Γιατί διασκεδάζουμε με τα θανατερά τραγούδια; Μια παράσταση μας υπενθυμίζει

Η ιδέα του Δημήτρη Χαλιώτη ξεκίνησε αρχικά σαν πλάκα. « Όταν έγραφα τα κείμενα για μία μουσική παράσταση που κάναμε με την Ελένη Καρακάση με τραγούδια για τις

διάφορες όψεις του Έρωτα», λέει. «Έγραφα στον πρόλογο της παράστασης ότι αφού ο Έρωτας και ο Θάνατος είναι τα δύο κομβικά θέματα που έχουν απασχολήσει διαχρονικά την Τέχνη, του χρόνου θα κάνουμε μία μουσική παράσταση για τον Θάνατο. Βάλαμε μάλιστα και την Ελένη να κάνει επί σκηνής ένα live trailer της επιθανάτιας αυτής παράστασης με αποσπάσματα από τρία τέσσερα «θανατερά» τραγούδια. Ο κόσμος γελούσε. Κι εμείς μαζί. Την επόμενη χρονιά ασχοληθήκαμε με άλλα project. Δεν είχαμε πάρει φυσικά στα σοβαρά την υπόσχεσή μας. Στα τέλη του περασμένου καλοκαιριού όμως κι ενώ η απόλυση μου από τη Metropolis Free Press ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία, άρχισα να ψάχνομαι για καλλιτεχνικά project για τον χειμώνα. Τότε ένας φίλος μου θύμισε το concept για τα τραγούδια του θανάτου. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτή τη φορά το πήρα στα σοβαρά. Η ενθουσιώδης ανταπόκριση της Ελένης όταν της το είπα ήταν αρκετή για να βάλουμε το σχέδιο σε εφαρμογή».

Το σχέδιο μπήκε σε εφαρμογή και ο Δημήτρης Χαλιώτης τα έχασε όταν είδε πόσα τραγούδια για το θάνατο έχουν γραφτεί.

«Δεν είναι απαραίτητα μοιρολόγια ή πένθιμα. Υπάρχουν και πολλά χαρούμενα – μουσικά τουλάχιστον – τραγούδια για τον θάνατο. Τραγούδια με τα οποία κάνεις κέφι, τα τραγουδάς, τα χορεύεις. Δίπλα σε αυτά φυσικά και άλλα πιο μελαγχολικά, αλλά εξίσου υπέροχα και αγαπημένα. Το πρόβλημα ήταν να καταφέρουμε να μείνουμε εντός θέματος. Να εστιάσουμε στα τραγούδια που μιλάνε όντως για θάνατο ή για απώλεια που οφείλεται σε θάνατο και όχι σε κάποιον χωρισμό εν ζωή.

Ακούσαμε άπειρα τραγούδια, δώσαμε έμφαση στον στίχο, σιγουρευτήκαμε ότι ο τραγουδιστής ή τραγουδίστρια κλαίει γιατί ο αγαπημένος του/της πέθανε και δεν τον παράτησε απλά και καταλήξαμε σε μία λίστα 34 τραγουδιών, που αναφέρονται στον θάνατο ή έχουν μέσα τους λέξεις – κλειδιά σχετικές με τον θάνατο όπως: Χάρος, πεθαίνω, σκοτώνω, νεκρός. Φυσικά αφήσαμε και πολλά τραγούδια απέξω. Κάθε φορά που λέγαμε το concept σε κάποιον φίλο, μας θύμιζε κι ένα τραγούδι που δεν είχαμε συμπεριλάβει. Καταλάβαμε ότι αυτό δεν έβγαζε πουθενά. Αν τα βάζαμε όλα θα φτάναμε να τραγουδάμε μέχρι το μεσημέρι της επόμενης μέρας!

