
Μία performance, 45 λεπτών, ένας μονόλογος μιας γυναίκας, που ακροβατεί, στα όρια του πραγματικού, ανάμεσα στους ήχους και το σώμα. Μία απόπειρα αναπαράστασης της διαδρομής του φωτός από την άκρη της νύχτας έως την άκρη

της μέρας. Φωνήεντα, σύμφωνα και ήχοι διαμορφώνουν ένα οπτικοακουστικό τοπίο εμπνευσμένο από κείμενα των Φ. Πεσσόα, S. J. Perse, S.T Coleridge, Β. Νικολούζου, Λουκρήτιου, Αγ. Αυγουστίνου και του Αντονίν Αρτώ.
Η Aurora καθηλωμένη μέσα σε ένα σπασμένο παρελθόν, βαδίζει το μονοπάτι της μεταμόρφωσης, εκφράζοντας αυτό που δεν μπορεί να ειπωθεί. Κατά τη διαδικασία της μεταμόρφωσης, τα σχήματα της Μνήμης θα αλλάξουν –εντός του ρήγματος όμως- προς έναν ακαθόριστο ορίζοντα.
Για την παράσταση μιλήσαμε με τον σκηνοθέτη Βλαδίμηρο Νικολούζο
Γιατί χρησιμοποιείτε ως εργαλείο τη λογοτεχνία;
Μέσα από την διαδικασία, από την στιγμή της σύλληψης έως και την στιγμή της έρευνας και της πραγμάτωσης, αυτής της παράστασης, εντοπίσαμε σπαράγματα της φωνής αυτού του προσώπου, της AURORA, μέσα σε κείμενα ποιητών και στοχαστών. Ανέκαθεν η λογοτεχνία συμπορεύονταν με τις υπόλοιπες τέχνες και σε συνδυασμό με την ζωγραφική υπήρξε η μήτρα της ανάγκης του ανθρώπου να αφηγηθεί, όλα όσα αναγνώριζε ή δεν αναγνώριζε εντός και εκτός της εμπειρίας του.

Το πρόσωπο, η διαδρομή του και η αφήγηση του.
Η AURORA είναι ένας αγγελιοφόρος, μια ξεχασμένη θεά. Μία λησμονημένη ενέργεια, που διατρέχει τους αιώνες, και συχνά αναγκάζεται να ξυπνήσει, ούτως ώστε να γεννηθεί η νέα μυθολογία. Αυτό που αφηγείται είναι το πάθος του ίδιου του σώματος. Το σώμα της λειτουργεί σαν ένα σύνολο ρωγμών, ένα ανοιχτό τραύμα, μέσα από το οποίο αναβλύζει ο Λόγος. Ο στόχος της είναι να παραμείνει σιωπηλή, κι όμως οι λέξεις, γλιστρούν μέσα από το στόμα της. Η αναπόφευκτη ανάγκη της, να εκφραστεί, είναι η ανάγκη της να αποκρυσταλλωθεί η ανθρώπινη εμπειρία σε κάτι αθάνατο. Προφητεύει τη νέα εποχή, ενώ θυμάται θραυσματικά, μέσα σε ένα δαιδαλώδες παρελθόν. Είναι μια ρωγμή ανάμεσα στη ζωή και το λανθάνων αποτύπωμα της. Αυτό που δεν λέγεται, αυτό που δεν ονομάστηκε ποτέ για κανέναν.
Μπορεί να μεταμορφωθεί ένας άνθρωπος στη διάρκεια του βίου του ή είναι πάντα το παρελθόν που τον κρατά δέσμιο;
Σαφώς και μπορεί να μεταμορφωθεί, ένας άνθρωπος κατά τη διάρκεια του βίου του. Ο μόνος τρόπος που υπάρχει κατά την γνώμη μου, είναι να καταφέρει, να θυμηθεί, εκ βαθέων, και σε συνέχεια να προσπαθήσει να καταλάβει ίσως ακόμα και να ξεχάσει, αλλά όχι ως αποτέλεσμα ενός αυτοματισμού λήθης, αλλά μέσα από μία ενσωμάτωση της ψυχολογικής του εμπειρίας, η οποία πολλές φορές ξεπερνά και τα όρια της γέννησής του.
Θέατρο Ροές, Πρεμιέρα, 27 φλεβάρη 2017
Συντελεστές
Σύλληψη - Σκηνοθεσία : Βλαδίμηρος Νικολούζος
Βοηθός Σκηνοθέτη : Κωστής Χριστοδούλου
Ερμηνεία : Ηλέκτρα Νικολούζου
Σκηνικός χώρος : Έφη Μπίρμπα
Μουσική Σύνθεση : Βαγγελίνο Κουρεντζής
Σχεδιασμός φωτισμών : Σάκης Μπιρμπίλης
Κοστούμια : Ianis Chamaylidi
Παραγωγή : Res Ratio Network, Β. Νικολούζος, L. Duyko
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr