«Περπατούσα από το πρωί μέχρι το βράδυ, διέσχιζα με τα πόδια όλο το λεκανοπέδιο, απ΄ άκρη σ΄ άκρη παρατηρώντας ανθρώπους», γράφει στο λεύκωμα Αθήνα η Πόλη των γυναικών ο εξαιρετικός φωτογράφος Κωνσταντίνος Πίττας. «Βλέπω τώρα με την απόσταση του χρόνου, πόσες πολλές φωτογραφίες είχα τραβήξει όπου στο ίδιο καρέ συνυπάρχουν τρεις γενιές γυναικών».....
«Δεν φωτογράφιζα φυσικά μόνο γυναίκες εκείνη την εποχή στην Αθήνα. Αλλά γυναίκες έβλεπα παντού, αυτές πρόσεχα, αυτές με ενδιέφεραν. Η εσωτερικότητά τους με ενδιέφερε, όχι η εμφάνιση, το πως έβγαζαν αυτό που είχαν μέσα στο πρόσωπό τους, που για όποιον ήθελε να το διαβάσει ήταν ανοιχτό βιβλίο. Και μέσα από τις γυναίκες έβλεπα και τους άντρες, τη ζωή, την κοινωνία της εποχής, σαν να κοιτούσα σε καλειδοσκόπιο».
"Οι περισσότερες φωτογραφίες αυτού του βιβλίου τραβήχτηκαν από τον Μάρτιο μέχρι τον Δεκέμβριο του 1984. Είχα μόλις ανακαλύψει το φακό και φωτογράφιζα με πάθος. Λίγες ακόμα εικόνες έρχονται από τα επόμενα χρόνια μέχρι το 1989, οπότε και σταμάτησε αυτή η περιπλάνηση".
"Η Ελλάδα το 1984 βρισκόταν στην αρχή ακόμα της αλλαγής που θα την έφερνε εδώ που είναι τώρα σήμερα. Ήταν πολύ διαφορετική η Αθήνα τότε, ιδιαίτερα η περιφέρεια, οι συνοικίες. Στις λαϊκές γειτονιές για παράδειγμα, που διατηρούσαν ακόμα κάποιο χρώμα έβλεπες έναν ωραίο εργατικό κόσμο να δουλεύει με σοβαρότητα σε εργοστάσια, οικοδομές, εργαστήρια, μαγαζιά, η πλειοψηφία της κοινωνίας τότε δεν ήταν εξαρτημένοι από το κράτος, δε ζούσε από αυτό. Έβλεπες τον κοινωνικό ιστό πανίσχυρο και μια ζωτικότητα. Ήταν το μεταίχμιο, όλα θα άλλαζαν άρδην. Ασφαλώς υπήρχαν και οι ίδιες παθογένειες με σήμερα, οι ίδιες εσωτερικές πληγές, τα ίδια μεγάλα λόγια, η ίδια ασχήμια, η ίδια θλίψη, η ίδια ανοησία".