Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου, 14:45. Εξω από τη Μητρόπολη Αθηνών, εκατοντάδες άνθρωποι είναι συγκεντρωμένοι για να αποχαιρετήσουν τον Μίκη Θεοδωράκη. Τον Μίκη της Ελλάδας, τον οικουμενικό Μίκη.
Οι περισσότεροι κρατώντας στο χέρι τους ένα κόκκινο γαρύφαλλο, να το εναποθέσουν δίπλα του ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για όσα πολύτιμα μας χάρισε όλα τα χρόνια της ζωής του.
Παρατηρώ γύρω μου το πλήθος. Άνθρωποι όλων των ηλικιών. Νέα παιδιά, πολλά νέα παιδιά. Ποιος είπε ότι οι νέοι δεν ακούν Μίκη...
Και πολλοί ηλικιωμένοι εδώ. Κανείς δεν πτοείται από τον ζεστό μεσημεριανό ήλιο και την αναμονή.
Μία γυναίκα μιλά στην κάμερα και λέει πως έχει έρθει από τον Καναδά αυτές τις ημέρες. Αύριο φεύγει και δεν θα μπορούσε να μην έρθει να αποχαιρετήσει τον σπουδαίο Μίκη Θεοδωράκη.
Ενας μπαμπάς συζητά με τα δύο μικρά παιδάκια του που κρατούν από ένα γαρύφαλλο και τους εξηγεί ποιος ήταν ο Μίκης Θεοδωράκης και πώς "έκανε την ποίηση τραγούδι".
Λίγο πιο μπροστά από εμένα στην ουρά στέκονται ένα αγόρι και ένα κορίτσι γύρω στα 20. "Εμένα το αγαπημένο μου τραγούδι είναι το 'περιγιάλι'", λέει εκείνος και το κορίτσι απαντά: "Τα αγαπημένα μου είναι αυτά που μαθαίναμε στο σχολείο, του Πολυτεχνείου. Το 'γελαστό παιδί'... α όχι, πιο πολύ το 'σφαγείο'".
"Τακ τακ εσύ, τακ τακ εγώ... τακ τακ εσύ, τακ τακ εγώ....", αρχίζουν να σιγοτραγουδούν οι δυο τους.
Ολοι γύρω έχουν μία θλίψη στα μάτια τους. Οταν φτάνει η ώρα να μπούμε στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης επικρατεί απόλυτη σιωπή. Μπαίνοντας στον χώρο ένας κόμπος σφίγγει τον λαιμό μου. Ολοι προχωρούν ευλαβικά, ακουμπούν τα λουλούδια πάνω στο φέρετρο, κάποιοι σκύβουν και λένε μια κουβέντα και υστερα φεύγουν με τα μάτια τους υγρά. Ενα σημείωμα δίπλα στα κόκκινα λουλούδια γράφει "Αντίο Μίκη μας...".
Αφήνω κι εγώ το κόκκινο γαρύφαλλο και σκέφτομαι ότι όλες αυτές τις ημέρες όλοι ψάχνουν λόγια για να μιλήσουν για τον Μίκη Θεοδωράκη και τελικά τα λόγια δεν είναι αρκετά. Βγαίνω έξω από το παρεκκλήσι, μία κυρία δίπλα μου βγάζει τα γυαλιά της και σκουπίζει με ένα μαντήλι τα μάτια της...
Ολοι βρέθηκαν εκεί, κυριολεκτικά ή με τη σκέψη τους, με έναν στίχο στα χείλη τους, για να πουν ένα αντίο στον Μίκη. Στον Μίκη που στην πραγματικότητα δεν "έφυγε" ποτέ...