ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ Ι
μια ομαδική έκθεση των Ναταλίας Αστραία, Ελεάννας Μπαλέση, Μαρίας Διαμαντίδου, Δημήτρη Φραγκάκη, Άκη Γιούσμη, Shekine Naidi, Μάρθας Παναγιωτοπούλου, Αριστομένη Θεοδωρόπουλου, Εύης Ζαμπέλη, MJWxLoo, Piracy Vintage σε επιμέλεια της Φρόσως Πίνη Εγκαίνια: Σάββατο, 22 Νοεμβρίου 2025, στις 19:00 στο KYPSÈLIS³ (Κυψέλης 3, Αθήνα) Διάρκεια έκθεσης: 22.11 - 28.11.2025, 18:00 - 22:00
Η Αποκάλυψη δεν είναι [σημείο] ενός καιρού και μιας γενεάς ανθρώπων, αλλά όλων των καιρών και όλων των γενεών.*
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ Ι λειτουργεί όχι ως τελεσίδικη προφητεία, αλλά ως πεδίο μεταμορφώσεων. Οι καλλιτέχνες αντλούν από τα αποκαλυπτικά σύμβολα, τη φωτιά και το νερό, τη νύχτα, τα άλογα, τις σφραγίδες, τον προφήτη και τη δοκιμασία, για να μιλήσουν για έναν κόσμο που βρίσκεται σε κρίση. Δεν είναι μόνο τέλος· είναι αποκάλυψη του εαυτού, της ύλης, της μνήμης, των φόβων και των επιθυμιών. Είναι το απότομο φως που πέφτει πάνω σε ό,τι κρύβεται, η συνάντηση του ανθρώπου με το μέσα του. Τα έργα φωτίζουν έναν κόσμο που δοκιμάζεται αλλά ταυτόχρονα αναζητά τρόπους αναγέννησης. Δεν προσφέρουν, όμως, απαντήσεις· προσφέρουν αποτυπώσεις μιας πραγματικότητας που μοιάζει να βρίσκεται στο όριο. Ο κόσμος μεταβάλλεται· στο επίκεντρό του βρίσκεται πάντοτε ο άνθρωπος - οι επιθυμίες, οι φόβοι, η μέθη, το θνητό του σώμα, η έξαρση της νύχτας. Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ Ι γίνεται όχι το τέλος, αλλά ο τόπος μιας μετάβασης. `
Η φωτιά ως καθαρτικό στοιχείο· σαν νερό.
Σκηνές νυχτερινής μέθης και διονυσιακών υπερβάσεων.
Νύχτα· σκηνή μυστηρίου.
Χάος· δομή· μαύρο - απελευθέρωση· επιφάνεια όπου οι αντίρροπες δυνάμεις συνυπάρχουν. Άλογο χλωμό· ή λευκό· σύμβολο κατάκτησης ή τέλους· ασυνείδητο.
Εκκένωση σωματική· υλική· μορφή τελετουργίας· άβολος συνωστισμός· ανάγκη ολοκλήρωσης. Φιγούρες· θύμηση ζώων κόσμου φανταστικού· περιέργεια.
Μωσαϊκό φωτός· θραύσματα· φορείς πραγματικότητας· όχι μνήμης· όχι ήχου.
Αλήθεια· κρυμμένη· από πέρα· αγγίζοντας το γήινο· αγγίζοντας το άυλο.
Ύλη· υπερθέρμανση· ως αλληγορία για τη βία· κλιματικής αλλαγής. Καταστροφή αργή· αποκάλυψη ευθραυστότητας.
Ήχος απόκοσμος· παραπλανά· ως ψευδοπροφήτης.
Απουσία σώματος· παρουσία ψυχής. Ψυχρή και άκαμπτη· με βάρος.
*Από το προλόγισμα του Γιώργου Σεφέρη στην Αποκάλυψη του Ιωάννη (μεταγραφή του Γ. Σεφέρη)
Σχετικά με το KYPSÈLIS³
Στο διαμέρισμα της οδού Κυψέλης 3, στο Πεδίον του Άρεως, έζησε μέχρι το 1984 η ζωγράφος Αγλαΐα Παππά, μια σημαντική μορφή της ελληνικής τέχνης. Γεννημένη στην Κέρκυρα το 1903/1904, με οικογενειακές ρίζες στη Βόρεια Ήπειρο, ήταν αδελφή της λογοτέχνιδας Κατίνας Παππά. Τα πρώτα της μαθήματα τα έλαβε στην Κέρκυρα και αργότερα σπούδασε στην ΑΣΚΤ με δασκάλους τους Παρθένη, Νικηφόρο Λύτρα και Θωμόπουλο, ενώ συνέχισε στην Ακαδημία Μπρέρα του Μιλάνου και ταξίδεψε σε μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις για περαιτέρω μελέτη.
Από τη δεκαετία του 1960 η ζωγραφική της στράφηκε σε πιο αφαιρετικές μορφές, συνδυάζοντας την κλασική της παιδεία με τις σύγχρονες αναζητήσεις της εποχής. Από το 1934 συμμετείχε σε σημαντικές διεθνείς διοργανώσεις, όπως η Μπιενάλε Βενετίας και η Διεθνής Έκθεση του Παρισιού (1937), όπου τιμήθηκε με αργυρό μετάλλιο. Έλαβε μέρος σε πολυάριθμες εκθέσεις σε Ευρώπη, Αμερική και Μέση Ανατολή, ενώ το 1980 η Εθνική Πινακοθήκη παρουσίασε αναδρομική έκθεση προς τιμήν της. Έργα της βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη, στη Δημοτική Πινακοθήκη Κέρκυρας και σε ιδιωτικές συλλογές. Η ζωγραφική της χαρακτηρίζεται από ισορροπία ανάμεσα στη μαθητεμένη γεωμετρική οργάνωση και μια προσωπική, ευαίσθητη ματιά. Έφυγε από τη ζωή τον Ιούνιο του 1984, λέγεται μάλιστα την ίδια μέρα που γεννήθηκε —κλείνοντας έναν ποιητικό κύκλο ζωής— αφήνοντας πίσω της ένα έργο ζωντανό και ουσιαστικό για την ελληνική τέχνη του 20ού αιώνα.
Σχετικά με τις καλλιτέχνιδες και τους καλλιτέχνες
Ο Άκης Γιούσμης γεννήθηκε το 1987 στη Θεσσαλονίκη. Εισήχθη το ακαδημαϊκό έτος 2014/15 στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. Έλαβε υποτροφία Erasmus και παρακολούθησε μαθήματα στο Πανεπιστήμιο UAP University Of Arts Poznan, στο Πόζναν Πολωνίας το χειμερινό εξάμηνο 2017/18.
Η Ναταλία Αστραία είναι σύγχρονη εικαστικός με βάση την Αθήνα, της οποίας η καλλιτεχνική πρακτική εκτείνεται στη γλυπτική, το βίντεο και τις εγκαταστάσεις, συνδυάζοντας σουρεαλιστικά στοιχεία με έναν ποιητικό, εσωστρεφή στοχασμό. Σπούδασε Performance και Εικαστικές Τέχνες στο University of Brighton, όπου άρχισε να εξερευνά τη σχέση ανάμεσα στον χώρο, τα αντικείμενα και την ψυχολογία του θεατή, ενώ στη συνέχεια έκανε τη στροφή της σε προσωπικές και ψυχολογικές θεματικές. Μέσα από μια πολυεπίπεδη, συμβολική γλώσσα που αντλεί έμπνευση από τη μυθολογία, τα όνειρα και το ασυνείδητο, δημιουργεί καθηλωτικά περιβάλλοντα τα οποία καλούν το κοινό σε μια στοχαστική και συναισθηματική εξερεύνηση του εαυτού. Το έργο της διερευνά τις λεπτές αποχρώσεις της ταυτότητας και της συνείδησης, αποκαλύπτοντας τις κρυμμένες πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης.
Η Ελεάννα Μπαλέση ζει και εργάζεται στον Πειραιά. Ολοκλήρωσε το Μεταπτυχιακό της στις Εικαστικές Τέχνες της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών και σπούδασε στο Τμήμα Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Η καλλιτεχνική της γλώσσα διαμορφώνεται μέσα από αναφορές στη μνήμη και την πειραματική χρήση πολλαπλών υλικών και μέσων, καταλήγοντας σε γλυπτικά έργα και εγκαταστάσεις που ενσωματώνουν οπτικούς δίσκους, βιομηχανικά και οργανικά υλικά. Το έργο της λειτουργεί ως μια εικαστική απόδοση της μνήμης και του φαντασιακού, προσεγγίζοντας τη χωρικότητα με τρόπο βιωματικό και ονειρικό. Η ημερολογιακή γραφή και η εσωτερική αναζήτηση μετουσιώνονται σε αφηγηματικά περιβάλλοντα, στα οποία το υλικό αποκτά συμβολικό χαρατήρα. Μέσα από αντιθετικές έννοιες όπως δημιουργία/καταστροφή, εύθραυστο/ανθεκτικό και μικρόκοσμος/μακρόκοσμος, το έργο της εστιάζει στην έννοια της λήθης και της ανακατασκευής της αλήθειας, προσφέροντας μια ποιητική και ταυτόχρονα στοχαστική εμπειρία. Ο θεατής εισέρχεται σε κόσμους μεταξύ φαντασίας και ρεαλισμού, όπου η μυθοπλασία λειτουργεί θεραπευτικά, φωτίζοντας τις έννοιες της μνήμης, του χρόνου και της φθοράς μέσα από τη σωματικότητα των υλικών.
Η Μαρία Διαμαντίδου σπούδασε στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας (2016–2022). Έχει πραγματοποιήσει τρεις ατομικές εκθέσεις: Night Shift (HGW, Αθήνα, 2024), Psaropoulia (Ανάπτυξη και Προβολή Ερεσού, Λέσβος, 2023) και Vyne Myths (κτήριο Αγίας Όλγας, Φλώρινα, 2021). Έχει επίσης συμμετάσχει σε πληθώρα ομαδικών εκθέσεων.
Ο Αριστομένης Θεοδωρόπουλος (γεν. 1988) είναι εικαστικός και μουσικός που ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Με επίκεντρο τη ζωγραφική, επαναλαμβανόμενα θέματα στο έργο του είναι οι αντιθέσεις ανάμεσα στο χάος και τη δομή, στο αφηρημένο και το παραστατικό, στο προσωπικό και το καθολικό. Μέσα από τη δουλειά του επιδιώκει να δημιουργεί χώρους όπου αυτές οι αντίρροπες δυνάμεις μπορούν να συνυπάρξουν, τόσο σε ένταση όσο και σε αρμονία. Κεντρικό στοιχείο του μέσου του είναι το μαύρο χρώμα, το οποίο μετασχηματίζεται από σύμβολο άρνησης σε εργαλείο απελευθέρωσης. Πέρα από τη δημιουργία ambient ηχητικών τοπίων που ενισχύουν την εμβύθιση στις εκθέσεις του, ο Θεοδωρόπουλος έχει εμφανιστεί, παράξει και κυκλοφορήσει μουσική με διάφορα σχήματα της τοπικής σκηνής, ενώ εκδίδει και προσωπική δουλειά με το όνομα ΦΕΥ (FEF). Είναι επίσης μέλος του συγκροτήματος Valisia Odell. Παράλληλα, έχει εργαστεί ως εικονογράφος, συνεργαζόμενος με εταιρείες και καλλιτέχνες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Εικαστικών Τεχνών της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών (BA in Visual Arts – Integrated Master, ΑΣΚΤ, 2005–2010). Έχει παρουσιάσει το έργο του μέσα από μια σειρά ατομικών εκθέσεων, όπως την ECHO (The Project Gallery, Αθήνα, 2024), την TOPOS σε συνεργασία με το fashion brand 2WO+1NE=2 (Teras, Αθήνα, 2023), την THERE (Wisedog, Λάρισα, 2022), την OUT (Mets Arts Center, Αθήνα, 2021), την BEFORE ECHO (Boiler Project Space, Αθήνα, 2019) και την HERE (Φωταγωγός, Αθήνα, 2018).
Ο Δημήτρης Φραγκάκης γεννήθηκε το 1982 στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε στη Σχολή Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (2009–2014), ενώ νωρίτερα είχε ολοκληρώσει τις σπουδές του στο Τ.Ε.Ι. Μηχανολογίας, στο Τμήμα Μηχανολόγων Μηχανικών της Καβάλας (2002–2007). Στο ακαδημαϊκό πεδίο έχει διατελέσει Επιστημονικό Διδακτικό Προσωπικό (2024–2026) στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, όπου δίδαξε στο Βασικό Εργαστήριο Ζωγραφικής (Χρώμα), στο Εργαστήριο Σχεδίου (Σχέδιο Ι) και εργάστηκε ως Βοηθός Καθηγητή στο 2ο Εργαστήριο Ζωγραφικής της Σχολής Καλών Τεχνών στη Φλώρινα. Έχει πραγματοποιήσει σειρά ατομικών εκθέσεων, μεταξύ των οποίων οι SPLats στο MOMus – Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (Θεσσαλονίκη, 2025, επιμέλεια Γιάννη Μπόλη), Μυδοφάγοι στην Apodec Gallery (Θεσσαλονίκη, 2024, επιμέλεια Τένιας Μενεγάκη), Hey Pal στη Depo Darm Gallery (Αθήνα, 2018), Snapshot: Η Βολή της Ακινησίας επίσης στη Depo Darm Gallery (Αθήνα, 2016, επιμέλεια Παναγή Κουτσοκώστα), και Ο Ανοιχτός Κύκλος στο Πεδίο Δράσης Kodra (Θεσσαλονίκη, 2015, επιμέλεια Παναγή Κουτσοκώστα).
Η Shekine D. Nainti (γεν. 1996) είναι Ελληνοϊρανή καλλιτέχνις που ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Είναι απόφοιτη του Τμήματος Εικαστικών Τεχνών του ΑΠΘ (BA, 2022), της Ακαδημίας Καλών Τεχνών της Καρράρα με ειδίκευση στη μαρμαρογλυπτική (BA, 2021) και ολοκληρώνει το 2025 το μεταπτυχιακό της (MA) στην ΑΣΚΤ. Το έργο της έχει αναγνωριστεί με σημαντικές διακρίσεις, όπως το MATAROA Award στην 6η Art-Thessaloniki (2022), το Emerging Artist Award σε διαγωνισμό γλυπτικής στη μνήμη του Luciano Baicchi (2019), καθώς και το 1ο βραβείο στον διαγωνισμό "Eternity” σε επιμέλεια Maurizio Cattelan (2018), ενώ το 2023 συμμετείχε στο Inspire Project του MOMus – Πειραματικό Κέντρο Τεχνών. Έχει λάβει μέρος σε ποικίλα projects και συμπόσια, ανάμεσά τους το Intermedial Dialogues της Εθνικής Πινακοθήκης (2025), το πρόγραμμα Talks & Crafts του Κέντρου Ημέρας ΕΠΑΨΥ στο ΕΜΣΤ (2024), το εργαστήριο NAMAD για την επεξεργασία μαλλιού (Σίφνος & Βλάστη, 2022–24), καθώς και διεθνή συμπόσια γλυπτικής σε Δολομίτες, Σικελία και άλλα ευρωπαϊκά πλαίσια. Έχει παρουσιάσει τρεις ατομικές εκθέσεις: The Stars Below (πτυχιακή ΜΑ, ΑΣΚΤ, 2025), Terra nera (βιντεοεγκατάσταση με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού, Πτολεμαΐδα, 2024) και Corpus (πτυχιακή ΒΑ, ΑΠΘ, 2022).
Η Μάρθα Παναγιωτοπούλου (γεν. 1991, Αθήνα) είναι καλλιτέχνις με MFA από το Glasgow School of Art και Δίπλωμα Αρχιτεκτονικής από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Το έργο της έχει παρουσιαστεί σε ποικίλους χώρους, όπως το Λουτρό των Αέρηδων, η GoMA και η Διάσκεψη του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή. Έχει τιμηθεί με την υποτροφία NEON και έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή Hydrias καθώς και το artist book Libella Nova. Η πρακτική της εκτείνεται στη γλυπτική, τις εγκαταστάσεις, το βίντεο και την performance, αντλώντας συχνά από υδροφεμινιστικές προσεγγίσεις.
Η Εύη Ζαμπέλη είναι σύγχρονη εικαστικός με έδρα την Αθήνα, απόφοιτη του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, όπου ολοκλήρωσε και τις μεταπτυχιακές της σπουδές. Η καλλιτεχνική της πρακτική, η οποία εκτείνεται στη ζωγραφική, τη performance και την εγκατάσταση, εστιάζει στις σχέσεις ανάμεσα στη φύση και την ανθρώπινη φιγούρα, δημιουργώντας φανταστικά τοπία με έντονο συναισθηματικό και αφηγηματικό χαρακτήρα. Με επίκεντρο τη γυναικεία μορφή, τα έργα της εξερευνούν προσωπικές ιστορίες, επιθυμίες και υπαρξιακές αναζητήσεις, ενώ παράλληλα λειτουργούν ως καθρέφτης των κοινωνικών ρόλων και των ταυτοτήτων που φέρει η γυναίκα στο σήμερα. Μέσα από την τέχνη της, επιδιώκει να προσκαλέσει τον θεατή σε μια εσωτερική και διαλογική διερεύνηση της σχέσης του με τον κόσμο και την ανθρώπινη ύπαρξη.
Η Loo aka Μαριλένα Ορφανού ζει μέσα στη μουσική, ανάμεσα σε σκοτεινά dance floors και φανταστικούς κινηματογραφικούς κόσμους. DJ, παραγωγός και συνθέτρια, γράφει για sci-fi ιστορίες, κινηματογραφικές σιωπές και sadcore καταστάσεις με synths, έγχορδα και dreamy ή dark φωνητικά. Είχε τις Berlin Brides. Τώρα έχει τις μπάντες Someone Who Isn’t Me, ZòNTAZòA και MJWxLoo
Η MJW είναι frontwoman και ιδρυτικό μέλος των Nasty Beach, OI XAPOI, ΜΑΡΙΑ ΠΕΤΡΟΓΚΑΖ & ΚΥΡΙΑ ΚΟΚΟΒΙΚΟΥ και MJWxLoo.
Το Piracy Vintage γεννήθηκε μέσα από μια προσωπική ιστορία που εξελίχθηκε σε συλλογικό πάθος. Το ταξίδι ξεκίνησε το 2018, όταν η Γιασεμή κληρονόμησε από τη γιαγιά της ένα χώρο αποθήκευσης γεμάτο αρχειακά designer κομμάτια∙ μια μυστική ντουλάπα-θησαυρό που άνοιξε τον δρόμο για μια νέα σχέση με τη μόδα, τη μνήμη και την ανακύκλωση του στυλ. Αρχικά τα κομμάτια πωλούνταν διαδικτυακά, ενώ παράλληλα ξεκινούσε η αναζήτηση για ακόμη περισσότερα μοναδικά ευρήματα και λίγο πριν το 2024 άνοιξε το πρώτο φυσικό κατάστημα στα Εξάρχεια. Σήμερα, το Piracy Vintage αποτελεί μια μικρή κοινότητα φίλων που αγαπούν τη μόδα, την ατομική έκφραση και την ελευθερία του προσωπικού στιλ — μια οικογένεια που συνεχίζει να εμπνέεται από το παρελθόν για να δημιουργήσει το δικό της παρόν.