Αλίσια Αλόνσο: Ο θρύλος του μπαλέτου που αρνήθηκε να φύγει από την Κούβα

Η Αλίσια Αλόνσο, χορεύτρια και χορογράφος και θρύλος του μπαλέτου, η οποία ξεπέρασε την τύφλωση για να γίνει μια χαρισματική μπαλαρίνα ασυνήθιστης εμβέλειας και δύναμης, και που βοήθησε στην ίδρυση του Εθνικού Μπαλέτου της Κούβας με την υποστήριξη του Φιντέλ Κάστρο, πέθανε την Πέμπτη στην Αβάνα. Ήταν 98 ετών.

Την ανακοίνωση έκανε το Εθνικό Μπαλέτο της Κούβας.

Η Αλόνσο, η οποία γεννήθηκε στην Κούβα και συνέχισε να χορεύει μέχρι τα 70 της χρόνια, ήταν ένα θαυμαστό αστέρι του Αμερικανικού Θεάτρου Μπαλέτου και του Ballet Russe de Monte Carlo.

Το 1957, στα βάθη του Ψυχρού Πολέμου, έγινε η πρώτη μπαλαρίνα από το δυτικό ημισφαίριο που εμφανίστηκε ως φιλοξενούμενη καλλιτέχνις στη Σοβιετική Ένωση.

Ήταν η μόνη λατινοαμερικάνα στην Ιστορία που υπήρξε "prima ballerina assoluta" -- ένας συμβολικός τίτλος που δίνεται στις πλέον εξαίρετες μπαλαρίνες της γενιάς τους.

Δεν θέλησε ποτέ να εγκαταλείψει την Κούβα, παρά τις προτάσεις που είχε οι οποίες θα της χάριζαν πλούτη και δόξα στο εξωτερικό.

Τα προβλήματα όρασης

Αυτό που έκανε τη μακρά καριέρα της Αλόνσο ακόμα πιο αξιοσημείωτη ήταν τα χρόνια προβλήματα όρασης που αντιμετώπιζε.

Το 1942, όταν ήταν ακόμα νεαρή χορεύτρια υπέφερε από αποκόλληση αμφιβληστροειδούς. Χρειάστηκε τρεις εγχειρήσεις και ανάρρωση που διήρκεσε πάνω από ένα χρόνο.

Εκείνο το διάστημα έμεινε καθηλωμένη στο κρεβάτι, με τα μάτια της δεμένα ενώ απαγορευόταν να γελάσει, να κλάψει ή ακόμα και να κουνήσει το κεφάλι της.

Αλλά αρνήθηκε να αφήσει τον χορό. Παρόλο που ήταν σχεδόν ακίνητη, έφερνε καθηγητές στο κρεβάτι της για να την προπονούν για τη Ζιζέλ, ενώ έκανε προπόνηση κουνώντας μόνο τα δάχτυλα των ποδιών της.

Με τον καιρό τα μάτια της βελτιώθηκαν, ωστόσο σύντομα επιδεινώθηκαν ξανά. Έτσι η ζωή της στιγματίστηκε από μια σειρά επεμβάσεων για να αποκαταστήσει ένα μέρος της χαμένης της όρασης και να διατηρήσει όση της είχε μείνει.

Όταν η κατάσταση επιδεινώθηκε πολύ, ήταν σχεδόν αδύνατο να δει τον δρόμο της προς τη σκηνή ή να φύγει από εκεί. Για να τα καταφέρει, οι συνεργάτες της της ψιθύριζαν οδηγίες ενώ χρησιμοποιούσε τη λάμψη των φώτων σκηνής για να βρει τη θέση της.

Ωστόσο, η Αλόνσο υπέμεινε στωικά την αναπηρία της. "Μπορώ να αποδεχθώ την τύφλωσή μου", είπε το 1971. "Δεν θέλω το κοινό μου να σκέφτεται ότι εάν χορεύω άσχημα, είναι εξαιτίας των ματιών μου. Ή αν χορεύω καλά, είναι παρά της κακής όρασής μου. Αυτός δεν είναι ο τρόπος με τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίζεται ένας καλλιτέχνης".

H ασυνήθιστης εμβέλειας και δύναμης μπαλαρίνα συνέχισε να χορεύει ως τα 70 της.

Η τελευταία της παράσταση ήταν το 1995, όταν ήταν 74 ετών. Ακολούθως έγινε μια απαιτητική χορογράφος, πάντα αεικίνητη και κομψή με το ροζ κραγιόν στα χείλη και τα βαμμένα μακριά νύχια, που επαναλάμβανε ακούραστα κάθε κίνηση μέχρι να φτάσει στην τελειότητα, ακόμη κι αν δεν μπορούσε να δει τίποτα. "Εγώ χορεύω μέσα στο κεφάλι μου", συνήθιζε να λέει.

Η σχολή μπαλέτου

Ένας από τους λόγους που την έκαναν να μείνει για πάντα στην Αβάνα ήταν η ξεχωριστή σχολή μπαλέτου της οποίας ήταν επικεφαλής. Η ιστορία αυτής της σχολής ξεκίνησε το 1931, όταν η απόλυτη πρίμα μπαλαρίνα και χορογράφος, ο πρώην σύζυγός της Φερνάντο Αλόνσο και ο αδελφός του Αλμπέρτο, έκαναν τα πρώτα τους μαθήματα μπαλέτου στη χώρα.

Αργότερα, η Αλόνσο,έγινε επικεφαλής του Εθνικού Μπαλέτου της Κούβας.

Η σχολή, στεγάζεται σε ένα πανέμορφο παλάτι αποικιακής εποχής στην Παλιά Αβάνα το οποίο έκλεισε το 2011 για αποκατάσταση, αφού τα κτίρια είχαν γίνει πολύ επικίνδυνα για τους μαθητές. Η σχολή ξανάνοιξε το 2013 μετά από μια ανακαίνιση που κόστισε περισσότερα από 2 εκατομμύρια δολάρια.

Κεντρική φωτο: ΕΡΑ

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr