Στην πρώτη παραγωγή της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου που επαναλειτουργεί μετά από οκτώ χρόνια, στο Rex- αίθουσα «Κατίνα Παξινού», η σκηνοθέτης Γεωργία Μαυραγάνη και Ομάδα Happy End, ως χορός νέων ηθοποιών συναντά στη σκηνή έναν ισάριθμο «χορό» ηλικιωμένων.
Μια παράσταση-ντοκουμέντο για το συχνά αποσιωπούμενο θέμα των γηρατειών, η οποία, με άξονα το τρίτο στάσιμο του Οιδίποδα επί Κολωνώ του Σοφοκλή, συντίθεται από θεατρικές αφηγήσεις εμπνευσμένες από μαρτυρίες, συνεντεύξεις και λογοτεχνικά κείμενα. Ένας φόρος τιμής στον χρόνο που περνάει, αφήνοντας το αποτύπωμά του στην ανθρώπινη ύπαρξη, και διαμορφώνει εκείνο που αποκαλούμε εμπειρία, με ό,τι θετικό ή αρνητικό μπορεί αυτό να σημαίνει.
Δεν είναι μια παράσταση για τα γηρατειά, αλλά για εκείνο που «μαρτυρούν» τα γηρατειά· αυτή την καθαρή –άσπλαχνη, όπως λένε πολλοί– φωνή της φύσης που λέει: «Ως εδώ, ως εδώ μπορείς!»…
"Υπάρχουν στιγμές που μας φαίνεται αδύνατο να δεχθούμε αυτή τη μοίρα. Αν μάλιστα αναλογιστούμε ότι δεν έχουμε τελικά την πραγματική ιδέα για τίποτα, και άρα ούτε και για το πώς να ζούμε, μας έρχονται δάκρυα στα μάτια.
Όχι όμως από συγκίνηση αλλά από θυμό και λύπη. Μπορούμε βέβαια να το φιλοσοφήσουμε και να πούμε πως με τα γηρατειά και τη φθορά σιγά σιγά αποδεχόμαστε τον θάνατο. Ναι, να «χρυσώσουμε το χάπι», που λέει και μια ποιήτρια. Αλλά αυτά μάλλον δεν γίνονται. Εκείνο όμως που ίσως γίνεται είναι να γελάσουμε εγκάρδια με την τυφλότητά μας, να αναλογιστούμε τη μικρότητά μας και να σκύψουμε πολύ μα πολύ προσεχτικά επιτέλους στο παρόν. Να του πιούμε το μεδούλι και να δούμε επιτέλους αν είναι εφικτή η επανάσταση. Αυτό «μαρτυρούν» τα γηρατειά...», λέει η σκηνοθέτης Γεωργία Μαυραγάνη.
Γιατί ασχοληθήκατε με την τρίτη ηλικία;
Γιατί κάτι στην νευρωτική λατρεία της εποχής στη νεότητα και στην ομορφιά με έκανε να θέλω να πάω ακριβώς στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση που είναι άλλωστε και η αλήθεια
Τι σημαίνει μια συνάντηση μεταξύ νέων και ηλικιωμένων; Τι είναι αυτό που συζητούν πρώτο;
Σε σκηνικό επίπεδο αυτό που συμβαίνει είναι ότι συνεχώς σου υπενθυμίζεται η αρχή και το τέλος .Όχι σαν κάτι βάρβαρο ή σκοτεινό αλλά σαν μια φυσική αλήθεια. Στην πρόβα αυτό που τελικά διαπιστώθηκε με πολλά γέλια και δάκρια είναι πως τελικά δεν είναι και τόσο μακριά οι άνθρωποι τις ίδιες άγνοιες κουβαλάμε.
Τι είναι αυτό που κατά τη γνώμη σας θυμάται περισσότερο κάποιος όταν μεγαλώνει;
Σιγά - σιγά αν τα καταφέρει θα θυμηθεί τα πάντα. Θέλει να ξεδιπλώσει το νήμα του εαυτού του. Και η παραμικρή λεπτομέρεια είναι πολύτιμη. Σαν να ξετυλίγεται το νόημα.
Όταν συναντιούνται δυο ηλικίες επί σκηνής τι είναι αυτό που εσείς θέλετε να αντιληφθεί ο θεατής;
Την κοινή μοίρα
Τα γηρατειά ως κάτι αναπόφευκτο, μας κάνουν πιο σοφούς ή πιο παιδιά;
Θα σας απαντήσω με μια φράση του έργου: Έχει ανοίξει μια σχισμή ... Από έναν νέο την πίστη . Από έναν ηλικιωμένο την απόλαυση του αργά...
Πληροφορίες:
«Το γήρας – Ένα χορικό» στην Πειραματική Σκηνή –Ι του Εθνικού θεάτρου
Ταυτότητα παράστασης
Σύνθεση - Επιμέλεια κειμένου: Γεωργία Μαυραγάνη, Ομάδα Happy End
Σκηνοθεσία- μουσική επιμέλεια: Γεωργία Μαυραγάνη
Σκηνικά – Κοστούμια: Άρτεμις Φλέσσα
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Βοηθός σκηνοθέτη - οργάνωση παραγωγής: Ράνια Κελαϊδίτη
Βοηθός παραγωγής: Ματίνα Γράφου
Διανομή:
Ναζίκ Αϊδινιάν, Φραντζέσκα Αλεξάνδρου, Χρυσή Βιδαλάκη, Ηλίας Κατέβας, Μαντώ Κεραμυδά, Δημήτρης Κερεστεντζής, Μάγδα Λέκκα, Δήμητρα Μητροπούλου, Δημήτρης Μπικηρόπουλος, Μάριος Παναγιώτου, Ελίνα Ρίζου