σας πω και κάτι άλλο". Όποτε, πρώτα το είχα πει στην ΓΑΔΑ πριν με δείτε να μιλάω.
Α το είπες στη ΓΑΔΑ και τι σου είπαν;
Ε, είχε μείνει o αστυνομικός, το έγραψε στην κατάθεση, μετά έγινε η ημερίδα και στην ημερίδα το είπα δημοσίως. Πριν όμως, είχα μιλήσει στη ΓΑΔΑ.
Δε σε ρώτησε κάτι;
Ε, τι να με ρωτήσει; Κατάθεση έπαιρνε, ήταν ο αξιωματικός υπηρεσίας.
Ποσό καιρό πριν την εκδήλωση ήταν ;
Μια εβδομάδα περίπου.
Δηλαδή το σκέφτηκες με το που πήγες στην αστυνομία είπες "τώρα θα το πω";
Ναι, και δεν ήταν κανονισμένο, δηλαδή μου βγήκε εκείνη τη στιγμή.
Πριν το πεις δημοσίως με ποιους ανθρώπους είπες ότι θα το πεις;
Σε κανέναν. Λέμε τώρα σε ποιον θα το πεις. Κάποιες φορές δεν έχει να κάνει τί θα σου πει ο άλλος, γιατί μόνος σου θα σηκώσεις τον σταυρό. Είναι σημαντικό να έχεις στήριξη, όμως, του περιβάλλοντος. Στην δική μου περίπτωση, ζούσα με τα παιδιά και τον πατέρα μου. Επομένως, εκείνη την ώρα ποιον να ρωτούσα;
Τελείωσε αυτό το μαύρο κουτί; Ξεκλειδώθηκε και έφυγε;
Αυτό δεν φεύγει ποτέ.
Λένε πολλοί ότι η ψυχανάλυση σε αυτό που σε βοηθά είναι να παύεις πια να ξύνεις το τραύμα και να ματώνει, να μη γίνεται συνέχεια πληγή.
Πλέον, ας πούμε, καταλαβαίνω τι έχει συμβεί. Καταλαβαίνω πώς σκεφτόμουν τότε και σκέφτομαι ότι αυτό πια δεν με καθορίζει, δηλαδή περισσότερο ως επίγνωση.
Δηλαδή ότι τώρα πραγματικά τώρα το έχεις αφήσει πίσω σου;
Ναι, όμως τα τελευταία δύο χρόνια η επαφή και η ανάδυση αυτού του τραύματος με έκανε να το ζήσω ξανά από την αρχή. Δεν έχει καμία σημασία το ότι δεν έγινε δίκη. Πέρασα μια καταθλιπτική περίοδο. Ήταν πολύ βαρύ και έπρεπε να δω και ποια όρια θα θέσω, έτσι ώστε όταν θα έρχομαι σε επαφή με άλλα θύματα να ξέρω πώς να τα βοηθήσωμ αλλά και πώς να προστατευτώ. Από ένα σημείο και μετά είπα "Σοφία, θα βοηθήσεις από μια άλλη θέση" και νομίζω ότι τώρα μπαίνω και σε αυτή την παραγωγική περίοδο. Προσπαθώ να βοηθήσω από μια άλλη θέση, έτσι ώστε να υπάρχουν διαδικασίες που να προστατεύουν, να βοηθούν και να φροντίζουν.
Αυτό που έγινε μετά το περίμενες, αυτό που ονομάσαμε ελληνικό me too;
Όχι
Είσαι περήφανη γι αυτό που έγινε;
Είμαι πολύ στεναχωρημένη που τόσοι άνθρωποι έχουν κακοποιηθεί. Είναι πάρα πολλοί. Είναι σχεδόν δύο στις τρεις γυναίκες.
Περίμενες ότι τη δική σου εμπειρία θα την είχαν βιώσει και τόσοι άλλοι άνθρωποι και γνωστοί και ηθοποιοί που ξαφνικά θα τους έδινες εσύ φωνή;
Όχι.
Και πως αισθάνθηκες που έβλεπες όλους αυτούς τους ανθρώπους ο ένας μετά τον άλλο να βγαίνουν και να λένε όλες αυτές τις καταγγελίες και όλα αυτά τα βιώματα;
Αυτό που σκεφτόμουν είναι πώς γίνεται να τη γλιτώνουν αυτοί οι άνθρωποι και να κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Και να δημιουργούν ένα κλίμα εκφοβισμού, ούτως ώστε τόσα χρόνια να μην μπορεί τόσος κόσμος να μιλήσει.
Θεωρείς ότι έχουμε φύγει από αυτή την πραγματικότητα;
Όχι, θεωρώ ότι έχουμε κάνει βήματα, αλλά θεωρώ από την άλλη ότι η πατριαρχική κουλτούρα δεν έχει ακόμα καταρριφθεί. Ότι χρειάζεται πάρα πολλή εκπαίδευση και πολλή επιμέλεια στο πώς μιλάμε, στο πώς φερόμαστε, με τι κάνουμε αστεία, τι ανεχόμαστε.
Τι όνειρα έχεις για τα παιδιά σου ;
Τα παιδιά θα δημιουργήσουν δικά τους όνειρα.
Εσύ πώς θέλεις να τα δεις;
Θέλω να έχουν εφόδια ώστε να μπορούν να αντιληφθούν την επιθυμία τους και να διεκδικούν την ευτυχία τους.
Τι κλίση έχουν;
Της κόρης μου της αρέσει το βόλεϊ, της αρέσουν οι γλώσσες , είναι καλλιτεχνικός τύπος. Ζωγραφίζει πολύ ωραία. Διακοσμεί ωραία. Είναι 12 ετών και ο γιος μου είναι ο φιλόσοφος της οικογένειας, είναι στα 15, του αρέσει η επιχειρηματικότητα. Είναι ευρηματικός, παρακολουθεί και την παγκόσμια οικονομία.
Πότε συνειδητοποίησαν ότι η μάνα τους είναι Ολυμπιονίκης;
Νομίζω τώρα αρχίζουν και το συνειδητοποιούν περισσότερο. Δηλαδή, η κόρη μου τώρα που ασχολείται με τον αθλητισμό και έχει δικά της πρότυπα αθλητικά, μου λέει "έχεις πετύχει πολλά". Ο Δημήτρης που είναι μεγαλύτερος αναγνωρίζει την προσπάθεια και τις αγωνιστικές μου επιτυχίες.
Είναι περήφανοι;
Είναι, ναι.
Το χρυσό πού είναι στο σπίτι ;
Στο ντουλάπι.
Στο ντουλάπι γιατί; Ούτε καν σε μια προθήκη δεν θες να το βλέπεις;
Δεν θέλω να είναι αυτό το οποίο θα βλέπουμε κάθε μέρα.
Γιατί;
Είναι ένα κομμάτι της ζωής μου, αλλά δεν θέλω να είναι αυτό που θα καθορίζει τα παιδιά μου ή θα καθορίζει τη συνέχεια της ζωής μου. Είναι μια μεγάλη προσπάθεια. Μαζί με την Αιμιλία ήμασταν πολύ τυχερές και ικανές ως ομάδα και φτάσαμε εκεί που θέλαμε ως στόχο, αλλά οκ.
Υπάρχουν στιγμές που το άνοιγες αυτό το ντουλάπι, το βγάζεις το χρυσό, το βλέπεις και σκέφτεσαι τι πέρασες για να το έχεις ;
Όταν το βγάζω το πηγαίνω σε παιδιά, το μοιράζομαι με ανθρώπους. Τότε βγαίνει το μετάλλιο. Τα μετάλλια βγαίνουν, όταν τα μοιράζομαι.
Τους ρώτησες όταν αποφάσισες να κατέβεις στις ευρωεκλογές;
Ναι, γιατί αυτό θα επηρεάσει και τις ζωές μας.
Τι σου είπαν;
Ε, ο γιος μου ήταν πιο θετικός, η κόρη μου πιο αρνητική . Μου λέει "μαμά, έχουμε και τη ζωή μας". Γιατί αν θα πάμε Βρυξέλλες, θα πάμε όλοι μαζί.
Σκέφτεσαι να μείνεις Βρυξέλλες και όποτε τα παιδιά, θα πάνε σχολείο εκεί;
Τα παιδιά μου βρίσκονται σε μια ιδιαίτερη ηλικία τώρα και θέλω να είμαι κοντά τους, οπότε δεν βλέπω πως αλλιώς θα μπορούσε να λειτουργήσει.
Με τον μπαμπά τους έχουν καλές σχέσεις;
Ναι.
Εσύ;
Και εγώ . Χωρίσαμε κόσμια και συναινετικά και προσπαθούμε να δείχνουμε στα παιδιά πως τα αγαπάμε και να είμαστε εκεί για αυτά. Και νομίζω ότι αυτό - το ότι έχουμε, δηλαδή, κρατήσει ένα καλό επίπεδο σχέσης - βοηθά και τα παιδιά στο να αντιληφθούν ότι εντάξει, μπορεί κάποια στιγμή τα πράγματα να μην πάνε όπως τα θέλουμε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν δημιουργούμε σωστές συνθήκες με σεβασμό προς τον άλλον.
Σκέφτηκες να ξαναφτιάξει τη ζωή σου σε επίπεδο προσωπικό;
Ναι
Θα μετρήσει το κομμάτι των παιδιών σε αυτό;
Ναι, φυσικά .
Σου λένε ναι, προχώρα;
Δεν μου λένε "προχώρα". Κάποιες φορές, συζητάμε κάποια πράγματα γιατί τώρα έχουν μπει και αυτά στην εφηβεία. Αλλά εγώ νομίζω ότι αυτά τα πράγματα εξαρτώνται από το ποιον έχεις μπροστά σου.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι πας πολύ καλά. Σε δείχνουν πρώτη.
Την 9η Ιουνίου να δούμε τι θα γίνει. Το πιο σημαντικό είναι κατά τη γνώμη μου οι άνθρωποι να συμμετέχουν σε αυτή την διαδικασία και να επιλέξουν ανθρώπους που τους αντιπροσωπεύουν.
Τι θα ήθελες να κάνεις στις Βρυξέλλες;
Αυτό που έχω μάθει όλα αυτά τα χρόνια είναι πως όταν υπάρχει ένα πρόβλημα μπαίνω στη διαδικασία της ανάλυσης, ώστε μέσα από μια διαδικασία να καταλάβω τι πρέπει να γίνει και πώς θα δημιουργηθούν οι συνθήκες για να λυθεί το πρόβλημα. Επομένως, νιώθω ικανή ότι μπορώ να συνεισφέρω σε αυτή τη διαδικασία. Προφανώς, σε πολιτικό επίπεδο τα ζητήματα που απασχολούν τη χώρα μας και την Ευρώπη είναι πολυεπίπεδα και εξαιρετικά σύνθετα, ωστόσο με επιμονή και εποικοδομητική δουλειά μπορούν να πλαισιωθούν ώστε δημιουργήσουμε σταδιακά τις συνθήκες για μια πιο βιώσιμη Ελλάδα στην Ευρώπη. Στο Ευρωκοινοβούλιο υπάρχουν σημαντικά θέματα τα οποία νιώθω ότι με αφορούν. Σίγουρα είναι το κράτος δικαίου, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα δικαιώματα των γυναικών, η πράσινη ανάπτυξη, η παιδεία γιατί νομίζω ότι συνδέεται και με τα δύο και με το περιβάλλον και με τα δικαιώματα. Το μεταναστευτικό είναι επίσης πολύ σημαντικό.
Ασχέτως του αποτελέσματος θα συνεχίσεις να ασχολείσαι με τα κοινά;
Ναι, αυτό δεν αλλάζει.
Θα συνεχίσεις να δίνεις το παρών, να βοηθάς τον Κασσελάκη;
Όπου μπορώ να βοηθήσω και να εισφέρω, φυσικά θα το κάνω. Δηλαδή, δεν κατεβαίνεις στις ευρωεκλογές και αν δεν βγεις μετά "γεια σας". Όχι γιατί ούτως ή άλλως ασχολούμαι ως ψυχολόγος με τον συνάνθρωπο και η πολιτική με ενδιαφέρει γιατί θεωρώ ότι μπορεί να απαντήσει σε προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητα σε ευρεία κλίμακα.
Το σπίτι σου είναι στη Βάρκιζα. Οι αγαπημένες συνήθειες ποιες είναι όταν δεν ασχολείσαι με τα κοινά ή με την ψυχολογία;
Μου αρέσει η βόλτα στην παραλία. Εννοείται μου αρέσει να ασχολούμαι με τον κήπο. Δεν έχω και πολύ χρόνο ελεύθερο, οπότε με αυτά ασχολούμαι και προσπαθώ να περνάω χρόνο με τα παιδιά.
Και στο κομμάτι της ψυχολογίας η δουλειά σου ποια είναι σήμερα;
Είμαι ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεύτρια. Αυτό σημαίνει ότι κάνω ατομικές συνεδρίες, εργάζομαι σε ένα κέντρο ψυχικής υγείας κάποιες μέρες και στο ιδιωτικό μου γραφείο.
Οι γυναίκες που έχουν υποστεί το ίδιο τραύμα με σένα, σε επιλέγουν για την επαγγελματική σου δουλειά, θεωρώντας ότι θα τις καταλάβεις καλύτερα;
Προσπάθησα από την αρχή να μην εμπλακώ επαγγελματικά καθώς ο κόσμος δεν με προσέγγιζε για την επαγγελματική μου ιδιότητα αλλά ως αλληλέγγυα. Επομένως, όταν με προσέγγιζε ο κόσμος για τέτοιου είδους θέματα, συνήθως παρέπεμπα σε άλλους συναδέλφους, ακριβώς γιατί σε μένα μιλούσαν ανοιχτά, έβρισκαν έναν άνθρωπο να ανταποκριθεί, αλλά δεν ήθελα να το οικειοποιηθώ αυτό επαγγελματικά. Αργότερα, προέκυψαν κάποια περιστατικά που ήρθαν επί τούτου και ήμουν κι εγώ πιο έτοιμη να τα αναλάβω.
Κλείνοντας, αν κατέληγες μέχρι στιγμής στο πιο σημαντικό πράγμα που σου έχει μάθει η ζωή μέχρι τώρα ποιο θα ήταν αυτό;
Ότι παρόλο που μπορεί να κάνουμε μια ατομική επιλογή, αυτή η ατομική επιλογή επηρεάζει το σύνολο. Έχουμε δυνατότητα επιλογής ακόμη και όταν δεν φαίνεται. Αξίζει να προσπαθούμε για όσα πιστεύουμε.