Αγοραστή Αρβανίτη στο TheTOC: Η ασθένεια είναι χρήσιμη, γιατί μας μαθαίνει να ζούμε

"Το παρόν έχει σημασία, να το ζούμε και να απολαμβάνουμε την κάθε μέρα...".

Αυτό μας λέει η Αγοραστή Αρβανίτη, η οποία πρωταγωνιστεί στην παράσταση "Φιλιά, Όσκαρ…", μία από τις πιο επιτυχημένες θεατρικές παραστάσεις της φετινής σεζόν, μαζί με τον σύντροφό της, Θανάση Τσαλταμπάση.

Πρόκειται για μια γλυκόπικρη ιστορία αγάπης και ενηλικίωσης. Σπαρακτική, αστεία και τρυφερή, η μοναδική ιστορία του μικρού Όσκαρ, που αψηφά τον θάνατο με χιούμορ και φαντασία, μιλά για την αξία της ζωής, την καθαρότητα των συναισθημάτων και την ειλικρίνεια.

"Αυτό το έργο με μάγεψε από την πρώτη στιγμή. Ένιωσα μία απίστευτη τρυφερότητα και αισιοδοξία για τη ζωή. Θυμάμαι την πρώτη φορά που έκλαψα από συγκίνηση και χαρά", λέει στο TheTOC η Αγοραστή Αρβανίτη.

"Έχουν έρθει άνθρωποι πάνω από μια φορά, γονείς που έχουν χάσει τα παιδιά τους και άλλοι που μας λένε ότι η παράσταση αλλάζει την κοσμοθεωρία τους και μετακίνησε βαθιά το μυαλό και την ψυχή τους...".

Όπως λέει η ίδια, φέτος, λόγω του ρόλου της, έχει αποκτήσει πολλά μότο ζωής. Όμως σημειώνει ένα: "Η ασθένεια είναι χρήσιμη γιατί μας μαθαίνει να ζούμε".

Όσο για τη συνύπαρξη με τον σύντροφό της επί σκηνής, η ηθοποιός λέει μεταξύ άλλων: "Μόνο εύκολο είναι πλέον να συνεργάζομαι με τον Θανάση. Έχουμε βρει σε μεγάλο βαθμό τα πατήματα μας και η συνδημιουργία στη δουλειά μας είναι πολύ εποικοδομητική".

Ολόκληρη η συνέντευξη της Αγοραστής Αρβανίτη στο TheTOC:

Στην παράσταση "Φιλιά, Οσκαρ", υποδύεσαι την κ. Ροζ, μία ηλικιωμένη γυναίκα που φροντίζει τον 10χρονο Οσκαρ πριν φύγει από τη ζωή. Ποια θα έλεγες πως είναι τα κοινά χαρακτηριστικά του δικού σου χαρακτήρα με αυτόν του ρόλου σου;

Η θεία Ροζ δημιουργήθηκε από εμένα και το όραμα του σκηνοθέτη και ενώ μοιάζει να διαφοροποιούμαστε πολύ, πρωτίστως λόγω ηλικίας, παρ΄όλα αυτά έχουμε πολλά κοινά. Η θεία Ροζ θα μπορούσε να αποκαλεστεί και σωτήρας του Όσκαρ και σωτήρας για τους ανθρώπους που αγαπώ γίνομαι και εγω πολλές φορές. Μας ενώνει λοιπόν κυρίως η προστατευτικότητα, το νοιάξιμο και η εξωστρέφεια των συναισθημάτων γενικότερα. Σε κοντινούς μας ανθρώπους δεν διστάζουμε ακόμα και να λυγίσουμε για να πάρουν δύναμη και να καταλάβουμε όλοι ότι είμαστε ίσοι απέναντι στη ζωή και στον θάνατο.

Πες μας για τα συναισθήματα που σου "γέννησε" το έργο διαβάζοντάς το για πρώτη φορά.

Αυτό το έργο με μάγεψε από την πρώτη στιγμή. Ένιωσα μία απίστευτη τρυφερότητα και αισιοδοξία για τη ζωή. Θυμάμαι την πρώτη φορά που έκλαψα από συγκίνηση και χαρά. "Χτυπάει” κατευθείαν στην καρδιά αυτό το έργο και τη δική μου καρδιά όπως και πολλών άλλων την έχει κερδίσει!

Ποιο είναι το μήνυμα του έργου;

Το μήνυμα του έργου είναι να μιλήσει για την αξία και τη χαρά του να είσαι ζωντανός. Πόσο δύσκολο και παράδοξο ακούγεται όταν το κάνει αυτό ο συγγραφέας μέσα από ένα τόσο βαρύ θέμα, τον θάνατο ενός παιδιού. Το καταφέρνει στο ακέραιο όμως και το αναδεικνύει απόλυτα η σκηνοθεσία του Γκραουζίνις που δεν μελοδραματίζει και μεταφέρει τον κόσμο του παιδιού μέσα από τα μάτια του. Ένα απόλυτα ανθρώπινο, τρυφερό έργο που ενώ δύο άνθρωποι στη δύση της ζωής τους φιλοσοφούν, καταφέρνει να μην γίνεται καθόλου διδακτικό και να ξεχειλίζει συναισθήματα.

Τα σχόλια που λαμβάνετε από τους θεατές που παρακολουθούν την παράσταση;

Εγώ προσωπικά αυτό που έχω ζήσει φέτος δεν το το έχω ξαναζήσει. Είναι σπάνια και μοναδική αυτή η συνάντηση ανθρώπων -κοινού και ηθοποιών- κάθε βράδυ. Στο τέλος νιώθεις μια ένωση και πρόσωπα κλαμμένα και βγαίνοντας αισθάνομαι ότι όλοι έχουμε γίνει καλύτεροι άνθρωποι, πιο γλυκείς, πιο προσιτοί, με λίγα λόγια οι καρδιές έχουν ανοίξει. Έχουν έρθει άνθρωποι πάνω από μια φορά, γονείς που έχουν χάσει τα παιδιά τους και άλλοι που μας λένε ότι η παράσταση αλλάζει την κοσμοθεωρία τους και μετακίνησε βαθιά το μυαλό και την ψυχή τους...

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να συνεργάζεσαι με τον σύντροφό σου επί σκηνής; Επηρεάζεται η σχέση και η καθημερινότητά σας;

Μόνο εύκολο είναι πλέον να συνεργάζομαι με τον Θανάση. Έχουμε βρει σε μεγάλο βαθμό τα πατήματα μας και η συνδημιουργία στη δουλειά μας είναι πολύ εποικοδομητική. Οι ηθοποιοί έχουν ανάγκη την επαφή, αποζητάμε το βλέμμα του άλλου ηθοποιού, τη ζεστασιά του στη σκηνή, αυτό το περιβόητο "μπαλάκι”. Έχουμε αναπτύξει δυσεύρετους κώδικες που αυτό το μπαλάκι παίρνει φωτιά! (γέλιο) Επίσης, θεωρώ ότι αυτή η δουλειά χρειάζεται πάθος, αλλιώς δεν θα αντέξεις να την κάνεις, οπότε και η καθημερινότητα, ανάλογα και τις περιόδους γεμίζει από αυτό το πάθος, και το ζούμε από κοινού αυτό γιατί μας εκφράζει και τους δύο.

Στην τηλεόραση σε έχουμε δει ελάχιστα. Είναι μια συνειδητή επιλογή ή κάτι που έτυχε; Υπάρχουν τηλεοπτικά σχέδια για το μέλλον;

Ποτέ δεν ήταν ζητούμενο για εμένα να υπάρχω οπουδήποτε ή να δουλεύω ασταμάτητα, ακόμα και αν δεν μου αρέσει κάπου, νομίζω αν φτάσω σε αυτό το σημείο θα αλλάξω δουλειά. Οπότε είναι και τα δύο, και συνειδητή επιλογή και θέμα συγκυριών και τύχης. Προς το παρόν δεν έχω κάτι σίγουρο να πω για την τηλεόραση, θα ήθελα όμως, ειδικά και με την άνθιση της μυθοπλασίας όπου υπάρχουν αξιόλογες σειρές, να κάνω κάτι που θα μου αρέσει στην τηλεόραση.

Ποιο είναι το μότο της ζωής σου;

Τα μότο μου φέτος με τη Θεία Ροζ έχουν γίνει πολλά, θα τα υιοθετήσω όλα! Θα δανειστώ ένα από αυτά που λέει λοιπόν: "Η ασθένεια είναι χρήσιμη γιατί μας μαθαίνει να ζούμε".

Κάτι που διαβάζεις αυτή την εποχή;

Το "Πολιτισμός είναι το Σώμα”, κείμενα για το θέατρο του Tadashi Suzuki, σε μετάφραση-σχόλια του Αναστάση Ροϊλού. Τον Suzuki τον πρωτοάκουσα απο τον Τσεζάρις και θέλησα άμεσα να τον μελετήσω.

Τι εύχεσαι στον εαυτό σου για το μέλλον;

Το παρόν έχει σημασία, να το ζούμε και να απολαμβάνουμε την κάθε μέρα σαν να είναι η πρώτη φορά. Δύσκολο μοιάζει πολλές φορές, αλλά όχι ακατόρθωτο. Ένα ακόμα μήνυμα του έργου είναι αυτό. Το μόνο που εύχομαι για το μέλλον είναι υγεία και μπόλικη αγάπη.

Φωτογραφίες: Νίκος Κόκκας

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr