Η Όλια Λαζαρίδου σκηνοθετεί το ωραιότερο ερωτικό ποίημα του κόσμου

Κοιμούμαι κι η καρδιά μου ξαγρυπνά.

"΄Ασμα Ασμάτων"

Αν δίπλα στα ονόματα των ανθρώπων βάζαμε μια μικρή φράση, στην Όλια Λαζαρίδου θα έβαζα «το πιο ποιητικό πρόσωπο του θεάτρου». Ποιητικός είναι και ο τρόπος με τον οποίο βλέπει το θέατρο, σαν ένα διάδρομο απογείωσης προς το σύμπαν της ποίησης, σαν ένα χώρο που μέσα στον οποίο καθένας μοιράζεται και συνομιλεί με τους άλλους ποιητικά.

Και διάλεξε να κάνει παράσταση, ένα ποίημα που εδώ και 3.000 χρόνια μυρίζει θυμάρι, φασκόμηλο και αλμύρα, έρχεται από τις έναστρες και φλογισμένες νύχτες της Παλαιστίνης, με την ορμή του πρώτου σκιρτήματος, τη φλόγα και τον πυρετό της πρωτόγνωρης αγάπης και τη δροσιά του καθαρού νερού.

Η Όλια Λαζαρίδου διάλεξε και ετοίμασε το «Άσμα Ασμάτων» στην μεταγραφή του Σεφέρη, αυτό το υπέροχο ποίημα, ένα αριστούργημα ορμής, αισθημάτων, πυκνού και λιτού λόγου για να κάνει μια μικρή χειροποίητη, καθαρή και μελωδική παράσταση με τους μαθητές της Σχολής του Θεάτρου Τέχνης, στο Υπόγειο.

Ανάλαφρα και τρυφερά, με το δικό της τρόπο, το μοντάρει με ένα ποίημα του Όντεν, τον μονόλογο του Ντομένικο από τη «Νοσταλγία» του Ταρκόφσκι, ένα δικό της κομμάτι για να τα κάνει όλα αυτά να φτάσουν γάργαρα, αληθινά, με νότες και αισθήματα, εκεί που πάντα υπάρχει ξεχασμένο, το πρώτο «αχ», το πρώτο σκίρτημα του έρωτα.

«Η πρώτη μου σκέψη», λέει «ήταν να το κάνω με έφηβους, να βρω παιδιά που είναι στην ηλικία του πρώτου σκιρτήματος, σε αυτή τη φάση της ζωής. Μετά κατάλαβα ότι αυτό είναι ουτοπικό και πήγα στην αμέσως επόμενη επιλογή, με τους μαθητές του Θεάτρου Τέχνης που είχαμε δουλέψει μαζί και στην αρχή του χειμώνα όταν κάναμε στη Σχολή ένα κύκλο ποίησης».

Τι σημαίνει ο υπότιτλος που έχετε βάλει;

Έχω βάλει υπότιτλο «Μια νύχτα κάτω από τα άστρα», γιατί ήθελα να το κάνω σαν να βρισκόμαστε με μια παρέα νέων, καλοκαίρι, σε μια παραλία και σαν σε όνειρο ζούν αυτή την κατάσταση. Είναι μια εικόνα που μου θυμίζει μια ηλικία δική μου, όταν ήμουν μικρή και έκανα κάμπινγκ στις παραλία του Νισύρου, στην Ανάφη, στην παραλία του Ρούκουνα. Είναι σαν να σκιτσάρω μια τέτοια πραγματικότητα, σαν να μοντάρω ένα ταινιάκι.

Οι παρέες τότε ονειρευόντουσαν μαζί;

Σε κάτι τέτοιες στιγμές το φεγγάρι ενώνει. Μπορεί να μην είναι ακριβώς έτσι, αλλά είναι τα μάγια του φεγγαριού που σε ενώνουν με τους άλλους, μετά μπορεί και να ξεμαγεύεσαι. Είναι σαν να περνά ο Πουκ , στο «όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» και ρίχνει το μαγιοβότανο.

Νοσταλγείτε;

Δεν είμαι άνθρωπος που νοσταλγώ αλλά μου λείπουν άνθρωποι, μου λείπουν. Σε ανύποπτες στιγμές, νιώθω μια λιγούρα στο στομάχι. Αν αυτό λέγεται νοσταλγία... Έχω την πεποίθηση ότι υπάρχουν σε ένα μη ορατό σύμπαν και επίσης, παρόλο που δεν υπάρχουν ζωντανοί γύρω μου, η σχέση μας συνεχίζεται.

Με τους ζωντανούς;

Υπάρχουν κάποιοι που είναι σύμμαχοι και συνένοχοι. Ακόμα και αν δε βλεπόμαστε, ακολουθούμε παράλληλες πορείες. Οι άλλοι ήταν προορισμένοι να χαθούν από τη ζωή μας και χάνονται.

Αυτή την εποχή οι άνθρωποι συνδέονται ή απομακρύνονται;

Και τα δυο συμβαίνουν.

Τα τελευταία χρόνια τι σας είπαν για τους γύρω μας;

Μου δημιούργησαν την αίσθηση του επείγοντος στη σχέση μου με τους ανθρώπους και τα πράγματα. Ότι είναι επείγον ορισμένα πράγματα που σκέφτεσαι, να τα προστατέψεις και να τα μοιραστείς, να επικοινωνήσεις, να βοηθήσεις. Σαν ξαφνικά να μην είναι ο χρόνος άπειρος και να μην έχεις την πολυτέλεια να το σκεφτείς για πολύ καιρό. Και να το κάνεις τώρα, δηλαδή να τα υπερασπιστείς, γιατί αν δεν το κάνεις εσύ, δε θα το κάνει κανείς άλλος για σένα και γιατί φυσάει ο κακός αέρας και θα τα σκορπίσει.

Ως πράξη πώς θα την χαρακτηρίζατε;

Το να βρίσκεσαι και να υπερασπίζεσαι κάτι και να δίνεις αφειδώς σε αυτό τον εαυτό σου ή το χρόνο σου, πέρα από το επαγγελματικό ή το οικονομικό, είναι μια πράξη αντίστασης. Σήμερα, δεν είναι αυτονόητο, είναι πολυτέλεια. Είναι και μια πράξη αντίστασης παράλληλα, απέναντι στη βία της ανάγκης. Τέτοιες εποχές, το θέατρο είναι ένα βήμα μέσα στο οποίο μπορείς να υπερασπιστείς και να μοιραστείς κάποια πράγματα που αγαπάς. Το χειμώνα που πέρασε, έκανα πράγματα δικά μου, πράγματα που ήθελα να μοιραστώ. Πήρα και έδωσα εξαιρετικά συναισθήματα. Δε το θεωρώ αυτονόητο αυτό, αντιθέτως είναι μεγάλη πολυτέλεια.

Γράψατε και ένα βιβλίο με ποιήματα, την «προσευχή του Ελάχιστου».

Είναι το δεύτερο βιβλίο μου, ένα βιβλίο αυτοβιογραφικό με κάποιο πλάγιο τρόπο για μια εποχή της ζωής μου, έναν κύκλο, μέχρι σήμερα.

Πιστεύετε ότι στη ζωή κάνουμε και κλείνουμε κύκλους;

Κάνουμε κύκλους και όταν κλείσει κάποιος, σε στέλνει στον επόμενο. Εξαρτάται και από το πόσο κάρβουνο ρίχνεις μέσα σε αυτούς. Νομίζω δεν προχωράς διαγράφοντας, αλλά παίρνοντας μαζί σου. Αυτά που χρειάζεσαι, τα άλλα τα αφήνεις πίσω σου.

Έχετε κουβαλήσει παραπάνω αποσκευές από αυτές που χρειάζεστε;

Το έχω κάνει σίγουρα, αλλά υπάρχει κάτι στο χαρακτήρα μου που απωθεί το περιττό. Ό,τι κουβαλάμε και δε μας ανήκει, μας βαραίνει κακά και μας σκοτώνει. Πιστεύω ότι πρέπει να προχωρούμε έτσι, ώστε στο τέλος να φτάσουμε πολύ ελαφρείς, να παραδώσουμε ένα πούπουλο. Γιατί ότι δεν έχουμε πετάξει εγκαίρως, δε μας βαραίνει απλώς, μας σκοτώνει. Και να το κάνουμε χωρίς δισταγμό, αλλιώς δε μπορούμε να συνεχίσουμε.

Πληροφορίες:

Το βιβλίο της Όλιας Λαζαρίδου «Η προσευχή του ελάχιστου», κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Υποκείμενο.

Θέατρο Τέχνης-Υπόγειο

Άσμα Ασμάτων- μια νύχτα κάτω από τα άστρα

Από 9 Μαΐου κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21.15

Μετάφραση: Γιώργος Σεφέρης

Σκηνοθεσία: Όλια Λαζαρίδου

Σκηνογραφία: Εμμανουήλ Ζαχαριουδάκης

Μουσική: Jason

Τραγούδι τέλους: «Mη ρωτάς»

Παίζουν: Λήδα Κουτσοδασκάλου, Παναγιώτα Παπαδημητρίου, Νόρα Παντου, Δημήτρης Τσιγκριμάνης, Βαγγέλης Αμπατζής, Ευθύμης Χαλκίδης. Συμμετέχουν: Νίκος Χαλδαιάκης, Άννα Μαρία Πασχάλη

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr