Ελένη Φιλίνη: H «Βασίλισσα των 80's» μιλά στο TheTOC

Η συζήτηση με την Ελένη Φιλίνη ξεκίνησε για την έκθεση για τα 80΄s στην Τεχνόπολη. Η βασίλισσα των 80’ς όπως την αποκαλούν ακόμα κάθεται άβαφη στη σκηνή του θεάτρου Ιλίσια και χαμογελάει πλατιά. «Τη λατρεύω αυτή την εποχή, παρόλο που σκέφτομαι αυτές τις βάτες και τα χρυσά και γελάω. Όταν βγάλαμε τις βάτες, ήταν σαν να μας έφυγαν οι ώμοι».

-Το «βασίλισσα των 80΄s» το παίρνετε πάντα για καλό ή σας τσαντίζει κιόλας;

Στη δεκαετία του 80 αισθανόσουν ενοχές αν είχες καλή εμφάνιση. Για μένα αυτό που λέμε ομορφιά, κάτι που δεν κατάλαβα ποτέ για τον εαυτό μου, ήταν ανασταλτικός παράγοντας. Μου έκανε κακό και πολλές φορές αισθανόμουν ότι με κατηγορούν γιαυτό. Ότι δε είχα ταλέντο. Με πείσμωνε πολύ. Σήμερα, συμβαίνει το αντίθετο πολλές φορές, περνάει μόνο η εμφάνιση».

-Από αυτή τη δεκαετία τι θυμάστε περισσότερο;

Είναι η δεκαετία που αγαπώ πιο πολύ, ξεκίνησα το 80, και ήμουν ένα παιδί με όνειρα. Ο Ντίνος Ηλιόπουλος με είδε σε ένα τηλεοπτικό που είχα κάνει και έτσι με πήρε σε περιοδεία. Ένα χρόνο έμεινα με τον Ηλιόπουλο και αυτά που έμαθα μαζί του δε τα μαθαίνεις δεκαπέντε χρόνια σε καμία σχολή. Ας μη μιλήσουμε για το επίπεδο του ανθρώπου, που τον πατούσες και σου έλεγε συγγνώμη. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν ένα σχολείο για μένα, ο Τσιβιλίκας αργότερα, ο Χρήστος Πάρλας, ο Βουτσάς, ο Πιατάς, ο Ρηγόπουλος, η Ρουσσέα, ο Παπαγιαννόπουλος, ο Ρίζος, ο Μουστάκας. Αξεπέραστες προσωπικότητες. O Λεφάκης που μου έκανε συμβόλαιο πριν καν πάω στη Δραματική σχολή. Έτσι έκανα τις πρώτες ταινίες. Το ξεκίνημά μου.

-Η γενιά σας σε τι διαφέρει με μια επόμενη για παράδειγμα;

Η δική μου γενιά το 80 αισθανόταν ένα δέος για αυτούς τους

ανθρώπους, τους παλιούς ας πούμε. Ήταν ίσως η εποχή, που υπήρχε ακόμα το όνειρο, ο ιδεαλισμός, πιστεύαμε ότι ο κόσμος θα είναι καλύτερος. Ο κόσμος δεν ήταν ποτέ αγγελικά πλασμένος αλλά δεν υπήρχε και αυτή η ισοπέδωση η σημερινή. Δεν είχαμε θεό το χρήμα, αυτό που προσκυνάνε σήμερα οι άνθρωποι. Τουλάχιστον οι περισσότεροι είχαμε ιδανικά. Μετά γκρεμίστηκαν τα τείχη και μαζί με αυτά πολλά πράγματα. Τότε δεν είμασταν σκλάβοι. Είχε και άποψη ο άνθρωπος και μια ελπίδα ότι θα φτιάξει και θα αλλάξει κάτι. Σήμερα απογοητεύεται ένας νέος πολύ νωρίς. Εμείς δε βρήκαμε τίποτα έτοιμο, ενώ σημερινή γενιά βρήκε έτοιμα και είναι δύσκολο να τα χάσει.

-Εσείς ξεκινήσατε δύσκολα;

Εγώ στα οκτώ μου είχα ωριμάσει. Όταν υπάρχει μια κρίση τεράστια σπίτι σου, φεύγει ο πατέρας σου έξω, ωριμάζεις θέλοντας και μη. Είναι τραύματα βαθιά που μπορεί να μη φαίνονται αλλά εσύ ξέρεις με ποιο τρόπο μέσα σου έχει χτίσει κάποια πράγματα. Δε βρήκες τίποτα έτοιμο, δε σου χαρίστηκες και πρέπει να θρέψεις τον εαυτό σου και το όνειρό σου.

-Στην Αθήνα μεγαλώσατε;

Στα Πατήσια μεγάλωσα, εκεί μένω, όλη μου τη ζωή είμαι παιδί των Πατησίων. Αυτή η περιοχή είναι η Αθήνα για μένα, οι θείες μου, οι αναμνήσεις, όλα, αφότου ήρθαμε από την Κόρινθο όταν ήμουν πέντε ετών. Είχε εκεί ο πατέρας μου επιχειρήσεις, καταστράφηκε και μετακομίσαμε οικογενειακώς. Πήγε να κάνει κάποια πράγματα εδώ, δεν τα κατάφερε και έφυγε στον Παναμά, εκεί που ήταν ο αδερφός του. Μετανάστευσε και μου έλειψε ο πατέρας μου από τα πολύ τρυφερά μου χρόνια. Ήμουνα μοναχοπαίδι, έμεινα με την μητέρα μου και το να ταξιδέψεις τότε ήταν μια μεγάλη υπόθεση. Σαράντα μέρες έκανε το πλοίο να φτάσει εκεί. Βέβαια θα μπορούσαμε να έχουμε πάει εκεί αλλά είχαν οι άνθρωποι τότε άλλα μυαλά.

-Και θέλατε από μικρή να γίνετε ηθοποιός;

Από πέντε χρονών έλεγα θα γίνω χορεύτρια. Μαγευόμουν με τον κινηματογράφο. Είχε πολλά θερινά στα Πατήσια, τη Χαρά,

την Αρμονία, τρελαινόμουν. Η θεία μου είχε παντρευτεί έναν εφοριακό και έτσι πηγαίναμε ελεύθερα στα θέατρα. Εγώ έβλεπα παραστάσεις φουλ από πιτσιρίκι, βαριές παραστάσεις όχι παιδικά. Δε το χόρταινα.

-Τα γράμματα τα θέλατε με το ίδιο πάθος;

Ήμουνα πρώτη μαθήτρια. Τα γράμματα ήξερα ότι έπρεπε να τα κάνω και τα έκανα τέλεια. Μου άρεσαν και ήθελα να σπουδάσω ψυχολογία αλλά έπρεπε να φύγω έξω και δε γινόταν, δεν υπήρχαν τα μέσα. Έτσι από τα 15 μου δουλεύω επαγγελματικά.

-Πώς ξεκίνησε όλο αυτό;

Ήρθε μια κυρία στο σχολείο, με είδε, με πήρε έκανα επιδείξεις μόδας, το βράδυ χόρευα με τη δασκάλα μου ενώ πήγαινα σχολείο, -τη φοβερή Καίη Χόλντεν στο Ζυγό- στην Πλάκα. Έτσι ξεκίνησα. Έκανα συγχρόνως τηλεοπτικά, από τα 15 μου. Σχολείο, δουλειά, νύχτα. Μέχρι να μπω στη δραματική σχολή του Θεοδοσιάδη. Εκεί έμεινα δυο χρόνια και στο τρίτο το έκανα στη δραματική σχολή Αθηνών, γιατί έκανα περιοδεία με τον Ηλιόπουλο. Από το τρίτο έτος της δραματικής είμαι στο θέατρο ανελλιπώς, δε σταμάτησα ποτέ να δουλεύω ουσιαστικά η ζωή μου ήταν θέατρο , τηλεόραση και κάποιες ταινίες, ο κόσμος νομίζει ότι έχω κάνει πολλές, δεν είναι έτσι.

-Οι βιντεοκασέτες σας έκαναν καλό ή κακό;

Η βιντεοκασέτα έχει κατηγορηθεί πολύ και εγώ το θεωρώ και λίγο αστείο. Στη δεκαετία του 80 υπήρχαν δυο κανάλια κρατικά. Αυτό ήταν. Κάποια στιγμή ξεκίνησε η αγορά να κινείται γιατί υπήρχε ζήτηση. Ταινίες δε γινόντουσαν πια, είχε τελειώσει η εποχή του Φίνου, βγήκε το βίντεο και έτσι έγιναν και οι ταινίες, επειδή βγήκε τότε ένα νέο μέσο. Έχω κάνει 22 ταινίες μετρημένες. Έκανα την πρώτη ταινία που είχε τεράστια επιτυχία, τη «Γυναικάρα με τα πράσινα». Ο παραγωγός έβγαλε τρελά λεφτά. Εγώ πήρα ένα μισθό. Μετά

έγινε και άλλη και άλλη. Κατηγορήθηκαν οι ταινίες γιατί ο κόσμος ήθελε να δει το Βουτσά, τη Βλαχόπουλου, τον Μουστάκα, πέντε ονόματα ήμασταν. Από κάτω στο πακέτο των εταιριών υπήρχε και ο κατιμάς. Η αλήθεια με την βιντεοκασέτα είναι ότι σε επέλεγε ο κόσμος, έκανες επιτυχία κατευθείαν, άμεσα. Εμένα ο κόσμος με διάλεξε και με κράτησε. Όταν έγιναν τα ιδιωτικά κανάλια άλλαξαν τα κουμάντα, το κανάλι επέλεγε και πάσαρε στον κόσμο, αυτό που ήθελε. Για κάτι που ο κόσμος δεν πληρώνει να το δει. Έτσι άλλαξε και η αγορά. Το βίντεο που πολέμησαν, ενόχλησε πολύ, γιατί ο κόσμος έκανε τη δική του επιλογή. Υπάρχουν άνθρωποι που στο βίντεο δε θα άντεχαν μέρα. Στη δεκαετία του 80 τα πράγματα ήταν σαφή: πουλούσες σε έπαιρναν.

-Σας πείραξε όλη αυτή η διάκριση μεταξύ εμπορικού και ποιοτικού;

Ξέρεις ποιο είναι το ποιοτικό θέατρο; Αυτό που αγκαλιάζει ο κόσμος. Κάποιοι που δε μπόρεσαν να υπάρξουν στο εμπορικό αναγκάστηκαν και έβαλαν μια ταμπέλα «είμαστε οι κουλτουριάρηδες». Με τις ταμπέλες δουλεύουμε. Μια εποχή

έλεγαν «sex symbol η Φιλίνη». Εγώ δεν έχω κάνει ποτέ γυμνό. Άντε να με έχουν δει με μαγιώ, χορεύτρια ήμουνα, τι θα φορούσα; Ράσο; Ξέρεις πόσες κουλτουριάρες έχουν τσιτσιδωθεί σε ταινίες; Αν το έκανα εγώ θα γινόταν χαμός. Με στενοχωρούσαν αυτά γιατί ήμουν πολύ νέα. . Όταν είσαι μικρός αλλιώς παίρνεις τα πράγματα, πληγώνεσαι, πονάς κλαις μετά από ένα σημείο και μετά δε σε ενδιαφέρει. Αισθάνθηκα ότι αδικήθηκα κιόλας, αλλά σήμερα λέω "ευτυχώς".

-Δηλαδή;

Ήταν φθόνος όλο αυτό και δε θα μου άρεσε να δουλεύω σε περιβάλλοντα που με φθονούν. Κάνω κάτι που αγαπάω και οι απογοητεύσεις που έχω νιώσει παλιότερα, οι δυσκολίες είναι πράγματα που εμένα με ατσαλώνουν, αν ήταν εύκολα στρωμένα δεν ξέρω τι θα είχα κάνει.

-Δυσκολευτήκατε πολλές φορές;

Πολλές φορές. Και όταν είσαι μόνος σου σε ένα χώρο σκληρό δεν είναι εύκολο.

-Ήθελα να σας ρωτήσω πάντα υπάρχει η εικόνα ενός ανθρώπου μόνου, όταν κοιτάζω φωτογραφίες σας. Το έχετε επιλέξει;

Νομίζω οι περισσότεροι θέλουν να βγάζουν και προς τα έξω

και την προσωπική τους ζωή. Τους αρέσει να δείχνουν σχέσεις οικογένειες, δεν το κατηγορώ. Εγώ έχω κάνει άλλη επιλογή, να κλείνει η πόρτα και να είμαι μόνη μου, ήρεμη με δυο ανθρώπους δικούς μου. Δε θέλω καθόλου βαβούρα.

-Είστε κοινωνική;

Όχι απόλυτα, αναγκάζομαι να είμαι κάποιες φορές, αλλά κουράζομαι. Σε δέκα καλέσματα με το ζόρι θα πάω σε δυο. Αν είσαι συνέχεια έξω θα σαλτάρεις, πρέπει να κάτσεις να τα βρεις και με τον εαυτό σου, να ηρεμήσεις.

-Βαριέστε εύκολα μου φαίνεται.

Ναι, πολύ εύκολα. Είναι ένα σημείο που εξηγεί και πολλά πράγματα στη ζωή μου. Γιατί ο άνθρωπος χτίζεται. Δεν είχα ποτέ δίχτυ προστασίας από άλλον και δε το ήθελα. Δεν ήθελα εκπτώσεις στη ζωή και στις σχέσεις. Στη δουλειά κάνεις εκπτώσεις, έστω λίγο, εκεί πρέπει να ζήσεις. Στη ζωή γιατί να το κάνω, να μαραζώσω, να απογοητευθώ;

-Οικογένεια δε θελήσατε να κάνετε;

Θεωρούσα πάντα ότι το να κάνεις οικογένεια είναι κάτι πολύ σοβαρό. Δεν ήθελα να παντρευτώ και να χωρίσω. Ήμουνα

ονειροπόλα έψαχνα τον μεγάλο έρωτα, είχα σχέσεις καλές αλλά πρωτοσέλιδο τη ζωή μου δε θα την έβγαζα. Ήθελα να έχει η σχέση μυστήριο και γοητεία, να είναι πολύτιμη και να μη φθαρεί. Ακόμα και τη δουλειά που κάνω την θέλω γιατί το θέατρο έχει μυστήριο και γοητεία. Αν τα απογυμνώσουμε όλα, χαθήκαμε. Σκεφτόμουν, αν θάκανα ένα παιδί θα ήθελα να ήταν το παιδί ενός μεγάλου έρωτα. Δε το κυνήγησα πολύ γιατί αυτό ξέρω ότι δεν υπάρχει και στη ζωή, όλοι μου έλεγαν μην είσαι τόσο ρομαντική. Βέβαια μέχρι ενός σημείου πίστευα ότι υπάρχει.

-Παίζετε συνεχώς, τραγουδάτε, γράφετε, σας μένει χρόνος για τον εαυτό σας;

Καμιά φορά κάνω πρόβες 12 ώρες τη μέρα, έχω δυο μήνες να πιώ καφέ με τους φίλους μου. Όταν έχω χρόνο διαβάζω πολύ, από μικρό παιδί μου άρεσε. Τι διαβάζω; ψυχολογία που ήθελα να σπουδάσω, κοινωνιολογία, φιλοσοφία, ένα καλό μυθιστόρημα. Όταν έχω χρόνο, έχω τα ζώα μου, τους φίλους μου, έχω τους δικούς μου την Κόρινθο, πάω συνέχει σινεμά μόνη μου, θέλω πλήρη ηρεμία. Κάνω αυτά που με γεμίζουν χαρά και με χαλαρώνουν, παίρνω τα βιβλία μου και πάω στη θάλασσα μόνη μου και νιώθω μια χαρά.

-Φαντάζομαι σας λένε όλοι πόσο όμορφη είστε. Τι δε σας αρέσει επάνω σας;

Όταν βγήκα είχαν πέσει όλοι επάνω μου να φτιάξω τη μύτη μου. Δε το διανοήθηκα καν να την αλλάξω. Νομίζω μια γυναίκα πρέπει να κάνει αυτό που την κάνει να νιώθει καλά, ας πάει να φτιάξει λίγο το κούτελο, καμιά ρυτίδα, όταν αλλάζεις ριζικά, με αυτά τα αφύσικα χείλια που μοιάζουν με ροφούς, με τα εξωφρενικά τραβήγματα που γίνονται χάλια μαύρα, είναι σαν να μην καταλαβαίνουν ότι δεν μας επιστρέφεται πίσω ούτε μια μέρα από αυτές που έχουμε ζήσει.

-Η ζωή τι σας έμαθε;

Με έμαθε από πολύ νωρίς να ψάχνομαι και κατάλαβα ότι δε μπορείς να αρέσεις σε όλους. Αν το σκέφτεσαι, ζεις μια ζωή χωρίς αγάπη. Και γεμίζεις και πίκρα και παράπονα, σε τρώει αυτό. Λέω ευχαριστώ που έφτασα εδώ και με αγαπούν, με στήριξαν και με στηρίζουν. Σιχαίνομαι τη γκρίνια και λατρεύω τη ζωή. Αλλά αν το σκεφτείς, θέλει κανένας να πεθάνει;

Πληροφορίες:

H Ελένη Φιλίνη πρωταγωνιστεί στο θέατρο Ελυζέ στην κωμωδία Μπρίζον Break 3 που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Γιώργος Μακρής και στην αστυνομική περιπέτεια Η Δοκιμασία με τον Γιώργο Μακρή και τον Πασχάλη Τσαρούχα σε σκηνοθεσία Τάσου Μπαγλαντζή.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr