«Απλωσα το σκοτάδι για να βρω το φως» έλεγε ο Γιάννης Σπυρόπουλος. Στον καλλιτέχνη που με ύφος απόλυτα προσωπικό επιδίωξε την απεικόνιση του μη ορατού και του απόλυτου είναι αφιερωμένη η έκθεση «Γιάννης Σπυρόπουλος: Ενας νέος αιώνας για τον κλασσικό της Αφαίρεσης» που πραγματοποιείται από το Ιδρυμα Γιάννη και Ζωής Σπυροπούλου και το Μουσείο Βορρέ στους χώρους του τελευταίου. Η έκθεση εγκαινιάστηκε τη Δευτέρα 31 Μαρτίου και θα διαρκέσει μέχρι τις 30 Ιουνίου.
Με αφορμή τη συμπλήρωση ενός αιώνα από τη γέννηση του μεγάλου εικαστικού, δεκάδες έργα από τη συλλογή του Ιδρύματος Γιάννη και Ζωής Σπυροπούλου αλλά και από ιδιωτικές συλλογές παρουσιάζονται στο Μουσείο Βορρέ
Με αφορμή τη συμπλήρωση ενός αιώνα από τη γέννηση του μεγάλου εικαστικού αλλά και 54 χρόνια από τη βράβευσή του (Premio Unesco) στην 30ή Μπιενάλε Βενετίας, δεκάδες έργα από τη συλλογή του Ιδρύματος Γιάννη και Ζωής Σπυροπούλου αλλά και από σημαντικές ιδιωτικές συλλογές που αποτυπώνουν την μακρά ζωγραφική διαδρομή του διεθνώς αναγνωρισμένου καλλιτέχνη παρουσιάζονται στο Μουσείο Βορρέ.
Οργανωμένη χρονολογικά, η έκθεση ανατέμνει τα στάδια της πορείας του Γιάννη Σπυρόπουλου, ιχνηλατώντας 50 χρόνια εικαστικής δημιουργίας ενός καλλιτέχνη που πέρα και πάνω απ’ όλα ήταν δεξιοτέχνης και χειρώναξ.
Η ζωή και το έργο του μεγάλου της αφαίρεσης
Ο ζωγράφος Γιάννης Σπυρόπουλος γεννήθηκε το 1912. Στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών όπου σπούδασε από το 1930 έως το 1936, είχε καθηγητές τον Επαμεινώνδα Θωμόπουλο, τον Ουμβέρτο Αργυρό και τον Σπυρίδωνα Βικάτο. Το 1938 ο Σπυρόπουλος κέρδισε το βραβείο για τη Ζωγραφική στον ετήσιο διαγωνισμό της Ακαδημίας Αθηνών για την αποστολή υποτρόφων καλλιτεχνών στην Ευρώπη και έφυγε για το Παρίσι. Στην Ēcole Supérieure des Beaux-Arts είχε δάσκαλό του τον Charles Guérin.
Το 1938 ο Σπυρόπουλος κέρδισε το βραβείο για τη Ζωγραφική στον ετήσιο διαγωνισμό της Ακαδημίας Αθηνών για την αποστολή υποτρόφων καλλιτεχνών στην Ευρώπη και έφυγε για το Παρίσι
Στην Ελλάδα επέστρεψε με την έκρηξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου το 1939. Αρχισε να εισχωρεί στην αφαιρετική ζωγραφική από τα μέσα της δεκαετίας του ’50. Η συχνή συμμετοχή του στις σπουδαιότερες ομαδικές εκθέσεις από το 1953, πέρα από το μέτρο μιας καλλιτεχνικής καταξίωσης που υποδηλώνει, σηματοδοτεί και μιαν άλλη διάθεση «ανοίγματος» του ζωγράφου προς το κοινό. Τον Ιούνιο του 1960, μετέχοντας στην καλλιτεχνική ομάδα που εκπροσωπούσε την Ελλάδα στην 30ή Μπιενάλε της Βενετίας, απέσπασε από κοινού με τον Ιταλό Antonio Music το Βραβείο UNESCO. Ο Σπυρόπουλος, μέσα από τον απόηχο των αλλεπάλληλων επιτυχιών του στο εξωτερικό, και παρά το γεγονός ότι αρνιόταν πλέον να εκθέσει στην Ελλάδα, άρχισε να εισπράττει σημαντικές διακρίσεις και αναγνώριση, όπως η τιμή να του απονεμηθεί ο Ταξιάρχης του Βασιλικού Τάγματος του Φοίνικα (Ιανουάριος 1966).
Το 1969, το National Collection of Fine Arts του Smithsonian Institution της Ουάσινγκτον φιλοξένησε ατομική του έκθεση. Το 1978 του απονεμήθηκε από Πανεπιστήμιο της Βιέννης το βραβείο Gottfried von Herder.
Ο Γιάννης Σπυρόπουλος πέθανε το 1990 και τον ίδιο χρόνο δημοσιεύτηκε το Προεδρικό Διάταγμα για τη σύσταση του Iδρύματος Γιάννη και Zωής Σπυροπούλου, το οποίο ανέλαβε την υποχρέωση της μελέτης, παρουσίασης και δημοσίευσης του έργου του Γιάννη Σπυρόπουλου και την ετήσια βράβευση νέων Ελλήνων καλλιτεχνών με τα Έπαθλα Γιάννη Σπυρόπουλου.
Στα πλαίσια της έκθεσης θα προβάλλεται βίντεο με το έργο όλων των καλλιτεχνών που έχουν τιμηθεί με το Έπαθλο Γιάννη Σπυρόπουλου τα τελευταία 25 χρόνια.
Προγραμματίζονται επίσης διάφορες εκδηλώσεις, καθώς και εκπαιδευτικά προγράμματα για μαθητές σχολικής ηλικίας.