Μοιρασμένη ανάμεσα σε θέατρο, μουσική και κινηματογράφο, δραστήρια και πολυσχιδής, η Φένια Παπαδόδημα μιλά στο TheTOC για το μουσικοθεατρικό έργο "Φλανδρώ", σε μουσική σύνθεση και σύλληψη της ίδιας.
Τα παπαδιαμαντικά έργα "Το Αγνάντεμα" και "Άνθος του γιαλού" είναι στο επίκεντρο της μουσικής παράστασης.
"Νομίζω ότι για κάποιον που έχει σχέση βαθύτερη με τον λόγο σαν ηθοποιός, αλλά που τυχαίνει να είναι και μουσικός, όπως στην δική μου περίπτωση, είναι απίστευτη η γοητεία που ασκεί ο λόγος του Παπαδιαμάντη. Αλλά και η ίδια η ζωή του είναι εντυπωσιακή. Ένας συγκλονιστικός συγγραφέας σαν αυτόν, παρέμεινε στην Αθήνα, πάμφτωχος και βασανισμένος, σχεδόν ζητιανεύοντας μέχρι το τέλος", λέει για τον Σκιαθίτη συγγραφέα.
Η Φένια Παπαδόδημα πειραματίζεται συχνά εντάσσοντας συνθέσεις και θέματα εμπνευσμένα από την βυζαντινή και την ελληνική παραδοσιακή μουσική σ’ ένα σύγχρονο αρμονικό πλαίσιο.
Η Φλανδρώ, η γυναίκα – βράχος, είναι ένας αρχαίος θρύλος. Μια γυναίκα που στοίχειωσε αγναντεύοντας το ανοιχτό πέλαγος, περιμένοντας τον άντρα της να γυρίσει. Τα πικρά της δάκρυα έγιναν θύελλα και χωρίς να το θέλει, έπνιξε τον αγαπημένο της.
Η συνέντευξη της Φένιας Παπαδόδημα στο TheTOC:
- Πείτε μας λίγα λόγια για τη Φλανδρώ. Πώς προέκυψε αυτό το μουσικό έργο;
Οι συνθέσεις που μας οδηγούν και περιβάλουν το κείμενο έχουν γραφτεί χάρις στη συνάντησή μου με τις δύο εξαιρετικές μουσικούς της Κρατικής Ορχήστρας, την Γωγώ Ξαγαρά στην άρπα και την Ήβη Παπαθανασίου στο τσέλο. Φυσικά με τον Γιώργο Παλαμιώτη που παίζει ένα ιδιαίτερο spacebass, όπως το ονομάζει ο ίδιος, συνεργαζόμαστε πολλά χρόνια, αλλά είναι η πρώτη φορά που αυτό συμβαίνει και με κλασσικούς μουσικούς και συνθέσεις για τσέλο και άρπα.
- Πόσο είστε επηρεασμένη από τη ζωή και το έργο του Παπαδιαμάντη;
Χαίρομαι πολύ που υπάρχει ο Παπαδιαμάντης γιατί σε όσους θέλουν να τον ανακαλύψουν, σε όσους μπαίνουν στον κόπο εννοώ, προσφέρει κάτι μαγικό - όπως έγραφε γι’ αυτόν ο Ελύτης – μέσα από μία αφοπλιστική απλότητα κι ενώ μπορεί να γράφει για τα πιο συνηθισμένα, καθημερινά πράγματα.
Νομίζω ότι για κάποιον που έχει σχέση βαθύτερη με τον λόγο σαν ηθοποιός, αλλά που τυχαίνει να είναι και μουσικός, όπως στην δική μου περίπτωση, είναι απίστευτη η γοητεία που ασκεί ο λόγος του Παπαδιαμάντη. Αλλά και η ίδια η ζωή του είναι εντυπωσιακή. Ένας συγκλονιστικός συγγραφέας σαν αυτόν, παρέμεινε στην Αθήνα, πάμφτωχος και βασανισμένος, σχεδόν ζητιανεύοντας μέχρι το τέλος. Κάτι που συμβαίνει άλλωστε πολύ συχνά με τους αληθινούς ποιητές. Πώς να μην συγκινήσει, να μην σε παθιάσει η περίπτωση ενός τέτοιου καλλιτέχνη, που ζει στην απόλυτη μιζέρια και οραματίζεται τέτοια ομορφιά που κάνει τον αναγνώστη να μείνει άναυδος, πολύ συχνά.
- Ο κόσμος τελικά έχει ανάγκη από αλαφροΐσκιωτους;
Αφού λείπουν ‘‘οι καθαροί‘‘, όπως λέει στο Άνθος του γιαλού, ο Παπαδιαμάντης, μιλώντας γι’ αυτούς που παλιότερα μπορούσαν να δουν παράξενα φαινόμενα προερχόμενα από κάποιον άλλο, παράλληλο κόσμο…
Ελλείψει καθαρών, οι αλαφροΐσκιωτοι είναι πλέον αυτοί που αντιλαμβάνονται την πιθανή ύπαρξη και μιας άλλης πραγματικότητας, εκτός από τον υλικό κόσμο που μας περιβάλει. Δεν είναι τυχαίο που ο Παπαδιαμάντης τούς δίνει έναν τέτοιο χαρακτηρισμό… Είναι λίγο σαν να λέει ‘‘οι γραφικοί‘‘. Όσοι δεν είναι ακριβώς σαν το πετυχημένο μοντέλο του σύγχρονου δυτικού exterminator. Το λέω κάνοντας χιούμορ αλλά κατά βάθος αυτή είναι η αλήθεια.
Για να είσαι αλαφροΐσκιωτος πρέπει τουλάχιστον να έχεις χρόνο να ρεμβάζεις όπως ο ήρωας του Παπαδιαμάντη, ο Μάνος. Πρέπει να έχεις χρόνο για χάσιμο, κι αυτό δεν ενδείκνυται στους υποψήφιους επιτυχημένους κοινωνικά ανθρώπους, όποια κι αν είναι η θέση τους και η δουλειά τους. Νομίζω ότι αυτή η ελευθερία για όνειρο, για ρεμβασμό -τι ωραία λέξη- είναι κάτι που σπανίζει στις μέρες μας κι έχει αντικατασταθεί με την ενασχόληση με το κινητό μας τηλέφωνο. Κάτι που ίσως ακόμη δεν μπορούμε να διανοηθούμε πόσο θα επηρεάσει καταστροφικά την ανθρώπινη συνείδηση, αλλά θα φανεί αναγκαστικά μέσα στις επόμενες δεκαετίες.
- Τι είναι αυτό που σας δίνει έμπνευση για τα έργα σας;
Τα έργα των άλλων που αγαπάω και με συντροφεύουν αλλά και όσα ανακαλύπτω. Μουσικών, ποιητών αλλά και οτιδήποτε μπορεί να συμβεί μέσα σ’ ένα εικοσιτετράωρο και να μου δώσει ένα ερέθισμα για να γράψω κάτι γιατί εκείνη την στιγμή νιώθω ότι συμμετέχω στο συλλογικό γίγνεσθαι. Κι ακόμη η φύση, οι στιγμές βαθιάς ησυχίας , όπου μπορεί να μου τύχει να τις βιώσω. Καμιά φορά στην εκκλησία, στο δωμάτιο μου, ακόμη και στο αυτοκίνητο.
- Ποια ήταν τα καλλιτεχνικά σας ερεθίσματα σε νεαρή ηλικία;
Από μικρή έτυχε να βρίσκομαι σε διαρκή επαφή με τη μουσική, το χορό, το θέατρο.
Αλλά μ’ έναν τρόπο ιδιαίτερο θα έλεγα. Τα μουσικά ερεθίσματα που είχα από τον πατέρα μου που άκουγε ώρες μουσική κάθε μέρα, ήταν τελείως αντιφατικά μεταξύ τους…Αυτό ίσως είναι κάτι που με σημάδεψε, το ότι είχα κάθε είδους ερέθισμα , χωρίς καμία καθωσπρέπει επιλεκτικότητα.
Κλασική μουσική, ρεμπέτικα, spirituals και περσική παραδοσιακή μουσική…
Οι γονείς μου γιατροί μεν αλλά καλλιτεχνικές φύσεις, με τον τρόπο του ο καθένας, φρόντισαν από νωρίς να ανακαλύψουμε τους μεγάλους ζωγράφους, τους κλασικούς συνθέτες και συγγραφείς. Πάντοτε υπήρχαν πολλά βιβλία που μεταφέρονταν μέσα στα χρόνια στο εξοχικό σπίτι και με περίμεναν εκεί… Σε μικρή ηλικία επίσης ανακάλυψα ορισμένους σπουδαίους κινηματογραφιστές που άλλαξαν τη ζωή μου. Ο Ταρκόφκσι, ο Βέντερς, ο Κασσαβέτης.
- Θέατρο ή κινηματογράφος;
Κινηματογράφος και θέατρο. Είναι πολύ πιο δύσκολο να κάνει κανείς σινεμά, σε κανονικές συνθήκες παραγωγής, όμως όταν αυτό συμβαίνει είμαι πολύ ευτυχισμένη. Αυτό είχα την τύχη να ζήσω τα δύο τελευταία χρόνια με το ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους που σκηνοθέτησα, συμπαραγωγή του ΕΚΚ και της ΕΡΤ, με τίτλο ‘‘Το καταφύγιο στην Ομόνοια‘‘.
- Ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σχέδιά σας;
Το δεύτερο μέρος του ντοκιμαντέρ ‘‘Το καταφύγιο στην Ομόνοια‘‘, καθώς έχω ακόμη πολύ υλικό που δεν μπόρεσα να εντάξω στην ταινία. Έχει σαν θέμα την κοινωνική κατάσταση στην Ομόνοια σήμερα αλλά και την ιστορία της Πολυκλινικής Αθηνών, ‘‘του νοσοκομείου των φτωχών‘‘ που λειτουργούσε εκεί, καθώς και την ζωή του Αγίου Πορφυρίου που υπηρετούσε σ’ αυτό το νοσοκομείο σαν ιερέας για τριάντα τρία χρόνια. Σύνθετη ταινία με τρεις διαφορετικούς άξονες και πολύ υλικό που περιμένει…το μέρος β’.
Επίσης ετοιμάζουμε με τον Γιώργο Παλαμιώτη την κυκλοφορία του άλμπουμ Nostalgiaσε συνεργασία με δύο εξαιρετικούς μουσικούς από την Κούβα, τον ΓιοέλΣότο και τον Κάρλος Μενεντέζ.
Πληροφορίες παράστασης
Η ηθοποιός, σκηνοθέτης και μουσικός, παρουσιάζει τη "Φλανδρώ - Το αγνάντεμα και το άνθος του γιαλού” στη σκηνή του θεάτρου Φούρνος.
Εως τις 30 Ιανουαρίου 2022
Σάββατο, 21:15 | Κυριακή, 20:30
Συντελεστές
Φένια Παπαδόδημα: Μουσική Σύνθεση – Σύλληψη
Νίκος Κόρδης: Ζωγραφιές
Γιώργος Παπαστυλιανός: ερμηνεία
Γωγώ Ξαγαρά: Άρπα – Ερμηνεία
Ήβη Παπαθανασίου: Τσέλο- Ερμηνεία
Γιώργος Παλαμιώτης: Ηλεκτρικό μπάσο, Ηχητικά τοπία- Ερμηνεία
Φένια Παπαδόδημα: Φωνή, Λούπες, Λαούτο – Ερμηνεία
Σοφήλια Τσορτέκη: Βοηθός Σκηνοθέτη
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr