Ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης βάζει τέλος στα σενάρια για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ: "Δεν θα θέσω υποψηφιότητα"

INTIME

Μία ημέρα μετά την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, στο "τιμόνι" του οποίου υπήρξε για 15 χρόνια, το ενδιαφέρον στρέφεται στις διαδικασίες του κόμματος που θα αναδείξουν τον νέο πρόεδρο.

Πολλά είναι τα ονόματα που έχουν ακουστεί, ανάμεσά τους και αυτό του Γαβριήλ Σακελλαρίδη. Παρότι αποχώρησε από την πολιτική μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, η επανεμφάνισή του με δήλωση στήριξης στον ΣΥΡΙΖΑ λίγο πριν τις κάλπες του Ιουνίου μεταφράστηκε από πολλούς ως επιθυμία να παίξει ενεργό ρόλο στην επόμενη μέρα του κόμματος.

Ωστόσο, σήμερα ο ίδιος απέκλεισε αυτό το ενδεχόμενο, βάζοντας οριστικό τέλος στα σενάρια που τον ήθελαν να σκέφτεται την επιστροφή του.

"Δεν ενδιαφέρομαι να είμαι υποψήφιος για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα θέσω υποψηφιότητα", είπε ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης, σε συνέντευξή του στον Real Fm.

Στη συνέχεια, ο δημοσιογράφος Νίκος Στραβελάκης τον ρώτησε: "Θα παραμείνετε στα κοινά; Θα ασχοληθείτε ενεργά με τη διαδικασία εκλογής του νέου αρχηγού;"

"Το αφήνω ανοιχτό, θα εξαρτηθεί από τις εξελίξεις. Δεν το αποκλείω" απάντησε ο διευθυντής του Ινστιτούτου Eteron.

Διαβάστε Επίσης

Παγωμάρα στον ΣΥΡΙΖΑ μετά την παραίτηση Τσίπρα: Η δύσκολη επόμενη ημέρα και οι πιθανοί διάδοχοί του

Η φορτισμένη ανάρτηση λίγο πριν τη συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές

Υπενθυμίζεται ότι στην επίμαχη δήλωση στήριξης στον ΣΥΡΙΖΑ, μετά την ήττα των εκλογών του Μαΐου και λίγο πριν τις κάλπες του Ιουνίου, ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης δήλωνε μεν ότι θα ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ αλλά ξεκαθάριζε ότι δεν επιζητά κανένα ρόλο, υπενθυμίζοντας ότι δεν είναι πλέον ούτε καν μέλος του κόμματος.

"Δεν επιζητώ κανέναν ρόλο, όπως συνειδητά δεν το έχω κάνει εδώ και χρόνια, ούτε είδα εσωκομματική αναμπουμπούλα και εμφανίστηκα. Με νοιάζει πραγματικά ο κοινός σκοπός της Αριστεράς, που εκφεύγει από τα στενά κομματικά όρια και μετατρέπεται σε κοινωνικό διακύβευμα" σημείωνε χαρακτηριστικά.

Διαβάστε όλη την ανάρτησή του

Οι εκλογές της 21ης Μαϊου σήμαναν μια βαθιά αλλαγή, δυστυχώς όχι αυτήν που ευαγγελιζόταν η Αριστερά. Μια βαθιά κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας, τόσο στο επίπεδο του πολιτικού προγράμματος, όσο και στο επίπεδο ιδεών μέσα στην κοινωνία. Οι εκλογές αυτές απλά την πιστοποίησαν αυτή την κυριαρχία, η οποία χτιζόταν μέρα με την ημέρα στην διάρκεια της προηγούμενης τετραετίας. Ή μάλλον για να είμαστε και πιο ακριβείς, η κυριαρχία αυτή χτιζόταν συστηματικά από τα χρόνια της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι εκλογές της 25ης Ιουνίου αναπόφευκτα θα διεξαχθούν κάτω από τη βαριά σκιά του προηγούμενου εκλογικού αποτελέσματος. Όπως φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις, αλλά και από την στοιχειώδη λογική, οι συσχετισμοί δύσκολα θα αλλάξουν.

Η Νέα Δημοκρατία θα εξασφαλίσει μία άνετη αυτοδυναμία, ικανή να την καταστήσει παντοδύναμη την επόμενη τετραετία. Με δεδομένο τον καθεστωτικό τρόπο που κυβέρνησε την προηγούμενη περίοδο, δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες για το τί θα ακολουθήσει, πώς θα πορευτεί και πώς θα ασκήσει το κυβερνητικό προνόμιο.

Δεν είναι όμως ένας μάταιος αγώνας οι εκλογές της 25ης Ιουνίου, δεν είναι μία μάχη χωρίς διακύβευμα. Ενδεχομένως αυτές οι μάχες που φαινομενικά στερούνται άμεσου και ορατού διακυβεύματος, να είναι οι πιο κρίσιμες και οι πιο χρήσιμες. Το να ψάχνεις στις σκοτεινές γωνιές του λαβυρίνθου να βρεις την άκρη του μίτου, που θα δώσει τη δυνατότητα να οικοδομηθεί ξανά μία δυνατή, ανταγωνιστική πολιτική δύναμη που θα μπορεί να αποτελέσει δυνητικά φορέα κυβερνητικής εναλλακτικής, είναι κρίσιμο τόσο για τη δημοκρατία όσο και για την Αριστερά.

Αν χαθεί αυτή η άκρη του νήματος στην τετραετία που ξημερώνει από τις 26 Ιουνίου τα πράγματα μόνο χειρότερα μπορούν να εξελιχθούν για την κοινωνία και για οποιοδήποτε όραμα για κοινωνική δικαιοσύνη, οποιασδήποτε παραλλαγής.

Και όχι δεν πιστεύω ότι δεν πρέπει να μείνει τίποτα όρθιο από τη συλλογική εμπειρία της τελευταίας -τουλάχιστον- 15ετίας. Όσο έδαφος χάνεται, δύσκολα θα ξανακερδηθεί χωρίς μία κρίσιμη πολιτική μάζα. Χωρίς ένα πολιτικό υποκείμενο παρόν στο σήμερα και το αύριο για την επόμενη τετραετία που θεωρώ ότι θα έχει συγκεκριμένα ζοφερά χαρακτηριστικά.

Νιώθω την ανάγκη να πω ότι θα ψηφίσω και θα στηρίξω τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της Κυριακής.

Όπως δεν το ένιωσα τα τελευταία 8 χρόνια που έχω απομακρυνθεί και δεν είμαι καν μέλος του κόμματος, που έχω νιώσει δυσφορία για πολιτικές επιλογές που αφορούσαν την περίοδο της διακυβέρνησης αλλά και της αντιπολίτευσης, που έχω βαθιές αντιρρήσεις για το πως εξελίχθηκε το κόμμα αυτό, σε κάτι που εμένα προσωπικά δεν με κινητοποιούσε.

Όχι δεν άλλαξε ο ΣΥΡΙΖΑ και ξαφνικά με κινητοποιεί. Ούτε είναι μία συναισθηματική έξαρση για τον κύκλο που κλείνει και άνοιξε το 2012. Είναι η ανάγνωση της συγκυρίας που διαμορφώθηκε τόσο εκκωφαντικά στις 21 Μαϊου που -σε τελείως προσωπικό και υποκειμενικό επίπεδο- με κάνει να θέλω να μοιραστώ αυτή την επιλογή μου.

Δεν επιζητώ κανέναν ρόλο, όπως συνειδητά δεν το έχω κάνει εδώ και χρόνια, ούτε είδα εσωκομματική αναμπουμπούλα και εμφανίστηκα. Με νοιάζει πραγματικά ο κοινός σκοπός της Αριστεράς, που εκφεύγει από τα στενά κομματικά όρια και μετατρέπεται σε κοινωνικό διακύβευμα.

Πιστεύω ειλικρινά, ότι μέσα από την ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ αυτός ο κοινός σκοπός παραμένει ζωντανός, σε συνθήκες ασφυκτικής παντοδυναμίας της Νέας Δημοκρατίας. Αυτή είναι όμως μόνο η ικανή συνθήκη. Μένει να δούμε και την αναγκαία, που είναι ένα άλλο επιπλέον διακύβευμα: Να βγάλει ο ΣΥΡΙΖΑ -στην πιο κρίσιμη καμπή του- τα αναγκαία συμπεράσματα για το πώς τα πράγματα εξελίχθηκαν έτσι και πως μπορούν να εξελιχθούν αλλιώς. Κάτι που δεν έχει κάνει ως τώρα με την απαραίτητη τόλμη.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr