Αλεξάντρ Ντεσπλά: Κάθε φορά που έρχομαι στην Ελλάδα νιώθω σπίτι μου

Μία συνέντευξη Τύπου που εξελίχθηκε σε αυθόρμητη, ανοιχτή συζήτηση. Ο ελληνικής καταγωγής συνθέτης Αλεξάντρ Ντεσπλά, άνοιξε την καρδιά του λίγο πριν το Ηρώδειο.

«Αν ξεκινούσα από την αρχή πάλι τη μουσική θα διάλεγα...»

Ο βραβευμένος με Όσκαρ, διάσημος συνθέτης κινηματογραφικής μουσικής, ο κατά το ήμισυ Έλληνας, Αλεξάντρ Ντεσπλά, συναντήθηκε στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών με τους δημοσιογράφους, με αφορμή τη συναυλία του στο Ηρώδειο και μίλησε από καρδιάς.

Τον συνθέτη καλωσόρισε ο νέος διευθυντής του Ινστιτούτου Mikael Hautchamp και ο διευθυντής της Κ.Ο.Α. Στέφανος Τσιαλής.

Αλεξάντρ Ντεσπλά: Κάθε φορά που έρχομαι στην Ελλάδα νιώθω σπίτι μου - εικόνα 2

Άμεσος και απλός, ο Ντεσπλά δήλωσε ότι κάθε φορά που έρχεται στην Ελλάδα νιώθει σαν στο σπίτι του και κατέθεσε τη βαθιά συγκίνηση για τη συναυλία του στο Ηρώδειο στις 9 Σεπτεμβρίου, έναν χώρο που θαυμάζει και επισκέπτεται με δέος κάθε φορά που βρίσκεται στην Αθήνα.

Αλεξάντρ Ντεσπλά: Κάθε φορά που έρχομαι στην Ελλάδα νιώθω σπίτι μου - εικόνα 3

Στη συνέχεια παρέδωσε το μικρόφωνο στους εκπροσώπους του Τύπου, για να εξελιχθεί η συνέντευξη Τύπου σε μία αυθόρμητη, ανοιχτή συζήτηση.

Ξεκίνησε από το φλάουτο και το αγάπησε πολύ, έπαιξε και σαν φλαουτίστας, αλλά καθώς η επιθυμία του ήταν να μάθει να παίζει όλα τα όργανα, αντιλήφθηκε ότι ο καλύτερος τρόπος να το κάνει αυτό είναι μέσα από την σύνθεση. Πολύ γρήγορα αντιλήφθηκε το πάθος του για την κινηματογραφική μουσική.

Αλεξάντρ Ντεσπλά: Κάθε φορά που έρχομαι στην Ελλάδα νιώθω σπίτι μου - εικόνα 4

Χατζιδάκις, Βαμβακάρης... Στραβίνσκι

«... Κάθε μουσική μου στις ταινίες είναι διαφορετική γιατί ακολουθώ αυτό που χρειάζεται κάθε φορά, γι αυτό άλλωστε και επιθυμώ να έχουν διαφορετικό περιεχόμενο από πλευράς σεναρίου. Έχω βέβαια διαπιστώσει επανειλημμένα ότι το ίδιο σενάριο με άλλο σκηνοθέτη μπορεί να φωτίζεται εντελώς διαφορετικά και να κινητοποιεί και εμένα σε άλλους δρόμους έκφρασης.
Έχω επηρεαστεί από πολλούς συνθέτες και ενδεικτικά μπορώ να αναφέρω από τους Γάλλους τον Dedussy και τον Ravel , από τους Έλληνες τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Μάρκο Βαμβακάρη αλλά και τον Stravinsky, τον Prokofief την τζαζ με προεξάρχοντες τον Duke Ellington και τον Miles Davis και βεβαίως τον Mozart .
Όταν ακούς Mozart ανακαλύπτεις ότι στόχος είναι αυτή η υπέροχη απλότητα που εκπέμπει η σύνθεση του και ταυτόχρονα συνειδητοποιείς πόσο δύσκολα επιτυγχάνεται αυτό.
Έχω μελετήσει πολλά μουσικά ρεύματα χωρίς δογματισμούς και συνειδητά δεν επέλεξα να ανήκω σε μία σχολή, επηρεάστηκα από πολλές, αλλά επέλεξα στοιχεία μινιμαλιστικά και τα συνδύασα με λυρικά ακόμα και πολυφωνικά.
Εν τέλει πιστεύω ότι η μουσική μου είναι λυρική, όχι ρομαντική, με μια πιο εκλεπτυσμένη ενορχήστρωση που δημιουργεί αίσθημα διαφάνειας των μουσικών οργάνων και κάποιες ιδιαίτερες πινελιές.
Αν ξεκινούσα από την αρχή πάλι τη μουσική θα διάλεγα, θεωρώ την κινηματογραφική μουσική πέρα από προσωπικό πάθος και ένα εξαιρετικό μέσο έκφρασης για τον συνθέτη με μεγάλες βέβαια δυσκολίες, γιατί πρέπει συνέχεια να βρίσκεται σε βαθειά σχέση με τον σκηνοθέτη και τον παραγωγό και να ακολουθεί πολύ αυστηρές προθεσμίες.
Όταν γράφω όμως τη μουσική δεν παύω να προσπαθώ κάθε φορά να ενταχθεί στην ταινία, αλλά ταυτόχρονα να είναι διακριτή και ζωντανή ει δυνατόν να διαπερνά την εικόνα και να συνομιλεί μαζί της.
Εύχομαι να συνεχίσω να δέχομαι προτάσεις για κινηματογραφικές παραγωγές στην Ευρώπη και την Αμερική χωρίς να αποκλείω στο μέλλον να ασχοληθώ και με άλλου τύπου μουσικές μορφές εκτός σινεμά...»