Αξίζει να ξεκινήσουμε κάπως απότομα: στη διάρκεια της συζήτησης με τον Γιάννη Αγγελάκα τον ρωτάω εάν είναι ένα βιβλίο ή ένα τραγούδι που τον έχει σταμπάρει. Για τον αμετανόητο ρόκερ διαφορετικών γενεών η απάντηση έρχεται από άλλη κατεύθυνση: «Θα έλεγα, η ταινία “Το άλογο του Τορίνο” του Ούγγρου Μπέλα Ταρ. Δεν μπορώ να πω με ευκολία ένα τραγούδι ή ένα βιβλίο επειδή πτυχές του εαυτού μου βρίσκω σε πολλά κομμάτια. Οταν παρακολούθησα όμως αυτή την ταινία, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι βγήκα άλλος άνθρωπος από το σινεμά».
Ο Αγγελάκας είναι ένας καλλιτέχνης που ζητάει ανάσες στην τέχνη των άλλων. Ψάχνεται όπως ψαχνόταν για να βρει στίχους που δεν απείχαν από την προσωπική του αισθητική. «Ναι, νιώθω ευγνωμοσύνη όταν η τέχνη μπορεί να φωτίσει καινούργια τοπία μέσα μου. Γι’ αυτόν τον λόγο τολμώ να πω ότι ίσως και να είναι από τα ελάχιστα πράγματα που έχουν νόημα στη ζωή μου».
Ακόμη κι αν ακούγεται χιλιοειπωμένο, αξίζει όταν το λέει ένας καλλιτέχνης που δεν έχτισε ίματζ πάνω σε συναισθηματισμούς ούτε υπηρέτησε τη δημόσια εικόνα του με φιλολαϊκές κορόνες.
Αυτό δεν σημαίνει ότι στη δημόσια εικόνα του δεν χωρά η κριτική, από την πιο καλόπιστη ώς τις επιθέσεις. Πριν από λίγους μήνες άκουσε ουκ ολίγα για το τραγούδι που ερμήνευσε με τον Τζίμη Πανούση «H Katyusha του ΚΚΕ» («Αριστεριτζήδες πυροσβέστες / εργατοπατέρες του λαού / λοβοτομημένες μαριονέτες / του υπαρκτού του σουρεαλισμού»). Ηταν οι ημέρες που τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης έβριθαν από υποστηρικτικές δηλώσεις, αλλά και από ατάκες που τον έστηναν στον τοίχο: «Μιλάει και ο Αγγελάκας, που τα έχει όλα». Αλήθεια, δεν ένιωσε και αυτός την ψυχρή ανάσα του ακροατηρίου του – έστω και του ψηφιακού; «Δεν ένιωσα ποτέ βολεμένος. Αλλιώς θα ήμουν ακόμη με τις Τρύπες ή σχήματα που πήγαιναν καλά. Δεν θα τα σταματούσα για να κάνω ένα επόμενο βήμα. Ποιος εξασφαλίζει έναν άνθρωπο ο οποίος πάντα αυτοανατρέπεται; Ποιος λέει ότι κάθε αυτοανατροπή του θα είναι και πετυχημένη; Παίρνω ρίσκο και το παίρνω συνειδητά γιατί δεν παίρνω κανένα ρίσκο καριέρας. Δεν με απασχόλησε ποτέ η καριέρα».
Η αλήθεια είναι ότι η απόφασή του να δημιουργήσει τη 15μελή μπάντα των Επισκεπτών άκουσε περισσότερα αποτρεπτικά ερωτήματα από ποτέ. Κανείς δεν του εξασφάλιζε ότι θα έχει επιτυχία. «Ημουν αποφασισμένος να χάσω το σπίτι μου αν δεν μου έβγαινε το εγχείρημα. Κάθε φορά που αλλάζω, λέω ότι στη χειρότερη θα παίζουμε σε 300 άτομα. Θα βγάζουμε όλοι ένα μεροκάματο, αλλά θα κάνουμε αυτό που θέλουμε. Υπερασπίζομαι τη χαρά μου στη δημιουργία. Δεν με ενδιαφέρει αν αύριο αδιαφορήσει ο κόσμος για μένα.
Πάντα αυτό με κινητοποιούσε. Δεν είμαι ανασφαλής και δεν με ενδιαφέρει το εγώ μου – λεφτά, επιτυχίες, γυναίκες και δόξα». Η κατάληξη των Επισκεπτών πάντως δεν είχε αίσιο τέλος. «Το ήξερα ότι δεν θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε. Με τόσους εκνευρισμούς και κακή ψυχολογία δεν άργησε να διαλυθεί η προσπάθεια. Γι’ αυτό και στη συνέχεια θέλησα να πάω στον πυρήνα των ακουσμάτων: με κιθάρα, μπαγλαμά και μια φωνή. Δεν περίμενα ότι θα έχει επιτυχία. Εκανε όμως τον κύκλο του».
Κάπως έτσι φτάνει στο νεότερο εγχείρημά του, μια μπάντα νέων παιδιών, τα οποία θα ξαναπαίξουν τα τραγούδια του και θα ηχογραφήσουν καινούργια για να συμπεριληφθούν στον νέο δίσκο που ετοιμάζει (πρόκειται για τους Λαμπρινή Γρηγοριάδου στην ακουστική κιθάρα, Αναστάση Βουκυκλαράκη στα τύμπανα, Γιάννη Σαββίδη στην ηλεκτρική κιθάρα, Γιώργο Αβραμίδη στην τρομπέτα και Τζέιμς Γουίλι στο σαξόφωνο). «Θέλω να βρίσκομαι σε κίνηση. Αυτό είναι ζωή. Δεν μπορώ να είμαι ήσυχος επειδή είμαι πετυχημένος. Αν σταματήσω να αφουγκράζομαι αυτό που συμβαίνει γύρω μου, θα σταματήσω να αγωνιώ για ένα ωραίο τραγούδι. Ολα πάνε κατά διαόλου».
Ανήκει κι αυτός στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, «αλλά την πρώτη φορά», όπως διευκρινίζει. «Ψήφισα, αλλά δεν είχα κάποια ελπίδα. Ηθελα να αλλάξουν οι πρωταγωνιστές του κωμικού δράματος. Είπα “λες;”. Τελικά δεν είχε καθόλου πλάκα. Ιδια αδιέξοδα πάλι. Δεν είχαμε ποτέ σοβαρή πολιτική σε αυτήν τη χώρα. Είναι αστείο ακόμη και να μιλάμε γι’ αυτό. Αλλά και αν εμφανιζόταν ένας σοβαρός πολιτικός για να κάνει κάτι πέρα από αυτόν τον μαφιόζικο κύκλο όπου κινείται αυτή η κοινωνία, δεν θα ζούσε. Οι αλλαγές που πρέπει να γίνουν είναι πρώτα στο μυαλό μας».
Συναναστρέφεστε με νέα παιδιά. Τι μοιράζεστε μαζί τους;
Τους ρωτάω εάν τους αρέσει που οι προηγούμενες γενιές, οι συνομήλικοί μου, οι γονείς τους έβλεπαν τι είναι ζωή και τι είναι καλοπέραση. Αν τους αρέσει η χώρα στην οποία ζουν, αν συνεχίζουν να κάνουν τα ίδια λάθη με τους πατεράδες τους. Το καλό είναι πως δεν μου απαντούν. Σκέφτονται. Και αυτό δίνει μια ελπίδα. Τη δική μου γενιά την κατηγορώ επειδή έσβησε τις μνήμες της στον βωμό μιας άθλιας καλοπέρασης.
Πέσατε σε αυτή την παγίδα;
Οχι. Σαφώς και χαίρομαι με πολλά πράγματα και δεν λέω ότι η ύλη είναι το μεγάλο αμάρτημα. Αλλά δεν μου αρέσει να βλέπω τους πρώην δήθεν αριστερούς επαναστατημένους πάνκηδες, με το που κάνουν μια οικογένεια, να μεταμορφώνονται σε μικροαστικά τερατάκια. Να μην ξεχνάμε ότι όλοι μαζί ζούμε σε αυτόν τον χωροχρόνο και είτε τον ομορφαίνουμε είτε τον καταστρέφουμε. Δεν γίνεται ο καθένας μόνος του. Εχουν πέσει τα σώβρακα, οι μάσκες και ακόμη συνεχίζουμε να αερολογούμε!
Αν ξεκινούσατε από την αρχή, θα κάνατε τα ίδια πράγματα;
Σίγουρα ναι. Βέβαια, μια δουλειά που θα μου άρεσε να κάνω είναι νηπιαγωγός!
Ο Αγγελάκας είναι ένας καλλιτέχνης που ζητάει ανάσες στην τέχνη των άλλων. Ψάχνεται όπως ψαχνόταν για να βρει στίχους που δεν απείχαν από την προσωπική του αισθητική. «Ναι, νιώθω ευγνωμοσύνη όταν η τέχνη μπορεί να φωτίσει καινούργια τοπία μέσα μου. Γι’ αυτόν τον λόγο τολμώ να πω ότι ίσως και να είναι από τα ελάχιστα πράγματα που έχουν νόημα στη ζωή μου».
Ακόμη κι αν ακούγεται χιλιοειπωμένο, αξίζει όταν το λέει ένας καλλιτέχνης που δεν έχτισε ίματζ πάνω σε συναισθηματισμούς ούτε υπηρέτησε τη δημόσια εικόνα του με φιλολαϊκές κορόνες.
Αυτό δεν σημαίνει ότι στη δημόσια εικόνα του δεν χωρά η κριτική, από την πιο καλόπιστη ώς τις επιθέσεις. Πριν από λίγους μήνες άκουσε ουκ ολίγα για το τραγούδι που ερμήνευσε με τον Τζίμη Πανούση «H Katyusha του ΚΚΕ» («Αριστεριτζήδες πυροσβέστες / εργατοπατέρες του λαού / λοβοτομημένες μαριονέτες / του υπαρκτού του σουρεαλισμού»). Ηταν οι ημέρες που τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης έβριθαν από υποστηρικτικές δηλώσεις, αλλά και από ατάκες που τον έστηναν στον τοίχο: «Μιλάει και ο Αγγελάκας, που τα έχει όλα». Αλήθεια, δεν ένιωσε και αυτός την ψυχρή ανάσα του ακροατηρίου του – έστω και του ψηφιακού; «Δεν ένιωσα ποτέ βολεμένος. Αλλιώς θα ήμουν ακόμη με τις Τρύπες ή σχήματα που πήγαιναν καλά. Δεν θα τα σταματούσα για να κάνω ένα επόμενο βήμα. Ποιος εξασφαλίζει έναν άνθρωπο ο οποίος πάντα αυτοανατρέπεται; Ποιος λέει ότι κάθε αυτοανατροπή του θα είναι και πετυχημένη; Παίρνω ρίσκο και το παίρνω συνειδητά γιατί δεν παίρνω κανένα ρίσκο καριέρας. Δεν με απασχόλησε ποτέ η καριέρα».
Η αλήθεια είναι ότι η απόφασή του να δημιουργήσει τη 15μελή μπάντα των Επισκεπτών άκουσε περισσότερα αποτρεπτικά ερωτήματα από ποτέ. Κανείς δεν του εξασφάλιζε ότι θα έχει επιτυχία. «Ημουν αποφασισμένος να χάσω το σπίτι μου αν δεν μου έβγαινε το εγχείρημα. Κάθε φορά που αλλάζω, λέω ότι στη χειρότερη θα παίζουμε σε 300 άτομα. Θα βγάζουμε όλοι ένα μεροκάματο, αλλά θα κάνουμε αυτό που θέλουμε. Υπερασπίζομαι τη χαρά μου στη δημιουργία. Δεν με ενδιαφέρει αν αύριο αδιαφορήσει ο κόσμος για μένα.
Πάντα αυτό με κινητοποιούσε. Δεν είμαι ανασφαλής και δεν με ενδιαφέρει το εγώ μου – λεφτά, επιτυχίες, γυναίκες και δόξα». Η κατάληξη των Επισκεπτών πάντως δεν είχε αίσιο τέλος. «Το ήξερα ότι δεν θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε. Με τόσους εκνευρισμούς και κακή ψυχολογία δεν άργησε να διαλυθεί η προσπάθεια. Γι’ αυτό και στη συνέχεια θέλησα να πάω στον πυρήνα των ακουσμάτων: με κιθάρα, μπαγλαμά και μια φωνή. Δεν περίμενα ότι θα έχει επιτυχία. Εκανε όμως τον κύκλο του».
Κάπως έτσι φτάνει στο νεότερο εγχείρημά του, μια μπάντα νέων παιδιών, τα οποία θα ξαναπαίξουν τα τραγούδια του και θα ηχογραφήσουν καινούργια για να συμπεριληφθούν στον νέο δίσκο που ετοιμάζει (πρόκειται για τους Λαμπρινή Γρηγοριάδου στην ακουστική κιθάρα, Αναστάση Βουκυκλαράκη στα τύμπανα, Γιάννη Σαββίδη στην ηλεκτρική κιθάρα, Γιώργο Αβραμίδη στην τρομπέτα και Τζέιμς Γουίλι στο σαξόφωνο). «Θέλω να βρίσκομαι σε κίνηση. Αυτό είναι ζωή. Δεν μπορώ να είμαι ήσυχος επειδή είμαι πετυχημένος. Αν σταματήσω να αφουγκράζομαι αυτό που συμβαίνει γύρω μου, θα σταματήσω να αγωνιώ για ένα ωραίο τραγούδι. Ολα πάνε κατά διαόλου».
Ανήκει κι αυτός στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, «αλλά την πρώτη φορά», όπως διευκρινίζει. «Ψήφισα, αλλά δεν είχα κάποια ελπίδα. Ηθελα να αλλάξουν οι πρωταγωνιστές του κωμικού δράματος. Είπα “λες;”. Τελικά δεν είχε καθόλου πλάκα. Ιδια αδιέξοδα πάλι. Δεν είχαμε ποτέ σοβαρή πολιτική σε αυτήν τη χώρα. Είναι αστείο ακόμη και να μιλάμε γι’ αυτό. Αλλά και αν εμφανιζόταν ένας σοβαρός πολιτικός για να κάνει κάτι πέρα από αυτόν τον μαφιόζικο κύκλο όπου κινείται αυτή η κοινωνία, δεν θα ζούσε. Οι αλλαγές που πρέπει να γίνουν είναι πρώτα στο μυαλό μας».
Συναναστρέφεστε με νέα παιδιά. Τι μοιράζεστε μαζί τους;
Τους ρωτάω εάν τους αρέσει που οι προηγούμενες γενιές, οι συνομήλικοί μου, οι γονείς τους έβλεπαν τι είναι ζωή και τι είναι καλοπέραση. Αν τους αρέσει η χώρα στην οποία ζουν, αν συνεχίζουν να κάνουν τα ίδια λάθη με τους πατεράδες τους. Το καλό είναι πως δεν μου απαντούν. Σκέφτονται. Και αυτό δίνει μια ελπίδα. Τη δική μου γενιά την κατηγορώ επειδή έσβησε τις μνήμες της στον βωμό μιας άθλιας καλοπέρασης.
Πέσατε σε αυτή την παγίδα;
Οχι. Σαφώς και χαίρομαι με πολλά πράγματα και δεν λέω ότι η ύλη είναι το μεγάλο αμάρτημα. Αλλά δεν μου αρέσει να βλέπω τους πρώην δήθεν αριστερούς επαναστατημένους πάνκηδες, με το που κάνουν μια οικογένεια, να μεταμορφώνονται σε μικροαστικά τερατάκια. Να μην ξεχνάμε ότι όλοι μαζί ζούμε σε αυτόν τον χωροχρόνο και είτε τον ομορφαίνουμε είτε τον καταστρέφουμε. Δεν γίνεται ο καθένας μόνος του. Εχουν πέσει τα σώβρακα, οι μάσκες και ακόμη συνεχίζουμε να αερολογούμε!
Αν ξεκινούσατε από την αρχή, θα κάνατε τα ίδια πράγματα;
Σίγουρα ναι. Βέβαια, μια δουλειά που θα μου άρεσε να κάνω είναι νηπιαγωγός!
Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ (έντυπη έκδοση)