Με όχημα τα τραγούδια λοιπόν φτιάξαμε μία παράσταση που διατρέχει όλα τα συναισθήματα. Από τη λύπη στη χαρά κι από την περισυλλογή στο γλέντι. Προσπάθησα να μπολιάσω αρκετό χιούμορ στις ενδιάμεσες σύντομες πρόζες που συνδέουν τα τραγούδια και να φτιάξω κάποια στιγμιότυπα μέσα στην παράσταση που να κρατάνε ζωντανό το ενδιαφέρον του θεατή. Επίσης συμφωνήσαμε να είναι χορηγός μας το Γραφείο Τελετών Τάκης και Δημήτρης Κουράσης, που μας έκανε ευγενική χορηγία ένα φέρετρο που δεσπόζει πάνω στη σκηνή της Σφίγγας. Πολλοί φρίκαραν όταν το άκουσαν, αλλά εμείς το διασκεδάσαμε πολύ. Ειδικά όταν το μεταφέραμε στο μαγαζί και η Ελένη έκανε την πρώτη πρόβα της με αυτό. Αν το καλοσκεφτείς, ένα ξύλινο κουτί είναι. Είπαμε, αφού θα την κάνουμε που θα την κάνουμε την θανατερή μας παράσταση, ας την κάνουμε με όλα τα κομφόρ!

Για τη ζωή το θάνατο και τα τραγούδια

«Δεν μπορώ να πω ότι είμαι συμφιλιωμένος με την ιδέα του θανάτου»λέει ο Δημήτρης Χαλιώτης. «Από πολύ μικρός με είχε απασχολήσει το θέμα. Ίσως να φταίει που δεν πιστεύω και στη μετά θάνατον ζωή, οπότε ο θάνατος είχε κάτι το τελεσίδικο που σε νεότερη ηλικία μπορούσε να με τρελάνει. Έλεγα, πώς γίνεται όλο αυτό που ζω κάποια στιγμή να σταματήσει τόσο απλά και μετά να μην υπάρχει τίποτα; Κόντευα να τρελαθώ. Κάποια στιγμή σταμάτησα απλά να το σκέφτομαι. Δεν έδωσα κάποια απάντηση, απλά το πήρα σαν κάτι δεδομένο που δεν μπορώ να το αλλάξω.

Τον φοβάμαι όμως τον θάνατο. Όπως φοβάμαι και την απώλεια των δικών μου ανθρώπων. Δεν έχω συμφιλιωθεί καθόλου με αυτή την ιδέα. Τους αγαπημένους μου που φεύγουν τους κουβαλάω. Δεν σημαίνει ότι τους σκέφτομαι όλη την ώρα, αλλά θα μου έρθουν στο μυαλό σε διάφορες άσχετες στιγμές. Θα μου έρθουν εικόνες που έζησα μαζί τους. Θα τους μιλήσω, θα τους αφιερώσω κάτι. Ξέρω ότι δεν ακούν, αλλά εμένα μου αρέσει να το κάνω. Αναστενάζω και συνεχίζω.

Έτσι είναι η ζωή. Μου αρέσει όμως να μελαγχολώ με τραγούδια που μιλάνε για απώλειες. Πολλές φορές βουρκώνω. Άλλες φορές τραγουδάω και κλαίω. Μόνος μου πάντα. Νομίζω ότι είναι ένας τρόπος έκφρασης και εκτόνωσης. Τα τραγούδια παίζουν πολύ αυτόν τον ρόλο. Με έναν περίεργο τρόπο σε λυτρώνουν. Τον ξορκίζεις τον φόβο σου για τον θάνατο και την απώλεια, έστω και για λίγο. Τον ξορκίζεις ξαναφέρνοντας τον στο προσκήνιο και τραγουδώντας τον. Είναι γιατρειά το τραγούδι».

Πληροφορίες:

Τρίτη 21 και 28 Φεβρουαρίου – Μουσική Σκηνή Σφίγγα

Με την Ελένη Καρακάση

Special guests

Γιάννης Κρητικός (21/2),

Μιχάλης Μαρίνος (28/2)

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr