Κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις 'Εναστρον η νέα ποιητική συλλογή της Ανδριάνας Θεοχάρη με τίτλο "Γυάλινη".
Θα τη βρείτε στο Έναστρον Βιβλιοκαφέ και στα ενημερωμένα βιβλιοπωλεία. Για ηλεκτρονικές παραγγελίες, ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο: https://enastron.com.gr/product/gyalini/
"Σύντομο αυτοβιογραφικό σημείωμα
Πράξη Πρώτη: Freddie" (σσ. 13-15)
Τον ομφάλιο λώρο μού τον κόψανε –όπως όλα, πρόωρα
στην εκπνοή της χιλιετίας
Πλάι στο όνομά μου κόλλησε το 2000
σα να ’μαι ηλεκτρική σκούπα σε τηλεμάρκετινγκ
Ο παππούς μου έσερνε δύο καρότσια –στο ένα ήμουνα εγώ μωρό παιδί
στο άλλο ζαρζαβατικά–
που διασταυρώνονταν με άλλα καρότσια
και σάπιες φλούδες λιώναν στις ρόδες τους
Τριγύρω φτηνές ανθοδέσμες
να χρυσώνουν το χάπι στις νοικοκυρές
και σώβρακα
με τις φίρμες αναγραμματισμένες και φο στον καβάλο
αισθητά φτηνότερα
Εκεί ψήλωνα τα μεσημέρια
μέχρι να μη χωράω σε καρότσι
Στις λαϊκές του Αγίου Αρτεμίου
που προστατεύει τους μπάτσους και τα αρχίδια
Η δευτεροβάθμια εκπαίδευση
στραγγάλισε βάναυσα το δικαίωμά μου στην τεμπελιά
μερικά μέτρα παραδίπλα από το πατρικό μου –έτσι κέρδιζα λίγο ύπνο, γι’ αυτό ήμουν ευτυχής–
Τότε άρχισα να κονταίνω
όχι από γήρας
Κόνταινα καθώς μίκραινα στις τελευταίες καρέκλες
προσπαθώντας με την πλάτη κυρτή να κλέψω ύψος
να μη φαίνομαι καθόλου
να εξαφανιστώ ει δυνατόν
Όσα διαλείμματα και να σημάνουν τα κουδούνια
τα παιδιά τα βρίσκουν ίδια
Τσιγάρα βγαίνουν από τσάντες
ακουστικά ξεμπλέκονται μηχανικά
την ώρα που κατεβαίνεις τα σκαλιά
Μια μέρα τα μέτρησα κιόλας
σαράντα οκτώ ήταν
Και στα παράθυρα κάγκελα
Μετά τα δεκαοχτώ μπορείς να αυτοκτονήσεις αν το θες
αλλά όχι να υποβάλεις τους συμμάθητές σου
σε αυτό το θέαμα
Κατά τα άλλα στο σχολείο κακία δεν κρατώ
σου μαθαίνει σωστά ελληνικά
και πως η δημιουργικότητα
είναι χειρότερα και από εγκέφαλο με διάσειση
Αν δεν της κάνεις ερωτήσεις
μια μέρα πέφτει σε κώμα για πάντα
Εμένα μου έμαθε και κάτι επιπλέον:
να πίνω το ποτό μου από νωρίς
με έναν πάγο και στάχτη –και αυτό μπορεί να το επιβεβαιώσει το Ιπποκράτειο
και οι συμμαθητές μου
Έπειτα μου άνοιξε διάπλατα τις πόρτες
του γυάλινου επί της Συγγρού κτιρίου
που όταν καταφέρνω να τη διασχίσω χωρίς να με πατήσουν
μελετώ τον Μαρξ
πλάι σε στριπτιτζάδικα και πικροδάφνες
Ώσπου
έναν Αύγουστο
στην Αθήνα με καύσωνα
και στάχτες να πέφτουν από τον ουρανό και να κάθονται
σε μπαλκόνια και γλάστρες σα νιφάδες
δακτυλογράφησα τα τετράδιά μου
Στο σαλόνι μου
με πόρτες ερμητικά κλειστές
ανοιχτό κλιματιστικό
και την τηλεόραση να παίζει χωρίς φωνή
την Ελλάδα να καίγεται
έγραψα τις τελευταίες μου επιθυμίες
πριν φύγω από την Αθήνα για να μην καώ
Το πρώτο μου βιβλίο δεν ήταν παρακαταθήκη
αλλά διαθήκη μου
Από πάντα μου συγκεντρωτική
την εκφωνώ εγώ ζωντανή
για να διασφαλίσω ότι γίναν’ όλα όπως τα ’θελα
Τα θέλω όλα
Τα θέλω τώρα
σαν τον Freddie