Βογιατζής: Ο πιο μεγάλος εν ενεργεία ηθοποιός δεν έχει χρόνο για ξεκούραση

Στα 92 του χρόνια, ο Γιάννης Βογιατζής συνεχίζει απτόητος τη μεγάλη θεατρική του πορεία, πρωταγωνιστώντας μάλιστα -εκτός από το Εθνικό Θέατρο το οποίο υπηρετεί επί πολλά χρόνια- και σε άλλες παραστάσεις. Όπως η παράσταση «Γοργόνες και μάγκες», μεταφορά στο σανίδι τού δημοφιλούς μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη που γυρίστηκε πριν από μισό αιώνα ακριβώς. Κι εκείνος στον ίδιο ακριβώς ρόλο -του εστιάτορα «Παναγή»- με το ίδιο πουκάμισο που φορούσε τότε και ήταν «ξεχασμένο στην ντουλάπα» του και με μουστάκι που άφησε για τις ανάγκες του ρόλου του. Όπως τότε. Το 1968 που είχε γυριστεί η ταινία.

Ο μεγαλύτερος εν ενεργεία Έλληνας ηθοποιός μιλάει στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων για την απόφασή του να παίξει στην παράσταση «Γοργόνες και μάγκες», για την εξαιρετική διαύγεια που συνεχίζει να έχει, την εξαιρετική -για την ηλικία του- φυσική του κατάσταση, τον ελληνικό κινηματογράφο, τη συμβουλή τού Βασίλη Λογοθετίδη που τηρεί απαρέγκλιτα και εξηγεί πώς αισθάνεται όταν βρίσκεται επί σκηνής.

- Πώς αποφασίσατε να συμμετάσχετε στηn παράσταση «Γοργόνες και μάγκες», 50 χρόνια μετά το γύρισμα της ομώνυμης ταινίας, παρότι εδώ και αρκετά χρόνια παίζετε συνεχώς στο Εθνικό Θέατρο;

Επρόκειτο να ανεβάσουμε την παράσταση «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Λουίτζι Πιραντέλο, αλλά λίγο πριν αρχίσουμε τις πρόβες, για λόγους που δεν γνωρίζω και υποθέτω, μάλλον λόγω της τελειομανίας των υπευθύνων του Εθνικού Θεάτρου, και κυρίως του σκηνοθέτη μας Δημήτρη Μαυρίκου αναβλήθηκε για να παιχτεί τη θεατρική σεζόν 2018-19. Τότε μου τηλεφώνησαν και μου είπαν πως επρόκειτο να κάνουν θέατρο την ταινία «Γοργόνες και μάγκες» στην οποία είχα παίξει κι εγώ. Μου άρεσε ως ιδέα και με δεδομένο ότι δεν θα ανεβάζαμε με το Εθνικό το έργο του Πιραντέλο, αφού ζήτησα την άδεια των υπευθύνων του, επειδή έχω συμβόλαιο μ΄ αυτό, δέχθηκα να παίξω και κυρίως επειδή μ΄ άρεσε η ιδέα ότι θα υποδυόμουν πάλι τον περιβόητο ρόλο του εστιάτορα «Παναγή» ο οποίος λέει μεταξύ άλλων «εν τω τηγανίω», «τουτέστιν» κλπ. Και είχα δίκιο. Τελικά αρέσει πολύ η παράσταση.

- Κι όσον αφορά στο πουκάμισο το οποίο όπως πληροφορηθήκαμε είναι το ίδιο που φορούσατε στην ταινία, το είχατε στην γκαρνταρόμπα σας;

Τότε τα ρούχα δεν σου τα έδινε η επιχείρηση, ούτε υπήρχε ενδυματολόγος ο οποίος θα σου πρότεινε τι θα φορούσες. Θυμάμαι πως ο Γιάννης Δαλιανίδης μου είχε πει να ράψω ένα πουκάμισο «καρό χωριατί» χωρίς να έχει το γιακά, προκειμένου να υποδυθώ τον ταβερνιάρη. Είχα μία φίλη που έφτιαχνε πουκάμισα και αφού αγόρασα ύφασμα μου το έραψε. Μόλις τελείωσαν τα γυρίσματα της ταινίας το έβαλα σε κάποια ντουλάπα. Όταν λοιπόν με προέτρεψαν να ψάξω μήπως βρω κάποιο από τα ρούχα που φορούσα στην ταινία, βρήκα το πουκάμισο και απ΄ τη χαρά μου ήθελα να το... φιλήσω. Αυτό λοιπόν φοράω στις παραστάσεις!

- Και το μουστάκι που αφήσατε είναι κι αυτό για τις ανάγκες του ρόλου;

Το μουστάκι, ναι (γελάει). Πρόκειται για το μουστάκι που έχει ο «Παναγής» ο εστιάτορας. Τώρα θα με ρωτήσετε γιατί δεν κόλλησα ένα μουστάκι; Επειδή έχω αλλεργία. Αν κολλήσω ένα ψεύτικο μουστάκι θα βγάλω σπυράκια. Οπότε άφησα μουστάκι. Άλλωστε δεν είναι κακό να έχει κάποιος μουστάκι... Ο Θεός μας προίκισε με μουστάκια και γένια κι εμείς τα ξυρίζουμε και δεν ξέρω αν πράττουμε καλώς ή κακώς. Είναι κόντρα στη φύση πάντως!

- Μισόν αιώνα μετά, στον ίδιο ρόλο, επί σκηνής αυτήν τη φορά. Πώς νιώθετε;

Με συγκίνησε αλλά μου έδωσε και πολλές ευθύνες. Γιατί άλλο είναι ο κινηματογράφος κι άλλο το θέατρο. Αλλιώς παίζεις σ΄ ένα κινηματογραφικό έργο κι αλλιώς σ΄ ένα θεατρικό. Το θεατρικό έργο σου δίνει τη δυνατότητα κάθε μέρα να φτιάχνεις το ρόλο, να αντιδράς διαφορετικά και να ΄χεις ίσως διαφορετική άποψη και ερμηνεία. Στον κινηματογράφο έχεις τη δυνατότητα να κάνεις ένα πλάνο το οποίο αν κρίνει ο σκηνοθέτης κι εσύ ότι είναι καλό αυτό θα μείνει για πάντα. Δεν έχεις τη δυνατότητα να το γυρίσεις χίλιες φορές που διαρκούν οι παραστάσεις ώστε να διαλέξουν το καλύτερο. Συνεπώς ο κινηματογράφος έχει τη δυσκολία του όπως φυσικά και το θέατρο, με τη διαφορά ότι στο θέατρο υπάρχει η δυνατότητα της καθημερινής βελτίωσης ως προς την ερμηνεία. Για να επανέλθω στο ερώτημά σας συνέπεσε να παίζω σ΄ ένα έργο το οποίο ως ταινία έγινε μεγάλη επιτυχία. Γιατί επιτυχία είναι αυτό που εκτιμάται απ΄ τον κόσμο και μένει.

- Η μεγαλύτερη επιτυχία της συγκεκριμένης παράστασης ίσως είναι ότι ο παραγωγός ή ο σκηνοθέτης σκέφθηκαν και πρότειναν στον 92χρονο Γιάννη Βογιατζή, τον μεγαλύτερο σε ηλικία εν ενεργεία ηθοποιό, να παίξει τον ίδιο ρόλο...

Κρύβε λόγια, κρύβε λόγια (γελάει). Η ηλικία είναι για να γράφεται στην ταυτότητα, για κανέναν άλλο λόγο. Ο καθένας έχει την ηλικία που φέρει. Όσον αφορά τους ηθοποιούς, αν έχουν ζωντάνια, διαύγεια -εφόσον λειτουργεί το μυαλό τους- και λειτουργούν τα αντανακλαστικά τους θα μπορούν να παίζουν. Αν υπάρχουν όλα αυτά κανένας δεν θα τους ζητήσει ταυτότητα...

- Πώς καταφέρνετε και διατηρείτε όλα αυτά που προαναφέρατε και συνεχίζετε να παίζετε στο θέατρο; Είναι θέμα DNA, άσκησης, καλής διατροφής;

Ποτέ δεν είπα πώς θα τραφώ ή πώς θα διατηρηθώ σε καλή κατάσταση. Μάλλον από ένστικτο αυτοσυντήρησης τρώω μόνο δύο φορές τη μέρα. Και μάλιστα από μισή μερίδα. Ίσως η φύση με οδηγεί από μόνη της όσον αφορά τη διατροφή μου...

- Κι όσον αφορά την εξαιρετική σας διαύγεια;

Νομίζω πως όπως κάποιος γυμνάζει το σώμα του και κοιτάζει τη δίαιτά του, πρέπει να γυμνάζει το μυαλό του διαβάζοντας όσο το δυνατόν περισσότερο. Έτσι λειτουργώ. Όχι τώρα, από παιδί. Και ίσως αυτό με βοηθάει ώστε να έχω διαύγεια. Ακόμη και στο λεωφορείο με το οποίο μετακινείται ο θίασος διαβάζω. Όχι μυθιστορήματα, αλλά π.χ. Μπαμπινιώτη, ώστε να λειτουργεί διαρκώς το μυαλό μου και να διευρύνω τις γνώσεις μου!

- Έχετε παίξει σε 70 περίπου ταινίες, τη λεγόμενη «χρυσή εποχή» του ελληνικού κινηματογράφου. Σήμερα γιατί δεν υπάρχει ανάλογη παραγωγή ταινιών και ανατρέχουμε στις παλιές;

Όντως είναι 70, κι όχι 69 που έχει γραφτεί κάπου επειδή δεν προσμετράται μία με τίτλο «Μερικές το προτιμούν χακί» η οποία μάλλον χάθηκε. Όσον αφορά στις παλιές ταινίες, έχουν ακόμη απήχηση επειδή ήταν καλές και ποιοτικές. Δυστυχώς σήμερα δεν γυρίζονται πολλές ταινίες στην Ελλάδα, σε σχέση με το παρελθόν ή σε σχέση με άλλες χώρες. Αυτό συμβαίνει αφενός επειδή δεν υπάρχει μεγάλη προσέλευση θεατών στις κινηματογραφικές αίθουσες για να δουν ελληνικές ταινίες κι αφετέρου επειδή δεν υπάρχουν σήμερα οι μεγάλοι συγγραφείς όπως ο Σακελλάριος, ο Τσιφόρος, ο Δαλιανίδης, ο Γιαννακόπουλος...

- Γι αυτό έχουμε αρκετές ταινίες ριμέικ παλιών;

Σωστά. Γυρίζουμε στα παλιά γιατί δεν υπάρχουν κάτι σύγχρονα, να μας δώσουν κάτι, και ο κόσμος τα προτιμάει.

- Όσον αφορά στους ρόλους που έχετε υποδυθεί, υπάρχουν κάποιοι που νοσταλγείτε και θα θέλατε να ξαναπαίξετε;

Το μόνο που μπορώ να θυμηθώ και να στενοχωρηθώ -γι αυτό και δεν βλέπω πολύ τις παλιές ελληνικές ταινίες και ειδικά αυτές στις οποίες παίζω επειδή βλέπω τα ελαττώματά μου- είναι ταινίες που βασίστηκαν στο σενάριο κάποιων ολιγόλεπτων ραδιοφωνικών εκπομπών μου τα οποία ένωσαν το ένα πίσω απ΄ το άλλο και τα έκαναν ταινία με αποτέλεσμα όπως είναι φυσικό να μην δένουν καλά...

- Το κοινό σάς θεωρεί κωμικό, αλλά έχετε παίξει με μεγάλη επιτυχία πολλούς και διαφορετικούς ρόλους...

Δεν υπάρχει κωμικός ή δραματικός ηθοποιός. Όταν συνάντησα πρώτη φορά τον μεγάλο Βασίλη Λογοθετίδη και ήμουν μαθητής της δραματικής σχολής, ένας συμμαθητής μου, ο Ορφέας Ζάχος που τον γνώριζε, του είπε πως εγώ ήμουν κωμικός, κι εκείνος απάντησε πως «δεν υπάρχει κωμικός και δραματικός ηθοποιός, αλλά υπάρχει ηθοποιός! Δεν υπάρχει μικρός και μεγάλος ρόλος αρκεί να παίξεις σωστά τον ρόλο κι αν είναι κωμικός ή δραματικός θα βγει. Αλλιώς αν προσπαθήσεις να τον κάνεις κωμικό, απλώς θα είσαι γελοίος». Αυτό για μένα ήταν μία εντολή την οποία από τότε τηρώ απαρέγκλιτα. Αισθάνομαι τον ρόλο, ακούω πολύ καλά τι μου λέει ο συνάδελφός μου και του απαντώ σ΄ αυτά που μου λέει. Κι εδώ είναι η διαφορά τού θεάτρου απ΄ τον κινηματογράφο. Αν την άλλη μέρα μου τα πει με άλλον τρόπο σκεπτόμενος κάπως αλλιώς κι εγώ θα του απαντήσω κάπως αλλιώς! Συνεχίζω να έχω την ίδια φιλοσοφία όταν βρίσκομαι επί σκηνής. Στο θέατρο εσύ δίνεις κάτι και το κοινό το εισπράττει. Και εισπράττοντας το κοινό εσύ το αισθάνεσαι. Κι αισθάνεσαι την υποχρέωση, ασυναίσθητα εκείνη την ώρα, να τους δώσεις ακόμη περισσότερα. Και τους δίνεις. Κι ο κόσμος χαίρεται και βλέπεις την ικανοποίησή του. Την αισθάνεσαι και είναι η πραγματική ανταμοιβή του κάθε ηθοποιού και γενικότερα του κάθε καλλιτέχνη.

- Σε λίγες μέρες ολοκληρώνεται η περιοδεία της παράστασης «Γοργόνες και μάγκες», κι απ΄ ό,τι πληροφορούμαστε σύντομα θα αρχίσετε τις πρόβες για την παράσταση του Εθνικού Θεάτρου «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Λουίτζι Πιραντέλο. Δεν θα ξεκουραστείτε;

Δεν υπάρχει χρόνος για ξεκούραση. Άλλωστε εμένα το θέατρο με ξεκουράζει. Με το Εθνικό Θέατρο, το οποίο υπηρετώ επί πολλά χρόνια, ξεκινάμε πρόβες για την παράσταση «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Λουίτζι Πιραντέλο που θα ανεβεί στην κεντρική σκηνή του.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

ΦΩΤΟ: ΑΠΕ/ΜΠΕ

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr